Recensie
Netflix-serie 'Survival of the Thickest' seizoen 2: Michelle Buteau flikt het opnieuw
Meer van hetzelfde, maar dat is nu eens louter een constatering en geen waardeoordeel.
Regie: Kim Nguyen, Tasha Smith, Thembi Banks, e.a. | Cast: Michelle Buteau (Mavis), Tone Bell (Khalil), Tasha Smith (Marley), Marouane Zotti (Luca), Tika Sumpter (Simone), Peppermint (Peppermint), Jerrie Johnson (Daphne), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 24-28 minuten | Jaar: 2025
Alle zestien afleveringen van Survival of the Thickest dragen een titel die eindigt met het woord 'bitch'. Voor velen een scheldwoord, maar in sommige kringen, zoals die van bedenker en hoofdrolspeler Michelle Buteau, is het vooral een aansporing: laat je niet gek maken door wat een ander van je vindt. Niet voor niets eindigt seizoen twee van deze warme komedieserie met een aflevering getiteld It's Not a Mo'Ment, It's a Movement, Bitch!
In het vorige seizoen zagen we hoe Mavis, een stylist die een lans wil breken voor de vollere vrouw, viel voor de charmes van de Italiaanse Luca. Seizoen twee opent dan ook met het moment waarop Mavis in Rome op zijn deur klopt. Aangenaam genoeg is deze Italiaan nu eens geen macho met gelikte praatjes – het enige wat je de Romein kan verwijten is zijn merkwaardige uitspraak van het Engels – maar of de relatie tussen de totaal verschillende Mavis en Luca kans van slagen heeft, valt te bezien.
Ondertussen worstelen Mavis' besties Marley en Khalil met hun eigen problemen. Daarmee slaat Survival of the Thickest niet alleen nieuwe wegen in, maar vindt de serie ook een prettige vorm van verdieping. Bij Khalil werkt seks niet meer om zijn gebroken hart te lijmen. Hij besluit daarom een therapeut te bezoeken, een taboe binnen de zwarte gemeenschap, bij wie hij verzucht dat zelfs een kwartetje met drie vrouwen hem geen bevrediging meer bracht. Het voelt niet eens als een luxeprobleem, maar als het serieuze symptoom van een kunstenaar die zijn mojo kwijt is.
Marley is een stugge, zelfverzekerde zakenvrouw die Mavis een financieel steuntje in de rug kan bezorgen, maar ook met gemak over anderen heen walst wanneer de dingen niet op haar manier gaan. Een nieuwe liefde zorgt voor butsen in dit stoere imago. De drie-eenheid Mavis, Khalil en Marley vormt het fundament van deze innemende komedie, die ook een prominente plek inruimt voor de queer- en vooral draggemeenschap van New York.
Waar 'woke' in de oren van velen een vies woord is geworden, menen Buteau en medeschrijver Danielle Sanchez-Witzel dat je diversiteit niet voldoende kan vieren. Ze laten bovendien zien dat ogenschijnlijk verschillende werelden het over het algemeen prima met elkaar kunnen vinden. Survival of the Thickest is weliswaar geen manifest van inclusiviteit, maar behandelt het als een verrijking van ieders leven en blikveld.
Het duurt even voordat Buteau haar vorm heeft gevonden. Vooral de eerste afleveringen laat ze zich te veel leiden door de 'bitch'-attitude waar elke aflevering haar titel aan ontleent. Dat stoorde ook zo aan Buteau's verschijning in de komedie Babes, dat vol zat met onderonsjes met tegenspeler Ilana Glazer die de kijker compleet buitensloten. Dat gevaar wordt in deze serie goddank vroegtijdig gekeerd zodra Buteau het schreeuwerige achterwege laat.
Helemaal vies van een moraal blijken Buteau en haar medebedenker niet. Mavis wordt nog meer op de harde realiteit van de modewereld gedrukt, waarin maatje nul de norm is. Pogingen om een statement te maken keren zich tegen de stylist. De wijze waarop Buteau dit oplost grenst aan klef en doet de boodschap die ze wil uitdragen grotendeels teniet.
