Regie: Mairzee Almas, Georgi Banks-Davies, Destiny Ekaragha, e.a. | Cast: Riley Lai Nelet (Erin), Fina Strazza (KJ), Camryn Jones (Tiffany), Sofia Rosinsky (Mac), Adina Porter (Prioress), Jason Mantzoukas (Grand Father), e.a. | Aantal afleveringen: 8 | Speelduur: 38-56 minuten | Jaar: 2022

Met Paper Girls wordt na Runaways en Y: The Last Man opnieuw een strip van schrijver Brian K. Vaughn bewerkt tot een televisieseries Maar waar de eerste tweede titels een prima gebalanceerde verhuizing kregen van papier naar scherm, is Paper Girls een onevenwichtig sciencefiction-tienerdrama geworden. Met een coole soundtrack, dat wel..

Vier jonge krantenbezorgers worden in 1988 door een onverklaarbaar voorval ineens naar 2019 geslingerd. Daar komen ze oog in oog te staan met de volwassen versies van henzelf. De confrontaties die dat oplevert zijn lastiger om mee om te gaan dan uitvinden hoe ze weer naar hun eigen tijd kunnen terugkeren.

Het is dit grootse plot dat in stripuitvoering beter tot zijn recht komt dan in deze verfilming. De eerste aflevering biedt voor het grootste deel spannend en hectisch spektakel, waarna de tweede aflevering drastisch afremt voor lange scènes met uitsluitend gesprekken - die overigens opvallend relaxt zijn voor vier twaalfjarige meiden die zojuist door de tijd hebben gereisd. De rest van het seizoen zet deze stijl door, want het is nou eenmaal een mix van actie en drama.

Helaas loopt dat drama op sommige momenten niet zo goed als zou moeten, wat mogelijk te maken heeft met de niet bijster sterke uitwerking van de vier meiden. Zo wordt de Chinees-Amerikaanse Erin gepresenteerd als hoofdpersonage, maar blijkt ze uiteindelijk het meest passieve groepslid. Het lijkt erop dat het haar verhaalboog is om een leider te worden, maar daar is ze in dit eerste seizoen (ja, er wordt geëindigd met een cliffhanger) kennelijk nog niet klaar voor.

Mac is de standaard ruwe meid uit de achterbuurt en Tiffany de welbekende bolleboos. Laatstgenoemde heeft een volwassen versie die daar niet helemaal bij lijkt te passen, terwijl voor de eerstgenoemde is gekozen voor de meest makkelijke uitvlucht. Een gemiste kans om een bordkartonnen personage te laten opbloeien tot een veelzijdiger mens. Daarmee blijft KJ over, die naast rijkeluiskind gelukkig wat meer kanten mag tonen.

De disbalans in het plot zit ook in de kwaliteit van de serie. De ene keer werkt het niet erg sterk, en dan ineens heb je prachtige momenten. De gevolgen van het ontmoeten van hun volwassen zelf komt het sterkst uit de verf voor KJ en Tiffany, voor wie een heldere verandering in het verschiet ligt die ze zelf in handen hebben.

Behalve de persoonlijke beslommeringen is er nog het algemene plot over tijdreizen. Een eerste verklaring over wat er speelt laat niet lang op zich wachten, maar daarmee is nog lang niet alles helemaal helder. Er zijn twee groepen die het tegen elkaar opnemen, en op basis van de uitleg ben je haast geneigd om aan de kant van de slechteriken te staan.

Voor een serie in 2022 is de CGI af en toe flink ondermaats. Gelukkig is de muziek dik in orde, zelfs al passen de gekozen tracks niet altijd binnen het tijdsbeeld. Hetzelfde geldt voor de casting van de vier belangrijkste personages. Dat ze allemaal overduidelijk ouder zijn dan twaalf jaar stoort niet, en ze vertolken hun rol goed, al helpt het natuurlijk wanneer je de acteurs nog niet kent van een andere rol.

Nu het viertal weet wat de toekomst voor hen in petto heeft, is de vraag waar een mogelijk tweede seizoen van Paper Girls dan naartoe wil. Het bronmateriaal bestaat uit dertig dunne stripboekjes dat een conclusie had, dus het is te hopen dat men de serie niet gaat uitrekken of zelfs doortrekken voorbij het einde van de strip. Er is geen soundtrack die dat zou kunnen goedmaken.



