Recensie
Disney+-serie 'A Thousand Blows': vooral een trailer voor wat hopelijk nog komen gaat
De makers van Peaky Blinders stappen overmoedig in de ring, terwijl ze eigenlijk langer hadden moeten sparren.
Regie: Dionne Edwards, Katrin Gebbe, Ashley Walters, e.a. | Cast: Malachai Kirby (Hezekiah), Erin Doherty (Mary), Stephen Graham (Sugar), Jason Tobin (Lao), James Nelson-Joyce (Treacle), e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 44-55 minuten | Jaar: 2025
Met A Thousand Blows maakt Steven Knight na Peaky Blinders opnieuw een serie over bendegeweld in het oude Engeland. Ditmaal niet over criminelen met flatcaps in Manchester, maar gefocust op een Londense bende die uitsluitend uit vrouwen bestaat. Of ligt de nadruk toch op de Jamaicaanse immigranten die in Londen een beter leven hopen te vinden? Of is dit eigenlijk vooral een serie over de ondergrondse bokswereld? De makers lijken het zelf ook niet helemaal te weten...
De naïeve, maar gebroken Hezekiah arriveert met zijn broer in het Victoriaanse Londen voor een unieke carrièremogelijkheid: een opleiding tot leeuwentemmer. Tijdens zijn zoektocht naar een werkgever ontmoet hij Mary, een pittige dame die de leiding heeft over de Forty Elephants, de enige vrouwelijke bende in Londen. Maar hij stuit ook op de knorrige en extreem conservatieve bokser Sugar, die niets liever wil dan Hezekiah in de ring knock-out slaan.
A Thousand Blows klampt zich vast aan deze drie stereotiepe hoofdpersonages, maar gaat uiteindelijk vooral over boksen en de machtsverhoudingen die binnen de ring ontstaan. Hierdoor hangen serieuze thema's als feminisme, racisme en klassenongelijkheid als een dikke laag smog over het verhaal. Zelfs wanneer klassenongelijkheid centraal wordt gesteld, lijkt de serie zich daarin te verliezen. Doordat geen enkel element genoeg aandacht krijgt, voelen de personages flets en kunnen zij op geen enkele manier hun relaties emotioneel onderbouwen.
Wat niet helpt, is dat de vele personages in stoomtreinvaart worden geïntroduceerd. Daar lijdt ook het verhaal onder, want in plaats van een logische vertelling heeft A Thousand Blows een web vol personages, zonder te weten waar die zich naartoe zullen ontwikkelen. Hierdoor voelt alles als een trailer, een compilatie van losse flarden die mogelijk ooit aan elkaar zullen worden geknoopt. Maar in ieder geval niet in dit seizoen.
Ook de vreemde structuur helpt niet mee. Na drie voortkabbelende afleveringen die enkel dienen voor plotuitleg, presenteert de vierde ineens een grote climax. Daarmee wordt de (amper aanwezige spanningsboog) direct in tweeën gehakt. In de twee resterende afleveringen keldert en piekt A Thousand Blows, zowel in emoties als veel te luide vechtscènes, op een haast bipolaire manier.
Deze kneuterige narratieve keuzes leiden af van het sterkste element van de serie: het voel- en ruikbare decor. Alles oogt goor, zweterig en plakkerig. De immersie is daarmee direct bewerkstelligd, maar die onderstreept vooral hoezeer het verhaal daarbij achterblijft. Doodzonde, gezien de hoeveelheid tijd en moeite die overduidelijk in de sets is gestoken.
Dat A Thousand Blows vooral als een trailer aanvoelt, wordt bevestigd aan het slot. Want na een halfgaar einde verschijnen daar plots de woorden "To be continued…", gevolgd door een compilatie van actie, oneliners en drama. Hoewel deze beelden er veelbelovend uitzien en Steven Knight voor het reeds bevestigde tweede seizoen spreekt van "higher stakes", is het na deze lauwwarme zes afleveringen maar zeer de vraag of die belofte kan worden nagekomen.
Met A Thousand Blows maakt Steven Knight na Peaky Blinders opnieuw een serie over bendegeweld in het oude Engeland. Ditmaal niet over criminelen met flatcaps in Manchester, maar gefocust op een Londense bende die uitsluitend uit vrouwen bestaat. Of ligt de nadruk toch op de Jamaicaanse immigranten die in Londen een beter leven hopen te vinden? Of is dit eigenlijk vooral een serie over de ondergrondse bokswereld? De makers lijken het zelf ook niet helemaal te weten...
De naïeve, maar gebroken Hezekiah arriveert met zijn broer in het Victoriaanse Londen voor een unieke carrièremogelijkheid: een opleiding tot leeuwentemmer. Tijdens zijn zoektocht naar een werkgever ontmoet hij Mary, een pittige dame die de leiding heeft over de Forty Elephants, de enige vrouwelijke bende in Londen. Maar hij stuit ook op de knorrige en extreem conservatieve bokser Sugar, die niets liever wil dan Hezekiah in de ring knock-out slaan.
A Thousand Blows klampt zich vast aan deze drie stereotiepe hoofdpersonages, maar gaat uiteindelijk vooral over boksen en de machtsverhoudingen die binnen de ring ontstaan. Hierdoor hangen serieuze thema's als feminisme, racisme en klassenongelijkheid als een dikke laag smog over het verhaal. Zelfs wanneer klassenongelijkheid centraal wordt gesteld, lijkt de serie zich daarin te verliezen. Doordat geen enkel element genoeg aandacht krijgt, voelen de personages flets en kunnen zij op geen enkele manier hun relaties emotioneel onderbouwen.
Gerelateerd nieuws
Wat niet helpt, is dat de vele personages in stoomtreinvaart worden geïntroduceerd. Daar lijdt ook het verhaal onder, want in plaats van een logische vertelling heeft A Thousand Blows een web vol personages, zonder te weten waar die zich naartoe zullen ontwikkelen. Hierdoor voelt alles als een trailer, een compilatie van losse flarden die mogelijk ooit aan elkaar zullen worden geknoopt. Maar in ieder geval niet in dit seizoen.
Ook de vreemde structuur helpt niet mee. Na drie voortkabbelende afleveringen die enkel dienen voor plotuitleg, presenteert de vierde ineens een grote climax. Daarmee wordt de (amper aanwezige spanningsboog) direct in tweeën gehakt. In de twee resterende afleveringen keldert en piekt A Thousand Blows, zowel in emoties als veel te luide vechtscènes, op een haast bipolaire manier.
Deze kneuterige narratieve keuzes leiden af van het sterkste element van de serie: het voel- en ruikbare decor. Alles oogt goor, zweterig en plakkerig. De immersie is daarmee direct bewerkstelligd, maar die onderstreept vooral hoezeer het verhaal daarbij achterblijft. Doodzonde, gezien de hoeveelheid tijd en moeite die overduidelijk in de sets is gestoken.
Dat A Thousand Blows vooral als een trailer aanvoelt, wordt bevestigd aan het slot. Want na een halfgaar einde verschijnen daar plots de woorden "To be continued…", gevolgd door een compilatie van actie, oneliners en drama. Hoewel deze beelden er veelbelovend uitzien en Steven Knight voor het reeds bevestigde tweede seizoen spreekt van "higher stakes", is het na deze lauwwarme zes afleveringen maar zeer de vraag of die belofte kan worden nagekomen.
Interessant voor jou
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
