SkyShowtime-serie 'The Agency': dat een spion niet verliefd mag worden wisten we al, maar deze serie hamert het er toch in

Regie: Neil Burger, Zetna Fuentes, Grant Heslov, e.a. | Cast: Michael Fassbender (Martian), Jeffrey Wright (Henry), Saura Lightfoot-Leon (Danny), Richard Gere (Bosko), Harriet Sansom Harris (Dr. Blake), e.a. | Afleveringen: 10 | Speelduur: 44-60 minuten | Jaar: 2024

Regisseur Joe Wright heeft enkele films gemaakt waarin muziek een belangrijk aspect is. In Atonement gaat bijvoorbeeld het tikken van een typmachine over op het ritme van de achtergrondmuziek. En Hanna is gefilmd op muziek die The Chemical Brothers speciaal hebben gemaakt in plaats van dat de filmmuziek is gebaseerd op de beelden. Wright regisseerde de eerste twee afleveringen van The Agency, maar laat daarin niets zijn van zijn oude handelsmerk zien. Hij lijkt nu eerder liefhebber van enorme zooms.

De missie van CIA-agent Martian in Afrika is afgelopen, dus hij moet weer terug naar zijn hoofdkwartier in Londen. Echter, tijdens zijn missie is hij oprecht verliefd geworden en wanneer de vrouw in kwestie in zijn eigen stad opduikt, begint dat zijn werk in de weg te zitten. En dan breekt er net ergens anders in de wereld een gevoelig conflict uit.

The Agency gaat over de onmogelijke balans tussen werk en privé wanneer je spion bent. Dat is in feite niets nieuws. Zo was er onlangs een serie met Eva Green die daarover ging en ook James Bond is al enkele keren verliefd geweest (onder anderen op Eva Green), wat altijd vrijwel direct op pijnlijke wijze eindigde. Maar deze serie gaat er iets verder in.

The Agency laat zien dat met deze functie je werk het enige in je leven kan zijn. Het kleinste beetje kwetsbaarheid of tijdelijk ergens anders prioriteit aan willen geven zit er simpelweg niet in. Sterker nog, er worden met regelmaat agenten gemarteld door mensen die zich voordoen als de vijand, puur om te testen of ze hun mond kunnen houden en dus nog geschikt zijn voor het werk.

Wat The Agency niet laat zien is wat daar tegenover staat. Alleen Martians redelijk (maar niet uitzonderlijk) luxueuze woning wordt getoond, die ook nog eens openlijk door zijn collega's in de gaten wordt gehouden. Meerdere personages ondergaan heel wat afgrijselijke werkomstandigheden naast de enorme druk. Maar wat ze motiveert wordt nooit duidelijk gemaakt, terwijl de nadruk behoorlijk op hun ellende ligt.

Daarnaast is dit de zoveelste spionagethriller waarin enorm veel wordt geluld. Maar helaas niet in kleurrijke zinnen en zelfs niets in teksten die ervoor zorgen dat de plotinformatie goed overkomt. Er wordt storend weinig visueel verteld en die haast onophoudelijke gesprekken vertellen in snel tempo letterlijk wat er op dat moment speelt. Er wordt aldus heel moeilijk gedaan om als complex en gelaagd over te komen.

Er lopen behoorlijk wat lijntjes: Martians geheime liefdesleven, de missie waar hij zich eigenlijk op zou moeten focussen, de dubieuze praktijken van Martians geliefde, de missie van een nieuwe jonge agente en ook nog de persoonlijke sores van een medewerker die een treetje lager op de ladder staat. Op een gegeven moment zijn er zelfs vier geheimzinnige codenamen. En dan is er ook nog een raamvertelling! Waarom is dit zo veel? Vermoedelijk omdat The Agency is gebaseerd op een Franse serie die vijf seizoenen liep en dit verhaal nog lange tijd door moet gaan.

Eigenlijk zonde, want Martians conflict is op zichzelf echt genoeg. Al vanaf de eerste paar minuten liegt hij tegen zijn werkgever over zijn gevoelens voor de vrouw die hij in Afrika heeft ontmoet. Hij is tot over zijn oren verliefd en gaat gevaarlijk ver om de relatie in stand te houden. Zij is getrouwd met een kennelijk gevaarlijke zakenman met hoge connecties, dus ook vanuit haar kant is hun affaire een enorm risico.

Gelukkig beschikt de serie over een sterrencast met onder meer Michael Fassbender, Jeffrey Wright, Jodie Turner-Smith en Katherine Waterston. Zelfs Richard Gere duikt weer eens op. Achter de schermen runt George Clooney de boel, samen met regisseur Joe Wright, die in de openingsafleveringen de strakke visuele stijl neerzet. Met meerdere grote namen in cast en crew zit het wel snor met de kwaliteit van de rest.

Wat in de weg zit is puur het onnodig ingewikkelde plot dat middels saaie gesprekken wordt overgebracht. Dat maakt het als kijker moeilijk om betrokken te raken, terwijl er eigenlijk genoeg te voelen valt. In ieder geval eindigt het seizoen niet met een afgeronde missie en op de valreep een opening naar een nieuw verhaal, maar met een veranderde status quo, een hoop onafgeronde zaken en een cliffhanger die benieuwd maken naar het reeds aangekondigde vervolgseizoen.