Recensie
Disney+-serie 'High Potential': intellectueel niemendalletje voor liefhebbers van onrealistische Amerikaanse politieseries
De politie schakelt maar weer eens een neurodivergente slimmerd in...
Regie: Alethea Jones, James Roday Rodriguez, Rebecca Asher, e.a. | Cast: Kaitlin Olsen (Morgan Gillory), Daniel Sunjata (Adam Karadec), Amirah J (Ava), Javicia Leslie (Daphne Forrester) | Afleveringen: 13 | Speelduur: 42-46 minuten | Jaar: 2024-2025
Morgan Gillory heeft een IQ van honderdzestig. Dat maakt haar een 'high potential intellectual': iemand met uitzonderlijke cognitieve vermogens. Deze vrijgezelle moeder van drie kinderen werkt 's nachts als schoonmaakster in een politiebureau. Wanneer ze tijdens dat werk per ongeluk een doos met bewijs omgooit, ontdekt ze een fout die ze corrigeert, waarna ze door de politie wordt aangenomen als consultant. Iedereen wil immers een superslimme vrouw in zijn team.
Een stukje betweterigheid vooraf. Voor het meten van cognitieve intelligentie bestaan verschillende IQ-testen. Morgan zegt dat haar gemeten IQ honderdzestig is, maar zonder te weten uit welke test dit kwam is enkel duidelijk dat zij hoger scoort dan het gemiddelde van honderd. Niet hoeveel hoger. De klassieke definitie van hoogbegaafdheid is een IQ-score in de bovenste twee procent van de bevolking. Hieruit blijkt dat High Potential vooral onderhoudend wil zijn met stupide lichtvoetigheid, al neemt die in latere afleveringen gelukkig iets af.
Morgan heeft niet alleen een fenomenaal geheugen voor feiten en veel kennis van schoonmaken, maar is ook buitensporig opmerkzaam. Zij ziet dingen die de ervaren professionals ontgaan, iedere keer weer. Alle politiemensen wachten geduldig om haar heen totdat zij iets bijzonders vindt. Ze spreekt met potentiële bronnen en verdachten, terwijl de rest van het team aandachtig luistert tot zij iets geniaals zegt. Zo gaat het immers altijd met hoogbegaafden op de werkvloer!
Na Sherlock, Monk, Elsbeth, Psych en The Mentalist is High Potential de zoveelste serie waarin een neurodivergente slimmerd door de politie wordt ingeschakeld omdat hun manier van denken tot oplossingen leidt. De op te lossen misdaden zijn niet overigens zo ingewikkeld, maar worden ingewikkeld gemaakt. Morgan loopt rond, roept dingen en iedereen knikt en zegt: "Oké dan." Pas na vele afleveringen zijn haar collega's niet langer van bordkarton. Tot die tijd ligt de aandacht vooral bij Morgans vriendschappelijke relatie met de begripvolle rechercheur Karadec. Zij zijn soms zelfs grappig tegen elkaar.
Morgan regelt dat haar tweede ex-man betaald wordt om voor haar kinderen te zorgen wanneer zij werkt. Ondertussen gaat haar nieuwe baas op zoek naar de verdwenen vader van het oudste kind. Dit is een verhaallijn die heel af en toe wordt opgepakt. Omdat Morgan moeder is, wordt zij als kersverse consultant met ontwapenende uitstraling automatisch aardig gevonden door de moeders en dochters die betrokken zijn bij de misdaden. Ook daardoor lost zij een flink aantal zaken op.
Ze toont overigens maar deel van de typische kwaliteiten van hoogbegaafden: een goed geheugen en het vermogen snel patronen te zien. Heel soms zien we een flard van het gedoe van een brein dat nooit uitstaat, maar creativiteit, nieuwsgierigheid en intense emoties komen niet aan bod. Onze voormalige schoonmaakster knoopt feitjes aan elkaar en hop, de boel is opgelost. Uiterst slimme mensen maken ook fouten in hun redeneringen, maar niet Morgan. Ze werkt ook niet voor haar kennis; het hele leven komt haar aanwaaien. Ze heeft geen eigen interesses, hobby's of interne gedrevenheid. Ze is vooral vrouw en moeder.
