Netflix-serie 'Zero Day': heeft cybercrimefighter De Niro ze zelf wel allemaal op een rijtje?

Regie: Lesli Linka Glatter | Cast: Robert De Niro (George Cullen), Lizzy Caplan (Alexandra Mullen), Jesse Plemons (Roger Carlson), Connie Britton (Valerie Whitesell), Joan Allen (Sheila Mullen), Matthew Modine (Richard Dreyer), Dan Stevens (Evan Green), Angela Bassett (Evelyn Mitchell), e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 43-58 minuten | Jaar: 2025

Tijden kunnen veranderen en onder Donald Trump nog heel wat sneller dan gebruikelijk. Daar kunnen schrijvers van films en series onmogelijk tegenop boksen, maar soms komt hun fictie flink in de buurt van de nieuwe werkelijkheid. Zo loopt op Disney+ momenteel Paradise, waarin de invloed van de allerrijksten op het Witte Huis een belangrijk thema is, en in de Netflix-serie Zero Day draait het onder meer om naar data hunkerende techgiganten. Wie had kunnen voorzien dat dit alles nu zo actueel zou zijn?

Zero Day onderstreept dat een cyberaanval die de wereld platlegt slechts een kwestie van tijd is. Slechts één minuut wordt het Amerikaanse leven lamgelegd, maar de gevolgen daarvan zijn immens: de massale uitval van technologie resulteert in duizenden doden. Deze aanslag toont op confronterende wijze onze afhankelijkheid van technologie. Maar verslavingen worden niet voor niets gekenmerkt door ontkenning.

Zittend president Evelyn Mitchell kan de crisis slecht gebruiken, want ze stoomt zich klaar voor een tweede termijn. Dus richt ze na de gebeurtenissen van 'zero day' een commissie op die moet zien te achterhalen wie achter de aanslag zat en met welk motief. Aan het roer komt Mitchells voorganger George Mullen, die zijn eigen presidentschap door familieomstandigheden moest staken. Na aanvankelijke aarzeling stort Mullen zich volledig op zijn taak. Maar heeft hij ze zelf allemaal wel op een rijtje?

Zero Day komt uit de koker van Narcos-schrijver en -showrunner Eric Newman, Jackie-scenarist Noah Oppenheim en Witte Huis-correspondent Michael Schmidt. De mannen weven een ingenieus web waarmee ze alle denkbare kanten van de cyberaanval en de gevolgen daarvan kunnen belichten, maar verliezen zich daarbij regelmatig in een overdaad een motieven en zo mogelijk nog meer personages.

Zo wordt een populaire televisiepresentator opgevoerd die met zijn populistische gekrakeel hele volksstammen opjut, maar met zijn complottheorieën wel degelijk een punt heeft. Een aantrekkelijke kop van Jut, wat tevens geldt voor een geslepen techondernemer. Ondertussen is Mullens vrouw in de race voor een functie als hoge rechter en besluit daarvoor de voormalig stafchef van haar man binnen te halen. Saillant detail is dat die in het verleden een affaire had met de president. Mullens rechterhand lijkt er ook een geheime agenda op na te houden.

Mullen zelf krijgt gedoe met zijn eigen dochter, die als senator samen met de voorzitter van het Huis van Afgevaardigden de oud-president op de huid zit. Ook onderling zijn de lijntjes tussen personages talrijk en krijgt het begrip achterkamertjespolitiek een nieuwe dimensie, waarmee het geloof in de mensheid in het algemeen en het bestaan van een rechtschapen politicus daalt tot een bedroevend niveau.

Door deze stortvloed aan subthema's en intriges voelt Zero Day overvol aan. De serie was beter af geweest met minder interactie en gehannes op het persoonlijke vlak. Hoe schrijnend Mullens geknakte vaderziel ook is, de manier waarop hij de zaak aanpakt is een stuk interessanter. Hij blijkt namelijk niet bang om de randen van de wet op te zoeken, waarmee de schrijvers al dan niet bewust aansluiten bij de dubieuze methodieken van het huidige presidentschap.

In hoeverre heiligt het doel de middelen? En leunt de bevolking door een scala aan leugens niet op een schijnveiligheid? Het is niet voor niets dat een boze meute zich stort op de in hun ogen onregelmatigheden die Mullen en zijn team veroorzaken. De publieke opinie is in de zucht naar de waarheid een onderbelicht thema. De dynamieken achter de volkswoede laten zich weliswaar makkelijk invullen, maar vereisen een diepere duiding.

Zeker één plotelement komt nogal ridicuul over, maar krijgt een prominente plek bij de afronding van de affaire, die naast het veiligheidsaspect al snel een ongekende politieke dimensie krijgt. Gelukkig wordt de serie gedragen door nestor Robert De Niro, die zich zelden laat betrappen op slecht acteerwerk en ook hier weer een prettige mix van bravoure, leiderschap en kwetsbaarheid tentoonspreidt. Hij maakt het beste van deze stupide verhaalcomponent, geholpen door de strakke regie van Mad Men- en Homeland-regisseur Lesli Linka Glatter.

Helemaal gelukkig is Zero Day niet in de afronding van de verhaallijnen, al is de moraal van deze serie nu eens niet van een belerende orde. Het gegeven dat in februari 2025 de wereldorde compleet overhoop is gehaald geeft deze politieke thriller een onverwacht realistische wending. Niets blijkt echt onmogelijk. De werkelijkheid heeft de fictie ingehaald.