Recensie
Netflix-serie 'Jerry Springer: Fights, Camera, Action': wie was écht verantwoordelijk voor het ontsporen van de beruchte vechtshow?
Hoe een gebrek aan schuldbesef en manipulatie achter de schermen zorgde voor veelbekeken trash-tv.
Regie: Luke Sewell | Afleveringen: 2 | Speelduur: 48-49 minuten | Jaar: 2025
Jerry Springer: Fights, Camera, Action belicht de ongekende werkdruk en manipulatie van studiogasten bij de beruchte talkshow van Jerry Springer. Daarbij doen ex-medewerkers en een mediacriticus een boekje open over de misstanden achter de schermen. Wat dreef de producenten om zevenentwintig jaar lang bedrogen echtgenoten, racistische groeperingen en incestueuze families in de studio met elkaar op de vuist te laten gaan? De tweedelige documentaire biedt enkele verklaringen, maar diepgaande vragen over psychologie en collectieve verantwoordelijkheid komen slechts zijdelings aan bod.
De eerste aflevering wisselt getuigenissen van ex-medewerkers af met beruchte scènes uit de talkshow. Interessant is hoe die evolueerde van braaf en zonder kijkcijfers naar sexy nachtprogramma, om van daaruit door te groeien naar de schokkende vechtpartijen uit het collectieve geheugen. De genoemde oorzaken? De enorme druk om alsmaar hogere kijkcijfers te halen en de toxische producent Richard Dominick, die geen enkele grens kende.
Presentator Jerry Springer wordt daarentegen door alle ex-medewerkers opgehemeld: een familieman, een intellectueel, de vriendelijkste man die je ooit zult tegenkomen. En de meest extreme afleveringen van zijn talkshow kwamen er enkel en alleen onder invloed van die kwaadaardige producent. Ook in interviews speelt Springer steeds de rol van iemand die het allemaal maar overkwam. Een voormalig burgemeester, een ex-nieuwslezer die even verdwaalde. Het is duidelijk dat zijn ex-collega's een masker van fatsoen verwarren met een integere kern. Die ontbrak zeventien jaar lang toevallig in ruil voor enkele miljoenen dollars.
De meeste betrokkenen vertonen weinig schuldbesef. Sommigen zijn trots op hun prestatie als underdog met de hoogste kijkcijfers. Maar de meesten distantiëren zich van de wantoestanden en vertonen slachtoffergedrag. Het werkritme was slopend, de sfeer was toxisch. Toch blijkt uit het verhaal dat drama en geweld actief werden uitgelokt. Deelnemers werden met limousines naar de studio gereden en kregen daar volop bonnen voor gratis drank, waarna de volgende ochtend een agressieve mediatraining volgde. De medewerkers maakten de gasten laaiend en repeteerden woord en weerwoord tot het gevecht aan toe.
Jerry Springer zette de toon voor een nieuw type trash-tv, zoveel is duidelijk. In de documentaire komt één mediacriticus aan het woord die een geslaagde vergelijking maakt met het Romeinse Colosseum. Maar diepgaandere analyses over de psychologische impact op een individu en een cultuur blijven uit. Dat er geen psycholoog of jurist aan het woord komt is een gemiste kans. Want daardoor blijft de vraag onbeantwoord hoe dit programma zo lang overal mee weg kon komen.
Een mogelijke verklaring is een bepaald dedain voor de achtergrond van de gasten. Dit waren namelijk vooral mensen met weinig geld, opleiding of kansen uit kleine dorpen in de 'Springer-driehoek': Mississippi, Georgia en Ohio. Het opvoeren van dergelijke mensen als marginale 'hillbillies' rechtvaardigde de uitlachtelevisie. Een pluim voor documentairemaker Luke Sewell voor het aankaarten van de kwetsbare situatie van deze studiogasten. Want ondanks enkele gemiste kansen is het fijn dat de talkshow alsnog ter verantwoording wordt geroepen, ook al gebeurt dat ruim een jaar na de dood van de presentator.
Net als veel tieners destijds tijdens een rondje zappen vraagt Sewell zich nu af: waarom hield niemand dit programma tegen? Een van de betrokkenen vertelt: "Jerry Springer kon zo lang bestaan omdat de mensen bleven kijken." En: "Het is net als gruwelijk ongeluk dat een kijkfile veroorzaakt: niemand kan ervan wegkijken." Daardoor blijf je als kijker met een verweesd gevoel achter.