Paper Girls is te zien bij Prime Video.

Regie: David Mackenzie, Courtney Hunt, Dustin Lance Black, e.a. | Cast: Andrew Garfield (Jeb Pyre), Daisy Edgar-Jones (Brenda Lafferty), Gil Birmingham (Bill Taba), Sam Worthington (Ron Lafferty), Billy Howle (Allen Lafferty), e.a. | Aantal afleveringen: 7 | Speelduur: 64-90 minuten | Jaar: 2022

Under the Banner of Heaven vertelt het op ware feiten gebaseerde verhaal van de moord op Brenda Lafferty en haar jonge dochtertje Erica. Deze gruwelijke gebeurtenis vond plaats tegen de achtergrond van het mormoonse geloof en de serie toont hoe fundamentalisten het woord van God vooral 'letterlijk' wensen te nemen wanneer dat hun eigen wensen ten goede komt. Wanneer detective Jeb Pyre de moord onderzoekt en ziet hoe zijn geloof misbruikt wordt, begint hij te twijfelen aan de mormoonse gemeenschap en zijn rotsvaste vertrouwen daarin.

Deze miniserie telt zeven afleveringen en weet in een gelijkmatig tempo een complex psychologisch drama uit de doeken te doen. Jeb en zijn partner bij de politie, Bill Taba, ontdekken stukje bij beetje wie de drijvende kracht is achter de waanzin. Andrew Garfield, geen vreemde als het gaat om religieuze rollen (Hacksaw Ridge, Silence), zet de innerlijke strijd van Jeb overtuigend neer. Zijn personage is echter zo perfect, met passende kleine imperfecties, dat het bijna saai wordt. Bill biedt wat nuchterheid en humor ter compensatie en is daarmee een broodnodige sidekick, maar hij wordt nooit veel meer dan dat.

Zeker aan het begin van de serie is er redelijk wat oog voor het leven van de vermoorde Brenda. Ze wordt geschetst als een vrouw die zich niet zomaar laat vertellen wat ze wel en niet mag. Ze gelooft heilig, maar weigert zich zomaar te schikken naar bazige mannen en het vastgeroeste patriarchaat. Ze heeft haar eigen dromen en ambities en staat klaar voor de andere vrouwen in de familie Lafferty. Daisy Edgar-Jones, die na Normal People haar acteertalent bevestigt, geeft Brenda zowel kracht als kwetsbaarheid en maakt haar daarmee een genuanceerd en eveneens sympathiek personage.

Dan zijn er de Lafferty-broers. Door de serie heen wordt duidelijk wie welke rol heeft gespeeld in het drama dat zich heeft voltrokken. Sterk is hoe op het eerste gezicht goede mensen langzaam veranderen in monsters. Hoewel religie een vergoelijking is van hun daden, is het een misplaatst machtsgevoel dat hen echt drijft. Daarmee veroordeelt de serie strenggelovigen en religie niet, terwijl dat makkelijk had gekund. Wel wordt sterk getoond hoe een geloofsgemeenschap mensen die slechte daden begaan de hand boven het hoofd kan houden omwille van haar reputatie.

De nuance die de serie in deze kwesties aanbrengt, zorgt ervoor dat je door wil blijven kijken. Omdat Jeb zo sympathiek is, kan de kijker zich met gemak voorstellen wat het aantrekkelijke is van een rotsvast geloof, maar ook hoe het wankelen daarvan je hele leven overhoop kan gooien. Hoe Jeb hiermee omgaat is genoeg om de aandacht vast te houden en daarnaast is er natuurlijk nog de vraag hoe de broers precies tot hun daden zijn gekomen.

Dit wordt onthuld in flashbacks die soms in flitsen in beeld worden gebracht als Jeb terugdenkt aan wat hij zojuist heeft gehoord. Dit benadrukt dat de versie van het verhaal er een is die door Jeb in zijn gedachten geconstrueerd is. Soms leidt dat enigszins af en voelt deze stilistische aanpak als een trucje, maar omdat het wel consequent op dezelfde manier wordt toegepast en narratief gemotiveerd is, is het ook makkelijk om het na verloop van tijd te negeren als het je niet aanspreekt.

