Recensie
Disney+-serie 'Dying for Sex': nog een allerlaatste keer genieten
Deze vranke tragikomedie ontroert, maar sputtert bij momenten door enkele clichés en een irritant nevenpersonage.
Regie: Shannon Murphy, Chris Taegue | Cast: Michelle Williams (Molly), Jenny Slate (Nikki), David Rasche (Dr. Pankowitz), Jay Duplass (Steve), Sissy Spacek (Gail), Rob Delaney (buurman), Kevin Yu (Noah), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 27-36 minuten | Jaar: 2025
De op feiten en een podcast gebaseerde tragikomedie Dying for Sex is een mijlpaal wat betreft het op beeld verkennen van de vrouwelijke seksualiteit. Een serie als deze verwacht je niet meteen op Disney+ en zeker niet in een tijd waarin de Amerikaanse overheid aanstuurt op een terugkeer naar extreem conservatieve waarden. Toch is dit niet de ultieme serie van het nog jonge 2025. Het komische deel van het tragikomische scoort namelijk niet altijd even hoog.
De veertigjarige Molly krijgt te horen dat haar borstkanker zich na twee jaar opnieuw manifesteert en er geen genezing mogelijk is. Tijd dus om een bucketlist op te stellen. Molly heeft slechts één wens: ze wil een orgasme beleven met een ander mens, iets wat ze nooit meemaakte. Van haar echtgenoot hoeft ze niets te verwachten. Die is sinds de eerste diagnose niet meer in staat met haar te vrijen en gedraagt zich meer als haar verpleger dan als haar partner. Molly dumpt hem en gaat op zoek naar iemand die haar kinky seks kan bieden.
Haar zoektocht naar excentrieke en uitbundige situaties, heeft te maken met haar trauma. Als zevenjarige werd ze misbruikt door de minnaar van haar moeder, die toen kampte met een drugsverslaving. Dat weegt enorm op Molly's persoonlijkheid. Alleen haar beste vriendin Nikki begrijpt wat ze doormaakt, voelt en verlangt. Zij wil dan ook alles doen om de laatste wens van Molly in vervulling te laten gaan en haar bij te staan tijdens de laatste uren, ook al moet ze daarvoor haar baan en partner opgeven.
Dying for Sex had qua mix van intense tragedie en opkrikkende humor het pad van Whose Life Is It Anyway? met Richard Dreyfuss kunnen opgaan. Door de intense emoties wint de serie het op tragisch gebied alvast van die film. Vooral de uitstekende laatste aflevering – en nee, er komt geen vervolgseizoen – zal je een krop in de keel bezorgen. Sterk drama krijg je ook. De scène waarin Molly de ultieme confrontatie aangaat met haar moeder, die geen grenzen kent en haar dochter als een kind behandelt, blijft nazinderen. Maar op humoristisch vlak laat de serie het soms afweten.
In Amerikaanse (melo)drama's moet er altijd een gekke boezemvriendin zijn die om de haverklap voor een komische noot zorgt. Maar de krijsende en druk gebarende Nikki is onuitstaanbaar, ongeloofwaardig én een wandelend cliché. Het valt ook moeilijk te begrijpen dat de zachte en doorgaans ingetogen Molly uitgerekend haar als hartsvriendin heeft. Daarnaast hebben we de weinig originele vrouwen-onder-mekaar-momenten net iets te veel gezien.
Gelukkig duiken er sporadisch zeer geestige scènes op. Zo komt Molly in contact met een buurman die tot haar grote verbazing blijkt te kicken op dominatrixes en een potje stampen in het kruis. Ook krijgt Molly in het ziekenhuis bezoek van een andere kinky gelegenheidspartner, die genot haalt uit identificatie met een hond. Niet iedereen kan daar goed mee omgaan, vooral niet wanneer het 'hondje' zich iets te loops toont.
