Recensie
Apple TV+-serie 'Dope Thief': twee nepagenten steken hun neus in een wespennest
Veel ervaring en talent voor en achter de camera voorkomen niet dat deze serie soms aan de saaie kant is.
Regie: Marcela Said, Jonathan van Tulleken, Peter Craig, e.a. | Cast: Brian Tyree Henry (Ray Driscoll), Wagner Moura (Manny Cespedes), Marin Ireland (Kristy Lynne), Dustin Nguyen (Son Pham), Ving Rhames (Bart), Nesta Cooper (Michelle Taylor), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 44-54 minuten | Jaar: 2025
De overassertieve Ray en de gevoelige Manny zijn actief voor de DEA, de Amerikaanse narcoticabrigade. Ze vallen kleine drugspanden binnen en nemen de aanwezige wapens, geld en verdovende middelen in beslag. Daarna gaan ze er als hazen vandoor, want… ze zijn helemaal geen DEA-agenten! Deze oplichters doen de invallen voor eigen gewin en dat werkt vaak nog ook. Ze dragen de juiste nylonjassen met het DEA-logo, Manny heeft een shotgun en Ray houdt een belerend praatje als ze eenmaal binnen zijn. Een kind kan de was doen.
Totdat het op een dag helemaal misgaat. Wanneer de twee schlemielen er met een enorme zak geld en drugs vandoor gaan, blijken ze een wespennest te hebben opengetrokken. Een bendeoorlog, de onthulling van een corruptienetwerk bij de (echte) DEA en de bedreiging van alles en iedereen wat ze lief is, zijn het gevolg. Manny en Ray hebben hun hand duidelijk overspeeld, waarna ze allebei op een andere manier met de gevolgen omgaan. Terwijl Manny verlossing zoekt voor zijn zonden, trekt Ray ten strijde.
Dope Thief is een vrij complexe misdaadthriller die vooral om persoonlijke relaties draait. Wie kun je tot je familie rekenen en wat betekent dat? Moeten de verhoudingen altijd in evenwicht zijn? En welke keuzes maak je om je geliefden te beschermen? In een aantal gevallen slaagt de serie erin deze ontwikkelingen treffend neer te zetten. De relatie tussen Ray en zijn vader (een als altijd imponerende Ving Rhames) laat mooi de offers, loyaliteitsconflicten en veranderende onderlinge gevoelens zien.
Maar in andere gevallen doet de verhouding tussen twee personages geforceerd aan en is het belang ervan niet echt voelbaar. Zo raakt Ray romantisch betrokken bij een knappe advocate, maar waarom zij als een leeuw voor hem vecht (met gevaar voor eigen leven) of zich überhaupt tot hem aangetrokken voelt valt niet echt te verklaren. Ray is namelijk bijzonder irritant.
Dat is ook de grootste makke van Dope Thief: Ray is geen prettige hoofdpersoon. Hij komt het meest in beeld, maar zijn uitstraling en manier van doen kijken niet fijn weg. Brian Tyree Henry speelt hem waarschijnlijk precies zoals opgedragen, dus de acteur treft weinig blaam, maar hij werkt zich alleen maar zuchtend, steunend, puffend, stamelend en vooral heel vaak woorden herhalend ("nononono", "hey, hey, hey!") door de acht afleveringen. Zo verdwijnt het kleine beetje sympathie dat je mogelijk voor deze oplichter had als sneeuw voor de zon.
Daar staat tegenover dat Wagner Moura (die Michael Mando verving, want die kreeg ruzie op de set) als Manny enorm kwetsbaar en innemend is. Hij is duidelijk de volgzame partij in de relatie met Ray, maar probeert gaandeweg voor zichzelf op te komen en zijn eigen pad te kiezen, zonder die vriendschap te verloochenen. Ook Marin Ireland, die een agent speelt die zich op de ingewikkelde zaak van Ray en Manny stort, en Dustin Nguyen als Vietnamese gangsterbaas met meerdere agenda's, zijn niet te versmaden. Deze personages vormen de krenten in de pap.
Dope Thief werd bepaald niet door kleine jongens vervaardigd. Schrijver en showrunner Peter Craig verwierf faam als scenarist van grote films als The Hunger Games: Mockingjay, The Batman en Top Gun: Maverick. Daarnaast is niemand minder dan Ridley Scott betrokken als uitvoerend producent én als regisseur van een van de afleveringen.
Ondanks zoveel ervaring en talent voelt Dope Thief toch onevenwichtig. Het tempo zakt vaak in en het centrale misdaadplot is eigenlijk net iets te ingewikkeld. In het boek van Dennis Tafoya komt de puzzel die moet worden opgelost waarschijnlijk goed tot zijn recht, maar op televisie worden de nieuwe lagen en omtrekkende bewegingen soms wat saai. Tegen het eind zijn de acties van de verschillende partijen ook wel erg onlogisch of ronduit ongeloofwaardig. Het maakt van Dope Thief een redelijk onderhoudende, maar ook wel wat lange zit.