Uiteindelijk brengt Under the Banner of Heaven alles mooi bij elkaar. Er is een goede balans tussen de desillusie van Jeb en de hoopvolle draai die uiteindelijk aan de tragedie zit. De kijker wordt uitgedaagd om na te denken over geloof en misdaad en wat het verband daartussen is. Bovenal is het echter een diep menselijk verhaal waarin onmenselijke daden ervoor zorgen dat je soms echt bij de keel gegrepen wordt.



Under the Banner of Heaven is te zien bij Disney+.

The Lord of the Rings: The Rings of Power heeft heel wat kritiek te verwerken gekregen. Zo denken fans dat de serie niet trouw (genoeg) gaat zijn aan het bronmateriaal van schrijver J.R.R. Tolkien en vinden anderen dat de diverse cast niet past.

Een van de hoofdrolspeelsters, Nazanin Boniadi vertelt dat het kiezen voor een diverse cast bij The Lord of the Rings: The Rings of Power niet gedwongen was, maar gewoon past bij het verhaal en de wereld van Tolkien.

The Lord of the Rings: The Rings of Power
De diverse castleden zijn volgens Boniadi niet gecast om hun huidskleur. "Echt iedereen is gecast omdat ze de beste persoon voor die rol zijn, ongeacht de etniciteit of het ras. En dat vind ik enorm empowering," aldus de actrice tegenover de site Entertainment Weekly.

Eerder al zei haar coster Ismael Cruz Cordova ook van mening te zijn dat de diversiteit enorm belangrijk en ook belonend zal zijn. Cordova, die een elf genaamd Arondir speelt in The Lord of the Rings: The Rings of Power, vertelde:

"Ik droomde er altijd al van een elf te kunnen spelen. Maar die droom was ook een pijnlijke, omdat er geen elfen waren die er uit zagen zoals ik."

The Lord of the Rings: The Rings of Power is vanaf 2 september te zien op Prime Video.

Alweer is er een nieuwe serie uit het zonnige Spanje onderweg naar streamingdienst Netflix. Deze keer gaat het om de reeks Santo. De serie vertelt het verhaal van twee agenten die plots op zoek moeten gaan naar de meest gezochte drugsdealer ter wereld.

Door Netflix zelf werd Santo eerder reeds omschreven als een spannend misdaadverhaal over Santo, de meest gezochte drugsdealer op deze planeet. Opvallend, niemand weet hoe deze super crimineel er eigenlijk uitziet. Dat heeft ervoor gezorgd dat hij nog nooit gevat kon worden.

Spannende zoektocht
Uiteindelijk worden er twee agenten aangesteld om op zoek te gaan naar de beruchte, maar dus eigenlijk ook onbekende crimineel. Zij moeten alles in het werk stellen om hem op te sporen. De vraag is echter hoe je nu precies iemand moet vinden waarvan je niet eens weet hoe hij eruit ziet.

De cast van de serie Santo bestaat uit onder meer Raúl Arévalo en Bruno Gagliasso. De serie Santo is te bekijken op streamingdienst Netflix vanaf 16 september 2022.

Regie: Jamie Crawford | Afleveringen: 3 | Speelduur: 45-51 minuten | Jaar: 2022

Als geboorteplaats van de counterculture kan men niet om Woodstock heen als historische gebeurtenis. Woodstock '99 prijkt echter als schandvlek op de herinnering van het vredesfestival. Escalerende partyfilms als Project X vallen in het niet bij het gewelddadige drank- en drugsfestijn dat zich ontketende in 1999. Hoe kon onder de noemer van 'peace', 'love' en 'flower power' het lelijkste en baldadigste van de mens naar boven borrelen? De Netflix-documentaire Trainwreck: Woodstock '99 duikt diep de jaren negentig in, op zoek naar een oorzaak en een schuldige.

Het massa-evenement, dat plaatsvond van 22 tot en met 25 juli 1999, was bedoeld om de vredelievende geest van Woodstock naar een nieuwe generatie over te hevelen. Na een grandioos geflopte editie in 1994 moest de versie van 1999 alles (financieel) goedmaken. Het werd echter een enorme catastrofe met plunderingen, groepsverkrachtingen en zelfs meerdere doden. Over de dood van het merk Woodstock maakte HBO in 2021 al de documentairefilm Woodstock 99: Peace, Love, and Rage en nu poogt Netflix om de bizarre festivalsfeer te reconstrueren met een miniserie.

