Recensie
Apple TV+-serie 'Side Quest': vier losstaande verhalen met een voorspelbaar verloop en een bijna irritant happy end
Deze uitbreiding op 'Mythic Quest' had echt niet gehoeven, hoor.
Regie: Todd Biermann, Josh Gordon, Maurice Marable, e.a. | Cast: Rob McElhenney (Ian), Shalita Grant (Janae), Bria Henderson (Cherry), Rome Flynn (Mike), Van Crosby (Devon), Gary Kraus (Duncan), Anna Konkle (Maude), Derek Waters (Phil), e.a. | Afleveringen: 4 | Speelduur: 22-33 minuten | Jaar: 2025
De fictieve videogame Mythic Quest vormt de hoeksteen van de gelijknamige serie. Na ettelijke seizoenen van Mythic Quest was het blijkbaar tijd voor een spin-off en zag Side Quest het licht. Dit vierdelige zijproject laat zien hoe het populaire computerspel op verschillende manieren deel uitmaakt van het dagelijks bestaan. En dat je nooit te oud bent om een carrièreswitch te maken of je als superheld uit te dossen.
Wie erop rekent dat de tweede aflevering het stokje overneemt van de eerste, wacht op een connectie die niet komt. Side Quest bestaat namelijk uit vier afleveringen met elk een eigen lijntje naar de videogame Mythic Quest. Een serie breien van losse verhalen is een geinige formule, maar slechts vier is dan toch echt te weinig. Want een opzet als deze leent zich voor onbegrensde creativiteit en daar hadden de makers minstens het dubbele aantal mee kunnen vullen. Het zijn vermakelijke filmpjes, maar dit handjevol voelt een beetje onaf.
Jammer genoeg zijn ook niet alle afleveringen even sterk. Ze zijn elkaars uitersten en dat maakt het enigszins verwarrend. De serie trapt af met een niet heel spannend relatieprobleem van een stel in spagaat, om te eindigen bij de eindbaas van een virtuele wereld. En laten we vooral het clubje nerds in de gamewinkel niet vergeten. En de streberige celliste met prestatiedrang. Ondanks de insteek dat Mythic Quest als gemene deler fungeert, hangt alles wat lafjes samen. Side Quest komt daardoor nooit echt tot volle wasdom.
Side Quest staat te boek als komedie, maar biedt geen hoogstaand cabaret. De humor is soms droger dan droog en bij vlagen zelfs niet eens grappig. Nu kan dat ook moeilijk, aangezien elke aflevering een wijze levensles bevat en halverwege op een dieptepunt afstevent, al was een duwtje richting het duister verfrissender geweest. Over de gekozen spelers overigens niets dan lof. Vooral het kliekje in de stripboekwinkel heeft een fijne energieke dynamiek en Rob McElhenney weet precies hoe je een scène van de dood moet redden. Maar tranen van het lachen? Niet echt.
Side Quest is leuk bedacht, maar niet een klapper waar je ooit je kleinkinderen over zult vertellen. Er mist net dat stukje extra achtergrond en een duidelijke lijn. Zou de serie meer richting fraaie plotwendingen hellen, zoals in het gelijk opgezette Black Mirror, dan was dit misschien nog te pruimen. Nu zijn het gewoon vier verhalen met een voorspelbaar verloop en een bijna irritant happy end. Nee, wat dat betreft kun je beter Mythic Quest aanzetten en het daar mooi bij laten.
De fictieve videogame Mythic Quest vormt de hoeksteen van de gelijknamige serie. Na ettelijke seizoenen van Mythic Quest was het blijkbaar tijd voor een spin-off en zag Side Quest het licht. Dit vierdelige zijproject laat zien hoe het populaire computerspel op verschillende manieren deel uitmaakt van het dagelijks bestaan. En dat je nooit te oud bent om een carrièreswitch te maken of je als superheld uit te dossen.
Wie erop rekent dat de tweede aflevering het stokje overneemt van de eerste, wacht op een connectie die niet komt. Side Quest bestaat namelijk uit vier afleveringen met elk een eigen lijntje naar de videogame Mythic Quest. Een serie breien van losse verhalen is een geinige formule, maar slechts vier is dan toch echt te weinig. Want een opzet als deze leent zich voor onbegrensde creativiteit en daar hadden de makers minstens het dubbele aantal mee kunnen vullen. Het zijn vermakelijke filmpjes, maar dit handjevol voelt een beetje onaf.
Jammer genoeg zijn ook niet alle afleveringen even sterk. Ze zijn elkaars uitersten en dat maakt het enigszins verwarrend. De serie trapt af met een niet heel spannend relatieprobleem van een stel in spagaat, om te eindigen bij de eindbaas van een virtuele wereld. En laten we vooral het clubje nerds in de gamewinkel niet vergeten. En de streberige celliste met prestatiedrang. Ondanks de insteek dat Mythic Quest als gemene deler fungeert, hangt alles wat lafjes samen. Side Quest komt daardoor nooit echt tot volle wasdom.
Side Quest staat te boek als komedie, maar biedt geen hoogstaand cabaret. De humor is soms droger dan droog en bij vlagen zelfs niet eens grappig. Nu kan dat ook moeilijk, aangezien elke aflevering een wijze levensles bevat en halverwege op een dieptepunt afstevent, al was een duwtje richting het duister verfrissender geweest. Over de gekozen spelers overigens niets dan lof. Vooral het kliekje in de stripboekwinkel heeft een fijne energieke dynamiek en Rob McElhenney weet precies hoe je een scène van de dood moet redden. Maar tranen van het lachen? Niet echt.
Side Quest is leuk bedacht, maar niet een klapper waar je ooit je kleinkinderen over zult vertellen. Er mist net dat stukje extra achtergrond en een duidelijke lijn. Zou de serie meer richting fraaie plotwendingen hellen, zoals in het gelijk opgezette Black Mirror, dan was dit misschien nog te pruimen. Nu zijn het gewoon vier verhalen met een voorspelbaar verloop en een bijna irritant happy end. Nee, wat dat betreft kun je beter Mythic Quest aanzetten en het daar mooi bij laten.
