Disney+-serie 'Paradise': een nieuwe dag in het paradijs als uiterlijke schijn

Regie: Glenn Ficarra, John Requa, Hanelle M. Culpepper, e.a. | Cast: Sterling K. Brown (Xavier Collins), James Marsden (Cal Bradford), Julianne Nicholson (Sinatra), Sarah Shahi (Dr. Gabriela Torabi), Nicole Brydon Bloom (Jane Driscoll), Krys Marshall (Robinson), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 47-59 minuten | Jaar: 2025

Dat de wereld en de Verenigde Staten in het bijzonder in een mum van tijd enorm zijn veranderd, plaatst fictieve situaties in films en series in een ander perspectief. Niets lijkt meer ondenkbaar. Vergezichten, al dan niet dystopisch van aard, blijken opeens een stevige voet in de realiteit te hebben. De recent verschenen miniserie Zero Day gaat in op de macht van de techreuzen bij een wereldwijde cyberaanval, in het achtdelige Paradise is er sprake van een wereldwijde catastrofe en hoe de allerrijksten zich hiertoe verhouden.

Al ruim voor de plotwending aan het einde van de eerste aflevering zijn er aanwijzingen dat we niet kijken naar een normale Amerikaanse samenleving (voor zover die bestaat). Centraal staat Xavier Collins, de hoofdbeveiliger en vertrouweling van de Amerikaanse president. Een bevlogen en hondstrouwe dienaar van het Witte Huis dus. Alleen is die iconische presidentswoning in geen velden of wegen te bekennen; President Bradford woont en werkt in een streng bewaakte villa. Wanneer hij daar op een dag vermoord wordt aangetroffen, is dat voor Collins het startpunt van een zoektocht naar de dader en een reconstructie van Bradfords laatste uren.

Paradise combineert de whodunitformule met een dystopisch toekomstbeeld van de Verenigde Staten. Dit laatste element vergt een aanzienlijke dosis fantasie, vooral in hoe deze nieuwe situatie is ontstaan. Toch raken de makers daarbij aan fundamentele thema's, zoals de macht van het grote geld en hoe de allerrijksten zichzelf op alle denkbare manieren pogen te bevoordelen. Geld is immers macht, wat weer een riante vorm van vrijheid en veiligheid garandeert. Daarmee weerklinkt de bekendste zin uit George Orwells Animal Farm, want mensen zijn nou eenmaal niet gelijk omdat het speelveld niet gelijk is.

Een belangrijke bondgenoot van de president is dan ook een miljardair die de nieuwe wereldorde der oligarchen verbeeldt. Dit personage heeft echter wat mankementen. Zo lijken haar motieven per aflevering te verschuiven. De ene keer oogt deze steenrijke zakenvrouw als de bron van al het kwaad, om vervolgens een al dan niet geveinsde humane kant van zichzelf te laten zien. Het is in essentie een fascinerend personage, niet in laatste plaats door de ijzige vertolking van Julianne Nicholson, maar de uitwerking schiet in extremen en overtuigt hierdoor niet.

Dit blijkt symptomatisch voor veel personages in Paradise. Zo wordt een psycholoog die alles in goede banen moet leiden en fungeert als cement tussen tegenstrijdige belangen uiterst spaarzaam uitgewerkt. Veel bijfiguren hebben een dubbele agenda of blijken makkelijk beïnvloedbaar. Onderlinge verhoudingen blijken fragiel, maar Collins is altijd en overal de rechtsschapen loyalist.

Het uitlichten van uiteenlopende perspectieven wordt grondiger en bovenal creatiever aangepakt. Waar het de ene keer puur draait om het onderzoek dat Collins verricht, wordt de andere keer meer de focus gelegd op zijn persoonlijke tragedie (het verlies van zijn vrouw). Ook gunt de serie de opkomst van president Bradford een eigen aflevering, om daarna weer uitgebreid stil te staan bij de allesveranderende ramp en de voorbereidingen die daarvoor werden getroffen.

Deze narratieve variëteit voedt de kijker met nieuwe informatie en voorziet de serie voortdurend van brandstof. De flow zit er echter niet altijd lekker in, vooral niet omdat de laatste aflevering toewerkt naar het ontmaskeren van de dader, wat uitloopt op een fikse deceptie. Daardoor voelt het alsof er bij de apotheose een stapje terug wordt gedaan.

De titel van deze opmerkelijke serie is niet alleen een verwijzing naar de situatie na de ramp, maar ook naar de voorliefde van de vermoorde president voor powerballads uit de jaren tachtig. Een lijzige cover van Phil Collins' Another Day in Paradise plaagt hierbij de soundtrack. Paradise mag zich dan bedienen van een onheilspellend uitgangspunt dat de geloofwaardigheid tart, maar bevat na acht afleveringen nog voldoende potentie om verder te worden uitgebouwd. Een tweede seizoen is inmiddels dan ook besteld.