Haar relatie met haar creatieve puberdochter is licht problematisch, maar volgt de vertrouwde patronen van televisieseries. Tot mokkende diepgang komt het nooit. Haar hoogbegaafde zoontje is wel een cliché: bril, saai kapsel en een liefde voor wetenschap. Moeder en zoon zijn allebei betweterig over feitjes, maar dat is geen verplichting voor een hoog IQ. Dat gaat namelijk best vaak samen met emotionele vaardigheden. Het derde kind is nog geen jaar oud, gedraagt zich voorbeeldig en voegt helemaal niets toe.
High Potential is een remake van de Frans-Belgische serie HPI ('haut potentiel intellectuel'). Ook daarin is de hoofdpersoon een langharige, slanke moeder met een vergelijkbare kledingstijl: veel korte rokken en hoge hakken, nooit decolleté, wel veel panterprintjes en pluis. Waar de Franse cast eruitziet als mensen die je kunt tegenkomen op straat, is die van de Amerikaanse variant volledig opgepoetst. Zo kan een vrouw van bijna vijftig moeder zijn van een peuter en met drie kinderen en een baan de energie hebben van een twintigjarige en het voorhoofd van een dertiger. Kaitlin Olsen kan het allemaal.
Ook is iedereen aardig, gewassen en gestreken, worden alle verdachten met respect behandeld en werken mensen onmiddellijk mee wanneer hen iets wordt gevraagd. Het is de sprookjesachtige politiewerkelijkheid van onder andere The Rookie en Elsbeth, die tevens vooral draaien om de uitstraling van de hoofdrolspelers (respectievelijk Nathan Fillion en Carrie Preston). Na verloop van tijd krijgen andere personages wat meer diepgang, maar nooit te veel.
Dankzij de onderhoudende Olsen is High Potential de zoveelste lichtvoetige Amerikaanse politieserie waar je niet echt de aandacht bij hoeft te houden. Met een cliffhanger als afsluiter is het geruststellend dat een tweede seizoen in de maak is. In afwachting daarvan kan de liefhebber zijn hart ophalen bij het Franstalige origineel, waarvan het eerst seizoen eveneens via Disney+ te bekijken is.
Morgan Gillory heeft een IQ van honderdzestig. Dat maakt haar een 'high potential intellectual': iemand met uitzonderlijke cognitieve vermogens. Deze vrijgezelle moeder van drie kinderen werkt 's nachts als schoonmaakster in een politiebureau. Wanneer ze tijdens dat werk per ongeluk een doos met bewijs omgooit, ontdekt ze een fout die ze corrigeert, waarna ze door de politie wordt aangenomen als consultant. Iedereen wil immers een superslimme vrouw in zijn team.
Een stukje betweterigheid vooraf. Voor het meten van cognitieve intelligentie bestaan verschillende IQ-testen. Morgan zegt dat haar gemeten IQ honderdzestig is, maar zonder te weten uit welke test dit kwam is enkel duidelijk dat zij hoger scoort dan het gemiddelde van honderd. Niet hoeveel hoger. De klassieke definitie van hoogbegaafdheid is een IQ-score in de bovenste twee procent van de bevolking. Hieruit blijkt dat High Potential vooral onderhoudend wil zijn met stupide lichtvoetigheid, al neemt die in latere afleveringen gelukkig iets af.
Morgan heeft niet alleen een fenomenaal geheugen voor feiten en veel kennis van schoonmaken, maar is ook buitensporig opmerkzaam. Zij ziet dingen die de ervaren professionals ontgaan, iedere keer weer. Alle politiemensen wachten geduldig om haar heen totdat zij iets bijzonders vindt. Ze spreekt met potentiële bronnen en verdachten, terwijl de rest van het team aandachtig luistert tot zij iets geniaals zegt. Zo gaat het immers altijd met hoogbegaafden op de werkvloer!
