Recensie
Netflix-serie 'Tomorrow and I': Thaise miniserie toont een toekomst zonder taboes
Bangkok op het kruispunt van technologie, seks, armoede en boeddhisme.
Regie:Paween Purijitpanya | Cast: Waruntorn Paonil (Noon), Pakorn Chadborirak (Nont), Violette Wautier (Jessica Hearthighhill), Chananticha Chaipa (Mook), Ray MacDonald (Monk Anek), e.a. | Afleveringen: 4 | Speelduur: 66-81 minuten | Jaar: 2024
Wie herinnert zich nog de grimmigste aflevering van Black Mirror? In 2011 gruwelden we bij die sciencefictionserie om de gevolgen van een sociaal puntensysteem. Ondertussen haalde de realiteit in China die fictie al in. In de miniserie Tomorrow and I spelen hedendaagse AI-toepassingen en de Thaise hoofdstad de hoofdrol. Sekstoerisme, de commercialisering van het boeddhisme, transgenderidentiteit en doorregende sloppenwijken: verfrissend hoe deze serie zowel technologie als Bangkok durft uit te kleden.
In vier afleveringen snijdt Tomorrow and I vier hedendaagse vraagstukken aan over artificiële intelligentie en nieuwe technologie. Van generatieve seksrobots tot het boeddhistische gadget iBuddha: deze serie blinkt ook uit in Thaise zelfrelativering. Door onderwerpkeuzes als klonen, transgenderidentiteit en klimaatverandering voelt deze sciencefiction niet als verre toekomstmuziek. De dilemma's stellen dienen zich vandaag en morgen al aan. Dat brengt een gezonde dosis urgentie met zich mee.
Zelfs de rauwe realiteit van de uitzinnige prostitutie in de hoofdstad komt zonder schroom aan bod (denk: verwijzingen naar pingpongballetjes). Bovendien worden nationale trauma's, zoals de tsunami van 2014 en de enorme welvaartskloof, niet gemeden. Die laatste is goed zichtbaar in de beeldtaal: kleurrijke sloppenwijken contrasteren met prachtige minimalistische villa's in wit-bruine zenstijl.
Ook de houding tegenover technologie is in de eerste delen van de afleveringen onbevangen. Het technologische vooruitgangsoptimisme ten top. Sommige afleveringen lijken zelfs af te stevenen op een happy end. Maar niets is wat het lijkt. Of wel? Hier en daar is het aantal plotwendingen net iets te duizelingwekkend. De afleveringen hadden ook wel iets korter gemogen.
Kijkend naar is Tomorrow and I lijkt het doorgedreven pessimisme van Black Mirror alweer een eeuwigheid geleden. Alleen was die laatste serie door een consistente toon, geluid en stijl een universum op zich. In Tomorrow and I is elke aflevering een volledig andere wereld met een eigen visuele identiteit. Daardoor zal deze miniserie waarschijnlijk niet dezelfde cultstatus krijgen. En toch maakt dit de serie niet minder waardevol.
Ondanks dit gebrek aan cohesie is Tomorrow and I een intrigerende en ruimdenkende miniserie. Het land van de eeuwige glimlach presenteert grimmige onderwerpen met een vleugje humor, warmte en extravagantie. Daardoor zijn heel wat taboedoorbrekende scènes goed verteerbaar. Bovendien worden aan de kijker pertinente vragen gesteld die niet gaan over morgen maar over vandaag. Zoals: "De vraag is niet meer welke innovatie wij willen. Verandering komt er sowieso en transformeert ons. De vraag is: in welk product willen wij veranderen?"z
Tomorrow and I is te zien bij Netflix.
Wie herinnert zich nog de grimmigste aflevering van Black Mirror? In 2011 gruwelden we bij die sciencefictionserie om de gevolgen van een sociaal puntensysteem. Ondertussen haalde de realiteit in China die fictie al in. In de miniserie Tomorrow and I spelen hedendaagse AI-toepassingen en de Thaise hoofdstad de hoofdrol. Sekstoerisme, de commercialisering van het boeddhisme, transgenderidentiteit en doorregende sloppenwijken: verfrissend hoe deze serie zowel technologie als Bangkok durft uit te kleden.
In vier afleveringen snijdt Tomorrow and I vier hedendaagse vraagstukken aan over artificiële intelligentie en nieuwe technologie. Van generatieve seksrobots tot het boeddhistische gadget iBuddha: deze serie blinkt ook uit in Thaise zelfrelativering. Door onderwerpkeuzes als klonen, transgenderidentiteit en klimaatverandering voelt deze sciencefiction niet als verre toekomstmuziek. De dilemma's stellen dienen zich vandaag en morgen al aan. Dat brengt een gezonde dosis urgentie met zich mee.
Zelfs de rauwe realiteit van de uitzinnige prostitutie in de hoofdstad komt zonder schroom aan bod (denk: verwijzingen naar pingpongballetjes). Bovendien worden nationale trauma's, zoals de tsunami van 2014 en de enorme welvaartskloof, niet gemeden. Die laatste is goed zichtbaar in de beeldtaal: kleurrijke sloppenwijken contrasteren met prachtige minimalistische villa's in wit-bruine zenstijl.
Gerelateerd nieuws
Ook de houding tegenover technologie is in de eerste delen van de afleveringen onbevangen. Het technologische vooruitgangsoptimisme ten top. Sommige afleveringen lijken zelfs af te stevenen op een happy end. Maar niets is wat het lijkt. Of wel? Hier en daar is het aantal plotwendingen net iets te duizelingwekkend. De afleveringen hadden ook wel iets korter gemogen.
Kijkend naar is Tomorrow and I lijkt het doorgedreven pessimisme van Black Mirror alweer een eeuwigheid geleden. Alleen was die laatste serie door een consistente toon, geluid en stijl een universum op zich. In Tomorrow and I is elke aflevering een volledig andere wereld met een eigen visuele identiteit. Daardoor zal deze miniserie waarschijnlijk niet dezelfde cultstatus krijgen. En toch maakt dit de serie niet minder waardevol.
Ondanks dit gebrek aan cohesie is Tomorrow and I een intrigerende en ruimdenkende miniserie. Het land van de eeuwige glimlach presenteert grimmige onderwerpen met een vleugje humor, warmte en extravagantie. Daardoor zijn heel wat taboedoorbrekende scènes goed verteerbaar. Bovendien worden aan de kijker pertinente vragen gesteld die niet gaan over morgen maar over vandaag. Zoals: "De vraag is niet meer welke innovatie wij willen. Verandering komt er sowieso en transformeert ons. De vraag is: in welk product willen wij veranderen?"z
Tomorrow and I is te zien bij Netflix.
Interessant voor jou
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
