Recensie
Netflix-serie 'Black Mirror' seizoen 7: er komt steeds meer licht in de duisternis
De puzzelstukjes passen steeds beter in elkaar, maar dat gaat wel ten koste van de kracht van de episodische verhalen.
Regie: Toby Haynes, Chris Barrett, Ally Pankiw, e.a. | Cast: Rashida Jones (Amanda), Chris O'Dowd (Mike), Rosy McEwen (Verity), Awkafina (Kimmy), Peter Capaldi (Cameron Walker), Paul Giamatti (Phillip), Cristin Milioti (Nanette Cole), e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 46-90 minuten | Jaar: 2025
Ruim tien jaar geleden tuurden we voor het eerst massaal naar het duister van Black Mirror. De serie toont steeds weer op uiteenlopende manieren de schaduwzijde van technologie, van grimmige vergezichten tot verhalen die pijnlijk dicht bij het heden komen. Seizoen na seizoen houdt de serie een spiegel voor, waarbij zich steeds de vraag opdringt of nieuwe technologie altijd vooruitgang betekent. Het antwoord is meestal nee. Toch bevat het zevende seizoen ook wat lichtpuntjes.
Black Mirror lijkt langzaamaan een stukje milder te zijn geworden. De eerste seizoenen excelleerden in schokkende scenario's waarin technologie vooral het slechtste in mensen en soms zichzelf naar boven haalde. Maar gaandeweg kwamen er meer afleveringen die wat luchtiger waren en heel soms zelfs een hoopvol einde bevatten. Die ontwikkeling zet in seizoen zeven door. Genres worden overstegen, absurdisme wordt niet geschuwd en heel soms loopt een verhaal goed af. Of misschien is 'minder beroerd dan verwacht' een betere conclusie.
Eulogy vertelt bijvoorbeeld het verhaal van Phillip, op prachtige wijze gespeeld door Paul Giamatti, die met behulp van de hightech-chip Nubbin zijn jeugdliefde probeert te herinneren. Naarmate het beeld van zijn grote liefde steeds meer terugkomt en hij leert waarom ze hem al die jaren geleden verliet, ontdooit hij en valt de grauwe sluier van liefdesverdriet steeds meer van hem af. Een opvallend klein en intiem verhaal in een serie die doorgaans grossiert in extremen.
Ook in Hotel Reverie zien we de meer romantische zijde van de spiegel. De aflevering vertelt een liefdesverhaal met een sprankje hoop. De setting is ditmaal, gedeeltelijk, die van een klassieke Hollywoodfilm: zwart-wit, Trans-Atlantisch Engels en acteren met een klein zuchtje valse lucht. De knipogen richting Casablanca zijn talrijk, waardoor de aflevering steeds balanceert tussen idyllische nostalgie en toch ook die donkere sciencefiction. Want zoals vaak in Black Mirror is niets wat het lijkt.
Deze liefelijke afleveringen staan in schril contrast met Bete Noir, waarin de realiteit van de succesvolle Maria volledig op haar kop wordt gezet door een oud-klasgenoot. Deze aflevering begint vrij realistisch, maar mondt uit in een groteske climax. Het mooie aan Black Mirror is altijd geweest dat genres werden overstegen en extreme tegenstellingen naast elkaar kunnen bestaan. Die variatie maakt dit opnieuw een vermakelijk en soms verrassend seizoen. En toch wringt er iets.
Want meer dan ooit lijkt de serie te willen benadrukken dat de uiteenlopende verhalen van Black Mirror zich in hetzelfde universum afspelen. De persmap van dit seizoen komt met de instructie om de afleveringen in de juiste volgorde te bekijken, wat het idee geeft dat die een soort chronologische relatie zouden hebben. Ook de recente socialemediaposts van BN'ers die de Nubbin op hun slaap dragen, met daarbij de hashtag #TCKRSystems, hinten al voor de release naar een idee van eenheid in dit seizoen.
Mede daardoor wordt de indruk gewekt dat elke aflevering van dit seizoen een puzzelstukje is. Iedere aflevering heeft nog steeds een eigen sfeer, unieke personages en een opzichzelfstaand verhaal (met uitzondering van de laatste aflevering, waarover later meer), maar er wordt geflirt met dat eventuele overkoepelende universum, op een manier die zelfs voor de onoplettende kijker niet te missen is.
