Netflix-serie 'The Recruit' seizoen 2: het groentje bezorgt de CIA weer trauma's

Regie: Julian Holmes, Alexi Hawley, John Hyams, e.a. | Cast: Noah Centineo (Owen Hendricks), Teo Yoo (Jang Kyu), Maddie Hasson (Nichka), Fivel Stewart (Hannah), Aarti Mann (Violet), Colton Dunn (Lester), James Purefoy (Olive Bonner-Jones), Vondie Curtis-Hall (Walter Nyland), e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 50-62 minuten | Jaar: 2025

Verhalen over groentjes die plots in de arena worden gekatapulteerd zijn er genoeg. The Recruit snijdt dus geen nieuwe thema's aan. Maar wat de serie toch enigszins vermakelijk maakt, is de vrij geestige schets van een CIA die een status quo wil handhaven: niet meer schandalen dan nodig is, promotie maken zonder actie of drama en doen alsof er niets is gezegd en gedaan. "We zijn hier niet en we hebben nooit gesproken", zegt chef Walter Nyland. Maar dan komt daar een jonge advocaat de boel op stelten zetten.

In het eerste seizoen maakten we kennis met deze Owen Hendricks, die als nieuwkomer bij de juridische dienst van de CIA een zaak rond een 'graymailer' moest oplossen. Dat is een individu of organisatie die dreigt geheimen van de Agency openbaar te maken als er niet op de eisen van de afperser wordt ingegaan. Dat was de Russische spionne Max Meladze, die Owen op sleeptouw nam, waardoor hij verzeild raakte in James Bond-toestanden. Maar hij bleek handig genoeg om zich overal uit te praten.

Bij aanvang van het tweede seizoen is Owen op non-actief gezet. Maar omdat hij niet stil kan zitten, overtuigt hij zijn meerderen ervan de juiste man te zijn voor het afwenden van een nieuwe dreiging waarvoor het spoor richting Zuid-Korea leidt. Eenmaal aangekomen in Seoul worden Owen en enkele collega's al meteen gesurveilleerd door de Zuid-Koreaanse geheime dienst. Intussen stuurt iemand huurmoordenaars op de CIA-advocaten af.

Voor de geloofwaardigheid moet je The Recruit niet bekijken. De verhaaltjes zijn vergezocht en soms extreem absurd. Bovendien is het spionagegenre al zodanig uitgemolken dat het bijna niet meer mogelijk is om nog originele wendingen te bedenken. Daarnaast mist de serie de kinetische energie van de Bourne-films, het existentialisme van The Agency en de coherentie van de beste Bond-films.

Dat The Recruit zich in bepaalde scènes toch lekker laat bekijken, is te danken aan de zwarte humor en hoofdrolspeler Noah Centineo. Hoewel hij soms wordt beperkt door het absurde script, dat hem onlogische dingen laat doen, heeft Centineo genoeg charisma om een grote ster te worden. Net een jonge Mark Ruffalo. De komediestijl werd al in de eerste afleveringen van het eerste seizoen vastgelegd door Doug Liman, het brein achter Mr. & Mrs. Smith, American Made en The Instigators. Liman heeft een flair om drama rimpelloos te laten overgaan in duistere komedie met situationele ironie.

Centineo past vlotjes binnen die zwartkomische opzet van de serie. Als ongeleid projectiel probeert Owen het juiste doen, maar zorgt vooral voor chaos binnen de CIA. Zijn collega's zijn als de dood voor nog meer problemen en zien hem maar al te graag omkomen tijdens een missie. Sommigen staan hem zelfs naar het leven. Hilarisch is de paranoïde collega bij wie het angstzweet uitbreekt wanneer Owen weer eens aanklopt. Voor hem is het verhaal van de nieuweling een kroniek van een aangekondigde ramp.

Maar ook in zijn nabije omgeving heeft men te lijden onder het traject van de jonge advocaat. Zijn ex-liefje en huisgenote, op wie hij nog smoorverliefd is, wordt meegesleurd in avonturen die ze absoluut niet wil meemaken. De twee zouden elkaar het liefst in de armen vallen, maar zijn groeiende status als de amateurspion die hij niet echt wil zijn, ondermijnt hun liefdesgeluk. Owen kan daarnaast moeilijk de vrouwelijke schonen die zijn pad kruisen weerstaan, ook al zijn die onvoorspelbaarder en dodelijker dan cobra's.

Seizoen twee bevat slechts zes afleveringen, twee minder dan de gebruikelijke acht. Het zegt iets over de haast van seriemakers om zo snel mogelijk een nieuw seizoen uit te brengen. En dat merk je: het voelt alsof het script van seizoen twee in een recordtempo is geschreven, waardoor het nooit boven dat van het eerste seizoen uitstijgt. Maar je krijgt nu wel meer dure actie en exotische locaties. Al zijn die aspecten geen echte hoofdredenen om te kijken. Iedereen weet immers dat de James Bond- en Mission: Impossible-films op dat vlak toch niet te overtreffen zijn.



The Recruit is te zien bij Netflix.