Recensie
Recensie Prime Video-serie 'The Terminal List'
Een ex-Navy SEAL die nu actiethrillers schrijft denkt wellicht dat veel geschoten altijd raak is, maar overdaad schaadt.
Regie: Frederick E.O. Toye, Sylvain White, M.J. Bassett, e.a. | Cast: Chris Pratt (James Reece), Constance Wu (Katie Buranek), Taylor Kitsch (Ben Edwards), Jeanne Tripplehorn (Secretary Hartley), Riley Keough (Lauren Reece), Arlo Mertz (Lucy Reece), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 51-65 minuten | Jaar: 2022
In een talkshow zei Chris Pratt eens – voor de grap, maar niet helemaal – dat acteren vrij simpel is: gewoon je tekst opzeggen met een neutraal gezicht en de montage zal er wel voor zorgen dat het publiek er zelf de juiste emotie uit haalt. Kijkers die Pratt in The Terminal List acht afleveringen lang met een vrij uitdrukkingsloos hoofd zien acteren, zullen daar wellicht anders over denken.
Commandant James Reece leidt onwetend zijn mannen naar hun dood met een missie die volledig misloopt. Alleen hijzelf en één andere Navy SEAL komen levend uit de strijd. Maar er hangt een luchtje aan de zaak. Reece hoort zichzelf op een geluidsopname dingen zeggen die hij zich niet kan herinneren en iemand met wie hij aan de bar een drankje deed blijkt de dag ervóór al te zijn overleden.
Reece begint zich zelfs af te vragen of hij na zo veel missies nog wel goed bij zijn hoofd is. Maar zodra hij thuis zijn vrouw en kind dood aantreft, weet hij het zeker: dit is allemaal opzet. Terwijl hij gaat uitzoeken wie hiervoor verantwoordelijk is, zal hij ijskoud wraak nemen op elk individu dat een aandeel had in de moord op zijn gezin.
Waar Pratt op doelt als hij spreekt over neutraal acteren heet het Koelesjov-effect. Dit houdt in dat door de montage de kijker zelf invult wat in een personage omgaat. Toon je eerst een maaltijd om van te watertanden en daarna de acteur, dan zal je automatisch zijn honger zien. Maar toon je eerst een bloederig karkas en daarna exact hetzelfde beeld van de acteur, dan zie je als kijker de subtiele shock in zijn ogen.
Dat het effect bestaat, houdt niet in dat het altijd toepasbaar is. Pratts lege blik is hilarisch wanneer knuffelbaar leeghoofd Andy in Parks and Recreation een domme opmerking maakt. En we weten allemaal wat er gebeurt als je krijsend wegrent van een computergeanimeerde dino, dus ook in Jurassic World is zijn strakke hoofd prima op zijn plek. Maar in een serie over een getraumatiseerde man die geen grip meer heeft op de realiteit kan een acteur niet klakkeloos rekenen op een montagetrucje. Een hoofdrolspeler die de aandacht niet kan vasthouden maakt ruim zeven uur een lange zit.
Het is echter zeker niet uitsluitend het acteerwerk dat The Terminal List ervan weerhoudt een kwaliteitsserie te zijn. Alles begint met een verhaal en dat was in dit geval het gelijknamige boek van ex-Navy SEAL Jack Carr. Het zien van de verfilming maakt duidelijk dat hij veel gelezen en gezien heeft in het actiethrillergenre. De initialen van het hoofdpersonage zijn misschien zelfs een knipoog naar andere bikkels uit actiethrillers: Jack Ryan en Jack Reacher.
Ergens een liefhebber van zijn brengt het risico met zich mee dat er te veel bekende elementen bij elkaar worden gebracht. De eerste twee afleveringen gaan voor "gebeurt dit allemaal nou echt of zit het toch in mijn hoofd?", daarna wordt het "ze houden ons in de gaten, maar we gaan dit tot op de bodem uitpluizen" en zodra dat een beetje loopt slaat de serie om naar "boeit me niet hoe of wat, ik neem wraak". En tegen het einde kan je natuurlijk op een reeks (on)verwachte wendingen rekenen die het plaatje compleet maken.
Het zou op zich nog best knap zijn geweest als dit alles strak werd aangepakt, maar helaas. Het plot wordt volledig in dialoog uitgelegd. En krijg je een keer even visueel wat geleerd, dan is het er te dik bovenop gelegd. Die onbetrouwbare kantoormedewerker loopt namelijk niet zomaar even naar zijn eigen kamertje. Nee, dat gebeurt met alerte blikken over zijn schouder terwijl er sinistere achtergrondmuziek speelt. Waar het bronmateriaal al niet het sterkste verhaal was, heeft de vertaling naar het kleine scherm geen verbeteringen aangebracht.
