Recensie
Apple TV+-serie 'Severance' seizoen 2: briljante waanzin in een niet vooruit te branden plot
Ondanks de sterke kwaliteiten wordt de kijkervaring al wat minder.
Regie: Ben Stiller, Uta Briesewitz, Samuel Donovan, e.a. | Cast: Adam Scott (Mark), Britt Lower (Helly), Tramell Tillman (Mr. Milchick), Zach Cherry (Dylan), Patricia Arquette (Mrs. Cobel), e.a. | Afleveringen: 10 | Speelduur: 38-77 minuten | Jaar: 2025
In een van de eerste afleveringen van Lost verschijnt een ijsbeer op het tropische eiland waar de serie zich afspeelt. Het derde seizoen toonde een nabijgelegen kleiner eiland waarop een dierentuin was gebouwd. Beide eilanden bleken via een ondergrondse tunnel met elkaar verbonden. Dus: vraag beantwoord. Nu liet die serie haar kijkers achter met een hoog aantal onbeantwoorde vragen, maar af en toe kwam er iets. Severance heeft nu twee seizoenen achter de rug en er is nog geen greintje verklaring geboden. Alle lof voor de creatieve raadsels, maar een stilstaand verhaal kan niet eeuwig boeien.
Het vorige seizoen eindigde met de 'Innies', degenen die het bewustzijn hebben tijdens werkuren, die een manier hadden gevonden om tijdelijk hun 'Outies' over te nemen om te kunnen communiceren met de buitenwereld. Zo ontdekte Mark dat zijn echtgenote helemaal niet is overleden, en gewoon nog leeft ergens in het pand van zijn werkgever Lumon. In dit tweede seizoen gaat hij samen met collega Helly op zoek naar haar, ondanks dat deze twee inmiddels verliefd op elkaar zijn geworden.
Maar verwacht niet dat de makers ook maar één klein tipje van de sluier oplichten over wat er bij Lumon in godsnaam aan de hand is. Elke aflevering biedt niets anders dan nieuwe rariteiten. De kracht van Severance is dat die rariteiten werkelijk fantastisch zijn en verslavend werken. Het enige dat dit tweede seizoen blootgeeft is een beetje van de dynamiek achter de schermen.
Ongeveer halverwege het seizoen is het wel duidelijk dat de kijker niets wordt gegund wat betreft een verklaring. Met dat besef komt ook de irritatie van het tempo: personages staan soms lang in stilte naar elkaar te kijken voordat iemand zijn mond opentrekt, waarna het weer even duurt voordat de ander daarop reageert. Zinnen die impliceren dat alles intens en belangrijk is, benadrukt door de zwaarmoedige blikken van de personages. Ja, het creëert een sfeer, maar inmiddels ook vermoeidheid.
De laatste aflevering fungeert wederom, zoals altijd het geval is bij mysterieuze series, als grootste wortel die voor de neus van de kijker wordt gehangen om deze te lokken naar het volgende seizoen, met de, waarschijnlijk, valse belofte dat het nu echt op gang gaat komen. Dat, en de elasticiteit van de geloofwaardigheid wordt extreem getest met de introductie van een klein element; is er serieus ergens in (de kelder van) dit pand een afdeling die speciaal is opgezet voor wat ze doen? En zijn die mensen ook gesplitst, of zijn die wel gewoon zichzelf?
Severance is wellicht sciencefiction en een mysterie, maar gaat in de kern over de Amerikaanse werkcultuur. In de serie is er een sekte rondom ene Kier Egan, in het echt worden die Amerikanen gehersenspoeld om te geloven dat hun kromme wereld recht is. Werk is alles, het is zoveel dat het eigenlijk een apart leven is waarbij je jezelf splitst tussen jezelf en je werkpersona. Je baan is het belangrijkste in je leven. En je werkgever waardeert je enorm, maar gooit je tegelijkertijd zonder omkijken op straat.
Dit thema kenmerkt de serie, wat een van haar grootste pluspunten is. Het verhaal is dat Mark ontdekt dat zijn vrouw nog leeft, dit staat symbool voor dat hij zijn privéleven vergeten is. En nu hij zich het bestaan daarvan realiseert, zal hij dan kiezen voor dat of toch werk? De laatste minuut geeft daar antwoord op.
Geen kwaad woord over het acteerwerk of alle visuele aspecten van de serie. Omdat Mr. Milchick nu de nieuwe manager van de afdeling is krijgt acteur Tramell Tillman wat meer tijd om zijn skills te tonen, en die heeft hij. Er verschijnen enkele nieuwe gezichten (wat fijn om Sandra Bernhard weer in een grote productie te zien), maar John Turturro en vooral Christopher Walken zijn helaas erg afwezig dit seizoen ondanks vaste naamsvermelding.
Ongeacht de grote kwaliteiten van de serie is de algemene kijkervaring al in dit tweede seizoen achteruit gegaan, omdat het eigenlijk niets anders is dan een aaneenschakeling van vreemde gebeurtenissen die nooit een verklaring krijgen. Aan het personage van Patricia Arquette wordt een hele aflevering gewijd en toch vraag je aan het einde daarvan af hoeveel van die achtendertig minuten uit iets concreets en inhoudelijks bestonden. Dat somt ongeveer de hele serie op. Seizoen drie zal echt met antwoorden moeten komen.
