'Lioness' seizoen 2: realpolitiek en superieure manschappen om de vijand buiten de VS te houden

Regie: Stephen Kay, Michael Friedman, Taylor Sheridan | Cast: Zoe Saldaña (Joe), Michael Kelly (Byron), Nicole Kidman (Kaitlyn), Jill Wagner (Bobby), James Jordan (Two Cups), Laysla De Oliveira (Cruz), Thad Luckinbill (Kyle), Morgan Freeman (Edwin), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 39-57 minuten | Jaar: 2024

In de afsluiting van het eerste seizoen van Lioness zagen we dat er een kiem van twijfel in teamleider Joe ontsproot. Vraagt het werk als regeringsgestuurde moordenaar niet te veel van een mens? En wat schiet de wereld er eigenlijk mee op? In seizoen twee heeft Joe er blijkbaar nog eens een nachtje over geslapen, waarna ze besluit zich toch vol overgave op een nieuwe missie te storten en wederom een undercoveragent te rekruteren. Het doelwit is een Mexicaanse kartelbaas. Jazeker, de Amerikanen voeren nu ook clandestiene hits uit in hun achtertuin.

Pikant is dat de werkelijke vijand niet die drugsbaron of de corrupte Mexicaanse overheid is, maar dat zonder omhaal naar China wordt gewezen. Het Chinese ministerie van Buitenlandse Zaken is uit op destabilisatie aan de zuidgrens van de Verenigde Staten. Welkom bij de nieuwe wereldorde die enkel in het teken staat van realpolitik. De fameuze showrunner Taylor Sheridan, tevens SkyShowtimes favoriete pinautomaat met series als Yellowstone en Tulsa King, toont hier wederom zijn cynische kijk op macht, conflict en (de minachting van) mensenlevens.

Bij de producties van Sheridan, wiens politieke standpunten niet openbaar bekend zijn, is het altijd de vraag voor wie we moeten juichen. Sheridans werk is op het eerste gezicht een reservoir van machismo, Amerikaans patriottisme en andere Republikeinse waarden, maar onder de oppervlakte van al die bravoure en het wapengekletter vloeien andere stromingen. Zoals het eerste seizoen van Lioness in mineur eindigde, zo is ook nu weer duidelijk dat Joe's team van professionele moordenaars eigenlijk veel te ver gaat en dat de politieke en militaire beslissingsnemers van de VS de belangen van anderen geen cent waard vinden.

Lioness lijkt de paramilitaire acties van de CIA te rechtvaardigen en brengt deze gelikt in beeld, maar tegelijkertijd houdt de serie het publiek een duistere spiegel voor, waarin te zien is hoe ijskoud het er in deze wereld aan toegaat. Een van de personages drukt een ander op het hart: "There's no such thing as a moral war. No such thing as fair. There's only survival and surrender." Juist door dit zo genadeloos in beeld te brengen, dwingen de makers om met een uiterst kritische blik te kijken naar de machinaties van macht, geldstromen en de voedingsbodems voor oorlogen.

Zoals we van Sheridans series gewend zijn, wordt niets aan het toeval overgelaten. De cinematografie is weids, de actiescènes zijn strak gechoreografeerd en het script is zorgvuldig afgemeten. In de dialogen van Lioness is geen ruimte voor improvisatie; iedereen zegt precies wat hij of zij moet zeggen. Dit leidt enerzijds tot gevatte discussies en lekker theatrale oneliners, maar vaak voelen de gesprekken daardoor ook wat geforceerd aan. Dit laatste geldt met name voor het overleg aan de top; de kwinkslagen en onderlinge plagerijen van de grondsoldaten hebben een natuurlijker ritme.

Net als in het eerste seizoen wordt een van de 'operatives' gespeeld door Jill Wagner, tevens uitvoerend producent. De Amerikaanse schone zoent rond deze tijd van het jaar steevast een knappe man in een zoetsappige kerstfilm, maar tapt in Lioness uit een compleet ander vaatje: lesbisch, kort kapsel, spieren te over en het taalgebruik van een dokwerker. Ze domineert in elk van haar scènes het scherm en dat is knap, want de rest van de cast is ook niet bepaald onopvallend. In deze harde wereld staat iedereen zijn of haar mannetje.

Nicole Kidman, Michael Kelly en Morgan Freeman hebben het met elkaar aan de stok in de 'war room' en LaMonica Garrett, James Jordan en Austin Hébert schieten aan het front op de boeven. Ook Sheridan zelf verschijnt nog ten tonele, net zo ruig en gespierd als de rest. Maar de absolute ster van de serie blijft Zoe Saldaña als moeder, echtgenoot, CIA-afdelingsleider én frontofficier Joe. Saldaña heeft een natuurlijk overwicht op al die mannen en vrouwen die twee koppen groter zijn. En als ze kwaad is, dan is ze ook góed kwaad. Heerlijk om te zien.

Het eerste seizoen van Lioness kende wat tempoproblemen, met name wanneer het gezinsleven van Joe werd belicht. Die scènes voelden stroperig en kunstmatig. Ook nu zit de kijker bij de verwikkelingen in de thuissituatie van Joe eigenlijk alleen maar te wachten totdat ze weer naar een of andere militaire basis vliegt. Net als Joe zelf misschien. Het wordt steeds duidelijker dat zij haar beroep altijd voorrang geeft op zichzelf en haar gezin. De spanningen tussen Joe en echtgenoot Neal lopen hoog op, maar de serie doet daar uiteindelijk te weinig mee. Het blijft bij loze woorden.

Een ander minpuntje is dat de protagonisten wel erg veel bescherming van het plot krijgen. Op een gegeven moment zijn er gevechten waarin de verhoudingen honderd tegen vijf zijn, maar je kunt wel raden welke kant er zonder noemenswaardige slachtoffers vanaf komt. Deze Rambo-achtige uitkomsten vragen van de kijker te veel 'suspension of disbelief'. Jammer, want de cynische ontwikkelingen, de nauwgezette weergave van het overleg op verschillende niveaus en de harde omgang binnen het CIA-team zijn wel degelijk geloofwaardig. Lioness brult, maar het mag nog iets luider.



Lioness is te zien bij SkyShowtime.