Zo zijn er diverse locaties met de naam Juniper, een verwijzing naar San Junipero uit seizoen drie. De Nubbin komt in bijna elke aflevering terug, we zien gameconsoles uit eerdere seizoenen en ook het inmiddels roemruchte bedrijf TCKR Systems komt geregeld voorbij. Sterker nog, in Plaything maken we kennis met een van de eerste slimme spellen van het dubieuze techbedrijf.
Daarbij komt TCKR niet alleen richting de echte wereld via de eerdergenoemde socialemediacampagne, maar heeft het bedrijf tegenwoordig zelfs een heuse LinkedIn-pagina. Reken er dus maar op dat alle fora de komende weken druk aan het puzzelen slaan om het Black Mirror-universum helder te krijgen. Want al geeft seizoen zeven meer puzzelstukjes dan ooit, het blijf vaak nog gissen hoe ze precies in elkaar passen.
Voor Black Mirror-nerds is dat misschien een feestje, maar minder toegewijde kijkers zullen het vooral als afleidend ervaren. Door in elke aflevering met dit soort hints te strooien wordt de aandacht soms afgeleid van de kracht die de afleveringen als losse verhalen hebben. Het wordt moeilijker om je in dat ene personage te verliezen als je het gevoel hebt dat je naar een puzzelstukje zit te kijken. En dat is zonde.
De serie staat erom bekend vaak een stukje kritiek op de huidige samenleving in die losse verhalen te verpakken en kijkers te confronteren met grote, soms bijna existentiële vraagstukken. Ook nu is er weer zat om je boos over te maken, zoals de commercialicering van de zorg in Common People, en ook dit seizoen worden ogenschijnlijk vaststaande concepten als realiteit en identiteit geregeld fluïde en complex. Jammer genoeg is het moeilijk je in dergelijke discussies te storten wanneer de vraag hoe de afleveringen en personages zich verhouden tot het grote geheel steeds meer naar de voorgrond wordt gehaald.
Toch gloort er ook wat dat betreft een klein beetje hoop aan de horizon. Want op één prangende vraag krijgen trouwe kijkers wel antwoord. In de slotaflevering USS Callister: Into Infinity komen we namelijk te weten wat er met de bemanning van USS Callister uit seizoen vier is gebeurd. En dat antwoord is uiterst bevredigend.
Ruim tien jaar geleden tuurden we voor het eerst massaal naar het duister van Black Mirror. De serie toont steeds weer op uiteenlopende manieren de schaduwzijde van technologie, van grimmige vergezichten tot verhalen die pijnlijk dicht bij het heden komen. Seizoen na seizoen houdt de serie een spiegel voor, waarbij zich steeds de vraag opdringt of nieuwe technologie altijd vooruitgang betekent. Het antwoord is meestal nee. Toch bevat het zevende seizoen ook wat lichtpuntjes.
Black Mirror lijkt langzaamaan een stukje milder te zijn geworden. De eerste seizoenen excelleerden in schokkende scenario's waarin technologie vooral het slechtste in mensen en soms zichzelf naar boven haalde. Maar gaandeweg kwamen er meer afleveringen die wat luchtiger waren en heel soms zelfs een hoopvol einde bevatten. Die ontwikkeling zet in seizoen zeven door. Genres worden overstegen, absurdisme wordt niet geschuwd en heel soms loopt een verhaal goed af. Of misschien is 'minder beroerd dan verwacht' een betere conclusie.
Eulogy vertelt bijvoorbeeld het verhaal van Phillip, op prachtige wijze gespeeld door Paul Giamatti, die met behulp van de hightech-chip Nubbin zijn jeugdliefde probeert te herinneren. Naarmate het beeld van zijn grote liefde steeds meer terugkomt en hij leert waarom ze hem al die jaren geleden verliet, ontdooit hij en valt de grauwe sluier van liefdesverdriet steeds meer van hem af. Een opvallend klein en intiem verhaal in een serie die doorgaans grossiert in extremen.