Jerry Springer: Fights, Camera, Action is te zien bij Netflix.
Jerry Springer: Fights, Camera, Action belicht de ongekende werkdruk en manipulatie van studiogasten bij de beruchte talkshow van Jerry Springer. Daarbij doen ex-medewerkers en een mediacriticus een boekje open over de misstanden achter de schermen. Wat dreef de producenten om zevenentwintig jaar lang bedrogen echtgenoten, racistische groeperingen en incestueuze families in de studio met elkaar op de vuist te laten gaan? De tweedelige documentaire biedt enkele verklaringen, maar diepgaande vragen over psychologie en collectieve verantwoordelijkheid komen slechts zijdelings aan bod.
De eerste aflevering wisselt getuigenissen van ex-medewerkers af met beruchte scènes uit de talkshow. Interessant is hoe die evolueerde van braaf en zonder kijkcijfers naar sexy nachtprogramma, om van daaruit door te groeien naar de schokkende vechtpartijen uit het collectieve geheugen. De genoemde oorzaken? De enorme druk om alsmaar hogere kijkcijfers te halen en de toxische producent Richard Dominick, die geen enkele grens kende.
Presentator Jerry Springer wordt daarentegen door alle ex-medewerkers opgehemeld: een familieman, een intellectueel, de vriendelijkste man die je ooit zult tegenkomen. En de meest extreme afleveringen van zijn talkshow kwamen er enkel en alleen onder invloed van die kwaadaardige producent. Ook in interviews speelt Springer steeds de rol van iemand die het allemaal maar overkwam. Een voormalig burgemeester, een ex-nieuwslezer die even verdwaalde. Het is duidelijk dat zijn ex-collega's een masker van fatsoen verwarren met een integere kern. Die ontbrak zeventien jaar lang toevallig in ruil voor enkele miljoenen dollars.
De meeste betrokkenen vertonen weinig schuldbesef. Sommigen zijn trots op hun prestatie als underdog met de hoogste kijkcijfers. Maar de meesten distantiëren zich van de wantoestanden en vertonen slachtoffergedrag. Het werkritme was slopend, de sfeer was toxisch. Toch blijkt uit het verhaal dat drama en geweld actief werden uitgelokt. Deelnemers werden met limousines naar de studio gereden en kregen daar volop bonnen voor gratis drank, waarna de volgende ochtend een agressieve mediatraining volgde. De medewerkers maakten de gasten laaiend en repeteerden woord en weerwoord tot het gevecht aan toe.
Jerry Springer zette de toon voor een nieuw type trash-tv, zoveel is duidelijk. In de documentaire komt één mediacriticus aan het woord die een geslaagde vergelijking maakt met het Romeinse Colosseum. Maar diepgaandere analyses over de psychologische impact op een individu en een cultuur blijven uit. Dat er geen psycholoog of jurist aan het woord komt is een gemiste kans. Want daardoor blijft de vraag onbeantwoord hoe dit programma zo lang overal mee weg kon komen.
Een mogelijke verklaring is een bepaald dedain voor de achtergrond van de gasten. Dit waren namelijk vooral mensen met weinig geld, opleiding of kansen uit kleine dorpen in de 'Springer-driehoek': Mississippi, Georgia en Ohio. Het opvoeren van dergelijke mensen als marginale 'hillbillies' rechtvaardigde de uitlachtelevisie. Een pluim voor documentairemaker Luke Sewell voor het aankaarten van de kwetsbare situatie van deze studiogasten. Want ondanks enkele gemiste kansen is het fijn dat de talkshow alsnog ter verantwoording wordt geroepen, ook al gebeurt dat ruim een jaar na de dood van de presentator.
Net als veel tieners destijds tijdens een rondje zappen vraagt Sewell zich nu af: waarom hield niemand dit programma tegen? Een van de betrokkenen vertelt: "Jerry Springer kon zo lang bestaan omdat de mensen bleven kijken." En: "Het is net als gruwelijk ongeluk dat een kijkfile veroorzaakt: niemand kan ervan wegkijken." Daardoor blijf je als kijker met een verweesd gevoel achter.
Jerry Springer: Fights, Camera, Action is te zien bij Netflix.
Interessant voor jou
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
