'Gooische Vrouwen' seizoen 6: pijnlijk weinig nieuws onder de Gooische zon

Regie: Will Koopman | Cast: Linda de Mol (Cheryl Morero), Tjitske Reidinga (Claire van Kampen), Susan Visser (Anouk Verschuur), Lies Visschedijk (Roelien Grootheeze), Peter Paul Muller (Martin Morero), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 45-48 minuten | Jaar: 2024

Bij een weerzien met oude vrienden kan het vaak twee kanten op: óf het is bijna direct net zo gezellig als de laatste keer dat jullie elkaar zagen óf al bij het eerste glas wijn blijkt dat jullie zo uit elkaar zijn gegroeid dat je elkaar niets meer te vertellen hebt. Het weerzien met de Gooische vriendinnen Cheryl, Anouk, Claire en Roelien is er helaas een uit de tweede categorie. Vooral omdat de dames wel ouder maar niet wijzer zijn geworden.

In 2014 zagen we elkaar voor het laatst. De serie eindigde al in 2009, maar als successerie tel je pas mee als je ook even de bioscoop hebt uitgeprobeerd. De twee films voelden al een beetje als laatste stuiptrekkingen van een doodgebloede relatie, al was er nog genoeg materiaal om beide films op zijn minst als vriendelijke lunch te laten aanvoelen. De gesprekken waren misschien niet zo spontaan als vroeger, maar je was toch weer even bijgekletst en de caesarsalade was prima. Echter, seizoen zes voelt als een verplicht diner met te veel gangen waarbij veel pijnlijke stiltes vallen.

Naar verluidt schijnt in het Gooi altijd de zon, maar kennelijk staat de tijd er ook stil. Tien jaar later drinkt Claire nog steeds (of alweer) Chardonnay alsof het Chaudfontaine is en draaien Cheryl en Martin weer acht afleveringen lang om de hete overspelige brei heen. En wat is pijnlijker: Anouk die met een huisgenoot van haar dochter naar bed gaat of Roelien die zich uit protest vastplakt aan een tafel in een restaurant. Dat de dames echt ouder zijn geworden wordt vooral duidelijk door gesprekken over botoxbehandelingen en een mislukte surpriseparty voor Claires vijftigste verjaardag.

Het creatieve team, dat naast regisseur Wil Koopman en bedenker Linda Mol uit schrijvers Frank Houtappels en Lex Passchier bestaat, doet hier en daar een verwoede poging de serie toch naar 2024 te halen. Maar deze pogingen voelen eerder geforceerd dan gevat. Grapjes over sterren in afkickklinieken of andere actuele roddels vallen net niet lekker en juicekanalen worden net niet geestig genoeg nagedaan.

Wanneer het op grotere thema's als diversiteit aankomt, is helemaal duidelijk dat de makers net zo van de huidige realiteit onttrokken zijn als de mensen in het reservaat waar hun serie over gaat. De vriend en het zoontje van Claires dochter Merel zijn de enige personages van kleur en hebben bij elkaar ongeveer tien minuten schermtijd. Daar komt nog eens bovenop dat die verhaallijn vooral draait om het feit dat Claire de opvoeding van haar dochter te woke vindt. Au...

Alsof dat niet pijnlijk genoeg is, wordt de hele wokediscussie er vervolgens aan de weelderige haardos van Martin Morero opnieuw bijgesleept. In een aflevering die letterlijk Je Mag Ook Niks Meer Zeggen heet, dreigt de vrolijke volkszanger te worden gecanceld om iets wat hij aan een talkshowtafel zegt. Die titel is ongetwijfeld ironisch bedoeld, maar slaat de plank anno 2024 pijnlijk mis.

Eerlijk is eerlijk: voor fans van het eerste uur valt er ook wel wat te genieten. Het spelplezier van Peter Paul Muller als volkszanger Martin Morero spat als altijd van het scherm, de oneliners van Tante Cor zijn weer net zo scherp als een pas geslepen oestermes, Alex Klaassen laat als stylist Yari zijn innerlijke showpony weer in de meest hysterische outfits door de Gooische weides dartelen en dokter Rossi is wederom de stille kracht van de serie.

Maar laten dit nu net de personages zijn waarvan we geen persoonlijke ontwikkeling verwachten. In het geval van Cor, Yari en de dokter omdat ze dat als kleinere personages minder nodig hebben, in het geval van Martin Morero omdat zijn personage juist werkt omdat hij uitblinkt in zijn onkunde op het gebied van persoonlijke groei.

Het zijn helaas te kleine lichtpuntjes om tot een seizoen te komen dat acht afleveringen lang interessant blijft. Daarvoor zijn de verhaallijnen rondom de vier vriendinnen gewoonweg te dun en de actuele haakjes te ongemakkelijk. Het lijkt wel alsof heel Nederland sinds 2014 is verdergegaan met het leven, behalve de makers van Gooische Vrouwen.

Warme gedeelde herinneringen ten spijt, als je tafelgenoot in een totaal andere wereld leeft dan jij, wordt het nooit meer zoals vroeger. Met meerdere cliffhangers aan het einde lijken de deuren van de Gooische villa's op een kier te staan voor een volgend seizoen. Maar het is voor iedereen beter als wat er gebeurt in het Gooi vanaf nu lekker daar blijft.



Gooische Vrouwen is te zien bij Videoland.