Recensie
Disney+-serie 'Andor' seizoen 2: 'Star Wars' voor volwassenen is ditmaal iets te serieus
Nog steeds een indrukwekkende productie, maar wel een die met minder afleveringen had gekund.
Regie: Ariel Kleiman, Alonso Ruizpalacios, Janus Metz, e.a. | Cast: Diego Luna (Cassian Andor), Genevieve O'Reilly (Mon Mothma), Alan Tudyk (K-2SO), Denis Gough (Dedra Meero), Kyle Soller (Syril Karn), e.a. | Afleveringen: 12 | Speelduur: 42-58 minuten | Jaar: 2025
Waar Star Wars-films in het verleden voor het hele gezin waren, mikte Rogue One: A Star Wars Story wat meer op een volwassenen publiek. De serieuze toon van die film werd behouden in Andor, al bood deze prequelserie in het eerste seizoen nog steeds ruimte voor spectaculaire actie. Enerzijds om het innerlijke kind ook wat te geven, anderzijds om niet door te slaan in de duistere sfeer. Tony Gilroy, schrijver van Rogue One en showrunner van Andor, is kennelijk van mening veranderd en gaat in seizoen twee volledig voor somberheid en complexiteit.
Nu is in de Star Wars-producties van Gilroy de prijs van rebellie altijd een thema geweest en dat is vanzelfsprekend geen lichte kost. Seizoen twee van Andor doet daar nog een schepje bovenop door de pijn te laten zien van degenen die door rebellenleiders worden gedwongen om verder te gaan dan ze eigenlijk willen en soms emotionele chantage inzetten om dingen voor elkaar te krijgen.
In de opening van de eerste nieuwe aflevering lijkt Andor voor een minuut op een sciencefictionfilm van eind jaren zeventig, vervolgens is er even een serieus thematisch gesprek en uiteindelijk wordt de scène afgesloten met een heerlijk clichématig actiemoment waarbij de titelheld met een gestolen ruimteschip probeert te ontsnappen. En dan slaat het om.
De afleveringen die volgen hebben een uiterst deprimerende toon en bestaan voornamelijk uit dialoogscènes met krampachtig indirecte teksten die de aandacht moeilijk vasthouden maar helaas wel noodzakelijk zijn om het plot te kunnen volgen. Pas vanaf aflevering zes wordt er eindelijk weer wat visueel verteld en vanaf aflevering zeven begint de serie weer een beetje als Star Wars te voelen.
Sommige fans waren niet bepaald dol op het casino in Star Wars: The Last Jedi, omdat deze locatie té aards aanvoelde. Deze fans zullen wellicht ook moeite hebben met het tweede seizoen van Andor, waarin een hotel, drugsverslaving en housemuziek voorkomen. Is het de bedoeling dat meer alledaagse elementen de boodschap harder doen aankomen of waren de makers niet voldoende geïnspireerd om een avontuurlijke sciencefictionvervanger te verzinnen?
Waar Rogue One een lust voor het oog was en het eerste seizoen van Andor een imposante ontsnapping door een waanzinnig mooie meteorenregen had, blijft dergelijk visueel spektakel ditmaal uit. Wel zijn de sets en aankleding een lust voor het oog. Het is lang niet altijd duidelijk waar een fysieke set eindigt en een groen scherm het overneemt, maar het is een goede zaak dat Star Wars-producties sinds tien jaar weer praktische effecten gebruiken. Dat geldt ook voor wezens met een niet-menselijk uiterlijk.
De planeet Coruscant wordt zelfs op zo'n manier in beeld gebracht dat het meer dan ooit voelt als een plek die echt bestaat. Eigenlijk valt er op technisch gebied niets aan te merken, met uitzondering wellicht van de wat oninteressante mise-en-scène. De vele gesprekken worden gevoerd door personen die naast elkaar zitten of lopen.
Het seizoen is verdeeld in twee delen. Het eerste deel draait om hoe het Galactische Keizerrijk de planeet Ghorman overneemt (wat leidt tot een bekend voorval in de Star Wars-geschiedenis: het Ghorman-bloedbad), het tweede om hoe de rebellen ontdekken wat het motief is van deze invasie en ervoor zorgen dat deze informatie wordt overgedragen.
Er zullen maar weinig kijkers zijn die niet ruim van tevoren kunnen raden waar het plot naartoe leidt, want bij deze prequel staat al vast wat uiteindelijk het grote obstakel voor de personages zal zijn. Dat gaat ten koste van de spanning, zeker bij onthullingen. De schok van de personages slaat immers niet over op de kijker, waarmee de muziek op zo'n moment wat intenser is dan nodig.
Wat wel aankomt is de boodschap over de tol van het rebellenbestaan. Maar soms is opstand nodig en iemand moet het doen. Sowieso vertoont de invasie van Ghorman raakvlakken met de wens van Donald Trump om Groenland een onderdeel van de VS te maken en ook zijn behoefte om de permanente leider te zijn weerklinkt in de autoritaire tijden van Andor.
