Recensie HBO Max-serie 'The Staircase'
Deze serie is net als de zaak waar hij op is gebaseerd: boeiend, raar, rommelig en verwarrend.
Schrijver en politicus in spe Michael vindt zijn vrouw Kathleen onderaan de trap en belt meteen de politie. De kwestie wordt echter al snel behandeld als moordzaak vanwege de opvallende omstandigheden. Het resulteert in een van de meest bekende rechtszaken van de eeuw. The Staircase, de miniserie over dit waargebeurde verhaal, deelt alle karaktereigenschappen met de waargebeurde zaak: aangrijpend, rommelig en vooral erg raar.
Het verhaal van Michael en Kathleen is al vaker verteld, met als meest bekende versie de documentaireserie The Staircase. die in 2018 de Netflix-stempel kreeg met drie nieuwe afleveringen. De nu verschijnende dramaserie The Staircase volgt niet alleen het leven van Michael, maar ook de productie van de documentaireserie. Het zorgt voor een soort metagevoel met een serie in een serie. Het is interessant om te zien hoe de Franse makers opgenomen worden en opgaan in het leven van Michael.
En daar komt meteen het slechte nieuws voor de kijker die al bekend is met de gelijknamige documentaireserie: er is hier niet veel meer te vinden. Er is geen bijzondere invalshoek of een eigen smoel die een kijkervaring rechtvaardigen. Echter, voor degenen die onbekend zijn met deze wervelwind van een rechtszaak gaat Pandora's doos open, waarbij het soms moeilijk voor te stellen is dat het om een waargebeurd verhaal gaat. Het verhaal zelf is al bizar genoeg, dus daar hoeft weinig aan gesleuteld te worden.
Er zijn vooral wat vrijheden genomen in de invulling van de levens van de kinderen van Michael en hun relatie tot elkaar en hun vader. Ondanks dat er de tijd voor wordt genomen, wordt ieder geval niet genoeg uitgewerkt om hierin te overtuigen of te emotioneren. De problemen waar ze tegenaan lopen in hun leven of persoonlijkheden is in één enkele zin te verwoorden en is hierdoor enorm eenzijdig. Het was beter geweest om de focus te leggen naar een deel van de familie. Als je vrijheden neemt, doe het dan goed.
De opzet en het tempo van het verhaal is daarnaast uitermate rommelig. De serie is gevuld met flashbacks en tijdsprongen die elkaar in zo'n hoog tempo opvolgen dat scènes nauwelijks impact hebben. Er is te weinig ademruimte, waardoor de serie de kans mist om personages te introduceren en de kijker er vertrouwd mee te maken. Daarnaast worden er belangrijke momenten overgeslagen in het verhaal, vooral betreffende de rechtszaak. Er zijn nog genoeg bizarre plottwists te vinden die slechts tussen neus en lippen door voorbijkomen.
De verschillende tijdsprongen zijn soms ook zo groot, dat er in de tussentijd een boel grote gebeurtenissen zijn geweest zonder dat ze zijn toegelicht. Wat meer tijd had veel van deze problemen kunnen oplossen. Pas in de laatste aflevering worden deze tijdsprongen op een inventieve manier in beeld gebracht en is de cinematografie echt heel goed gedaan. Dan borrelt toch de vraag op waarom dit niet de hele serie zo is gedaan.
Gelukkig trapt de serie niet in de val om een oordeel te vellen of een kant te kiezen, maar laat hij de kijker zelf tot een oordeel komen. Dit was iets wat de gelijknamige documentaireserie zo goed maakte en ook in dit geval werkt het. De man van het uur is ook levensecht in beeld gebracht. Colin Firth heeft zijn huiswerk gedaan en dus alle gewoontes, manieren en de stem van Michael Peterson gekopieerd. Het is een enorm knappe prestatie die getuigt van toewijding.
Tegenover hem staat grootmacht Toni Colette, waarvan het geen verrassing mag zijn dat haar vertolking als Kathleen nauwelijks onderdoet voor de masterclass van Colin Firth. Samen redden zij veel van het rommelige verhaal. Voor bekenden is The Staircase geen must, maar voor de rest is dit een intrigerend instappunt voor de bizarre wereld van de Petersons. En aan het einde van de rit kun je als kijker een poging wagen tot een vonnis: schuldig of onschuldig?
The Staircase is te zien bij HBO Max.