Recensie
Recensie Apple TV+-serie 'Black Bird'
Bevat acteerwerk van de hoofdrolspelers waar je u tegen zegt.
Regie: Michaël R. Roskam, Joe Chappelle, Jim McKay | Cast: Taron Egerton (Jimmy Keene), Paul Walter Hauser (Larry Hall), Ray Liotta (Jim Keene), Greg Kinnear (Brian Miller), Sepideh Moafi (Lauren McCauley), e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 55-61 minuten | Jaar: 2022
Jimmy Keene heeft het goed voor elkaar, totdat hij wordt opgepakt vanwege drugshandel. In eerste instantie denkt hij er door een deal goed vanaf te komen, maar vervolgens draait hij toch tien jaar de gevangenis in. Wanneer hij een aanbod krijgt waarmee hij kans maakt op directe vrijlating nadat hij zijn taak volbrengt, zegt hij echter niet direct ja. Hij moet namelijk in een van de gevaarlijkste gevangenissen achterhalen waar een vermeende seriemoordenaar een van zijn slachtoffers heeft begraven.
Black Bird blinkt niet uit in originaliteit. Het kleurenpalet is even duister als de daden van de de gevangenen. Met de grimmige sfeer die opgeroepen wordt is het geen verrassing te zien dat de Vlaamse regisseur Michaël Roskam (Rundskop, The Drop) het grootste deel van de afleveringen voor zijn rekening heeft genomen. En net als in zijn eerdere werk staat hier het concept mannelijkheid centraal. Egertons Jimmy Keene is getraind, rijk en populair bij de vrouwen terwijl seriemoordenaar Larry Hall er juist mee worstelt dat vrouwen hem links laten liggen: een van zijn motieven om ze om te brengen.
Hoewel de serie qua esthetiek weinig nieuws doet en de muziek klinkt als de dertiende in een dozijn, werken deze trucjes goed genoeg. Het grootste probleem is dat zes afleveringen soms wat te veel van het goede lijkt voor dit verhaal. Het duurt bijna twee volle afleveringen voor Jimmy eindelijk infiltreert en in aflevering vier wordt het tempo eruit gehaald als de kijker door middel van flashbacks inzicht krijgt in de treurige jeugd van de personages.
Enkele scènes die meerdere keren herhaald worden, zoals degene waarin een van de slachtoffers alleen op een afgelegen weg staat, kunnen makkelijk worden geschrapt. Niet alleen zijn deze scènes repetitief, maar ook dusdanig clichématig dat het voelt alsof je ze voor Black Bird al tientallen keren eerder hebt gezien.
Dat de serie na dergelijke dipjes de aandacht weer weet te trekken is volledig te danken aan het uitmuntende acteerwerk. Taron Egerton laat zien dat hij een heel ander personage kan neerzetten dan de meesten van hem gewend zullen zijn. Ditmaal is hij geen grappige Eggsy uit Kingsman of flamboyante Elton John uit Rocketman, maar een man die op een doodserieuze missie moet om zijn vrijheid terug te winnen. Het meest herkenbaar is waarschijnlijk de zelfverzekerde arrogantie, maar die façade verdwijnt geleidelijk als de situatie serieuzer wordt.
Dit zou echter weinig betekenen zonder tegenspelers die hetzelfde niveau halen. De serie vindt zijn hoogtepunten in de gesprekken die Jimmy met Larry heeft. Paul Walter Hauser balanceert geniaal tussen het oproepen van medelijden en walging. Waar het gedrag van Larry dat van een incel is - hij vindt dat hij recht heeft op liefde van en seks met vrouwen - zet Hauser hem niet als een puur monster neer. En juist de twijfel die zeker aan het begin nog weleens toeslaat over wat Larry precies gedaan heeft, maakt de serie extra angstaanjagend.
Buiten de twee overduidelijke sterren, weet ieder personage indruk te maken. Sepideh Moafi zet een sterk personage neer met de vasthoudende agente die Jimmy rekruteert. Zij laat zien dat het helemaal niet zo moeilijk zou moeten zijn om meer inhoudelijke vrouwenrollen te schrijven, zelfs als ze geen enorme hoeveelheid schermtijd hebben. Ook Ray Liotta in zijn laatste rol als Jimmy's vader en oud-politieman die aan het aftakelen is brengt een extra laag in het verhaal.
