Recensie
Netflix-serie 'Wolf King': duistere animatieserie over weerwolven kleurt lekker buiten de lijntjes
Slaagt de langverwachte wolvenkoning erin zijn troon op te eisen?
Regie: Tom Brass | Cast (stemmen): Ceallach Spellman (Drew), Nina Barker-Francis (Whitley), Paterson Joseph (Duke Bergan), Kate Fleetwood (Duchess Rainier), Chris Lew Kum Hoi (Hector), Rob Rackstraw (Lord Vankaskan, Lord Vanmorten), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 24-32 minuten | Jaar: 2025
De zestienjarige Drew Ferran leeft een zorgeloos leven. Samen met zijn familie en een kudde dieren woont hij in een afgelegen huisje op een klif, zonder kennis van de buitenwereld. Dat hij in een weerwolf kan veranderen en ook nog eens de uitverkorene is had niemand kunnen bedenken. Behalve de slechteriken natuurlijk. Die hadden allang rekening gehouden met deze eeuwenoude voorspelling en zetten alles op alles om de langverwachte wolvenkoning van zijn kroon te weerhouden.
Zoals elke underdog heeft Drew de gebruikelijke triggers nodig om tot het juiste besef te komen. Zoals een dik trauma rondom zijn moeder en alle beschuldigingen van dien. Verdriet, wraak en een knagend schuldgevoel dwingen hem zijn rechtmatige plek als wolvenkoning op te eisen. Geen bijzonder spannende motivatie, maar het lijmt de boel prima aan elkaar. Tel daar vervolgens een bubs eigenzinnige sidekicks bij op en je komt al een heel eind. In Wolf King is het een en al avontuur wat de klok slaat. Kijkplezier voor tien.
Wolf King heeft een wat ongebruikelijke animatiestijl. Die is niet per se onaangenaam, maar wel een stuk minder gelikt dan wat veel andere animatiefilms of -series hanteren. De flow is soms wat schokkerig en doet denken aan de kwaliteit van cutscenes in videogames: houterige loopjes, grove vlakken kleur, lippen die niet helemaal soepel meebewegen en veelvuldig gebruik van scherpe hoeken. Maar dit heeft vooral te maken met de keuze voor een bepaald sfeertje en een ontwerp dat bewust afwijkt van de gepolijste standaard waarmee we de laatste decennia zijn verwend. Wolf King kleurt wat meer buiten de lijntjes.
In comfortabele duisternis gaat Wolf King lekker grimmig door de afleveringen heen. Moord wordt niet geschuwd en wraak krijgt een ruim podium. Natuurlijk mag het stukje liefde en drama niet ontbreken, al wijkt de uitkomst totaal af van de verwachting. Griezelige wezens trommelen met afgekloven beenderen op dode bomen en brengen mensenoffers aan een demonische slang. Het moge duidelijk zijn dat animatieseries tegenwoordig niet altijd een verzameling jubel en jolijt hoeven te zijn. Of exclusief voor jonge kijkers.
Ondanks het voorspelbare karakter is Wolf King een serie waarin je blijft hangen. De sfeer is op zijn zachtst gezegd onthutsend. Mysterieus. Intrigerend tot het eind. Alleen wel een beetje vervelend dat broerlief randje aftiteling op een paard springt en een enorme cliffhanger tegemoet rijdt. Een nagelbijter in de allerlaatste seconde, waarin een naamloze figuur ten tonele verschijnt. Nog een Weermeester? Een nieuwe vijand? Wees gerust, want er gonzen al luide geruchten rond over een tweede seizoen van deze meeslepende animatieserie.
De zestienjarige Drew Ferran leeft een zorgeloos leven. Samen met zijn familie en een kudde dieren woont hij in een afgelegen huisje op een klif, zonder kennis van de buitenwereld. Dat hij in een weerwolf kan veranderen en ook nog eens de uitverkorene is had niemand kunnen bedenken. Behalve de slechteriken natuurlijk. Die hadden allang rekening gehouden met deze eeuwenoude voorspelling en zetten alles op alles om de langverwachte wolvenkoning van zijn kroon te weerhouden.
Zoals elke underdog heeft Drew de gebruikelijke triggers nodig om tot het juiste besef te komen. Zoals een dik trauma rondom zijn moeder en alle beschuldigingen van dien. Verdriet, wraak en een knagend schuldgevoel dwingen hem zijn rechtmatige plek als wolvenkoning op te eisen. Geen bijzonder spannende motivatie, maar het lijmt de boel prima aan elkaar. Tel daar vervolgens een bubs eigenzinnige sidekicks bij op en je komt al een heel eind. In Wolf King is het een en al avontuur wat de klok slaat. Kijkplezier voor tien.
Gerelateerd nieuws
Wolf King heeft een wat ongebruikelijke animatiestijl. Die is niet per se onaangenaam, maar wel een stuk minder gelikt dan wat veel andere animatiefilms of -series hanteren. De flow is soms wat schokkerig en doet denken aan de kwaliteit van cutscenes in videogames: houterige loopjes, grove vlakken kleur, lippen die niet helemaal soepel meebewegen en veelvuldig gebruik van scherpe hoeken. Maar dit heeft vooral te maken met de keuze voor een bepaald sfeertje en een ontwerp dat bewust afwijkt van de gepolijste standaard waarmee we de laatste decennia zijn verwend. Wolf King kleurt wat meer buiten de lijntjes.
In comfortabele duisternis gaat Wolf King lekker grimmig door de afleveringen heen. Moord wordt niet geschuwd en wraak krijgt een ruim podium. Natuurlijk mag het stukje liefde en drama niet ontbreken, al wijkt de uitkomst totaal af van de verwachting. Griezelige wezens trommelen met afgekloven beenderen op dode bomen en brengen mensenoffers aan een demonische slang. Het moge duidelijk zijn dat animatieseries tegenwoordig niet altijd een verzameling jubel en jolijt hoeven te zijn. Of exclusief voor jonge kijkers.
Ondanks het voorspelbare karakter is Wolf King een serie waarin je blijft hangen. De sfeer is op zijn zachtst gezegd onthutsend. Mysterieus. Intrigerend tot het eind. Alleen wel een beetje vervelend dat broerlief randje aftiteling op een paard springt en een enorme cliffhanger tegemoet rijdt. Een nagelbijter in de allerlaatste seconde, waarin een naamloze figuur ten tonele verschijnt. Nog een Weermeester? Een nieuwe vijand? Wees gerust, want er gonzen al luide geruchten rond over een tweede seizoen van deze meeslepende animatieserie.