In drie afleveringen, die elk een festivaldag voorstellen, zoekt de documentaire uit hoe de samenkomst van 250.000 mensen kon uitlopen op een absolute ramp. Televisiebeelden van MTV en andere media worden afgewisseld met de welbekende Netflix-stijl van dramatisch belichte 'talking heads' die de gebeurtenissen op het festival navertellen. Een bonte verzameling vertellers komt langs, variërend van journalisten, crewleden, festivalgangers en zelfs de twee directeuren, tot bekende artiesten als Fatboy Slim, Korn en Bush; elk met hun eigen versie van het verhaal.

Per dag werd de sfeer op het festival grimmiger door gebrekkige infrastructuur, snikhete omstandigheden en de afbrokkeling van sociale controle. Tussen overstromende toiletten en groeiende afvalhopen werden de festivalgangers steeds meer beschonken, beneveld en gedehydrateerd, aangezien de prijs van waterflesjes steeg van vier tot twaalf dollar. Het was een wereld van verschil met het paradijs waarin de artiesten werden onthaald, en al helemaal met de vervlogen droom van Woodstock dertig jaar eerder. Steeds wordt bevraagd waar de schuld lag voor deze wanorde. Bij de rebellerende jeugd? De opzwepende artiesten? Of de falende organisatie?

De kracht van de documentaireserie ligt in het pakken van deze wispelturige atmosfeer, die continu verhardde. De agressieve hardrockmuziek en de onmogelijke leefomstandigheden vormden gestaag de kweekvijver voor wangedrag, dat zich zowel tegen de leiding als tegen aanwezige vrouwen keerde. Binnen de afgezonderde wereld zonder strikte regels of strenge beveiliging maakt de documentaire het bijna logisch dat het publiek losbarstte door zeeën drugs, opstandige jeugdcultuur en een ophoping van rauwe, seksuele energie. Het resultaat werd op de zondagavond een oorlogsgebied, dat terecht door een manische festivalganger werd vergeleken met Lord of the Flies.

De serie slaagt er erg goed in uit te pluizen hoe het slechtste in de mens naar boven kan komen, maar maakt zich helaas ook schuldig aan hetzelfde kwaad. Hoewel geïnterviewden geregeld kritiek uiten op alle omstandigheden, wordt in de vorm van de serie de kijker continu verleid door de sensatie van de escalerende chaos en de guilty pleasure van het volgen van een sociale situatie, die vervalt tot compleet anarchisme. Je had er bijna zelf bij willen zijn...

Op dat vlak kiezen de makers de kant van de jeugd, waarvan een groot deel met volle teugen aan het genieten was van alle balorigheid, en wordt het management meer dan eens gedemoniseerd. Ondertussen tonen de beelden een buitenzinnig publiek, dat optreden na optreden werd ingeprent met antikapitalistische en gewelddadige teksten door de grootste rocksterren ter wereld. De muzikanten legden het uitgeputte en drugsdoordrongen publiek bijna de wapens in handen met het management als hebzuchtig, kapitalistisch symbool en ultiem doelwit voor al hun opgekropte energie.

Trainwreck: Woodstock '99 geeft wel aandacht aan deze gewelddadige aspecten van de jeugdcultuur van toen. Maar uiteindelijk vindt de documentaire het wuiven van een moralistisch vingertje over 'toxic masculinity' belangrijker dan het vinden van oorzaken en het correct duiden van de verschillen tussen de jeugdculturen van de jaren zestig en negentig. Net als het feit dat Woodstock niet zomaar naar 1999 kan worden vertaald, kan ook Netflix zich lastig losworstelen van haar positie in de huidige tijd. De documentaire blijft op dat vlak te zeer gebonden aan de opvattingen van het jaar 2022 om een werkelijk objectieve blik te bieden.



Trainwreck: Woodstock '99 is te zien bij Netflix.

Fans van ziekenhuisseries zijn door de jaren heen op hun wenken bediend. Er zijn dan ook verschillende geweldige series verschenen. Eén van deze series luistert naar de naam Code Black en is vanaf nu volledig te bekijken op Disney+.

In de reeks Code Black kunnen de artsen en verpleegkundigen de enorme toestroom aan patiënten niet aan. Vooral de benodigde middelen om de best mogelijke zorg te kunnen verstrekken zijn lang niet altijd voor handen.

Bovenstaande leidt in de praktijk tot een situatie waar naar wordt verwezen als zijnde 'Code Black'. Vandaar dus ook de naam van de reeks.