Na Sherlock, Monk, Elsbeth, Psych en The Mentalist is High Potential de zoveelste serie waarin een neurodivergente slimmerd door de politie wordt ingeschakeld omdat hun manier van denken tot oplossingen leidt. De op te lossen misdaden zijn niet overigens zo ingewikkeld, maar worden ingewikkeld gemaakt. Morgan loopt rond, roept dingen en iedereen knikt en zegt: "Oké dan." Pas na vele afleveringen zijn haar collega's niet langer van bordkarton. Tot die tijd ligt de aandacht vooral bij Morgans vriendschappelijke relatie met de begripvolle rechercheur Karadec. Zij zijn soms zelfs grappig tegen elkaar.
Morgan regelt dat haar tweede ex-man betaald wordt om voor haar kinderen te zorgen wanneer zij werkt. Ondertussen gaat haar nieuwe baas op zoek naar de verdwenen vader van het oudste kind. Dit is een verhaallijn die heel af en toe wordt opgepakt. Omdat Morgan moeder is, wordt zij als kersverse consultant met ontwapenende uitstraling automatisch aardig gevonden door de moeders en dochters die betrokken zijn bij de misdaden. Ook daardoor lost zij een flink aantal zaken op.
Ze toont overigens maar deel van de typische kwaliteiten van hoogbegaafden: een goed geheugen en het vermogen snel patronen te zien. Heel soms zien we een flard van het gedoe van een brein dat nooit uitstaat, maar creativiteit, nieuwsgierigheid en intense emoties komen niet aan bod. Onze voormalige schoonmaakster knoopt feitjes aan elkaar en hop, de boel is opgelost. Uiterst slimme mensen maken ook fouten in hun redeneringen, maar niet Morgan. Ze werkt ook niet voor haar kennis; het hele leven komt haar aanwaaien. Ze heeft geen eigen interesses, hobby's of interne gedrevenheid. Ze is vooral vrouw en moeder.
Haar relatie met haar creatieve puberdochter is licht problematisch, maar volgt de vertrouwde patronen van televisieseries. Tot mokkende diepgang komt het nooit. Haar hoogbegaafde zoontje is wel een cliché: bril, saai kapsel en een liefde voor wetenschap. Moeder en zoon zijn allebei betweterig over feitjes, maar dat is geen verplichting voor een hoog IQ. Dat gaat namelijk best vaak samen met emotionele vaardigheden. Het derde kind is nog geen jaar oud, gedraagt zich voorbeeldig en voegt helemaal niets toe.
High Potential is een remake van de Frans-Belgische serie HPI ('haut potentiel intellectuel'). Ook daarin is de hoofdpersoon een langharige, slanke moeder met een vergelijkbare kledingstijl: veel korte rokken en hoge hakken, nooit decolleté, wel veel panterprintjes en pluis. Waar de Franse cast eruitziet als mensen die je kunt tegenkomen op straat, is die van de Amerikaanse variant volledig opgepoetst. Zo kan een vrouw van bijna vijftig moeder zijn van een peuter en met drie kinderen en een baan de energie hebben van een twintigjarige en het voorhoofd van een dertiger. Kaitlin Olsen kan het allemaal.
Ook is iedereen aardig, gewassen en gestreken, worden alle verdachten met respect behandeld en werken mensen onmiddellijk mee wanneer hen iets wordt gevraagd. Het is de sprookjesachtige politiewerkelijkheid van onder andere The Rookie en Elsbeth, die tevens vooral draaien om de uitstraling van de hoofdrolspelers (respectievelijk Nathan Fillion en Carrie Preston). Na verloop van tijd krijgen andere personages wat meer diepgang, maar nooit te veel.
Dankzij de onderhoudende Olsen is High Potential de zoveelste lichtvoetige Amerikaanse politieserie waar je niet echt de aandacht bij hoeft te houden. Met een cliffhanger als afsluiter is het geruststellend dat een tweede seizoen in de maak is. In afwachting daarvan kan de liefhebber zijn hart ophalen bij het Franstalige origineel, waarvan het eerst seizoen eveneens via Disney+ te bekijken is.