Maar die misstap valt de makers makkelijk te vergeven. Doordat de humor zich aanpast aan de met liefde uitgewerkte personages, die zowaar ook nog eens een ontwikkeling doormaken, is Survival of the Thickest nog meer dan het eerste seizoen aangenaam tijdverdrijf. Oprechte vriendschappen en een rechtschapen inborst overleven alles, zelfs de giftige pen van sommige zure critici. Je zou de serie voor een derde seizoen vooral langere afleveringen gunnen.
Alle zestien afleveringen van Survival of the Thickest dragen een titel die eindigt met het woord 'bitch'. Voor velen een scheldwoord, maar in sommige kringen, zoals die van bedenker en hoofdrolspeler Michelle Buteau, is het vooral een aansporing: laat je niet gek maken door wat een ander van je vindt. Niet voor niets eindigt seizoen twee van deze warme komedieserie met een aflevering getiteld It's Not a Mo'Ment, It's a Movement, Bitch!
In het vorige seizoen zagen we hoe Mavis, een stylist die een lans wil breken voor de vollere vrouw, viel voor de charmes van de Italiaanse Luca. Seizoen twee opent dan ook met het moment waarop Mavis in Rome op zijn deur klopt. Aangenaam genoeg is deze Italiaan nu eens geen macho met gelikte praatjes – het enige wat je de Romein kan verwijten is zijn merkwaardige uitspraak van het Engels – maar of de relatie tussen de totaal verschillende Mavis en Luca kans van slagen heeft, valt te bezien.
Ondertussen worstelen Mavis' besties Marley en Khalil met hun eigen problemen. Daarmee slaat Survival of the Thickest niet alleen nieuwe wegen in, maar vindt de serie ook een prettige vorm van verdieping. Bij Khalil werkt seks niet meer om zijn gebroken hart te lijmen. Hij besluit daarom een therapeut te bezoeken, een taboe binnen de zwarte gemeenschap, bij wie hij verzucht dat zelfs een kwartetje met drie vrouwen hem geen bevrediging meer bracht. Het voelt niet eens als een luxeprobleem, maar als het serieuze symptoom van een kunstenaar die zijn mojo kwijt is.
Gerelateerd nieuws
Marley is een stugge, zelfverzekerde zakenvrouw die Mavis een financieel steuntje in de rug kan bezorgen, maar ook met gemak over anderen heen walst wanneer de dingen niet op haar manier gaan. Een nieuwe liefde zorgt voor butsen in dit stoere imago. De drie-eenheid Mavis, Khalil en Marley vormt het fundament van deze innemende komedie, die ook een prominente plek inruimt voor de queer- en vooral draggemeenschap van New York.
Waar 'woke' in de oren van velen een vies woord is geworden, menen Buteau en medeschrijver Danielle Sanchez-Witzel dat je diversiteit niet voldoende kan vieren. Ze laten bovendien zien dat ogenschijnlijk verschillende werelden het over het algemeen prima met elkaar kunnen vinden. Survival of the Thickest is weliswaar geen manifest van inclusiviteit, maar behandelt het als een verrijking van ieders leven en blikveld.
Het duurt even voordat Buteau haar vorm heeft gevonden. Vooral de eerste afleveringen laat ze zich te veel leiden door de 'bitch'-attitude waar elke aflevering haar titel aan ontleent. Dat stoorde ook zo aan Buteau's verschijning in de komedie Babes, dat vol zat met onderonsjes met tegenspeler Ilana Glazer die de kijker compleet buitensloten. Dat gevaar wordt in deze serie goddank vroegtijdig gekeerd zodra Buteau het schreeuwerige achterwege laat.
Helemaal vies van een moraal blijken Buteau en haar medebedenker niet. Mavis wordt nog meer op de harde realiteit van de modewereld gedrukt, waarin maatje nul de norm is. Pogingen om een statement te maken keren zich tegen de stylist. De wijze waarop Buteau dit oplost grenst aan klef en doet de boodschap die ze wil uitdragen grotendeels teniet.
Maar die misstap valt de makers makkelijk te vergeven. Doordat de humor zich aanpast aan de met liefde uitgewerkte personages, die zowaar ook nog eens een ontwikkeling doormaken, is Survival of the Thickest nog meer dan het eerste seizoen aangenaam tijdverdrijf. Oprechte vriendschappen en een rechtschapen inborst overleven alles, zelfs de giftige pen van sommige zure critici. Je zou de serie voor een derde seizoen vooral langere afleveringen gunnen.
