Recensie: Grimm Seizoen 3

Alsof de dierachtigen in de eerste twee seizoenen van Grimm niet genoeg zorgden voor een sciencefiction en thriller sausje over de serie, zo sprongen de makers van Grimm ook nog eens op de zombie-hype-train door een soort van "levende doden" te introduceren aan het einde van seizoen 2. De voodoo-priester - Baron Samedi - was in staat om groen gif te spuwen op anderen, waardoor zij tijdelijk het bewustzijn verliezen, agressief worden, mensen aanvallen en vervolgens komen te overlijden. Ook wethandhaver Nick Burkhardt (David Giuntoli) werd een slachtoffer van de baron: extreem voorspelbaar. Uiteindelijk zorgde het wel voor een lichtelijk spannende cliffhanger waar de Grimm in een doodskist lag, klaar om verscheept te worden naar Oostenrijk. Maar heeft dit gif dezelfde werking op een Grimm als bij een de normale ("dierachtige") mens?

*** Let op: spoilers ***

Voor de nieuwkomers bij Grimm seizoen 3, die zojuist een mega spoiler onder hun neus geschoven hebben gekregen, waar gaat deze serie eigenlijk over? (Klik hier voor de recensie van Grimm seizoen 1). Grimm speelt zich af in een moderne setting in Portland en draait om Nick Burkhardt. Nick is een detective bij de politie en daarnaast een van de laatste afstammelingen van de Grimms; een familie die jaagt op Wesen oftewel mensen die een aangeboren afwijking hebben, waarbij zij in een dierachtige kunnen veranderen.

Nu terug naar het derde seizoen: Nick's partner-in-crime Hank Griffin (Russell Hornsby) en zijn vriendin Juliette (Bitsie Tulloch), zijn bijgepraat over Wesen en Grimms. Ook Nick's vriend Monroe (Silas Weir Mithchell) en diens vriendin Rosalee (Bree Turner) - beide Wesen - weten van Nick's donkere kant.

In deze set van 22 nieuwe afleveringen, staan een aantal verhaallijnen centraal. Het begin staat in het teken van het genezen van Nick en de zombies. Hierbij speelt, logischerwijs, de apotheek met magische ingrediënten van Rosalee een grote rol. Terwijl zij een oplossing probeert te vinden voor het probleem, gaat de strijd tegen de Wesen gewoon door. Waar in seizoen 1 werd vermeld dat maar een klein percentage van de wereldbevolking Wesen blijkt te zijn - die tevens ook verspreid over de aardbol leven - lijkt iedereen in Portland opeens deze afwijking te hebben. Met deze strijd worden ook meerdere nieuwe soorten Wesen geïntroduceerd, maar dit voert niet meer de boventoon in het verhaal.

De gebeurtenissen rondom Adalind (die zwanger is van Nick's baas), Sean Renard (Sasha Roiz) of diens halfbroer Eric (James Frain) zijn daarnaast het belangrijkste binnen dit seizoen. Zij heeft dus meer meer screentime dan in vorige seizoenen en wordt nu enerzijds neergezet als een moeder die alles over heeft voor haar kind, maar anderzijds ook als een kwaadaardige heks die er alles aan doet om haar krachten en gaven als Hexenbiest weer terug te krijgen. Maar wat gebeurt er als het kind eenmaal ter wereld wordt gebracht? Daar draait het natuurlijk allemaal om: verschillende partijen die andere ideeën hebben over de situatie.

Een nieuwe verhaallijn is die van een meisje genaamd "Trubel" - voluit: Theresa Rubel - gespeeld door Jacqueline Toboni, die hier haar eerste rol neerzet na afronding van haar theaterschool. En zoals Taylor Swift altijd zo mooi zingt: 'I knew she was trouble when she walked in'.. In eerste instantie lijkt ze een opstandig punk-type, maar richting de seizoensfinale speelt ze - helaas - een steeds belangrijkere rol..

Dat brengt ons meteen bij een van de extreme dieptepunten van dit seizoen. De introductie van Trubel: een nieuw, onnodig hoofdpersonage, die waarschijnlijk alleen gecast is op Toboni's uitstraling. Helaas zijn haar acteerkunsten nu niet bepaald geweldig. Qua gezichtsuitdrukkingen is het of een neutraal gezicht of licht peinzend, verder dan dat komt het helaas niet. En dan die naam.. Wauw.. Verder gebeuren er gedurende de afleveringen een aantal dingen tussen bepaalde personages, waar de reacties totaal niet logisch en geloofwaardig van zijn.

Naast een aantal minder positieve punten, zijn er toch ook een aantal opvallende verbeteringen. De CGI-effecten worden over het algemeen steeds beter. Zo worden er ook steeds meer complete actie-scene's geschoten met Wesen, die op sommige momenten indrukwekkend zijn. Daarnaast blijft Grimm ook dicht bij de originele verhaallijn door bijvoorbeeld de terugkomst van de moeder van Nick en zo krijgt de kijker meer achtergrondinformatie over de Grimm-familie. De oud-en-vertrouwde mysterieuze crime-scene's blijven de serie daarnaast ook interessant houden.

Na drie seizoenen blijft het onduidelijk en verwarrend wie nu precies de doelgroep is voor deze serie. Hoewel Grimm seizoen 3 wel een stuk donkerder is dan de voorgaande seizoenen, is het nog niet grimmig genoeg om het echt te bestempelen als een goede actie-horror serie. Tussen alle gewelddadige Wesen-scènes door en Adalind - die een lichaam van een oudere heks verminkt en haar ingewanden samenperst tot jam en over haar zwangere buik smeert - is er ook een hoop zoetsappige, pure, liefde te zien.

Grimm seizoen 3 blijft een vermakelijke serie die vooral aan te raden is voor fans van het genre. Mocht je op zoek zijn naar een verhaal met een twist, dan is het zeker de moeite waard om Grimm te kijken. De serie is helaas niet perfect en heeft zo zijn verbeterpunten, maar Grimm blijft iets hebben waardoor je als kijker - ondanks het soms tegenvallende acteerwerk - toch iedere aflevering weer teruggetrokken wordt in het verhaal. Laten we hopen dat seizoen 4 een grote stap vooruit zet.