Door de hoge productiekwaliteit blijft Andor indrukwekkend en gaandeweg weet de serie de aandacht toch weer goed vast te houden. Maar net als bij het eerste seizoen lijkt het alsof Disney+ vroeg om twaalf afleveringen en de makers niet genoeg materiaal hadden om die te vullen en dus een hoop uitsmeren. Met name de eerste zes afleveringen hadden makkelijk kunnen worden gehalveerd. Maar goed, het Keizerrijk van Disney is te groot om tegen te rebelleren.
Waar Star Wars-films in het verleden voor het hele gezin waren, mikte Rogue One: A Star Wars Story wat meer op een volwassenen publiek. De serieuze toon van die film werd behouden in Andor, al bood deze prequelserie in het eerste seizoen nog steeds ruimte voor spectaculaire actie. Enerzijds om het innerlijke kind ook wat te geven, anderzijds om niet door te slaan in de duistere sfeer. Tony Gilroy, schrijver van Rogue One en showrunner van Andor, is kennelijk van mening veranderd en gaat in seizoen twee volledig voor somberheid en complexiteit.
Nu is in de Star Wars-producties van Gilroy de prijs van rebellie altijd een thema geweest en dat is vanzelfsprekend geen lichte kost. Seizoen twee van Andor doet daar nog een schepje bovenop door de pijn te laten zien van degenen die door rebellenleiders worden gedwongen om verder te gaan dan ze eigenlijk willen en soms emotionele chantage inzetten om dingen voor elkaar te krijgen.
In de opening van de eerste nieuwe aflevering lijkt Andor voor een minuut op een sciencefictionfilm van eind jaren zeventig, vervolgens is er even een serieus thematisch gesprek en uiteindelijk wordt de scène afgesloten met een heerlijk clichématig actiemoment waarbij de titelheld met een gestolen ruimteschip probeert te ontsnappen. En dan slaat het om.
De afleveringen die volgen hebben een uiterst deprimerende toon en bestaan voornamelijk uit dialoogscènes met krampachtig indirecte teksten die de aandacht moeilijk vasthouden maar helaas wel noodzakelijk zijn om het plot te kunnen volgen. Pas vanaf aflevering zes wordt er eindelijk weer wat visueel verteld en vanaf aflevering zeven begint de serie weer een beetje als Star Wars te voelen.
Gerelateerd nieuws
Sommige fans waren niet bepaald dol op het casino in Star Wars: The Last Jedi, omdat deze locatie té aards aanvoelde. Deze fans zullen wellicht ook moeite hebben met het tweede seizoen van Andor, waarin een hotel, drugsverslaving en housemuziek voorkomen. Is het de bedoeling dat meer alledaagse elementen de boodschap harder doen aankomen of waren de makers niet voldoende geïnspireerd om een avontuurlijke sciencefictionvervanger te verzinnen?
Waar Rogue One een lust voor het oog was en het eerste seizoen van Andor een imposante ontsnapping door een waanzinnig mooie meteorenregen had, blijft dergelijk visueel spektakel ditmaal uit. Wel zijn de sets en aankleding een lust voor het oog. Het is lang niet altijd duidelijk waar een fysieke set eindigt en een groen scherm het overneemt, maar het is een goede zaak dat Star Wars-producties sinds tien jaar weer praktische effecten gebruiken. Dat geldt ook voor wezens met een niet-menselijk uiterlijk.
De planeet Coruscant wordt zelfs op zo'n manier in beeld gebracht dat het meer dan ooit voelt als een plek die echt bestaat. Eigenlijk valt er op technisch gebied niets aan te merken, met uitzondering wellicht van de wat oninteressante mise-en-scène. De vele gesprekken worden gevoerd door personen die naast elkaar zitten of lopen.
Het seizoen is verdeeld in twee delen. Het eerste deel draait om hoe het Galactische Keizerrijk de planeet Ghorman overneemt (wat leidt tot een bekend voorval in de Star Wars-geschiedenis: het Ghorman-bloedbad), het tweede om hoe de rebellen ontdekken wat het motief is van deze invasie en ervoor zorgen dat deze informatie wordt overgedragen.
Er zullen maar weinig kijkers zijn die niet ruim van tevoren kunnen raden waar het plot naartoe leidt, want bij deze prequel staat al vast wat uiteindelijk het grote obstakel voor de personages zal zijn. Dat gaat ten koste van de spanning, zeker bij onthullingen. De schok van de personages slaat immers niet over op de kijker, waarmee de muziek op zo'n moment wat intenser is dan nodig.
Wat wel aankomt is de boodschap over de tol van het rebellenbestaan. Maar soms is opstand nodig en iemand moet het doen. Sowieso vertoont de invasie van Ghorman raakvlakken met de wens van Donald Trump om Groenland een onderdeel van de VS te maken en ook zijn behoefte om de permanente leider te zijn weerklinkt in de autoritaire tijden van Andor.
Door de hoge productiekwaliteit blijft Andor indrukwekkend en gaandeweg weet de serie de aandacht toch weer goed vast te houden. Maar net als bij het eerste seizoen lijkt het alsof Disney+ vroeg om twaalf afleveringen en de makers niet genoeg materiaal hadden om die te vullen en dus een hoop uitsmeren. Met name de eerste zes afleveringen hadden makkelijk kunnen worden gehalveerd. Maar goed, het Keizerrijk van Disney is te groot om tegen te rebelleren.
