Recensie
NPO Start-serie 'The Responder' seizoen 2: interessante personages, verziekte relaties, spannende gebeurtenissen en deprimerende lessen
Alle Liverpudlians in deze serie hebben de wind keihard tegen.
Regie: Mounia Akl, Jeanette Nordahl | Cast: Martin Freeman (Chris Carson), Adelayo Adedayo (Rachel Hargreaves), Emily Fairn (Casey), Josh Finan (Marco), Bernard Hill (Tom Carson), MyAnna Buring (Kate), Adam Nagaitis (Franny), e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 45-49 minuten | Jaar: 2024
Het eerste seizoen van The Responder eindigde op een relatief hoge noot. Ondanks wat losse eindjes wist de corrupte maar toch ook goedwillende patrouilleagent Chris Carson de grootste catastrofes af te wenden, waarna hij kon beginnen aan het traject van zelfverbetering. In seizoen twee zijn we een halfjaar verder. Chris gaat naar een praatgroep van de kerk, heeft een goede verstandhouding met zijn ex-vrouw en ziet zijn liefhebbende dochter regelmatig. De nachtdienst bij de politie wil hij graag inruilen voor een bureaubaan van negen tot vijf. Hoop gloort.
Deze rustige situatie houdt slechts de eerste tien minuten van het tweede seizoen stand. Daarna stapelen de zorgen zich huizenhoog op. Voor hij het weet zit Chris weer tot over zijn oren in de rotzooi. Zijn collega Rachel, die hem logischerwijs probeert te vermijden, trouwens ook. Die losse eindjes waren toch niet zo triviaal.
In Liverpool is het deze lente waarschijnlijk feest, want onder coach Arne Slot wordt de FC landskampioen, maar The Responder toont ons wederom de duisterste kanten van deze havenstad. Armoede, drugs, gebroken families, corruptie, gefrustreerde hulpverleners en andere ongein bepalen het beeld van deze serie. En wie beter om dit gestalte te geven dan Martin Freeman (die voor seizoen één een Emmy won) en Adelayo Adedayo als het tot elkaar veroordeelde duo agenten?
De rol van de lompe, innerlijk verscheurde, maar ook empathische Chris is Freeman op het lijf geschreven. In het eerste seizoen zei iemand dat hij er altijd uitziet alsof hij op het punt staat in huilen uit te barsten en dat is precies de toon die moet worden aangeslagen. Chris is eigenlijk constant de wanhoop nabij, want elke keer dat hij even opkrabbelt, slaat het leven hem weer keihard tegen de grond. Als kijker wil je hem toeschreeuwen een andere richting te kiezen, maar dat is aan dovemansoren gericht.
Agent Rachel kent inmiddels ook het klappen van de zweep. De teleurstelling, onzekerheid en frustratie zijn prachtig van Adedayo's gezicht af te lezen. Haar personage maakt een ontwikkeling door die je haar niet toewenst, maar die wel een logisch gevolg is van wat ze heeft meegemaakt. Het huiselijk geweld uit het eerste seizoen trekt nog steeds diepe sporen en Chris' problemen maken het er ook voor haar niet makkelijker op. Hopelijk kan zij zich herpakken. Een politiesergeant vraagt haar: "Je was geweldig vroeger; kun je die liefde voor het vak niet weer terugvinden?"
The Responder moet het vooral hebben van de diepte van de personages. Naast Chris en Rachel zijn ook een heleboel nevenrollen weer goed uitgewerkt. De verhalen van de hyperactieve verslaafde Casey, de jonge vader Marco en de vrouw van Carl, die de drugshandel op zich heeft genomen, lopen op een organische manier door. We leren nieuwe kanten van hen kennen, maar zien ze vooral vaak vervallen in oude fouten. Dit leidt soms tot enigszins repetitieve plotlijnen (ook Chris stapt telkens weer in dezelfde val), al dat toont wel de uitzichtloze cyclus waarin deze mensen zich bevinden.
Nieuwkomers zijn er in de vorm van Chris' vader, gespeeld door de inmiddels overleden Bernard Hill, en daarnaast maakt de gevaarlijkste spin in het web zij opwachting, de stukadoor Franny. Het eerste seizoen van The Responder mistte eigenlijk een echte antagonist, maar Adam Nagaitis' personage is een heerlijk slinks en kwaadaardig wezen. Zijn glimlach doet je huiveren.