Hoewel niet baanbrekend, is Black Bird de moeite van het kijken waard als een masterclass voor acteerwerk en sterke dialogen. Deze houden de kijker namelijk bij de les als de minder sterke esthetiek dat niet doet.
Black Bird is te zien bij Apple TV+.
Jimmy Keene heeft het goed voor elkaar, totdat hij wordt opgepakt vanwege drugshandel. In eerste instantie denkt hij er door een deal goed vanaf te komen, maar vervolgens draait hij toch tien jaar de gevangenis in. Wanneer hij een aanbod krijgt waarmee hij kans maakt op directe vrijlating nadat hij zijn taak volbrengt, zegt hij echter niet direct ja. Hij moet namelijk in een van de gevaarlijkste gevangenissen achterhalen waar een vermeende seriemoordenaar een van zijn slachtoffers heeft begraven.
Black Bird blinkt niet uit in originaliteit. Het kleurenpalet is even duister als de daden van de de gevangenen. Met de grimmige sfeer die opgeroepen wordt is het geen verrassing te zien dat de Vlaamse regisseur Michaël Roskam (Rundskop, The Drop) het grootste deel van de afleveringen voor zijn rekening heeft genomen. En net als in zijn eerdere werk staat hier het concept mannelijkheid centraal. Egertons Jimmy Keene is getraind, rijk en populair bij de vrouwen terwijl seriemoordenaar Larry Hall er juist mee worstelt dat vrouwen hem links laten liggen: een van zijn motieven om ze om te brengen.
Hoewel de serie qua esthetiek weinig nieuws doet en de muziek klinkt als de dertiende in een dozijn, werken deze trucjes goed genoeg. Het grootste probleem is dat zes afleveringen soms wat te veel van het goede lijkt voor dit verhaal. Het duurt bijna twee volle afleveringen voor Jimmy eindelijk infiltreert en in aflevering vier wordt het tempo eruit gehaald als de kijker door middel van flashbacks inzicht krijgt in de treurige jeugd van de personages.
Enkele scènes die meerdere keren herhaald worden, zoals degene waarin een van de slachtoffers alleen op een afgelegen weg staat, kunnen makkelijk worden geschrapt. Niet alleen zijn deze scènes repetitief, maar ook dusdanig clichématig dat het voelt alsof je ze voor Black Bird al tientallen keren eerder hebt gezien.
Dat de serie na dergelijke dipjes de aandacht weer weet te trekken is volledig te danken aan het uitmuntende acteerwerk. Taron Egerton laat zien dat hij een heel ander personage kan neerzetten dan de meesten van hem gewend zullen zijn. Ditmaal is hij geen grappige Eggsy uit Kingsman of flamboyante Elton John uit Rocketman, maar een man die op een doodserieuze missie moet om zijn vrijheid terug te winnen. Het meest herkenbaar is waarschijnlijk de zelfverzekerde arrogantie, maar die façade verdwijnt geleidelijk als de situatie serieuzer wordt.
Dit zou echter weinig betekenen zonder tegenspelers die hetzelfde niveau halen. De serie vindt zijn hoogtepunten in de gesprekken die Jimmy met Larry heeft. Paul Walter Hauser balanceert geniaal tussen het oproepen van medelijden en walging. Waar het gedrag van Larry dat van een incel is - hij vindt dat hij recht heeft op liefde van en seks met vrouwen - zet Hauser hem niet als een puur monster neer. En juist de twijfel die zeker aan het begin nog weleens toeslaat over wat Larry precies gedaan heeft, maakt de serie extra angstaanjagend.
Buiten de twee overduidelijke sterren, weet ieder personage indruk te maken. Sepideh Moafi zet een sterk personage neer met de vasthoudende agente die Jimmy rekruteert. Zij laat zien dat het helemaal niet zo moeilijk zou moeten zijn om meer inhoudelijke vrouwenrollen te schrijven, zelfs als ze geen enorme hoeveelheid schermtijd hebben. Ook Ray Liotta in zijn laatste rol als Jimmy's vader en oud-politieman die aan het aftakelen is brengt een extra laag in het verhaal.
Hoewel niet baanbrekend, is Black Bird de moeite van het kijken waard als een masterclass voor acteerwerk en sterke dialogen. Deze houden de kijker namelijk bij de les als de minder sterke esthetiek dat niet doet.
Black Bird is te zien bij Apple TV+.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
Vorige dag 