Recensie
Netflix-serie 'Asura': een glimp van de meester
Ook met een miniserie voor Netflix tikt de gelauwerde Hirokazu Kore-eda zijn gebruikelijke niveau aan.
Regie: Hirokazu Kore-eda | Cast: Yu Aoi (Takiko), Suzu Hirose (Sakiko), Machiko Ono (Makiko), Rie Miyazawa (Tsunako), Masahiro Motoki (Takao Satomi), e.a. | Afleveringen: 7 | Speelduur: 55-66 minuten | Jaar: 2025
Hirokazu Kore-eda heeft de smaak te pakken. Na The Makanai: Cooking for the Maiko House levert de gelauwerde regisseur alweer zijn tweede serie voor Netflix af. Wie Kore-eda vooral kent van het festivalcircuit en de filmtheaters, zal de streamingdienst niet direct als logische habitus beschouwen. Toch dateert hun samenwerkingsdeal alweer uit 2021. Het onderhoudende familiedrama Asura behaalt misschien niet het niveau aan van Kore-eda's beste speelfilms, maar het kost opnieuw weinig moeite om hierin een glimp van de Japanse meester op te vangen.
In het Tokio van 1979 ontdekt de schuchtere bibliothecaris Takiko bij toeval dat haar vader vreemdgaat. Ze roept haar drie zussen bij elkaar om dit geheim te delen, maar krijgt niet de steun waar ze op hoopte. Vooral haar tegenpool Sakiko vindt het nieuws een stuk minder wereldschokkend. Zus Makiko leeft na het vernemen van deze informatie vooral mee met haar moeder, maar om een andere reden: haar eigen partner houdt er óók een affaire op na.
Als de wegen van de verschillende zussen zich weer scheiden, blijkt snel dat de affaire van de pater familias vooral een kapstok is geweest voor het breder opgezette familiedrama. Het is een anticlimax waar Kore-eda eenvoudig mee wegkomt, omdat hij het doseren van dramatische spanning (zie zo'n beetje al zijn speelfilms) zo mogelijk nog beter beheerst dan het uitwerken van daadwerkelijke thrillerelementen (zie bijvoorbeeld The Third Murder).
Als breekpunten voor de verhaallijn gebruikt Kore-eda herkenbare, krachtige gebeurtenissen als een begrafenis (aflevering drie) en een bruiloft (aflevering vijf). Het zijn momenten die de zussen samenbrengen, maar hen door hun onderlinge verschillen ook weer verder uit elkaar drijven. De begrafenisscène is vintage Kore-eda: terwijl de strofen van een gedicht doen nadenken over de zin van het leven, verlaten de familieleden wandelend de plaats waar ze een dierbare hebben achtergelaten. De trappen die ze beklimmen, halen een karakteristiek beeld uit Still Walking terug.
Vergeleken met de festivalfavorieten die de regisseur eerder produceerde, kent het drama in Asura misschien net wat meer conflict. De verschillen tussen Takiko en Sakiko (wiens boksende vriend zo mogelijk nóg meer aan zichzelf denkt) zijn zodanig geaccentueerd dat hun rollen ook wat meer tot de verbeelding spreken dan die van de twee oudere zussen. Dat is verder niet per se erg, want Yu Aoi speelt Takiko innemend, met als belangrijkste verdienste dat ze haar extreme seksuele terughoudendheid geloofwaardig weet over te brengen.
Zoals vaker in zijn werk is Kore-eda er goed in om de sterke karaktertrekken en tekortkomingen van zijn personages een gelijk aandeel te gunnen, zonder dat ergens te sterk doorschijnt wie zijn persoonlijke sympathie verdienen. Sakiko is met haar drukke bestaan en flamboyante voorkomen een makkelijke tegenhanger van de kalme Takiko, maar het scenario wekt niet de indruk dat de maker een kant kiest. Prettig is ook het verzadigde kleurenpalet dat het Tokio van decennia geleden net dat beetje extra warmte geeft.
Doordat het verhaal van de familie Takezawa over zeven afleveringen is uitgesmeerd, moet Kore-eda zich wel meer dan normaal inspannen om de dramatische ontwikkelingen soepel aan elkaar te ketenen. De moeiteloze flow die veel films van de Japanner kenmerkt, is in Asura afwezig; het zijn vooral losse scènes die overtuigen. Bovengetekende betrapte zich erop de scherpte in sommige afleveringen even te verliezen en dan weer volop aan te haken in scènes die duidelijk tot een kern kwamen, bijvoorbeeld die met de begrafenis. Dat was me in pakweg tien jaar Kore-eda-films kijken nog nooit gebeurd.
Het is een milde kanttekening bij een heuglijk wapenfeit: als Netflix de Shoplifters-regisseur een platform kan bieden waarop hij zijn creativiteit en betrokkenheid kwijt kan, mogen we enkel dankbaar zijn zolang die samenwerking voortduurt. Toch zou het meerwaarde hebben als het volgende product van de ogenschijnlijk onwennige een-twee weer eens een ouderwetse speelfilm is. En als we een verouderd persbericht over de samenwerking mogen geloven, zit die film momenteel nog altijd ergens in het vat...