De overassertieve Ray en de gevoelige Manny zijn actief voor de DEA, de Amerikaanse narcoticabrigade. Ze vallen kleine drugspanden binnen en nemen de aanwezige wapens, geld en verdovende middelen in beslag. Daarna gaan ze er als hazen vandoor, want… ze zijn helemaal geen DEA-agenten! Deze oplichters doen de invallen voor eigen gewin en dat werkt vaak nog ook. Ze dragen de juiste nylonjassen met het DEA-logo, Manny heeft een shotgun en Ray houdt een belerend praatje als ze eenmaal binnen zijn. Een kind kan de was doen.
Totdat het op een dag helemaal misgaat. Wanneer de twee schlemielen er met een enorme zak geld en drugs vandoor gaan, blijken ze een wespennest te hebben opengetrokken. Een bendeoorlog, de onthulling van een corruptienetwerk bij de (echte) DEA en de bedreiging van alles en iedereen wat ze lief is, zijn het gevolg. Manny en Ray hebben hun hand duidelijk overspeeld, waarna ze allebei op een andere manier met de gevolgen omgaan. Terwijl Manny verlossing zoekt voor zijn zonden, trekt Ray ten strijde.
Dope Thief is een vrij complexe misdaadthriller die vooral om persoonlijke relaties draait. Wie kun je tot je familie rekenen en wat betekent dat? Moeten de verhoudingen altijd in evenwicht zijn? En welke keuzes maak je om je geliefden te beschermen? In een aantal gevallen slaagt de serie erin deze ontwikkelingen treffend neer te zetten. De relatie tussen Ray en zijn vader (een als altijd imponerende Ving Rhames) laat mooi de offers, loyaliteitsconflicten en veranderende onderlinge gevoelens zien.
Maar in andere gevallen doet de verhouding tussen twee personages geforceerd aan en is het belang ervan niet echt voelbaar. Zo raakt Ray romantisch betrokken bij een knappe advocate, maar waarom zij als een leeuw voor hem vecht (met gevaar voor eigen leven) of zich überhaupt tot hem aangetrokken voelt valt niet echt te verklaren. Ray is namelijk bijzonder irritant.
Dat is ook de grootste makke van Dope Thief: Ray is geen prettige hoofdpersoon. Hij komt het meest in beeld, maar zijn uitstraling en manier van doen kijken niet fijn weg. Brian Tyree Henry speelt hem waarschijnlijk precies zoals opgedragen, dus de acteur treft weinig blaam, maar hij werkt zich alleen maar zuchtend, steunend, puffend, stamelend en vooral heel vaak woorden herhalend ("nononono", "hey, hey, hey!") door de acht afleveringen. Zo verdwijnt het kleine beetje sympathie dat je mogelijk voor deze oplichter had als sneeuw voor de zon.
Daar staat tegenover dat Wagner Moura (die Michael Mando verving, want die kreeg ruzie op de set) als Manny enorm kwetsbaar en innemend is. Hij is duidelijk de volgzame partij in de relatie met Ray, maar probeert gaandeweg voor zichzelf op te komen en zijn eigen pad te kiezen, zonder die vriendschap te verloochenen. Ook Marin Ireland, die een agent speelt die zich op de ingewikkelde zaak van Ray en Manny stort, en Dustin Nguyen als Vietnamese gangsterbaas met meerdere agenda's, zijn niet te versmaden. Deze personages vormen de krenten in de pap.
Dope Thief werd bepaald niet door kleine jongens vervaardigd. Schrijver en showrunner Peter Craig verwierf faam als scenarist van grote films als The Hunger Games: Mockingjay, The Batman en Top Gun: Maverick. Daarnaast is niemand minder dan Ridley Scott betrokken als uitvoerend producent én als regisseur van een van de afleveringen.
Ondanks zoveel ervaring en talent voelt Dope Thief toch onevenwichtig. Het tempo zakt vaak in en het centrale misdaadplot is eigenlijk net iets te ingewikkeld. In het boek van Dennis Tafoya komt de puzzel die moet worden opgelost waarschijnlijk goed tot zijn recht, maar op televisie worden de nieuwe lagen en omtrekkende bewegingen soms wat saai. Tegen het eind zijn de acties van de verschillende partijen ook wel erg onlogisch of ronduit ongeloofwaardig. Het maakt van Dope Thief een redelijk onderhoudende, maar ook wel wat lange zit.