Drie seizoenen
Van Code Black zijn in totaal drie seizoenen verschenen. Ondanks prima recensies en ook meer dan goede scores op gespecialiseerde websites zoals bijvoorbeeld IMDB werd er toch voor gekozen om de reeks na drie seizoenen niet meer verder te zetten.

De cast van Code Black bestaat onder meer uit Benjamin Hollingsworth die we uiteraard beter kennen als Dan Brady uit de hitserie Virgin River.

Alle drie de seizoenen van deze populaire ziekenhuisserie zijn vanaf nu te bekijken op Disney+.

Fans hebben er even op moeten wachten, maar het derde seizoen van de populaire docuserie I Am a Killer is bijna te bekijken op streamingdienst Netflix. Deze laatste heeft nu alvast de eerste beelden de wereld ingestuurd.

De serie I Am a Killer draait zoals de naam reeds aangeeft rond allemaal criminelen die één ding met elkaar gemeen hebben, ze hebben allemaal een moord gepleegd.

De meeste moordenaars die aan bod komen in de reeks zijn ter dood veroordeeld of zullen de rest van hun leven achter de tralies doorbrengen. De verhalen rond de misdrijven worden gereconstrueerd op een eenvoudige, maar intieme manier. Dit gebeurt aan de hand van interviews van de mannen en vrouwen die de moorden hebben gepleegd.

Korter seizoen
Voor het derde seizoen van I Am a Killer geldt dat ze een stuk korter is in vergelijking met eerdere seizoenen. Ze zal dan ook slechts bestaan uit zes afleveringen.

Ben je na het bekijken van de eerste beelden hieronder benieuwd om nog meer van de reeks te ontdekken? Dat kan. Vanaf 30 augustus is het derde seizoen namelijk volledig te bekijken op streamingdienst Netflix.

Dit jaar heeft HBO's The White Lotus zich succesvol ingevochten in de wereld van de series. Nu is er een tweede seizoen aangekondigd, die we dit jaar nog zullen gaan zien op HBO Max, zo stelde Variety.

In de serie volgt de kijker een groep vakantiegangers, terwijl ze ontspannen hun vrije tijd vieren op Hawaï. Maar elke dag lukt het ze steeds slechter om hun duistere verleden en intenties te vergeten in het idyllische oord.

De serie bleek een groot succes te zijn op HBO, en nu zal het als een anthologiereeks de toekomst in gaan. Helaas zal de kijker dus niet nogmaals terugkeren naar het tropische Hawaï, maar wel naar een nieuw vakantieoord.

Wat staat ons te wachten in seizoen 2?
Een nieuw White Lotus-resort zal openen op Sicilië, waar een deels nieuwe cast zich zal aandienen. Enkele personages keren echter terug, waaronder Jennifer Coolidge als Tanya en Jon Gries als Greg.

Eerder deze week deelde Coolidge al informatie over seizoen 2. Coolidge: "Seizoen 2 voelt heel anders... bijna als een andere show… Het is nog gecompliceerder dan de eerste."

Vanaf 2 oktober zal het nieuwe seizoen van The White Lotus te zien zijn. Bekijk hieronder een trailer van het eerste seizoen.

Waar de meeste afleveringen van Marvel-series op woensdag verschijnen, is She-Hulk: Attorney at Law iedere donderdag te zien.

Dat heeft Marvel bevestigd in een nieuwe video. Vermoedelijk doet Marvel dit om hun content iets beter te verspreiden over de week, omdat ze nieuwe afleveringen van Obi-Wan Kenobi en Ms. Marvel bijvoorbeeld op dezelfde dag uitbrachten.

She-Hulk: Attorney at Law op donderdag
De kijkcijfers van Ms. Marvel vielen tegen, wat mogelijk de reden is dat Marvel deze keuze heeft gemaakt. She-Hulk: Attorney at Law zou in een vergelijkbare situatie belanden, alleen dan met de Star Wars-serie Andor.

In de video horen we het volgende:

"Nieuwe Marvel-held. Op een nieuwe nacht. Nieuwe afleveringen van Marvel Studios' She-Hulk: Attorney at Law streamen op donderdagen vanaf 18 augustus, alleen op Disney+".

Eerder werd al bekendgemaakt dat Andor met enkele weken uitgesteld is. Dit zou te maken kunnen hebben met het feit dat Disney niet wil dat Andor en She-Hulk: Attorney at Law elkaar in de weg gaan lopen, wat duidelijk dus een negatieve impact heeft gehad op Ms. Marvel.

