Recensie
Netflix-serie 'ACAB': het psychisch lijden van de oproerpolitie
Het serievervolg van de gelijknamige film is als een lange remake met andere plotlijnen.
Regie: Michele Alhaique | Cast: Valentina Bellè (Marta), Marco Giallini (Mazinga), Adriano Giannini (Michele Nobili), Pierluigi Gigante (Salvatore), Julia Messina (Emma), e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 42-61 minuten | Jaar: 2025
Leden van de oproerpolitie zijn ook maar mensen. Het brengen van die boodschap was deels het doel van Italiaan Carlo Bonini toen hij zijn boek ACAB - All Cops Are Bastards schreef. In 2012 probeerde regisseur Stefano Sollima hetzelfde te vertellen met zijn gelijknamige verfilming. Nu is er de serie die je kan bekijken als een remake en een vervolg. Fans zullen wel houden van ACAB, maar nieuwe dingen ga je hier niet vinden. Een heel duidelijke visie op de rellenbrigade evenmin.
De film uit 2012, die het regiedebuut vormde van Sicario: Day of the Soldado-regisseur Stefano Sollima, volgde vier leden van de oproerpolitie in Rome. Eenzelfde aanpak zien we terug in de serie. Uit de film duikt slechts één personage op: leider Mazinga, die nu twaalf jaar ouder is. Hij voelt dat zijn carrière ten einde komt, maar heeft geen leven buiten de politiekazerne. Een incident doet hem nadenken over de toekomst.
De drie andere plotlijnen zijn voor Marta, het enige vrouwelijke lid van de brigade, Michele Nobili, de man die de leiding van Mazinga moet overnemen, en Salvatore, een agent met een kort lontje. Marta tracht haar ex-man, die in het verleden gewelddadig kon zijn, weg te houden van haar dochter. Maar hij zweert dat hij zijn leven heeft gebeterd en wil dochterlief terug in zijn leven. Ondertussen heeft Michele het moeilijk met zijn ploeg, omdat hij wordt gezien als een verklikker en wordt Salvatore helemaal gek van zijn internetliefje dat hem aan het lijntje houdt.
De hoofdintrige, die alle personages verbindt, is een incident in Turijn. Activisten die zich verzetten tegen de aanleg van een nieuwe hogesnelheidslijn moeten door Mazinga en zijn mensen in toom worden gehouden, maar het komt tot een gewelddadige botsing. Daarbij raken een agent en een activist zwaargewond. De activist blijkt achteraf niet tot de gewelddadige kern te behoren en werd mogelijk uit wraak in elkaar geslagen. Een onderzoeksrechter probeert de zaak op te helderen, maar Mazinga weigert mee te werken en legt zijn ploeg spreekverbod op.
Net zoals de film blijft de serie wazig over wat er precies mis is met de oproerpolitie. En nee, "het zijn maar mensen" is niet genoeg als verklaring. Er worden wel hints gegeven naar de corruptie, de machomentaliteit en de fascistoïde houding tijdens rellen, maar je komt niet te weten wat iemand motiveert om dertig jaar lang de stok van de staat te zijn. De makers willen hier op de vlakte blijven en vertikken het om een politiek statement te maken. De verwante Braziliaanse Tropa de Elite-films van José Padilha deden dat wel en zijn om die reden superieur.
Net zoals de film eindigt de serie met een sterke climax waarin de brigade plots geïsoleerd wordt door een woedende menigte. Sollima's film kende een open einde, maar in de serie functioneert zo'n slot als aankondiging van een tweede seizoen waarin een aantal plotlijnen waarschijnlijk worden voortgezet. Door de actiescènes en enkele stevige conflicten kijkt ACAB nog best goed weg, maar zo intrigerend en provocerend als de Tropa de Elite-films of verslavend zoals de serie Gomorra wordt het nooit.
ACAB is te zien bij Netflix.
Leden van de oproerpolitie zijn ook maar mensen. Het brengen van die boodschap was deels het doel van Italiaan Carlo Bonini toen hij zijn boek ACAB - All Cops Are Bastards schreef. In 2012 probeerde regisseur Stefano Sollima hetzelfde te vertellen met zijn gelijknamige verfilming. Nu is er de serie die je kan bekijken als een remake en een vervolg. Fans zullen wel houden van ACAB, maar nieuwe dingen ga je hier niet vinden. Een heel duidelijke visie op de rellenbrigade evenmin.
De film uit 2012, die het regiedebuut vormde van Sicario: Day of the Soldado-regisseur Stefano Sollima, volgde vier leden van de oproerpolitie in Rome. Eenzelfde aanpak zien we terug in de serie. Uit de film duikt slechts één personage op: leider Mazinga, die nu twaalf jaar ouder is. Hij voelt dat zijn carrière ten einde komt, maar heeft geen leven buiten de politiekazerne. Een incident doet hem nadenken over de toekomst.
De drie andere plotlijnen zijn voor Marta, het enige vrouwelijke lid van de brigade, Michele Nobili, de man die de leiding van Mazinga moet overnemen, en Salvatore, een agent met een kort lontje. Marta tracht haar ex-man, die in het verleden gewelddadig kon zijn, weg te houden van haar dochter. Maar hij zweert dat hij zijn leven heeft gebeterd en wil dochterlief terug in zijn leven. Ondertussen heeft Michele het moeilijk met zijn ploeg, omdat hij wordt gezien als een verklikker en wordt Salvatore helemaal gek van zijn internetliefje dat hem aan het lijntje houdt.
De hoofdintrige, die alle personages verbindt, is een incident in Turijn. Activisten die zich verzetten tegen de aanleg van een nieuwe hogesnelheidslijn moeten door Mazinga en zijn mensen in toom worden gehouden, maar het komt tot een gewelddadige botsing. Daarbij raken een agent en een activist zwaargewond. De activist blijkt achteraf niet tot de gewelddadige kern te behoren en werd mogelijk uit wraak in elkaar geslagen. Een onderzoeksrechter probeert de zaak op te helderen, maar Mazinga weigert mee te werken en legt zijn ploeg spreekverbod op.
Net zoals de film blijft de serie wazig over wat er precies mis is met de oproerpolitie. En nee, "het zijn maar mensen" is niet genoeg als verklaring. Er worden wel hints gegeven naar de corruptie, de machomentaliteit en de fascistoïde houding tijdens rellen, maar je komt niet te weten wat iemand motiveert om dertig jaar lang de stok van de staat te zijn. De makers willen hier op de vlakte blijven en vertikken het om een politiek statement te maken. De verwante Braziliaanse Tropa de Elite-films van José Padilha deden dat wel en zijn om die reden superieur.
Net zoals de film eindigt de serie met een sterke climax waarin de brigade plots geïsoleerd wordt door een woedende menigte. Sollima's film kende een open einde, maar in de serie functioneert zo'n slot als aankondiging van een tweede seizoen waarin een aantal plotlijnen waarschijnlijk worden voortgezet. Door de actiescènes en enkele stevige conflicten kijkt ACAB nog best goed weg, maar zo intrigerend en provocerend als de Tropa de Elite-films of verslavend zoals de serie Gomorra wordt het nooit.
ACAB is te zien bij Netflix.
Interessant voor jou
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
