Recensie
Recensie Netflix-serie 'The Pentaverate'
Mike Myers' nieuwe serie wordt een flop genoemd, maar daar zal de liefhebber lak aan hebben. Heerlijk flauw amusement.
Regie: Tim Kirkby | Cast: Mike Myers (diverse rollen), Lydia West (Reilly Clayton), Jeremy Irons (Jeremy Irons/voice-over), Ken Jeong (Skip Cho), Keegan-Michael Key (Hobart Clark), Jennifer Saunders (The Saester of Dubrovnik), Rob Lowe (Rob Lowe), e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 21-31 minuten | Jaar: 2022
Mike Myers, de Canadese meester van de onderbroekenlol, is al jaren bezig om een vierde Austin Powers van de grond te krijgen. Ondertussen is er veel veranderd in de wereld van komedie. Want wat kan nog wel en wat vooral niet? In deze tijd, waarin alles en iedereen en zijn/haar/hun moeder politiek correct, lichtgeraakt, overgevoelig en/of lekker woke is en met lange tenen over elkaar heen buitelt, is er immers altijd wel iemand beledigd.
Nu had Myers daar sowieso al niet zo veel last van, want zijn puberale humor beperkt zich toch vooral tot poep, kots, pies en de mogelijke andere lichaamsafscheidingen plus natuurlijk de vele seksuele dubbelzinnigheden. Oké, de oversekste Britse International Man of Mystery moet de vrouwen met wat meer respect gaan benaderen en of de Schotten zich nu ook beledigd moeten voelen bij een gezette parodie valt ook nog te bezien.
Maar als je nergens meer grappen over mag maken dan is de komedie dood, zo menen velen terecht. Myers' Netflix-serie The Pentaverate laat zijn kenmerkende humor zien en barst van de zelfspot. Over de Canadezen bijvoorbeeld, met hun rare accent en suffige imago. Bovendien is het Canadese beeld altijd een beetje onscherp en korrelig. Dat blijkt wel als een van Myers' vele alter ego's van de grens met de Verenigde Staten over rijdt. Met een briljante beeldtruc komen wij er met hem achter dat bij de zuiderburen alles veel helderder en scherper is.
Maar waar gaat het eigenlijk over, Thé? Titeltongbreker The Pentaverate is een geheim genootschap dat bestaat uit vijf geniale geesten die vrijwel allemaal door Myers zelf worden vertolkt . Al sinds de Middeleeuwen zijn zij actief, sinds de pestepidemie om precies te zijn. Het is een beetje een onoverzichtelijk en vooral tegenstrijdig zooitje in het exclusieve clubje. The Pentaverate heeft sektarische kenmerken, inclusief devote volgelingen, en ontdoet zich op gruwelijke wijze van tegenstanders of opstandelingen. Tegelijkertijd beoogt het genootschap een nobel doel: het aanpakken van de klimaatcrisis.
Wie kan daar nou tegen zijn? Maar heiligt het doel de middelen? De sullige Canadese televisiejournalist Ken Scarbarough, wederom een rol van Myers, ziet wel brood in een item over het genootschap. Het zou hem namelijk kunnen verzekeren van een toekomst, nu zijn werkgever hem het liefst de laan uit wil sturen omdat hij ernstig over zijn houdbaarheidsdatum is. Samen met een ambitieuze jonge collega en een completdenker (wie zou hem toch spelen?), proberen ze te infiltreren. Ondertussen is een op mysterieuze wijze dood gewaande wetenschapper juist tot The Pentaverate toegetreden.
Al in de eerste week spraken kenners van een enorme flop voor Myers en Netflix, maar dat is toch wel wat onterecht. De humor van de komiek moet je liggen en daar valt of staat nou eenmaal alles mee. Het knappe is dat Myers aanhaakt bij de moderne trend van complotdenken, zonder het woord corona overigens te noemen, maar dat zijn grappen ook iets archaïsch kolderieks hebben gehouden. Meermaals is de humor werkelijk te flauw voor woorden, maar net als bij woordgrappen zijn Myers' grollen juist leuk omdat ze een enorm tenenkrommend gehalte hebben.
Zo zie je al van mijlenver aankomen dat bij een sketch in een bar, waarbij de Canadezen zich verbazen over de grofgebektheid van de Amerikanen, de dialogen wel heel bijzonder zijn geschreven. Als de 'baas' van Netflix dan ingrijpt en aantoont dat het weglaten van alle vloek- en scheldwoorden een nog ongewenster effect heeft, weet je al hoe laat het is. Of het een sneer is van Myers naar de stand van zaken wat betreft humor blijft wat onduidelijk, al kan je je wel afvragen of zijn humor niet beter in elkaar steekt dan aanvankelijk doet vermoeden.
Zes afleveringen van The Pentaverate is ook precies voldoende. De openingstitels met de stem van Jeremy Irons zijn heerlijk sarcastisch, wat ook geldt voor de vele citaten die aan het begin van elke aflevering zitten. Ook verrukkelijk is de haast onherkenbare bijrol van Jennifer Saunders. Na aflevering zes is de koek ook wel echt op. Dan blijkt dat de humor van Mike Myers is wat hij is: ongecompliceerd en goedkoop, maar zoals de Amerikanen het zouden noemen: 'very cringeworthy'. Plotmatig is het een enorme bende, maar daar is het Mike Myers toch al nooit om te doen.