Ook in Hotel Reverie zien we de meer romantische zijde van de spiegel. De aflevering vertelt een liefdesverhaal met een sprankje hoop. De setting is ditmaal, gedeeltelijk, die van een klassieke Hollywoodfilm: zwart-wit, Trans-Atlantisch Engels en acteren met een klein zuchtje valse lucht. De knipogen richting Casablanca zijn talrijk, waardoor de aflevering steeds balanceert tussen idyllische nostalgie en toch ook die donkere sciencefiction. Want zoals vaak in Black Mirror is niets wat het lijkt.
Deze liefelijke afleveringen staan in schril contrast met Bete Noir, waarin de realiteit van de succesvolle Maria volledig op haar kop wordt gezet door een oud-klasgenoot. Deze aflevering begint vrij realistisch, maar mondt uit in een groteske climax. Het mooie aan Black Mirror is altijd geweest dat genres werden overstegen en extreme tegenstellingen naast elkaar kunnen bestaan. Die variatie maakt dit opnieuw een vermakelijk en soms verrassend seizoen. En toch wringt er iets.
Gerelateerd nieuws
Want meer dan ooit lijkt de serie te willen benadrukken dat de uiteenlopende verhalen van Black Mirror zich in hetzelfde universum afspelen. De persmap van dit seizoen komt met de instructie om de afleveringen in de juiste volgorde te bekijken, wat het idee geeft dat die een soort chronologische relatie zouden hebben. Ook de recente socialemediaposts van BN'ers die de Nubbin op hun slaap dragen, met daarbij de hashtag #TCKRSystems, hinten al voor de release naar een idee van eenheid in dit seizoen.
Mede daardoor wordt de indruk gewekt dat elke aflevering van dit seizoen een puzzelstukje is. Iedere aflevering heeft nog steeds een eigen sfeer, unieke personages en een opzichzelfstaand verhaal (met uitzondering van de laatste aflevering, waarover later meer), maar er wordt geflirt met dat eventuele overkoepelende universum, op een manier die zelfs voor de onoplettende kijker niet te missen is.
Zo zijn er diverse locaties met de naam Juniper, een verwijzing naar San Junipero uit seizoen drie. De Nubbin komt in bijna elke aflevering terug, we zien gameconsoles uit eerdere seizoenen en ook het inmiddels roemruchte bedrijf TCKR Systems komt geregeld voorbij. Sterker nog, in Plaything maken we kennis met een van de eerste slimme spellen van het dubieuze techbedrijf.
Daarbij komt TCKR niet alleen richting de echte wereld via de eerdergenoemde socialemediacampagne, maar heeft het bedrijf tegenwoordig zelfs een heuse LinkedIn-pagina. Reken er dus maar op dat alle fora de komende weken druk aan het puzzelen slaan om het Black Mirror-universum helder te krijgen. Want al geeft seizoen zeven meer puzzelstukjes dan ooit, het blijf vaak nog gissen hoe ze precies in elkaar passen.
Voor Black Mirror-nerds is dat misschien een feestje, maar minder toegewijde kijkers zullen het vooral als afleidend ervaren. Door in elke aflevering met dit soort hints te strooien wordt de aandacht soms afgeleid van de kracht die de afleveringen als losse verhalen hebben. Het wordt moeilijker om je in dat ene personage te verliezen als je het gevoel hebt dat je naar een puzzelstukje zit te kijken. En dat is zonde.
De serie staat erom bekend vaak een stukje kritiek op de huidige samenleving in die losse verhalen te verpakken en kijkers te confronteren met grote, soms bijna existentiële vraagstukken. Ook nu is er weer zat om je boos over te maken, zoals de commercialicering van de zorg in Common People, en ook dit seizoen worden ogenschijnlijk vaststaande concepten als realiteit en identiteit geregeld fluïde en complex. Jammer genoeg is het moeilijk je in dergelijke discussies te storten wanneer de vraag hoe de afleveringen en personages zich verhouden tot het grote geheel steeds meer naar de voorgrond wordt gehaald.
Toch gloort er ook wat dat betreft een klein beetje hoop aan de horizon. Want op één prangende vraag krijgen trouwe kijkers wel antwoord. In de slotaflevering USS Callister: Into Infinity komen we namelijk te weten wat er met de bemanning van USS Callister uit seizoen vier is gebeurd. En dat antwoord is uiterst bevredigend.
