Recensie
Netflix-serie 'Adolescence': aangrijpend en technisch uiterst indrukwekkend
Cinematografie, sterk drama en topacteerwerk komen samen in één serie.
Regie: Philip Barantini | Cast: Owen Cooper (Jamie), Stephen Graham (Eddie), Ashley Walters (Detective Bascombe), Erin Doherty (Dr. Ariston), Christine Tremarco (Manda), e.a. | Afleveringen: 4 | Speelduur: 51-65 minuten | Jaar: 2025
Een belangrijk onderdeel van scenarioschrijven is onderzoek doen. De vuistregel is schrijven over zaken waar je kennis van hebt, dus wanneer je ergens niet mee bekend bent dien je je daarin te verdiepen. Adolescence is hiervan een lichtend voorbeeld. Deze Britse miniserie bevat een extreem geloofwaardige arrestatie en een gesprek met een psycholoog waarvoor waarschijnlijk een professional heeft verteld hoe iemand in het echt zou reageren. Die geloofwaardigheid is slechts een van de ingrediënten die van Adolescence een meesterwerkje maken.
Op een ochtend valt een politieteam binnen bij een Brits gezin om de dertienjarige Jamie te arresteren. Hij wordt verdacht van het neersteken van een schoolgenoot. Vanaf dat moment belanden zijn zus, moeder en vooral vader in een hel. Ondertussen gaat de politie op onderzoek uit om voldoende bewijs te verzamelen.
Acteur Stephen Graham, die vader Eddie speelt, wilde een serie maken waarin elke aflevering bestaat uit één ononderbroken shot. Zonder vals te spelen in de montage, door met digitale hulpmiddelen shotovergangen weg te moffelen, maar op een manier die de kijker zou doen afvragen hoe de makers dit voor elkaar hebben gekregen. Het resultaat is precies dat.
Lijkt de serie daardoor op een toneelstuk? Misschien de derde aflevering een beetje, maar voor de rest lopen personages door complete gebouwen, rijden ze rond in auto's en is er zelfs een korte vliegtuigvlucht tussen twee locaties. Het advies is om eerst deze serie volledig te bekijken en daarna pas op te zoeken hoe het er achter de schermen aan toeging.
Het camerawerk zorgt ervoor dat de kijker betrokken raakt, maar Adolescence is niet slechts interessant op visueel gebied. Iemand hoeft immers geen ouder te zijn om te vatten dat een kind dat voor moord de boeien wordt geslagen zal voelen als een wurggreep op het hart. En we kennen de mensheid inmiddels goed genoeg om te weten dat omstanders hier niet bepaald empathisch mee omgaan.
Het blijft even in het midden of Jamie schuldig is of niet. Dat houdt de spanning erin, al is dit niet essentieel om het doorkijken te motiveren. Daar is het drama sterk genoeg voor, net als het spel. Dat de jonge Owen Cooper, die Jamie speelt, het voor elkaar krijgt om zijn tekst van begin tot eind te onthouden en ook nog eens een pittig staaltje acteren toont, is haast niet te geloven.
Adolescence is erg Brits. De manier waarop de politie praat met Jamie en zijn ouders, hoe schoolmedewerkers spreken tegen de rechercheur: allemaal uiterst beleefd en zachtaardig. Een flink contrast met de kinderen die schelden en respectloos gedrag vertonen. Daarin schuilt het centrale thema: de vraag of volwassenen het overzicht en daarmee de controle zijn kwijtgeraakt, al dan niet door sociale media. Als ouders het toelaten worden influencers letterlijk de invloed.
Naast het Britse gedrag zijn er interessante details. Zoals wanneer de moeder zegt dat ze bij Jamies arrestatie door de politie werd vastgegrepen en op de grond gesmeten, waarover haar dochter opmerkt dat dit nooit is gebeurd. Maar met name de derde aflevering, waarin Jamie spreekt met een psycholoog, bevat woordgebruik waar door de schrijvers goed over is nagedacht. Informatie overbrengen door middel van dialoog kan prachtig zijn wanneer het op deze manier wordt uitgevoerd.
Het is niet moeilijk te bevatten waarom iemand als Brad Pitt zich als producent aan Adolescence verbond. Het zeer pijnlijke verhaal wordt op kundige wijze verteld en op visueel verbluffende wijze vastgelegd. De afleveringen hebben soms een fikse lengte, maar kakken nooit in. En aan het einde van iedere aflevering is duidelijk waarom die daar eindigt. Vooral de laatste aflevering hakt er diep in.
