Recensie
'1992': licht ontvlambare gek met een zwaar gemoed
Een op Amerikaanse leest geschoeid seriemoordenaarsmysterie met alle bijbehorende clichés.
Regie: Álex de la Iglesia, Adolfo Martínez Pérez | Cast: Fernando Valdivielso (Richi), Marian Álvarez (Amparo), Victor Rivas (Encapuchado), Carlos Santos (Victoria), Álex Gadea (Álvaro), Jaime Ordóñez (Palacios), Gorka Lasaosa (Robledo), e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 38-49 minuten | Jaar: 2024
Voormalig politierechercheur en nu beveiliger Richi is een schoolvoorbeeld van de term 'ruwe bolster, blanke pit'. Maar ook een wandelend cliché: hij heeft zijn gezin verloren door een domme fout, kan maar niet van de fles afblijven en oogt alsof hij vooral in de sportschool zit. Omdat hij toch niets beters te doen heeft, besluit hij zijn ervaring als rechercheur te benutten om een reeks brute moorden op te lossen.
Richi was namelijk in dienst bij een man die is omgekomen bij een explosie, waarvan hij helemaal niet het doelwit was. Een gevalletje op de verkeerde plek op het verkeerde moment. Met diens vrouw Amparo, die haar traumatische ervaring opvallend snel achter zich heeft gelaten, reist Richi de halve wereld over. Onder meer in Florida hopen ze antwoorden te vinden.
Daar aangekomen is er net een orkaan aanstaande. Met plak- en knipwerk moeten ze hun aftandse motelkamer bij elkaar zien te houden. Er is een fout gemaakt in de boeking, dus belanden Richi en Amparo op dezelfde kamer, waar de seksuele spanning voelbaar is. Op een krokodillenfarm treffen ze een flink uit de kluiten gewassen vrouw die in fonetisch Spaans met een vet Amerikaans accent nauwelijks drie zinnen uitspreekt. Zij heeft geen antwoorden, dus de speurneuzen vliegen direct weer terug naar Madrid.
De Spaanse serie 1992 heeft zo veel mogelijk afgezaagde plotelementen uit Amerikaanse films en series aan elkaar gelast. Het plot hangt daardoor net zo provisorisch aan elkaar als het raam in die tochtige Amerikaanse motelkamer. Zoals het een goede seriemoordenaar betaamt heeft deze zelfs een heus thema: vuur. Zwaargehavend door een brand laaft deze maniak zich in zijn vrije tijd aan een gasbrander op zijn huis, waarmee hij in 'werktijd' zijn slachtoffers tegemoet treedt.
Als aandenken plant hij de mascotte van de Wereldtentoonstelling in Sevilla van 1992 tussen de verkoolde vingers van zijn slachtoffers. Al snel ontdekken Richi en Amparo wat de slachtoffers bindt en ontvouwt zich een vluchtig kat- en muisspel met veel explosies, achtervolgingen en nog meer vlammenzeeën. Wonderlijk genoeg krijgt een amateur als Amparo overal toegang toe. Zelfs de vasthoudende nieuwe politiecommissaris gaat na wat twijfels overstag. De zoektocht leidt richting de hoogste politieke regionen.
De uiterst hoge mate van voorspelbaarheid wordt gaandeweg steeds lachwekkender. Liever goed gejat dan slecht verzonnen zullen de schrijvers hebben gedacht, maar omdat ze nauwelijks investeren in hun personages is hun project bij voorbaat gedoemd te mislukken. De enige remedie om deze aaneenschakeling van onzinnigheden uit te zitten is door elk gevoel van logica overboord te gooien. Je moet plots als deze simpelweg niet voor geloofwaardig willen aanzien.
Dat je als kijker deze neiging toch hebt, komt door de hoge mate van pretentie die regisseurs Álex de la Iglesia en Adolfo Martínez Pérez in hun werk hebben gelegd. We hebben hier niet bepaald van doen met groentjes, dus waarom ze zo veel beginnersfouten aaneenrijgen zal waarschijnlijk een groot mysterie blijven. Het raadsel van de motieven van een seriemoordenaar met licht ontvlambare neigingen laat zich tamelijk eenvoudig oplossen, al was het maar omdat een van de laatste afleveringen alles op een presenteerblaadje opdient.
1992 is enkel te pruimen als je er de humor van kan inzien. Het valt echter te betwijfelen of het de makers daar om te doen was. De serie denkt handig te lenen van de Amerikaanse seriemoordenaarfilms uit de jaren negentig – niet voor niets staat de Expo van 1992 centraal – maar omdat het verhaal zich voornamelijk afspeelt in het heden weten de makers geen moment de beklemmende en naargeestige sfeer van die inspiratiebronnen te benaderen.