The Pentaverate is te zien bij Netflix.
Mike Myers, de Canadese meester van de onderbroekenlol, is al jaren bezig om een vierde Austin Powers van de grond te krijgen. Ondertussen is er veel veranderd in de wereld van komedie. Want wat kan nog wel en wat vooral niet? In deze tijd, waarin alles en iedereen en zijn/haar/hun moeder politiek correct, lichtgeraakt, overgevoelig en/of lekker woke is en met lange tenen over elkaar heen buitelt, is er immers altijd wel iemand beledigd.
Nu had Myers daar sowieso al niet zo veel last van, want zijn puberale humor beperkt zich toch vooral tot poep, kots, pies en de mogelijke andere lichaamsafscheidingen plus natuurlijk de vele seksuele dubbelzinnigheden. Oké, de oversekste Britse International Man of Mystery moet de vrouwen met wat meer respect gaan benaderen en of de Schotten zich nu ook beledigd moeten voelen bij een gezette parodie valt ook nog te bezien.
Maar als je nergens meer grappen over mag maken dan is de komedie dood, zo menen velen terecht. Myers' Netflix-serie The Pentaverate laat zijn kenmerkende humor zien en barst van de zelfspot. Over de Canadezen bijvoorbeeld, met hun rare accent en suffige imago. Bovendien is het Canadese beeld altijd een beetje onscherp en korrelig. Dat blijkt wel als een van Myers' vele alter ego's van de grens met de Verenigde Staten over rijdt. Met een briljante beeldtruc komen wij er met hem achter dat bij de zuiderburen alles veel helderder en scherper is.
Maar waar gaat het eigenlijk over, Thé? Titeltongbreker The Pentaverate is een geheim genootschap dat bestaat uit vijf geniale geesten die vrijwel allemaal door Myers zelf worden vertolkt . Al sinds de Middeleeuwen zijn zij actief, sinds de pestepidemie om precies te zijn. Het is een beetje een onoverzichtelijk en vooral tegenstrijdig zooitje in het exclusieve clubje. The Pentaverate heeft sektarische kenmerken, inclusief devote volgelingen, en ontdoet zich op gruwelijke wijze van tegenstanders of opstandelingen. Tegelijkertijd beoogt het genootschap een nobel doel: het aanpakken van de klimaatcrisis.
Wie kan daar nou tegen zijn? Maar heiligt het doel de middelen? De sullige Canadese televisiejournalist Ken Scarbarough, wederom een rol van Myers, ziet wel brood in een item over het genootschap. Het zou hem namelijk kunnen verzekeren van een toekomst, nu zijn werkgever hem het liefst de laan uit wil sturen omdat hij ernstig over zijn houdbaarheidsdatum is. Samen met een ambitieuze jonge collega en een completdenker (wie zou hem toch spelen?), proberen ze te infiltreren. Ondertussen is een op mysterieuze wijze dood gewaande wetenschapper juist tot The Pentaverate toegetreden.
Al in de eerste week spraken kenners van een enorme flop voor Myers en Netflix, maar dat is toch wel wat onterecht. De humor van de komiek moet je liggen en daar valt of staat nou eenmaal alles mee. Het knappe is dat Myers aanhaakt bij de moderne trend van complotdenken, zonder het woord corona overigens te noemen, maar dat zijn grappen ook iets archaïsch kolderieks hebben gehouden. Meermaals is de humor werkelijk te flauw voor woorden, maar net als bij woordgrappen zijn Myers' grollen juist leuk omdat ze een enorm tenenkrommend gehalte hebben.
Zo zie je al van mijlenver aankomen dat bij een sketch in een bar, waarbij de Canadezen zich verbazen over de grofgebektheid van de Amerikanen, de dialogen wel heel bijzonder zijn geschreven. Als de 'baas' van Netflix dan ingrijpt en aantoont dat het weglaten van alle vloek- en scheldwoorden een nog ongewenster effect heeft, weet je al hoe laat het is. Of het een sneer is van Myers naar de stand van zaken wat betreft humor blijft wat onduidelijk, al kan je je wel afvragen of zijn humor niet beter in elkaar steekt dan aanvankelijk doet vermoeden.
Zes afleveringen van The Pentaverate is ook precies voldoende. De openingstitels met de stem van Jeremy Irons zijn heerlijk sarcastisch, wat ook geldt voor de vele citaten die aan het begin van elke aflevering zitten. Ook verrukkelijk is de haast onherkenbare bijrol van Jennifer Saunders. Na aflevering zes is de koek ook wel echt op. Dan blijkt dat de humor van Mike Myers is wat hij is: ongecompliceerd en goedkoop, maar zoals de Amerikanen het zouden noemen: 'very cringeworthy'. Plotmatig is het een enorme bende, maar daar is het Mike Myers toch al nooit om te doen.
The Pentaverate is te zien bij Netflix.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
Vorige dag 