Recensie
NPO Start-serie 'Steeltown Murders': waargebeurd misdaaddrama speelt het te veilig
Deze miniserie over een beruchte moordzaak in Wales voelt net iets te bekend.
Regie: Marc Evans | Cast: Phil Glenister (Paul Bethell), Scott Arthur (jonge Paul Bethell), Steffan Rhodri (Phil Rees), Sion Alun Davies (jonge Phil Rees), Nia Roberts (Karina Bethell), e.a. | Afleveringen: 4 | Speelduur: 56-58 minuten | Jaar: 2023
Soms worden politieonderzoeken na jaren weer opengetrokken omdat nieuwe technologieën voor nieuwe aanwijzingen kunnen zorgen. Echter, het heropenen van een moordzaak is zelden zonder gevolgen, vooral voor de nabestaanden. Steeltown Murders gaat over een van de meest bekende misdaadzaken van Wales, die na bijna dertig jaar wordt heropend. Daarbij komt wel een prangende vraag bovendrijven: is het genre van waargebeurde misdaadfictie onderhand niet verzadigd?
De zogenaamde Saturday Night Strangler wurgde, verkrachtte en vermoordde in 1973 drie meisjes in Swansea. De lokale bevolking raakte massaal in shock van deze gebeurtenis, aangezien misdaad in dit gebied zelden voorkwam. Zo'n vijfendertigduizend mensen werden ondervraagd, maar de dader werd nooit gepakt. Het waren de jaren zeventig, dus de technische onderzoeksmiddelen waren beperkt. Totdat begin deze eeuw het baanbrekende DNA-onderzoek zijn intrede deed.
Aan misdaadseries gebaseerd op waargebeurde verhalen is geen gebrek, maar toch worden geruchtmakende moordzaken nog steeds graag verfilmd. De implicaties hiervan voor de nabestaanden lijkt voor seriemakers slechts bijzaak, zoals een aangrijpende aflevering van Black Mirror ooit liet zien. De makers van Steeltown Murders hebben aangegeven dat het welzijn van de nabestaanden hun prioriteit was, maar het is de vraag of het wel nodig was deze serie te maken.
Het verhaal is zeker aangrijpend en kent ook een aantal belangrijke en spannende momenten. Vanwege tunnelvisie laat de politie in 1973 een aantal steekjes vallen. Een inspecteur die de zaak niet kan loslaten en wiens leven hierdoor aanzienlijk wordt beïnvloed, krijgt door de opkomst van nieuwe technologieën jaren later de kans de zaak alsnog op te lossen. Helaas lukt het de makers niet dit verhaal om te zetten in een goede serie.
Steeltown Murders doet in principe niets fout, maar blinkt ook nergens echt in uit. Alles valt samen te vatten als prima. Dankzij degelijke sets wordt de jarenzeventigstijl sterk neergezet, waarbij de sigarettenrook bijna door het scherm te ruiken is, al is er soms wat onnodige CGI. Het dikke sepiafilter dat over de gehele serie zit, geeft het geheel een ingetogen en sober uiterlijk, maar getuigt tegelijkertijd niet van bijster veel creativiteit.
Ook het tempo en de verhaalopbouw laten te wensen over. Vooral de eerste aflevering komt maar moeilijk op gang, waardoor de status quo niet erg duidelijk wordt. De vele onaangekondigde tijdsprongen maken de serie eveneens lastig te volgen, omdat de twee tijdsperiodes visueel niet genoeg van elkaar verschillen om direct het verschil te zien.
Daarnaast had dit verhaal prima kunnen worden verteld in drie afleveringen in plaats van vier. Nu zit je vaak opgescheept met lange, uitgerekte scènes waarin oude mannen door dossiers bladeren. Niet heel enerverend. Zo nu en dan is er een interessant uitstapje naar de privélevens van de betrokkenen, waarbij wordt getoond welke impact deze zaak heeft, maar helaas zijn deze momenten te kort en te spaarzaam.