1992 is te zien bij Netflix.
Voormalig politierechercheur en nu beveiliger Richi is een schoolvoorbeeld van de term 'ruwe bolster, blanke pit'. Maar ook een wandelend cliché: hij heeft zijn gezin verloren door een domme fout, kan maar niet van de fles afblijven en oogt alsof hij vooral in de sportschool zit. Omdat hij toch niets beters te doen heeft, besluit hij zijn ervaring als rechercheur te benutten om een reeks brute moorden op te lossen.
Richi was namelijk in dienst bij een man die is omgekomen bij een explosie, waarvan hij helemaal niet het doelwit was. Een gevalletje op de verkeerde plek op het verkeerde moment. Met diens vrouw Amparo, die haar traumatische ervaring opvallend snel achter zich heeft gelaten, reist Richi de halve wereld over. Onder meer in Florida hopen ze antwoorden te vinden.
Daar aangekomen is er net een orkaan aanstaande. Met plak- en knipwerk moeten ze hun aftandse motelkamer bij elkaar zien te houden. Er is een fout gemaakt in de boeking, dus belanden Richi en Amparo op dezelfde kamer, waar de seksuele spanning voelbaar is. Op een krokodillenfarm treffen ze een flink uit de kluiten gewassen vrouw die in fonetisch Spaans met een vet Amerikaans accent nauwelijks drie zinnen uitspreekt. Zij heeft geen antwoorden, dus de speurneuzen vliegen direct weer terug naar Madrid.
De Spaanse serie 1992 heeft zo veel mogelijk afgezaagde plotelementen uit Amerikaanse films en series aan elkaar gelast. Het plot hangt daardoor net zo provisorisch aan elkaar als het raam in die tochtige Amerikaanse motelkamer. Zoals het een goede seriemoordenaar betaamt heeft deze zelfs een heus thema: vuur. Zwaargehavend door een brand laaft deze maniak zich in zijn vrije tijd aan een gasbrander op zijn huis, waarmee hij in 'werktijd' zijn slachtoffers tegemoet treedt.
Gerelateerd nieuws
Als aandenken plant hij de mascotte van de Wereldtentoonstelling in Sevilla van 1992 tussen de verkoolde vingers van zijn slachtoffers. Al snel ontdekken Richi en Amparo wat de slachtoffers bindt en ontvouwt zich een vluchtig kat- en muisspel met veel explosies, achtervolgingen en nog meer vlammenzeeën. Wonderlijk genoeg krijgt een amateur als Amparo overal toegang toe. Zelfs de vasthoudende nieuwe politiecommissaris gaat na wat twijfels overstag. De zoektocht leidt richting de hoogste politieke regionen.
De uiterst hoge mate van voorspelbaarheid wordt gaandeweg steeds lachwekkender. Liever goed gejat dan slecht verzonnen zullen de schrijvers hebben gedacht, maar omdat ze nauwelijks investeren in hun personages is hun project bij voorbaat gedoemd te mislukken. De enige remedie om deze aaneenschakeling van onzinnigheden uit te zitten is door elk gevoel van logica overboord te gooien. Je moet plots als deze simpelweg niet voor geloofwaardig willen aanzien.
Dat je als kijker deze neiging toch hebt, komt door de hoge mate van pretentie die regisseurs Álex de la Iglesia en Adolfo Martínez Pérez in hun werk hebben gelegd. We hebben hier niet bepaald van doen met groentjes, dus waarom ze zo veel beginnersfouten aaneenrijgen zal waarschijnlijk een groot mysterie blijven. Het raadsel van de motieven van een seriemoordenaar met licht ontvlambare neigingen laat zich tamelijk eenvoudig oplossen, al was het maar omdat een van de laatste afleveringen alles op een presenteerblaadje opdient.
1992 is enkel te pruimen als je er de humor van kan inzien. Het valt echter te betwijfelen of het de makers daar om te doen was. De serie denkt handig te lenen van de Amerikaanse seriemoordenaarfilms uit de jaren negentig – niet voor niets staat de Expo van 1992 centraal – maar omdat het verhaal zich voornamelijk afspeelt in het heden weten de makers geen moment de beklemmende en naargeestige sfeer van die inspiratiebronnen te benaderen.
1992 is te zien bij Netflix.
Interessant voor jou
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
