Recensie
Netflix-serie 'Storia della Mia Famiglia': rouwen was nog nooit zo grappig of sensueel
Zijn de laatste wensen van een terminale vader een vloek of een zegen?
Regie: Claudio Cupellini | Cast: Eduardo Scarpetta (Fausto), Vanessa Scalera (Lucia), Massimiliano Caiazzo (Valerio), Cristiana Dell'Anna (Maria), Gaia Weiss (Sara), e.a. |Afleveringen: 6 | Speelduur: 43-62 minuten | Jaar: 2025
Storia della Mia Famiglia opent met een even harde als ontroerende opname van Fausto voor zijn jonge zonen. En daar blijft het niet bij. Op Fausto's verzoek smeden zijn dierbaren banden en zorgen ze samen voor de twee achtergebleven kinderen. Het is een scenario dat doorgaans resulteert in melodramatische scènes of tranentrekkers, maar daarvan is hier gelukkig geen sprake. Dat de personages niet vies blijken van grollen of amoureuze misstappen tijdens het rouwproces maakt dit Italiaanse drama des te menselijker.
Fausto stuurt via een tussenpersoon postume audioberichten naar zijn moeder, broer en twee beste vrienden. Ondertussen zien we in flashbacks hoe hij zijn laatste jaren beleefde. Verfrissend is dat hij zich als terminale vader niet altijd keurig gedraagt en af en toe een extreme practical joke uithaalt. Toegegeven, alleen Italianen kunnen overdrijven met expressie zonder dat het stoort.
Zijn afscheidsbericht sluit hij af met een bijzondere laatste wens. Hij wil dat zijn vier dierbaren na zijn dood de zorg delen voor zijn twee zonen: een tiener en zijn jongere broer. We zien hoe deze zelfgecreëerde familie worstelt met afstand, nabijheid, verantwoordelijkheid en het rouwproces. Herkenbaar zijn de vele verwarrende emoties die rouw teweegbrengt. Van nieuwe romantische gevoelens tot vreemd bijgeloof en jezelf bevragen.
Vreemde toevalligheden lijken al snel een boodschap van de overledene. Zo vertaalt Fausto's beste vriend een flikkerende keukenlamp naar morsecode. Het blijkt een scheldwoord te vormen. En wanneer een kapucijnaapje wordt gezien als reïncarnatie, wordt het in huis genomen en vertroeteld om uiteindelijk te worden afgestaan aan een circus. Ook de kinderen gaan heen en weer tussen realiteitsbesef en de fantasierijke ontsnapping.
Storia della Mia Famiglia geeft niet alles meteen prijs. Pas gaandeweg wordt duidelijk waarom de ex-vrouw van Fausto de voogdij over haar kinderen verloor. En of dat terecht was of niet. Daardoor blijf je op het puntje van de stoel zitten. Maar de omstandigheden van de vechtscheiding snijden ook door merg en been. Vanwege het rouwproces is de serie richting het einde emotioneel wat moeilijker verteerbaar. De vraag is natuurlijk of dat moet.
Maar gelukkig gooien de makers er ook dan regelmatig een lichtpunt in: een grap, een grol, een seksuele uitspatting of een poëtisch moment. Ontluikende vriendschappen en genegenheid. Tot er op het einde nog heel wat emotionele losse eindjes blijken. Hinten de makers daarmee naar een tweede seizoen? Zelfs in dat geval verdient de kijker een slot met enkele duidelijke uitkomsten naast de vraagtekens. Als beloning voor een duizelingwekkende rit door het donkere en het vederlichte.
Storia della Mia Famiglia opent met een even harde als ontroerende opname van Fausto voor zijn jonge zonen. En daar blijft het niet bij. Op Fausto's verzoek smeden zijn dierbaren banden en zorgen ze samen voor de twee achtergebleven kinderen. Het is een scenario dat doorgaans resulteert in melodramatische scènes of tranentrekkers, maar daarvan is hier gelukkig geen sprake. Dat de personages niet vies blijken van grollen of amoureuze misstappen tijdens het rouwproces maakt dit Italiaanse drama des te menselijker.
Fausto stuurt via een tussenpersoon postume audioberichten naar zijn moeder, broer en twee beste vrienden. Ondertussen zien we in flashbacks hoe hij zijn laatste jaren beleefde. Verfrissend is dat hij zich als terminale vader niet altijd keurig gedraagt en af en toe een extreme practical joke uithaalt. Toegegeven, alleen Italianen kunnen overdrijven met expressie zonder dat het stoort.
Zijn afscheidsbericht sluit hij af met een bijzondere laatste wens. Hij wil dat zijn vier dierbaren na zijn dood de zorg delen voor zijn twee zonen: een tiener en zijn jongere broer. We zien hoe deze zelfgecreëerde familie worstelt met afstand, nabijheid, verantwoordelijkheid en het rouwproces. Herkenbaar zijn de vele verwarrende emoties die rouw teweegbrengt. Van nieuwe romantische gevoelens tot vreemd bijgeloof en jezelf bevragen.
Vreemde toevalligheden lijken al snel een boodschap van de overledene. Zo vertaalt Fausto's beste vriend een flikkerende keukenlamp naar morsecode. Het blijkt een scheldwoord te vormen. En wanneer een kapucijnaapje wordt gezien als reïncarnatie, wordt het in huis genomen en vertroeteld om uiteindelijk te worden afgestaan aan een circus. Ook de kinderen gaan heen en weer tussen realiteitsbesef en de fantasierijke ontsnapping.
Storia della Mia Famiglia geeft niet alles meteen prijs. Pas gaandeweg wordt duidelijk waarom de ex-vrouw van Fausto de voogdij over haar kinderen verloor. En of dat terecht was of niet. Daardoor blijf je op het puntje van de stoel zitten. Maar de omstandigheden van de vechtscheiding snijden ook door merg en been. Vanwege het rouwproces is de serie richting het einde emotioneel wat moeilijker verteerbaar. De vraag is natuurlijk of dat moet.
Maar gelukkig gooien de makers er ook dan regelmatig een lichtpunt in: een grap, een grol, een seksuele uitspatting of een poëtisch moment. Ontluikende vriendschappen en genegenheid. Tot er op het einde nog heel wat emotionele losse eindjes blijken. Hinten de makers daarmee naar een tweede seizoen? Zelfs in dat geval verdient de kijker een slot met enkele duidelijke uitkomsten naast de vraagtekens. Als beloning voor een duizelingwekkende rit door het donkere en het vederlichte.
Interessant voor jou
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
