Recensie
Netflix-serie 'Glaskupan': zal de geschiedenis zich herhalen?
Zweedse misdaadserie houdt de kijker van begin tot eind geboeid.
Regie: Lisa Farzaneh | Cast: Léonie Vincent (Lejla), Johan Hedenberg (Valter), Johan Rheborg (Tomas), Farzad Farzaneh (Saïd), Ia Langhammer (rechercheur), Seraphine Krystek (jonge Lejla), e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 42-50 minuten | Jaar: 2025
Lejla heeft een heftige geschiedenis. Als klein meisje werd ze negen maanden vastgehouden in een glazen kooi, door een onbekende dader. Een nobele politieman adopteerde haar toen ze werd bevrijd en Lejla besloot criminologie te gaan studeren in de Verenigde Staten. Lejla heeft haar ontvoerder nooit heeft gezien, maar vermoedt dat er meer meisjes zoals zij zijn geweest.
Tot zover de beknopte samenvatting van Lejla's leven. Het Zweedse Glaskupan plaatst de kijker in het hier en nu, waardoor die gaandeweg steeds meer over de verschillende personages te weten komt. Wanneer de volwassen Lejla na jaren terugkeert in het dorpje waar ze met haar adoptieouders woonde, gebeuren er akelige dingen in het anders zo rustige gehucht. Wanneer ze een patroon ontdekt en er wederom een jong meisje uit het dorp verdwijnt, raakt ze vastbesloten de waarheid te achterhalen. Haar adoptievader Valter, een gepensioneerd politieagent, staat haar bij.
Lejla heeft nog regelmatig nachtmerries over haar tijd in de glazen kooi, maar ondanks haar trauma staat ze sterk in haar schoenen en beschikt ze over een flinke dosis durf. Deze intelligente jonge vrouw gebruikt haar verleden om andere slachtoffers te helpen. Alle lof voor vertolker Léonie Vincent, die een perfecte balans weet te vinden tussen lef en kwetsbaarheid.
Glaskupan hanteert een rustig tempo, maar houdt het continu spannend door alle informatie maar langzaam vrij te geven. Met een plot vol onverwachte wendingen wordt de kijker continu in het ongewisse gehouden en zelfs even op een dwaalspoor gezet, wat het slot des te schokkender maakt. Wel ontbreekt het daarbij soms aan wat structuur. De kijker steeds in het duister laten tasten bevordert weliswaar de spanning, maar werkt ook wat verwarrend.
Een ander minpuntje is de wat minimale setting, zoals wel vaker in Scandinavische series. Het verhaal speelt zich af in een dorpje in de bossen en de locaties zijn grotendeels beperkt tot Valters woning en het politiebureau, afgewisseld met een handjevol plekken in het dorp. Die beperktheid maakt het geheel ietwat eentonig.
Maar verder valt er weinig aan te merken op deze duistere Zweedse misdaadserie. Het acteerwerk is uitstekend, het verhaal vermijdt voorspelbaarheid en wekt de nodige sympathie en empathie op voor de jonge meisjes. Glaskupan weet haar de kijker zodanig te raken dat die weinig anders kan dan zich binden aan het spannende plot en blijven kijken tot de waarheid wordt onthuld.
Lejla heeft een heftige geschiedenis. Als klein meisje werd ze negen maanden vastgehouden in een glazen kooi, door een onbekende dader. Een nobele politieman adopteerde haar toen ze werd bevrijd en Lejla besloot criminologie te gaan studeren in de Verenigde Staten. Lejla heeft haar ontvoerder nooit heeft gezien, maar vermoedt dat er meer meisjes zoals zij zijn geweest.
Tot zover de beknopte samenvatting van Lejla's leven. Het Zweedse Glaskupan plaatst de kijker in het hier en nu, waardoor die gaandeweg steeds meer over de verschillende personages te weten komt. Wanneer de volwassen Lejla na jaren terugkeert in het dorpje waar ze met haar adoptieouders woonde, gebeuren er akelige dingen in het anders zo rustige gehucht. Wanneer ze een patroon ontdekt en er wederom een jong meisje uit het dorp verdwijnt, raakt ze vastbesloten de waarheid te achterhalen. Haar adoptievader Valter, een gepensioneerd politieagent, staat haar bij.
Lejla heeft nog regelmatig nachtmerries over haar tijd in de glazen kooi, maar ondanks haar trauma staat ze sterk in haar schoenen en beschikt ze over een flinke dosis durf. Deze intelligente jonge vrouw gebruikt haar verleden om andere slachtoffers te helpen. Alle lof voor vertolker Léonie Vincent, die een perfecte balans weet te vinden tussen lef en kwetsbaarheid.
Gerelateerd nieuws
Glaskupan hanteert een rustig tempo, maar houdt het continu spannend door alle informatie maar langzaam vrij te geven. Met een plot vol onverwachte wendingen wordt de kijker continu in het ongewisse gehouden en zelfs even op een dwaalspoor gezet, wat het slot des te schokkender maakt. Wel ontbreekt het daarbij soms aan wat structuur. De kijker steeds in het duister laten tasten bevordert weliswaar de spanning, maar werkt ook wat verwarrend.
Een ander minpuntje is de wat minimale setting, zoals wel vaker in Scandinavische series. Het verhaal speelt zich af in een dorpje in de bossen en de locaties zijn grotendeels beperkt tot Valters woning en het politiebureau, afgewisseld met een handjevol plekken in het dorp. Die beperktheid maakt het geheel ietwat eentonig.
Maar verder valt er weinig aan te merken op deze duistere Zweedse misdaadserie. Het acteerwerk is uitstekend, het verhaal vermijdt voorspelbaarheid en wekt de nodige sympathie en empathie op voor de jonge meisjes. Glaskupan weet haar de kijker zodanig te raken dat die weinig anders kan dan zich binden aan het spannende plot en blijven kijken tot de waarheid wordt onthuld.