She-Hulk: Attorney at Law gaat 18 augustus van start op Disney Plus.

Seizoen vijf van de populaire animatieserie Rick and Morty viel niet bij iedereen in de smaak. Justin Roiland, bedenker van de serie en inspreker van de twee hoofdpersonages, zegt nu dat in seizoen 6 de serie zal terugkeren naar de uitgangspunten van de eerdere seizoenen.

Roiland was samen met Dan Harmon, bekend van zijn werk voor Community, de initiator van de komedieserie over de alcoholistische grootvader, die zijn kleinzoon meesleept op scifi-avonturen. De serie was, grappig genoeg, gebaseerd op de Back to the Future-special van Harmons eerdere sitcom.

Sinds de première van de serie op Adult Swim in 2013 heeft de animatieserie veel lovende kritieken ontvangen en zelfs twee Primetime Emmy Awards gewonnen. Ondanks de trouwe schare aan fans hebben sommige van hen, waaronder enkele makers van de serie zelf, bezwaar gemaakt tegen de laatste seizoenen.

Kritiek op de laatste seizoenen
Tijdens een gesprek met IGN op Comic-Con gaf Justin Roiland inzichten in de toekomst van de serie. Hij gaf toe gemengde gevoelens te hebben over seizoen 5, waarbij hij het verlies van producent J. Michael Mendel aanhaalde als invloed op het "vreemde" seizoen.

Roiland: "Seizoen 5 was een vreemd seizoen. We verloren Mendel. Het was moeilijk. We werden in de war geschopt. Dat was... ja. Als ik nog meer praat, begin ik te huilen… Ik denk dat we nu eindelijk terug zijn in het ritme van 'Rick and Morty'... Ik vond seizoen 5 niet echt slecht, maar seizoen 6 is f----ng geweldig. Het is echt een f----ng kwaliteitsseizoen."

Op 4 september zal seizoen 6 van Rick and Morty uitkomen op Adult Swim en bewijzen of Roiland gelijk heeft.

Netflix zet al na 1 seizoen een punt achter de serie First Kill.

First Kill werd gemaakt door Victoria Schwab, op basis van haar eigen, gelijknamige, korte verhaal. Hoewel de serie niet per se heel goed ontvangen werd en gemengde recensies kreeg, was hij relatief populair en stond First Kill maar liefst twee opeenvolgende weken in de top tien.

First Kill is klaar
De serie First Kill had een hoofdrol voor actrice Sarah Catherine Hook. Zij is te zien als de tienervampier Juliette en is in de vrouwelijke lijn een directe afstammeling van Lilith. Zij wil haar eerste moord plegen, om zo haar plek te veroveren binnen haar familie van vampiers.

Terwijl Juliette zoekt naar een prooi, loopt ze het ogenschijnlijk naïeve meisje Calliope 'Cal' Burns (Imani Lewis) tegen het lijf en de twee ontwikkelen gevoelens voor elkaar.

De situatie loopt al snel uit de hand als blijkt dat Cal een monsterjager van de Guardian uild is. Dat leidt tot een dilemma tussen de twee, omdat ze moeten kiezen: willen ze het nalatenschap van hun voorgangers eren, of de gevoelens die ze voor elkaar hebben najagen.

Deadline meldt nu dat een directe afstammeling niet genoeg kijkers trok en een belangrijke mijlpaal miste in een aantal belangrijke groepen kijkers. Daarnaast zou de serie niet het voortdurend vermogen van een populaire Netflix-dramaserie hebben.

Stranger Things 4 mag dan wel de grootste engelstalige televisiereeks in de geschiedenis van Netflix zijn, de serie wist met zijn vierde seizoen niet de best bekeken ooit te worden in de geschiedenis van de streamingdienst.

Die titel is nog altijd in handen van Squid Game. Deze week onthulde Netflix dat de serie Stranger Things 4 in totaal 1,4 miljard uur bekeken is in zijn eerste 28 dagen. Squid Game werd in dezelfde tijdspanne 1,7 miljard uur bekeken.

Stranger Things-records
De release van Stranger Things 4 vond getrapt plaats. Er werden zeven afleveringen in mei gelanceerd en de laatste twee kwamen begin juli online. Het totale aantal kijkers kwam uit de eerste 28 dagen van Part 1 en de eerste 28 dagen van Part 2 voort.