In de week waarin deze miniserie verscheen, bracht Netflix ook The Electric State uit: een film waarvan niemand van onder de indruk is, ongeacht de honderden miljoenen die ertegenaan zijn gegooid. Adolescence bewijst voor de zoveelste keer dat effectieve spanning en emoties opwekken helemaal geen gigabudget vereist. Deze serie zal iedere volwassen kijker boeien en grijpen, want een conflict is sterker als het klein en vooral goed bereikbaar is.
Een belangrijk onderdeel van scenarioschrijven is onderzoek doen. De vuistregel is schrijven over zaken waar je kennis van hebt, dus wanneer je ergens niet mee bekend bent dien je je daarin te verdiepen. Adolescence is hiervan een lichtend voorbeeld. Deze Britse miniserie bevat een extreem geloofwaardige arrestatie en een gesprek met een psycholoog waarvoor waarschijnlijk een professional heeft verteld hoe iemand in het echt zou reageren. Die geloofwaardigheid is slechts een van de ingrediënten die van Adolescence een meesterwerkje maken.
Op een ochtend valt een politieteam binnen bij een Brits gezin om de dertienjarige Jamie te arresteren. Hij wordt verdacht van het neersteken van een schoolgenoot. Vanaf dat moment belanden zijn zus, moeder en vooral vader in een hel. Ondertussen gaat de politie op onderzoek uit om voldoende bewijs te verzamelen.
Acteur Stephen Graham, die vader Eddie speelt, wilde een serie maken waarin elke aflevering bestaat uit één ononderbroken shot. Zonder vals te spelen in de montage, door met digitale hulpmiddelen shotovergangen weg te moffelen, maar op een manier die de kijker zou doen afvragen hoe de makers dit voor elkaar hebben gekregen. Het resultaat is precies dat.
Lijkt de serie daardoor op een toneelstuk? Misschien de derde aflevering een beetje, maar voor de rest lopen personages door complete gebouwen, rijden ze rond in auto's en is er zelfs een korte vliegtuigvlucht tussen twee locaties. Het advies is om eerst deze serie volledig te bekijken en daarna pas op te zoeken hoe het er achter de schermen aan toeging.
Gerelateerd nieuws
Het camerawerk zorgt ervoor dat de kijker betrokken raakt, maar Adolescence is niet slechts interessant op visueel gebied. Iemand hoeft immers geen ouder te zijn om te vatten dat een kind dat voor moord de boeien wordt geslagen zal voelen als een wurggreep op het hart. En we kennen de mensheid inmiddels goed genoeg om te weten dat omstanders hier niet bepaald empathisch mee omgaan.
Het blijft even in het midden of Jamie schuldig is of niet. Dat houdt de spanning erin, al is dit niet essentieel om het doorkijken te motiveren. Daar is het drama sterk genoeg voor, net als het spel. Dat de jonge Owen Cooper, die Jamie speelt, het voor elkaar krijgt om zijn tekst van begin tot eind te onthouden en ook nog eens een pittig staaltje acteren toont, is haast niet te geloven.
Adolescence is erg Brits. De manier waarop de politie praat met Jamie en zijn ouders, hoe schoolmedewerkers spreken tegen de rechercheur: allemaal uiterst beleefd en zachtaardig. Een flink contrast met de kinderen die schelden en respectloos gedrag vertonen. Daarin schuilt het centrale thema: de vraag of volwassenen het overzicht en daarmee de controle zijn kwijtgeraakt, al dan niet door sociale media. Als ouders het toelaten worden influencers letterlijk de invloed.
Naast het Britse gedrag zijn er interessante details. Zoals wanneer de moeder zegt dat ze bij Jamies arrestatie door de politie werd vastgegrepen en op de grond gesmeten, waarover haar dochter opmerkt dat dit nooit is gebeurd. Maar met name de derde aflevering, waarin Jamie spreekt met een psycholoog, bevat woordgebruik waar door de schrijvers goed over is nagedacht. Informatie overbrengen door middel van dialoog kan prachtig zijn wanneer het op deze manier wordt uitgevoerd.
Het is niet moeilijk te bevatten waarom iemand als Brad Pitt zich als producent aan Adolescence verbond. Het zeer pijnlijke verhaal wordt op kundige wijze verteld en op visueel verbluffende wijze vastgelegd. De afleveringen hebben soms een fikse lengte, maar kakken nooit in. En aan het einde van iedere aflevering is duidelijk waarom die daar eindigt. Vooral de laatste aflevering hakt er diep in.
In de week waarin deze miniserie verscheen, bracht Netflix ook The Electric State uit: een film waarvan niemand van onder de indruk is, ongeacht de honderden miljoenen die ertegenaan zijn gegooid. Adolescence bewijst voor de zoveelste keer dat effectieve spanning en emoties opwekken helemaal geen gigabudget vereist. Deze serie zal iedere volwassen kijker boeien en grijpen, want een conflict is sterker als het klein en vooral goed bereikbaar is.
