Netflix-serie 'Celda 211': enerverende maar rommelige serie moet vaak gebeurtenissen forceren om het verhaal te verlengen

Regie: Gerardo Naranjo, Jaime Reynoso | Cast: Diego Calva (Juan Olvera), Noé Hernández (Calancho), Karen Sandoval (Marisa), Ana Sofia Gatica (Helena), Alejandro Puente (Baldor), Roberto Duarte (Carajo), e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 33-41 minuten | Jaar: 2025

Emilia Pérez, de gangstermusical die voor dertien Oscars is genomineerd, krijgt vanuit het land waar de film zich afspeelt veel kritiek. In Mexico vindt men het bepaald niet leuk dat de Franse regisseur Jacques Audiard hun land stereotypeert als een broedplaats van drugs, vermissingen, corruptie en geweld. Nee, dat is inderdaad niet prettig, maar het zijn spijtig genoeg wel de kanten van het Midden-Amerikaanse land die zich uitstekend lenen voor aangrijpend drama. Ook de serie Celda 211, die in Mexico zelf werd geproduceerd, stelt narcomisdaad en wijdverbreide corruptie centraal.

De eerlijkheid gebiedt wel te zeggen dat het gelijknamige boek is geschreven door een Spanjaard en dat er ook al een Spaanse filmversie van is gemaakt. Voor de Mexicaanse remake is de algemene structuur van het verhaal behouden, maar het plot is ingebed in de plaatselijke politieke, criminele en maatschappelijke situatie. In de film speelt de Baskische afscheidingsbeweging ETA een grote rol, maar in de serie zijn de drugskartels, corrupte ambtenaren en de Amerikaanse DEA de belangrijkste stukken op het bord.

Mensenrechtenadvocaat Juan Olvera is slechts een kleine pion te midden van al die grote krachten. Tijdens zijn bezoek aan een cliënt in de beruchte gevangenis van Ciudad Juárez krijgen twee rivaliserende bendes het met elkaar aan de stok en moet hij zich voordoen als gevangene om zijn huid te redden. De opstand is geregisseerd door invloedrijke mensen buiten de poorten die willen voorkomen dat een van de gevangenen, een accountant Fdie in een luxe cel binnen het complex verblijft, wordt uitgeleverd aan de Amerikanen.

De leider van de opstand heeft echter zijn eigen plannen. Hij gebruikt de accountant en een groep gijzelaars om op te komen voor de rechten van de gevangenen en zich te bevrijden van het juk van de kartels die voor hun eigen gewin bereid zijn iedereen voor de bus gooien. De gangster Calancho wordt zo het boegbeeld van een verzetsbeweging die zowel de corrupte als de goedwillende autoriteiten (het verschil is vaak enorm diffuus) voor het blok zet.

De situatie van Juan wordt ondertussen steeds uitzichtlozer, want alle partijen manipuleren hem om dingen te doen die bepaald niet binnen de taakomschrijving van een mensenrechtenadvocaat vallen. Hij ontwikkelt zich tot de rechterhand van Calancho ("Jij wordt het vriendelijke gezicht van de rellen!"), maar is tegelijkertijd een mol voor de gevangenisdirectie die alles vanuit een veilig deel van het cellencomplex aanschouwt. En dan is zijn vrouw ook nog eens hoogzwanger!

Het moge duidelijk zijn, Celda 211 heeft een overvol plot. De serie doet haar best om zoveel mogelijk te focussen op de emotionele en morele reis van Juan, maar allerlei nevenpersonages en andere elementen krijgen ook hun eigen plotlijn. Er zijn voodooachtige rituelen, bendehiërarchie, media die verslag doen van de betogers buiten de gevangenis, een gouverneur die herkozen wil worden, een DEA-afdeling die clandestien in Mexico opereert en de Nationale Garde waarvan niet duidelijk is hoe, wanneer en waarom die in zal grijpen.

De serie heeft moeite om al die plotlijnen te integreren tot een vloeiend en begrijpelijk geheel. Soms volgen de beslissende gebeurtenissen elkaar in razend tempo op, maar op andere momenten zakt het tempo in en lijkt sprake van een herhaling van zetten. Dat laatste geldt met name voor de ontwikkelingen rond de accountant. Zijn rol in het verhaal is voornamelijk ervoor zorgen dat de politie niet meteen met grof geweld de gevangenis binnenvalt, maar die insteek voelt geforceerd en het is vaak niet logisch hoe de belangen en motieven hieromtrent veranderen.

Een van de hoofdpersonages zegt op een gegeven moment: "Deze opstand slaat nergens meer op." En dat gevoel bekruipt de kijker ook bij tijd en wijle. Er zijn zeker enerverende en tragische momenten, die vooral hard aankomen dankzij de sterke rollen van Diego Calva als Juan en Noé Hernández als Calancho, maar de gebeurtenissen binnen deze beperkte setting zijn vaak te toevallig en te ongeloofwaardig om een volledig meeslepende kijkervaring te bieden. Misschien hadden de Spanjolen het toch bij het rechte eind door dit verhaal in een speelfilm te vatten in plaats van het uit te rekken over een zesdelige televisieserie.