Alles bij elkaar opgeteld vormt The Responder ook in het tweede weer een dramatisch kluwen van interessante personages, verziekte relaties, spannende gebeurtenissen en deprimerende lessen. Liverpool FC mag dit jaar dan kampioen worden, maar Chris heeft nog steeds de wind tegen. En hij is trouwens voor aartsvijand Everton. Ook dat nog.
Het eerste seizoen van The Responder eindigde op een relatief hoge noot. Ondanks wat losse eindjes wist de corrupte maar toch ook goedwillende patrouilleagent Chris Carson de grootste catastrofes af te wenden, waarna hij kon beginnen aan het traject van zelfverbetering. In seizoen twee zijn we een halfjaar verder. Chris gaat naar een praatgroep van de kerk, heeft een goede verstandhouding met zijn ex-vrouw en ziet zijn liefhebbende dochter regelmatig. De nachtdienst bij de politie wil hij graag inruilen voor een bureaubaan van negen tot vijf. Hoop gloort.
Deze rustige situatie houdt slechts de eerste tien minuten van het tweede seizoen stand. Daarna stapelen de zorgen zich huizenhoog op. Voor hij het weet zit Chris weer tot over zijn oren in de rotzooi. Zijn collega Rachel, die hem logischerwijs probeert te vermijden, trouwens ook. Die losse eindjes waren toch niet zo triviaal.
In Liverpool is het deze lente waarschijnlijk feest, want onder coach Arne Slot wordt de FC landskampioen, maar The Responder toont ons wederom de duisterste kanten van deze havenstad. Armoede, drugs, gebroken families, corruptie, gefrustreerde hulpverleners en andere ongein bepalen het beeld van deze serie. En wie beter om dit gestalte te geven dan Martin Freeman (die voor seizoen één een Emmy won) en Adelayo Adedayo als het tot elkaar veroordeelde duo agenten?
Gerelateerd nieuws
De rol van de lompe, innerlijk verscheurde, maar ook empathische Chris is Freeman op het lijf geschreven. In het eerste seizoen zei iemand dat hij er altijd uitziet alsof hij op het punt staat in huilen uit te barsten en dat is precies de toon die moet worden aangeslagen. Chris is eigenlijk constant de wanhoop nabij, want elke keer dat hij even opkrabbelt, slaat het leven hem weer keihard tegen de grond. Als kijker wil je hem toeschreeuwen een andere richting te kiezen, maar dat is aan dovemansoren gericht.
Agent Rachel kent inmiddels ook het klappen van de zweep. De teleurstelling, onzekerheid en frustratie zijn prachtig van Adedayo's gezicht af te lezen. Haar personage maakt een ontwikkeling door die je haar niet toewenst, maar die wel een logisch gevolg is van wat ze heeft meegemaakt. Het huiselijk geweld uit het eerste seizoen trekt nog steeds diepe sporen en Chris' problemen maken het er ook voor haar niet makkelijker op. Hopelijk kan zij zich herpakken. Een politiesergeant vraagt haar: "Je was geweldig vroeger; kun je die liefde voor het vak niet weer terugvinden?"
The Responder moet het vooral hebben van de diepte van de personages. Naast Chris en Rachel zijn ook een heleboel nevenrollen weer goed uitgewerkt. De verhalen van de hyperactieve verslaafde Casey, de jonge vader Marco en de vrouw van Carl, die de drugshandel op zich heeft genomen, lopen op een organische manier door. We leren nieuwe kanten van hen kennen, maar zien ze vooral vaak vervallen in oude fouten. Dit leidt soms tot enigszins repetitieve plotlijnen (ook Chris stapt telkens weer in dezelfde val), al dat toont wel de uitzichtloze cyclus waarin deze mensen zich bevinden.
Nieuwkomers zijn er in de vorm van Chris' vader, gespeeld door de inmiddels overleden Bernard Hill, en daarnaast maakt de gevaarlijkste spin in het web zij opwachting, de stukadoor Franny. Het eerste seizoen van The Responder mistte eigenlijk een echte antagonist, maar Adam Nagaitis' personage is een heerlijk slinks en kwaadaardig wezen. Zijn glimlach doet je huiveren.
Alles bij elkaar opgeteld vormt The Responder ook in het tweede weer een dramatisch kluwen van interessante personages, verziekte relaties, spannende gebeurtenissen en deprimerende lessen. Liverpool FC mag dit jaar dan kampioen worden, maar Chris heeft nog steeds de wind tegen. En hij is trouwens voor aartsvijand Everton. Ook dat nog.
