Prime Video-serie 'House of David': kan één steen de loop van de geschiedenis veranderen?

Regie: Jon Erwin, Jon Gunn, Alexandra La Roche, e.a. | Cast: Michael Iskander (David), Ali Suliman (Saul), Stephen Lang (Samuel), Ayelet Zurer (Ahinoam), Oded Fehr (Abner), Ethan Kai (Jonathan), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 52-61 minuten | Jaar: 2025

Wat vroeger de uitzondering was, is inmiddels de regel. Vrijwel elke dramaserie geproduceerd door de grote streamingdiensten opent 'in media res'. Dat wil zeggen dat er in de allereerste scène al vooruit wordt gekeken naar een sleutelgebeurtenis die (veel) later in het verhaal plaatsvindt. Het is een kwalijke trend, ingegeven door de angst kijkers te verliezen als het verhaal traditioneel chronologisch wordt opgebouwd. Maar zo'n flashforward verklapt vaak de climax of wie er uiteindelijk nog leven of juist dood zijn, waardoor een deel van de spanning al bij voorbaat wordt weggenomen. Jammer.

Ook House of David begint zo. In dit geval is het de makers echter vergeven, want er wordt geen al te schokkende onthulling gedaan. Wie kent immers niet het verhaal van David en Goliath waarop vooruitgeblikt wordt? De reusachtige voorvechter van de Filistijnen daagt een van de Hebreeën uit voor een tweekamp. Iedereen schijt in zijn lendenbroek, maar dan stapt een jonge schaapsherder naar voren. De rest is (fictieve) geschiedenis.

Maar aan die geschiedenis gaat natuurlijk ook een hele geschiedenis vooraf. House of David neemt ons mee naar de gebeurtenissen die tot de iconische confrontatie leiden. Niet precies naar de letter van de Bijbel – iedere aflevering opent met een nette disclaimer – maar in een (nog) smeuïger versie, waarvoor fijn wordt afgekeken bij Game of Thrones en andere epische fantasy. Magie, kannibalen, mythologische wezens, youngadultromantiek, een psychopathische huurmoordenaar en meer leuken het script op.

Ook andere delen van de Bijbel worden door het plot gemengd. Zo is er een interessante reeks gebeurtenissen waarin de prins van de Filistijnen zich tot de Nephilim wendt om zijn rangen te versterken. Waar Goliath in de Bijbelverzen over David 'gewoon' een man is van gigantische proporties, een soort Olivier Richters van de woestijn, is hij in House of David een van deze reuzen, geboren uit de gemeenschap van engelen met mensen (vraag niet hoe). Dit achtergrondverhaal van Goliath is een leuke vondst, waarbij lekker creatief met het bronmateriaal is omgegaan.

Het is duidelijk dat House of David niet alleen mikt op devote joden en christenen, maar een breed publiek met interesse in fantasy en historisch drama wil aanspreken. Dat lukt ten dele. Deze serie stoot de heidenen en andersgelovigen onder ons niet al te nadrukkelijk tegen het hoofd, maar die ene God drukt natuurlijk wel behoorlijk zijn stempel en wordt bij tijd en wijlen ook onomwonden verheerlijkt. David is als Zijn (nieuwe) instrument de nobelheid zelve en alle vijanden van de Hebreeën zijn regelrechte monsters.

De monsters bevinden zich echter ook in eigen gelederen. Waanzin, verraad en moord teisteren het huis van Saul, de eerste koning van Israël, die volgens de profetie door David zal worden vervangen. Saul houdt, zoals elke bevelhebber van een land in oorlog, krampachtig vast aan de macht, maar die glipt hem natuurlijk steeds meer door de vingers.

Angst en agressie gaan hand in hand; het is vechten en vluchten tegelijk. Als de boze koningin uit een sprookje probeert ook Sauls vrouw met duistere magie de voorspelling ongedaan te maken en de nieuwe gezalfde op te sporen. De intriges aan het hof (er is ook veel aandacht voor de kinderen van Saul en Ahinoam) zijn de krenten in de pap van deze serie.

Andere verhaallijnen zijn dan weer aan de saaie kant (het geflirt van David met een leeftijdsgenoot is zelfs slaapverwekkend) en de opbouw van scènes en dialogen is doorgaans veel te voorspelbaar. Elk cliché binnen het genre wordt op enig moment wel uit de kast getrokken. Het geintje met de flashforward herhaalt zich meerdere keren in de vorm van dromen en visioenen, wat de spanning ten aanzien van het lot van sommige personages behoorlijk ondermijnt.

House of David doet zijn best om alle personages hun eigen motivaties en persoonlijkheid mee te geven, maar slaat daarbij wel vaak de nuance over. Deze mensen zijn allemaal 'larger than life', wat ondersteund wordt door de theatrale vertolkingen. Vooral de op zijn zachtst gezegd 'apart' gecaste Stephen Lang als de ziener Samuel overacteert erop los. Het doet allemaal erg ouderwets aan, maar het past zeker bij de sfeer die de serie uitademt. Dat geldt ook voor de pompeuze aankleding en het onheilszwangere script: House of David neemt zichzelf gigantisch serieus.

Dit verhaal zal zich over meerdere seizoenen uitstrekken, want de eerste acht afleveringen komen nog niet eens toe aan de daadwerkelijke dynastie van David. Het tweede seizoen heeft inmiddels al groen licht gekregen. En waarom ook niet? De verhalen rond de herdersjongen die – spoiler alert – de reus versloeg behoren tot de mooiste avonturen die het Oude Testament rijk is en zijn echt niet alleen interessant voor het gelovige publiek. Game of Thrones zal er niet mee van de troon worden gestoten, maar House of David biedt een onderhoudend episch verhaal in een Bijbels jasje.