Netflix-serie 'Apple Cider Vinegar': alleen de grootste boeven verkopen hoop aan de hopelozen

Regie: Jeffrey Walker | Cast: Kaitlyn Dever (Belle Gibson), Alycia Debnam-Carey (Mila Blake), Aisha Dee (Chanelle McAuliffe), Mark Coles Smith (Justin Guthrie), Tilda Cobham-Hervey (Lucy Guthrie), e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 55-65 minuten | Jaar: 2025

Belle Gibson heeft kanker. In plaats van de door artsen geadviseerde chemo besluit ze op alternatieve wijze de overlevingsstrijd aan te gaan: met gezond eten en een positieve mindset. Wonder boven wonder geneest ze. Dat gunt ze andere kankerpatiënten ook, dus ze begint een Instagramaccount, schrijft een kookboek en bouwt een miljoenenimperium op. Na twee jaar blijkt dit alles één grote oplichting. Belle genas niet van kanker dankzij affirmaties en het eten van chiazaad en tonkabonen. Sterker nog, ze had helemaal geen kanker. Dit waargebeurde verhaal zorgt voor een even vermakelijke als ongelofelijke miniserie.

Influencers die onzin verkopen en daarmee heel rijk worden is natuurlijk niets nieuws. Je hoeft je Instagram of TikTok maar te openen en er is wel iemand die beweert het geheim voor een gezonder/rijker/gelukkiger/mooier/beter leven te hebben. Je moet wel even liken en abonneren. En voor je het weet zit je in een fuik van betaalde content en opgescheept met een veel te duur abonnement dat niets doet van wat er werd beloofd. Dat is op zich al een zorgelijk trend, maar wie dergelijke trucs op kankerpatiënten richt valt toch wel in een ethische buitencategorie.

De weinige moeite die Belle Gibson hiermee had, is misschien wel het meest verbazingwekkende aan Apple Cider Vinegar. Terwijl het toch ook echt zo ging, blijkt als we op aanraden van de serie zelf de feiten rondom deze bizarre zaak googelen. Gibson verkocht willens en wetens abonnementen en andere producten aan kwetsbare kankerpatiënten. Alsof dat niet erg genoeg was, zamelde ze ook honderdduizenden dollars in voor goede doelen die nooit die doelen bereikten.

Toch is Belle in de serie geen eendimensionale gewetenloze superschurk. Ze is ook een liefdevolle moeder. Een vrouw met jeugdtrauma's die opgroeide met een moeder die haar nooit voor vol aanzag. Een meisje dat niets liever wil dan gezien worden en in jaar jeugd al meermaals een slachtofferrol voor zichzelf verzon in haar hunkering naar liefde en aandacht.

Kaitlyn Dever (onder meer bekend van de sitcom Last Man Standing) zet de verschillende kanten van haar personage overtuigend neer. Het ene moment bijna manisch in de manier waarop ze haar gelijk probeert te halen wanneer het einde van haar imperium in zicht lijkt, continu dezelfde leugens herhalend waardoor je je soms afvraagt of ze de ander of vooral zichzelf probeert te overtuigen. Het andere moment een sociale vlinder die als een goede flirt iedereen om haar vinger weet te vinden. Je begrijpt dat mensen deze vrouw wilden geloven.

Apple Cider Vinegar heeft zeker geen medelijden met de protagonist, maar probeert wel haar motivaties te doorgronden. Was het pure hebzucht of zat er een psychologisch complexere reden achter haar waanzin? Het is een vraag waar de kijker vooral zelf een antwoord op mag vinden, al wijst de serie wat vaker naar de eerste optie.

Daarbovenop gaat de serie in op de maatschappelijke ontwikkelingen die het succes van deze en andere zelfbenoemde gezondheidsgoeroes mogelijk hebben gemaakt. Dit gebeurt middels het fictieve personage Mila, die gebaseerd is op verschillende influencers waar de echte Belle Gibson zich door heeft laten inspireren. Mila heeft echt kanker, maar ook zij deelt met haar volgers een zoektocht naar genezing die buiten de traditionele wetenschap valt. Een even pijnlijke als voorstelbare scène in de eerste aflevering verklaart waarom.

Mila heeft tumoren in haar arm. De geadviseerde behandeling: amputatie. Dat is al vreselijk genoeg, helemaal als je verder een jonge en fitte vrouw bent die nog vol levenslust en plannen zit. In een kille vergaderruimte zit een team van behandelaars tegenover Mila en haar ouders. De amputatie wordt besproken alsof het een zakelijke transactie is. De artsen praten vooral met elkaar en niet met Mila. "Kijk me aan als jullie het over mijn lijf hebben!" schreeuwt ze met tranen in haar ogen door kamer.

Zo voorstelbaar pijnlijk, zeker voor iedereen die zelf ooit in een dokterskamertje heeft gezeten tegenover een witte jas die akelig afstandelijk praatte over iets wat voor jou heel persoonlijk en intiem is. Via Mila en een andere kankerpatiënte creëert de serie begrip voor de mensen die in Belle geloofden. Want zij en al die andere kwakzalvers slijten hoop. Hoop dat chemo niet hoeft. Dat je je haar niet hoeft te verliezen, niet dagelijks kotsend boven een wc hoeft te hangen en al je ledematen kan behouden. Hoop op een behandeling die niet elk laatste beetje levenslust uit je zuigt.

Aan het begin van elke aflevering kijkt een van de personages recht in de camera om de kijker te attenderen op de absurditeit van dit verhaal: "This is based on a true story based on a lie." De vraag dringt zich keer op keer op wat nou verontrustender is: de leugen die Bella de wereld liet geloven of de waarheid dat we in een wereld leven waarin dit soort leugens vat kunnen krijgen.