In een van de eerste afleveringen van Lost verschijnt een ijsbeer op het tropische eiland waar de serie zich afspeelt. Het derde seizoen toonde een nabijgelegen kleiner eiland waarop een dierentuin was gebouwd. Beide eilanden bleken via een ondergrondse tunnel met elkaar verbonden. Dus: vraag beantwoord. Nu liet die serie haar kijkers achter met een hoog aantal onbeantwoorde vragen, maar af en toe kwam er iets. Severance heeft nu twee seizoenen achter de rug en er is nog geen greintje verklaring geboden. Alle lof voor de creatieve raadsels, maar een stilstaand verhaal kan niet eeuwig boeien.
Het vorige seizoen eindigde met de 'Innies', degenen die het bewustzijn hebben tijdens werkuren, die een manier hadden gevonden om tijdelijk hun 'Outies' over te nemen om te kunnen communiceren met de buitenwereld. Zo ontdekte Mark dat zijn echtgenote helemaal niet is overleden, en gewoon nog leeft ergens in het pand van zijn werkgever Lumon. In dit tweede seizoen gaat hij samen met collega Helly op zoek naar haar, ondanks dat deze twee inmiddels verliefd op elkaar zijn geworden.
Maar verwacht niet dat de makers ook maar één klein tipje van de sluier oplichten over wat er bij Lumon in godsnaam aan de hand is. Elke aflevering biedt niets anders dan nieuwe rariteiten. De kracht van Severance is dat die rariteiten werkelijk fantastisch zijn en verslavend werken. Het enige dat dit tweede seizoen blootgeeft is een beetje van de dynamiek achter de schermen.
Ongeveer halverwege het seizoen is het wel duidelijk dat de kijker niets wordt gegund wat betreft een verklaring. Met dat besef komt ook de irritatie van het tempo: personages staan soms lang in stilte naar elkaar te kijken voordat iemand zijn mond opentrekt, waarna het weer even duurt voordat de ander daarop reageert. Zinnen die impliceren dat alles intens en belangrijk is, benadrukt door de zwaarmoedige blikken van de personages. Ja, het creëert een sfeer, maar inmiddels ook vermoeidheid.
Gerelateerd nieuws
De laatste aflevering fungeert wederom, zoals altijd het geval is bij mysterieuze series, als grootste wortel die voor de neus van de kijker wordt gehangen om deze te lokken naar het volgende seizoen, met de, waarschijnlijk, valse belofte dat het nu echt op gang gaat komen. Dat, en de elasticiteit van de geloofwaardigheid wordt extreem getest met de introductie van een klein element; is er serieus ergens in (de kelder van) dit pand een afdeling die speciaal is opgezet voor wat ze doen? En zijn die mensen ook gesplitst, of zijn die wel gewoon zichzelf?
Severance is wellicht sciencefiction en een mysterie, maar gaat in de kern over de Amerikaanse werkcultuur. In de serie is er een sekte rondom ene Kier Egan, in het echt worden die Amerikanen gehersenspoeld om te geloven dat hun kromme wereld recht is. Werk is alles, het is zoveel dat het eigenlijk een apart leven is waarbij je jezelf splitst tussen jezelf en je werkpersona. Je baan is het belangrijkste in je leven. En je werkgever waardeert je enorm, maar gooit je tegelijkertijd zonder omkijken op straat.
Dit thema kenmerkt de serie, wat een van haar grootste pluspunten is. Het verhaal is dat Mark ontdekt dat zijn vrouw nog leeft, dit staat symbool voor dat hij zijn privéleven vergeten is. En nu hij zich het bestaan daarvan realiseert, zal hij dan kiezen voor dat of toch werk? De laatste minuut geeft daar antwoord op.
Geen kwaad woord over het acteerwerk of alle visuele aspecten van de serie. Omdat Mr. Milchick nu de nieuwe manager van de afdeling is krijgt acteur Tramell Tillman wat meer tijd om zijn skills te tonen, en die heeft hij. Er verschijnen enkele nieuwe gezichten (wat fijn om Sandra Bernhard weer in een grote productie te zien), maar John Turturro en vooral Christopher Walken zijn helaas erg afwezig dit seizoen ondanks vaste naamsvermelding.
Ongeacht de grote kwaliteiten van de serie is de algemene kijkervaring al in dit tweede seizoen achteruit gegaan, omdat het eigenlijk niets anders is dan een aaneenschakeling van vreemde gebeurtenissen die nooit een verklaring krijgen. Aan het personage van Patricia Arquette wordt een hele aflevering gewijd en toch vraag je aan het einde daarvan af hoeveel van die achtendertig minuten uit iets concreets en inhoudelijks bestonden. Dat somt ongeveer de hele serie op. Seizoen drie zal echt met antwoorden moeten komen.