Prime Video schreeuwt van de daken wat de enorme budgetten van hun series zijn, dus het is geen verrassing dat ook deze toevoeging aan hun assortiment prima oogt. Het oog wil ook wat, maar professionele productie is niet genoeg om een serie bingewaardig te maken.
The Terminal List is te zien bij Prime Video.
In een talkshow zei Chris Pratt eens – voor de grap, maar niet helemaal – dat acteren vrij simpel is: gewoon je tekst opzeggen met een neutraal gezicht en de montage zal er wel voor zorgen dat het publiek er zelf de juiste emotie uit haalt. Kijkers die Pratt in The Terminal List acht afleveringen lang met een vrij uitdrukkingsloos hoofd zien acteren, zullen daar wellicht anders over denken.
Commandant James Reece leidt onwetend zijn mannen naar hun dood met een missie die volledig misloopt. Alleen hijzelf en één andere Navy SEAL komen levend uit de strijd. Maar er hangt een luchtje aan de zaak. Reece hoort zichzelf op een geluidsopname dingen zeggen die hij zich niet kan herinneren en iemand met wie hij aan de bar een drankje deed blijkt de dag ervóór al te zijn overleden.
Reece begint zich zelfs af te vragen of hij na zo veel missies nog wel goed bij zijn hoofd is. Maar zodra hij thuis zijn vrouw en kind dood aantreft, weet hij het zeker: dit is allemaal opzet. Terwijl hij gaat uitzoeken wie hiervoor verantwoordelijk is, zal hij ijskoud wraak nemen op elk individu dat een aandeel had in de moord op zijn gezin.
Waar Pratt op doelt als hij spreekt over neutraal acteren heet het Koelesjov-effect. Dit houdt in dat door de montage de kijker zelf invult wat in een personage omgaat. Toon je eerst een maaltijd om van te watertanden en daarna de acteur, dan zal je automatisch zijn honger zien. Maar toon je eerst een bloederig karkas en daarna exact hetzelfde beeld van de acteur, dan zie je als kijker de subtiele shock in zijn ogen.
Dat het effect bestaat, houdt niet in dat het altijd toepasbaar is. Pratts lege blik is hilarisch wanneer knuffelbaar leeghoofd Andy in Parks and Recreation een domme opmerking maakt. En we weten allemaal wat er gebeurt als je krijsend wegrent van een computergeanimeerde dino, dus ook in Jurassic World is zijn strakke hoofd prima op zijn plek. Maar in een serie over een getraumatiseerde man die geen grip meer heeft op de realiteit kan een acteur niet klakkeloos rekenen op een montagetrucje. Een hoofdrolspeler die de aandacht niet kan vasthouden maakt ruim zeven uur een lange zit.
Het is echter zeker niet uitsluitend het acteerwerk dat The Terminal List ervan weerhoudt een kwaliteitsserie te zijn. Alles begint met een verhaal en dat was in dit geval het gelijknamige boek van ex-Navy SEAL Jack Carr. Het zien van de verfilming maakt duidelijk dat hij veel gelezen en gezien heeft in het actiethrillergenre. De initialen van het hoofdpersonage zijn misschien zelfs een knipoog naar andere bikkels uit actiethrillers: Jack Ryan en Jack Reacher.
Ergens een liefhebber van zijn brengt het risico met zich mee dat er te veel bekende elementen bij elkaar worden gebracht. De eerste twee afleveringen gaan voor "gebeurt dit allemaal nou echt of zit het toch in mijn hoofd?", daarna wordt het "ze houden ons in de gaten, maar we gaan dit tot op de bodem uitpluizen" en zodra dat een beetje loopt slaat de serie om naar "boeit me niet hoe of wat, ik neem wraak". En tegen het einde kan je natuurlijk op een reeks (on)verwachte wendingen rekenen die het plaatje compleet maken.
Het zou op zich nog best knap zijn geweest als dit alles strak werd aangepakt, maar helaas. Het plot wordt volledig in dialoog uitgelegd. En krijg je een keer even visueel wat geleerd, dan is het er te dik bovenop gelegd. Die onbetrouwbare kantoormedewerker loopt namelijk niet zomaar even naar zijn eigen kamertje. Nee, dat gebeurt met alerte blikken over zijn schouder terwijl er sinistere achtergrondmuziek speelt. Waar het bronmateriaal al niet het sterkste verhaal was, heeft de vertaling naar het kleine scherm geen verbeteringen aangebracht.
Prime Video schreeuwt van de daken wat de enorme budgetten van hun series zijn, dus het is geen verrassing dat ook deze toevoeging aan hun assortiment prima oogt. Het oog wil ook wat, maar professionele productie is niet genoeg om een serie bingewaardig te maken.
The Terminal List is te zien bij Prime Video.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
Vorige dag 