Squid Game was een stuk korter dan Stranger Things 4 en weet alsnog de troon in handen te hebben.

Het eerste seizoen van die Zuid-Koreaanse serie duurt zo'n 8 uur, terwijl Stranger Things 4 in totaal 13 uur duurt.

Er is trouwens al begonnen met werken aan het vijfde en laatste seizoen van Stranger Things.

FX-baas Jon Landgraf vertelde tijdens zijn presentatie voor de Television Critics Association dat de komende televisieserie die zich afspeelt in de wereld van de Alien-franchise binnenkort zal beginnen met zijn opnames.

De serie is de eerste keer dat de Alien-franchise naar de Aarde reist. Tot nu toe verschenen er zes films in de franchise (als je de twee crossovers met Predator meetelt). Ook verschenen er in al die jaren sinds het debuut in 1979 vele boeken, videogames en comics.

Alien-serie
De televisieserie rond Alien probeert naar verluidt een link te leggen tussen de horror van het origineel van Ridley Scott en de keiharde actie die je kon zien in James Camerons vervolg Aliens.

Een terugkeer naar goede vorm zou geweldig zijn voor kijkers en liefhebbers van de Alien-franchise. Hoewel de twee recente prequelfilms Prometheus en Alien: Covenant zo hun liefhebbers en pleitbezorgers hebben, is het lang geleden dat fans van Alien verenigd waren in hun liefde voor een film.

De Alien-serie speelt zich af voor de tijd van Ripley. Naar verluidt zien we helemaal geen bestaande en bekende personages uit de films terugkeren.

De Alien-serie is in 2023 te zien.

Prime Video heeft een nieuwe featurette vrijgegeven die achter de schermen duikt bij de serie The Lord of the Rings: The Rings of Power.

In de video over The Lord of the Rings: The Rings of Power zien we showrunners Patrick McKay en J.D. Payne vertellen over hun serie. Ze leggen uit hoe The Lord of the Rings: The Rings of Power zich afspeelt in de Tweede Era van Midden-Aarde, duizenden jaren voor de Derde Era. We zien dus het verhaal van het scheppen van de Nine Rings, en het ontstaan van de Last Alliance of Elves and Men.

The Lord of the Rings: The Rings of Power
De serie The Lord of the Rings: The Rings of Power vertelt een verhaal dat nog niet verteld is, zelfs niet door Tolkien, die er alleen in algemene zin over schreef.

Het verhaal begint in een tijd van relatieve vrede, waarin de elf Galadriel worstelt met een wereld die even ademhaalt en tot rust komt.

Hoewel Morgoth, de meester van Sauron, verslagen is, gelooft zij niet dat het kwaad weg is. En dus gaat ze, als The Lord of the Rings: The Rings of Power begint, op zoek naar Sauron.

De serie The Lord of the Rings: The Rings of Power gaat op 2 september van start. Hieronder de featurette:

House of the Dragon bevat niet zo'n expliciet seksueel geweld tegen vrouwen zoals de serie Game of Thrones dat bevatte. Dat vertelt schrijver en uitvoerend producent Sara Hess.

De serie House of the Dragon is gebaseerd op het boek Fire and Blood en speelt zich 200 jaar voor de gebeurtenissen in Game of Thrones af. Net als zijn voorganger, draait House of the Dragon om hetzelfde centrale conflict, namelijk wie mag zitten op de Iron Throne.

House of the Dragon
Tijdens een recent interview met Vanity Fair, ging Hess in op hoe de serie House of the Dragon omgaat met zijn vrouwelijke personages, met name met het oog op seksueel geweld.

"We laten geen seksueel geweld zien in de serie. Er is wel een geval maar dat is niet in beeld gebracht en laat de nasleep en de impact op het slachtoffer en de moeder van de dader zien. Wat onze serie doet, en waar ik trots op ben, is dat we ervoor kiezen om te focussen op geweld tegen vrouwen en dat dit inherent is aan een patriarchaal systeem."

De serie House of the Dragon zal seksueel geweld dus zeker niet romantiseren of normaliseren. "Over het algemeen is het weergeven van seksueel geweld moeilijk. De manier waarop wij als schrijvers en makers erover denken, is denk ik wel wat uniek is aan onze verhalen."

House of the Dragon is deze maand te zien op HBO Max.