Steeltown Murders vertelt een verhaal dat al vele malen vaker op deze manier in beeld is gebracht, waardoor de serie een clichématige indruk maakt. Het acteerwerk is adequaat, de beelden zien er oké uit, maar het is allemaal bijzonder veilig. Bij tijden effectief, maar niets nieuws. Misschien is het genre inmiddels ook gewoon uitgewoond. Steeltown Murders doet in ieder geval weinig om het tegendeel te bewijzen.
Soms worden politieonderzoeken na jaren weer opengetrokken omdat nieuwe technologieën voor nieuwe aanwijzingen kunnen zorgen. Echter, het heropenen van een moordzaak is zelden zonder gevolgen, vooral voor de nabestaanden. Steeltown Murders gaat over een van de meest bekende misdaadzaken van Wales, die na bijna dertig jaar wordt heropend. Daarbij komt wel een prangende vraag bovendrijven: is het genre van waargebeurde misdaadfictie onderhand niet verzadigd?
De zogenaamde Saturday Night Strangler wurgde, verkrachtte en vermoordde in 1973 drie meisjes in Swansea. De lokale bevolking raakte massaal in shock van deze gebeurtenis, aangezien misdaad in dit gebied zelden voorkwam. Zo'n vijfendertigduizend mensen werden ondervraagd, maar de dader werd nooit gepakt. Het waren de jaren zeventig, dus de technische onderzoeksmiddelen waren beperkt. Totdat begin deze eeuw het baanbrekende DNA-onderzoek zijn intrede deed.
Aan misdaadseries gebaseerd op waargebeurde verhalen is geen gebrek, maar toch worden geruchtmakende moordzaken nog steeds graag verfilmd. De implicaties hiervan voor de nabestaanden lijkt voor seriemakers slechts bijzaak, zoals een aangrijpende aflevering van Black Mirror ooit liet zien. De makers van Steeltown Murders hebben aangegeven dat het welzijn van de nabestaanden hun prioriteit was, maar het is de vraag of het wel nodig was deze serie te maken.
Het verhaal is zeker aangrijpend en kent ook een aantal belangrijke en spannende momenten. Vanwege tunnelvisie laat de politie in 1973 een aantal steekjes vallen. Een inspecteur die de zaak niet kan loslaten en wiens leven hierdoor aanzienlijk wordt beïnvloed, krijgt door de opkomst van nieuwe technologieën jaren later de kans de zaak alsnog op te lossen. Helaas lukt het de makers niet dit verhaal om te zetten in een goede serie.
Steeltown Murders doet in principe niets fout, maar blinkt ook nergens echt in uit. Alles valt samen te vatten als prima. Dankzij degelijke sets wordt de jarenzeventigstijl sterk neergezet, waarbij de sigarettenrook bijna door het scherm te ruiken is, al is er soms wat onnodige CGI. Het dikke sepiafilter dat over de gehele serie zit, geeft het geheel een ingetogen en sober uiterlijk, maar getuigt tegelijkertijd niet van bijster veel creativiteit.
Ook het tempo en de verhaalopbouw laten te wensen over. Vooral de eerste aflevering komt maar moeilijk op gang, waardoor de status quo niet erg duidelijk wordt. De vele onaangekondigde tijdsprongen maken de serie eveneens lastig te volgen, omdat de twee tijdsperiodes visueel niet genoeg van elkaar verschillen om direct het verschil te zien.
Daarnaast had dit verhaal prima kunnen worden verteld in drie afleveringen in plaats van vier. Nu zit je vaak opgescheept met lange, uitgerekte scènes waarin oude mannen door dossiers bladeren. Niet heel enerverend. Zo nu en dan is er een interessant uitstapje naar de privélevens van de betrokkenen, waarbij wordt getoond welke impact deze zaak heeft, maar helaas zijn deze momenten te kort en te spaarzaam.
Steeltown Murders vertelt een verhaal dat al vele malen vaker op deze manier in beeld is gebracht, waardoor de serie een clichématige indruk maakt. Het acteerwerk is adequaat, de beelden zien er oké uit, maar het is allemaal bijzonder veilig. Bij tijden effectief, maar niets nieuws. Misschien is het genre inmiddels ook gewoon uitgewoond. Steeltown Murders doet in ieder geval weinig om het tegendeel te bewijzen.
