Netflix-serie 'Haantjes': worstelende veertigers in de hoek waar de klappen vallen

Regie: Anna van der Heide, Anna van Keimpema | Cast: Jeroen Spitzenberger (Mike), Waldemar Torenstra (Danny), Benja Bruijning (Ivo), André Dongelmans (Greg), Jennifer Hoffman (Pam), Eva Laurenssen (Stevie), Jelka van Houten (Merel), e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 30-34 minuten | Jaar: 2025

Dat Machos Alfa veel fans heeft en goede kritieken krijgt, is niet onopgemerkt gebleven bij de bonzen van Netflix. De Spaanse serie over het zelfbeeld en de relaties van vier mannen van middelbare leeftijd kreeg al drie seizoenen (een vierde is aangekondigd) en inmiddels zijn er ook wat remakes met andere Europese settings op poten gezet. Daarin zijn de vraagstukken en verhaallijnen in grote lijnen hetzelfde, maar is wel rekening gehouden met de lokale sfeer, gevoeligheden en maatschappelijke ontwikkelingen. De Nederlandse versie heet Haantjes, want volgens sommigen moeten we "terug naar de haan".

Tot die sommigen behoort Mike, een televisieformatbedenker die zijn baan kwijtraakt door – natuurlijk – een vrouw. Hij en zijn padellende vrienden zitten in de hoek waar de klappen vallen, want we leven in de jaren twintig. Vrouwen dragen de broek en mannen moeten zichzelf deconstrueren op cursussen over toxische masculiniteit. "Een nieuwe tijd, een nieuwe man", zegt de cursusleider. Mike houdt echter vol: "Gelijkheid is allemaal prima, maar dat is toch wat anders dan hetzelfde zijn?" Een redelijk punt, zo op het eerste gezicht.

Later in de serie slaat Mike natuurlijk toch door en komt hij met zijn eigen cursus op de proppen: een seminar voor mannen die het haantje in zich terug willen vinden. Hij wordt een soort lightversie van Tom Cruise' personage in Magnolia en roept dingen als: "Vind nog maar eens een urinoir, een ouderwetse pisbak tussen al die genderneutrale toiletten!" Volgens hem wordt dergelijk sentiment door de helft van de bevolking gedeeld, maar dat is wel wat erg zwart-wit gedacht. Niet elke man wil terug in de tijd.

Haantjes is een vlotte serie. De personages zijn goed gebekt en de scènes volgen elkaar in rap tempo op, vaak eindigend met een minicliffhanger en een geluidseffect. De verhaallijnen over de vier mannen en hun partners zijn soms redelijk origineel (Pam wil een open relatie, maar Danny vindt het eigenlijk helemaal niets en stemt slechts schoorvoetend in) en soms helemaal niet (dochter Tess zoekt tinderdates voor haar gescheiden vader). Voor de humor geldt hetzelfde: de ene keer raak, de andere keer ver naast het doel.

De cast vol Nedersterren kwijt zich over het algemeen goed van zijn taak. De rollen zijn wat stereotiep, maar dat maakt een serie als deze ook juist weer leuk. Jeroen Spitzenberger, Waldemar Torenstra, Benja Bruijning en André Dongelmans spelen elk een bepaald soort man op een spectrum dat reikt van eenentwintigste-eeuwse feminist tot alfamacho. Als Danny twee vrouwen aan de bar keurt en zegt "Die met die bril heeft er wel een paar goeie op zitten", dan antwoordt Ivo met "Ik objectificeer vrouwen niet."

De leukste van het gezelschap is trouwens weer eens Jennifer Hoffman als de advocate die een open relatie wil. En ook Jelka van Houten in een karakteristiek lompe rol is niet te versmaden. Haantjes geeft het publiek wat het wil: een plot vol relatieperikelen, spot en vertier met moderne man-vrouwverhoudingen, leuk uitziende veertigers en een redelijk snedig script. Kijk Spanjaarden, wij kunnen het ook!