De grootste lof gaat naar Michelle Williams, die – in de meest positieve betekenis van het woord – schaamteloos alle registers opentrekt. Haar moedige en gedurfde vertolking in Dying for Sex vormt zonder enige twijfel het hoogtepunt van haar carrière en zal uitgroeien tot een lichtend voorbeeld voor veel jonge actrices die grenzen willen verleggen.
De op feiten en een podcast gebaseerde tragikomedie Dying for Sex is een mijlpaal wat betreft het op beeld verkennen van de vrouwelijke seksualiteit. Een serie als deze verwacht je niet meteen op Disney+ en zeker niet in een tijd waarin de Amerikaanse overheid aanstuurt op een terugkeer naar extreem conservatieve waarden. Toch is dit niet de ultieme serie van het nog jonge 2025. Het komische deel van het tragikomische scoort namelijk niet altijd even hoog.
De veertigjarige Molly krijgt te horen dat haar borstkanker zich na twee jaar opnieuw manifesteert en er geen genezing mogelijk is. Tijd dus om een bucketlist op te stellen. Molly heeft slechts één wens: ze wil een orgasme beleven met een ander mens, iets wat ze nooit meemaakte. Van haar echtgenoot hoeft ze niets te verwachten. Die is sinds de eerste diagnose niet meer in staat met haar te vrijen en gedraagt zich meer als haar verpleger dan als haar partner. Molly dumpt hem en gaat op zoek naar iemand die haar kinky seks kan bieden.
Haar zoektocht naar excentrieke en uitbundige situaties, heeft te maken met haar trauma. Als zevenjarige werd ze misbruikt door de minnaar van haar moeder, die toen kampte met een drugsverslaving. Dat weegt enorm op Molly's persoonlijkheid. Alleen haar beste vriendin Nikki begrijpt wat ze doormaakt, voelt en verlangt. Zij wil dan ook alles doen om de laatste wens van Molly in vervulling te laten gaan en haar bij te staan tijdens de laatste uren, ook al moet ze daarvoor haar baan en partner opgeven.
Gerelateerd nieuws
Dying for Sex had qua mix van intense tragedie en opkrikkende humor het pad van Whose Life Is It Anyway? met Richard Dreyfuss kunnen opgaan. Door de intense emoties wint de serie het op tragisch gebied alvast van die film. Vooral de uitstekende laatste aflevering – en nee, er komt geen vervolgseizoen – zal je een krop in de keel bezorgen. Sterk drama krijg je ook. De scène waarin Molly de ultieme confrontatie aangaat met haar moeder, die geen grenzen kent en haar dochter als een kind behandelt, blijft nazinderen. Maar op humoristisch vlak laat de serie het soms afweten.
In Amerikaanse (melo)drama's moet er altijd een gekke boezemvriendin zijn die om de haverklap voor een komische noot zorgt. Maar de krijsende en druk gebarende Nikki is onuitstaanbaar, ongeloofwaardig én een wandelend cliché. Het valt ook moeilijk te begrijpen dat de zachte en doorgaans ingetogen Molly uitgerekend haar als hartsvriendin heeft. Daarnaast hebben we de weinig originele vrouwen-onder-mekaar-momenten net iets te veel gezien.
Gelukkig duiken er sporadisch zeer geestige scènes op. Zo komt Molly in contact met een buurman die tot haar grote verbazing blijkt te kicken op dominatrixes en een potje stampen in het kruis. Ook krijgt Molly in het ziekenhuis bezoek van een andere kinky gelegenheidspartner, die genot haalt uit identificatie met een hond. Niet iedereen kan daar goed mee omgaan, vooral niet wanneer het 'hondje' zich iets te loops toont.
De grootste lof gaat naar Michelle Williams, die – in de meest positieve betekenis van het woord – schaamteloos alle registers opentrekt. Haar moedige en gedurfde vertolking in Dying for Sex vormt zonder enige twijfel het hoogtepunt van haar carrière en zal uitgroeien tot een lichtend voorbeeld voor veel jonge actrices die grenzen willen verleggen.