Asura is te zien bij Netflix.
Hirokazu Kore-eda heeft de smaak te pakken. Na The Makanai: Cooking for the Maiko House levert de gelauwerde regisseur alweer zijn tweede serie voor Netflix af. Wie Kore-eda vooral kent van het festivalcircuit en de filmtheaters, zal de streamingdienst niet direct als logische habitus beschouwen. Toch dateert hun samenwerkingsdeal alweer uit 2021. Het onderhoudende familiedrama Asura behaalt misschien niet het niveau aan van Kore-eda's beste speelfilms, maar het kost opnieuw weinig moeite om hierin een glimp van de Japanse meester op te vangen.
In het Tokio van 1979 ontdekt de schuchtere bibliothecaris Takiko bij toeval dat haar vader vreemdgaat. Ze roept haar drie zussen bij elkaar om dit geheim te delen, maar krijgt niet de steun waar ze op hoopte. Vooral haar tegenpool Sakiko vindt het nieuws een stuk minder wereldschokkend. Zus Makiko leeft na het vernemen van deze informatie vooral mee met haar moeder, maar om een andere reden: haar eigen partner houdt er óók een affaire op na.
Als de wegen van de verschillende zussen zich weer scheiden, blijkt snel dat de affaire van de pater familias vooral een kapstok is geweest voor het breder opgezette familiedrama. Het is een anticlimax waar Kore-eda eenvoudig mee wegkomt, omdat hij het doseren van dramatische spanning (zie zo'n beetje al zijn speelfilms) zo mogelijk nog beter beheerst dan het uitwerken van daadwerkelijke thrillerelementen (zie bijvoorbeeld The Third Murder).
Als breekpunten voor de verhaallijn gebruikt Kore-eda herkenbare, krachtige gebeurtenissen als een begrafenis (aflevering drie) en een bruiloft (aflevering vijf). Het zijn momenten die de zussen samenbrengen, maar hen door hun onderlinge verschillen ook weer verder uit elkaar drijven. De begrafenisscène is vintage Kore-eda: terwijl de strofen van een gedicht doen nadenken over de zin van het leven, verlaten de familieleden wandelend de plaats waar ze een dierbare hebben achtergelaten. De trappen die ze beklimmen, halen een karakteristiek beeld uit Still Walking terug.
Vergeleken met de festivalfavorieten die de regisseur eerder produceerde, kent het drama in Asura misschien net wat meer conflict. De verschillen tussen Takiko en Sakiko (wiens boksende vriend zo mogelijk nóg meer aan zichzelf denkt) zijn zodanig geaccentueerd dat hun rollen ook wat meer tot de verbeelding spreken dan die van de twee oudere zussen. Dat is verder niet per se erg, want Yu Aoi speelt Takiko innemend, met als belangrijkste verdienste dat ze haar extreme seksuele terughoudendheid geloofwaardig weet over te brengen.
Zoals vaker in zijn werk is Kore-eda er goed in om de sterke karaktertrekken en tekortkomingen van zijn personages een gelijk aandeel te gunnen, zonder dat ergens te sterk doorschijnt wie zijn persoonlijke sympathie verdienen. Sakiko is met haar drukke bestaan en flamboyante voorkomen een makkelijke tegenhanger van de kalme Takiko, maar het scenario wekt niet de indruk dat de maker een kant kiest. Prettig is ook het verzadigde kleurenpalet dat het Tokio van decennia geleden net dat beetje extra warmte geeft.
Doordat het verhaal van de familie Takezawa over zeven afleveringen is uitgesmeerd, moet Kore-eda zich wel meer dan normaal inspannen om de dramatische ontwikkelingen soepel aan elkaar te ketenen. De moeiteloze flow die veel films van de Japanner kenmerkt, is in Asura afwezig; het zijn vooral losse scènes die overtuigen. Bovengetekende betrapte zich erop de scherpte in sommige afleveringen even te verliezen en dan weer volop aan te haken in scènes die duidelijk tot een kern kwamen, bijvoorbeeld die met de begrafenis. Dat was me in pakweg tien jaar Kore-eda-films kijken nog nooit gebeurd.
Het is een milde kanttekening bij een heuglijk wapenfeit: als Netflix de Shoplifters-regisseur een platform kan bieden waarop hij zijn creativiteit en betrokkenheid kwijt kan, mogen we enkel dankbaar zijn zolang die samenwerking voortduurt. Toch zou het meerwaarde hebben als het volgende product van de ogenschijnlijk onwennige een-twee weer eens een ouderwetse speelfilm is. En als we een verouderd persbericht over de samenwerking mogen geloven, zit die film momenteel nog altijd ergens in het vat...
Asura is te zien bij Netflix.
Interessant voor jou
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
