Recensie
'La Palma': fictieve natuurramp brengt beetje aandacht voor klimaatverandering
De multi-Europese insteek brengt leven terug in het verschraalde plot.
Regie: Kasper Barfoed | Cast: Thea Sofie Loch Næss (Marie Ekdal), Anders Baasmo (Fredrik), Ingrid Balsø Berdal (Jennifer), Alma Günther (Sara), Jorge de Juan (Álvaro), e.a. | Afleveringen: 4 | Speelduur: 39-50 minuten | Jaar: 2024
Met klimaatverandering neemt de kans op grote natuurrampen toe. De Noorse serie La Palma toont een mogelijk toekomstig scenario, waarin het gelijknamige Canarische eiland na een aardbeving wordt getroffen door een tsunami. In onzekere tijden als deze komt verbintenis centraal te staan: zo ook bij de Noorse families die kerstvieren op het eiland. Zij zullen hun relatie in perspectief moeten plaatsen van deze gigantische golf.
La Palma is een coproductie tussen verschillende landen met Noorse, Spaanse en Deense acteurs. Het is loffelijk hoe de verschillende talen op natuurlijke wijze worden verweven. Dit is ook meegenomen in de dubbing, wat toevoegt aan de kijkerservaring van velen: accenten worden meegedragen, waardoor het multiculturele wordt onderhouden. Dit oog voor detail brengt de serie vanaf het eerste moment al erg ver.
La Palma is weliswaar niet gebaseerd op een waargebeurd verhaal, maar wel geënt op de realiteit. Zo zijn er de nodige verwijzingen naar de desastreuse tsunami die in 2004 huishield in Oost-Azië. De bekendste film daarover, The Impossible, zette ook in op familiedynamiek, zij het met een verhaal dat door de vele toevalligheden haast fictief leek. Naarmate La Palma vordert worden de overeenkomsten tussen beide producties steeds duidelijker.
Zonder waargebeurd verhaal weet La Palma zich maar niet te gronden. Veel elementen zijn te kort door de bocht of kunnen niet genoeg worden uitgebouwd. Hierdoor vervalt de serie al snel in stereotypes. Denk aan een zwaar autistische zoon, een onzekere dochter en twee ouders met huwelijksproblemen die het plot snel flets laten aanvoelen.
Vooral aan het begin hamert La Palma, via een groep wetenschappers, op de verwoestende effecten van klimaatverandering op het eiland. Maar dat blijft geen langdurige drijfveer voor het plot. Het interpersoonlijke drama krijgt de overhand. En aangezien dat element niet volledig wordt benut en uitgewerkt, voelt het soms alsof La Palma geen voet heeft om op te staan. Buiten de grote over de top verhaalelementen, hangt deze voornamelijk samen door verschillende traumatische ervaringen, terwijl het onderliggende plot voortkabbelt.
Dat heeft als gevolg dat de spanning ver te zoeken is. Zeker tegen het einde worden er kleine spanningsmomenten geïntroduceerd, maar worden meteen opgelost met overhaaste resoluties. Ook zijn de cliffhangers tussen de afleveringen niet sterk genoeg om de spanning vast te houden. Over de vier aflevering bouwt La Palma, net als een tsunami, langzaam op naar een verwoestende climax.
Daarin speelt de kwaliteit van de speciale effecten, zoals die van de tsunami of vulkaan, een grote rol. Door de serie heen zijn al kleine hints gepeperd naar de hoogstaande kwaliteit van de effecten. Zonder te veel narratieve aandacht worden er hyperrealistische brandwonden en vulkaanuitbarstingen getoond. De uiteindelijke tsunami is een overdonderende samenkomst van talenten, waardoor het verhaal netjes wordt afgewerkt. Mede dankzij de kracht van deze shots is de conclusie van de serie sterker binnen het geheel.
Dit voegt ook toe aan het enige spanningsmoment wat La Palma wel vast kan houden. Net als de personages, ervaart de kijker de onzekerheid die heerst bij echte natuurrampen. Niet alleen in de onzekerheid die ze voelen in hun veiligheid, of het vertrouwen wat ze hebben in overheidsinstanties die proberen te informeren. Maar ook de kijker wordt net als de families in onwetendheid gehouden. Deze finale spanning laat een bitterzoete smaak achter na het kijken, die alleen ervaren kan worden door te kijken.
La Palma is te zien bij Netflix.
Met klimaatverandering neemt de kans op grote natuurrampen toe. De Noorse serie La Palma toont een mogelijk toekomstig scenario, waarin het gelijknamige Canarische eiland na een aardbeving wordt getroffen door een tsunami. In onzekere tijden als deze komt verbintenis centraal te staan: zo ook bij de Noorse families die kerstvieren op het eiland. Zij zullen hun relatie in perspectief moeten plaatsen van deze gigantische golf.
La Palma is een coproductie tussen verschillende landen met Noorse, Spaanse en Deense acteurs. Het is loffelijk hoe de verschillende talen op natuurlijke wijze worden verweven. Dit is ook meegenomen in de dubbing, wat toevoegt aan de kijkerservaring van velen: accenten worden meegedragen, waardoor het multiculturele wordt onderhouden. Dit oog voor detail brengt de serie vanaf het eerste moment al erg ver.
La Palma is weliswaar niet gebaseerd op een waargebeurd verhaal, maar wel geënt op de realiteit. Zo zijn er de nodige verwijzingen naar de desastreuse tsunami die in 2004 huishield in Oost-Azië. De bekendste film daarover, The Impossible, zette ook in op familiedynamiek, zij het met een verhaal dat door de vele toevalligheden haast fictief leek. Naarmate La Palma vordert worden de overeenkomsten tussen beide producties steeds duidelijker.
Zonder waargebeurd verhaal weet La Palma zich maar niet te gronden. Veel elementen zijn te kort door de bocht of kunnen niet genoeg worden uitgebouwd. Hierdoor vervalt de serie al snel in stereotypes. Denk aan een zwaar autistische zoon, een onzekere dochter en twee ouders met huwelijksproblemen die het plot snel flets laten aanvoelen.
Gerelateerd nieuws
Vooral aan het begin hamert La Palma, via een groep wetenschappers, op de verwoestende effecten van klimaatverandering op het eiland. Maar dat blijft geen langdurige drijfveer voor het plot. Het interpersoonlijke drama krijgt de overhand. En aangezien dat element niet volledig wordt benut en uitgewerkt, voelt het soms alsof La Palma geen voet heeft om op te staan. Buiten de grote over de top verhaalelementen, hangt deze voornamelijk samen door verschillende traumatische ervaringen, terwijl het onderliggende plot voortkabbelt.
Dat heeft als gevolg dat de spanning ver te zoeken is. Zeker tegen het einde worden er kleine spanningsmomenten geïntroduceerd, maar worden meteen opgelost met overhaaste resoluties. Ook zijn de cliffhangers tussen de afleveringen niet sterk genoeg om de spanning vast te houden. Over de vier aflevering bouwt La Palma, net als een tsunami, langzaam op naar een verwoestende climax.
Daarin speelt de kwaliteit van de speciale effecten, zoals die van de tsunami of vulkaan, een grote rol. Door de serie heen zijn al kleine hints gepeperd naar de hoogstaande kwaliteit van de effecten. Zonder te veel narratieve aandacht worden er hyperrealistische brandwonden en vulkaanuitbarstingen getoond. De uiteindelijke tsunami is een overdonderende samenkomst van talenten, waardoor het verhaal netjes wordt afgewerkt. Mede dankzij de kracht van deze shots is de conclusie van de serie sterker binnen het geheel.
Dit voegt ook toe aan het enige spanningsmoment wat La Palma wel vast kan houden. Net als de personages, ervaart de kijker de onzekerheid die heerst bij echte natuurrampen. Niet alleen in de onzekerheid die ze voelen in hun veiligheid, of het vertrouwen wat ze hebben in overheidsinstanties die proberen te informeren. Maar ook de kijker wordt net als de families in onwetendheid gehouden. Deze finale spanning laat een bitterzoete smaak achter na het kijken, die alleen ervaren kan worden door te kijken.
La Palma is te zien bij Netflix.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.