Regie: Chris Fisher, Amanda Row, Andi Armaganian, e.a. | Cast: Anson Mount (Captain Christopher Pike), Ethan Peck (Spock), Celia Rose Gooding (Nyota Uhura), Rebecca Romijn (Una Chin-Riley), Jess Bush (Nurse Christine Chapel), e.a. | Afleveringen: 10 | Speelduur: 46-62 minuten | Jaar: 2022

Het is meer dan ooit een tijd waarin mensen zuchten dat vroeger alles beter was. Daar maken televisiemakers gretig gebruik van met de ene na de andere reboot door te komen. Star Trek pakt dat wat geniepiger aan door te kiezen voor het hoofdpersonage van de allereerste Star Trek - de pilotaflevering die destijds nooit is uitgezonden: kapitein Christopher Pike. Maar verder dezelfde Enterprise en gelijksoortige avonturen die aan het einde van de aflevering zijn afgerond.

Even een snelle geschiedenisles: in de jaren zestig werd de serie Star Trek ontwikkeld met een hoofdrol voor kapitein Christopher Pike met aan zijn zijde Mr. Spock, gespeeld door Leonard Nimoy. Er werd een proefaflevering gemaakt en de omroep vond het idee leuk, maar verder alleen het schip en Mr. Spock. Dus kwam er een andere bemanning met kapitein James Kirk aan het ruimteroer. Vijftig jaar later duikt in Star Trek: Discovery, dat zich in een eerdere tijd afspeelt, ineens kapitein Pike weer op en de fans vinden het geweldig.

Zo werd een nieuwe Star Trek-serie geboren, eentje die zich nog ietsje eerder afspeelt dan Discovery, met natuurlijk dezelfde acteurs die tegenwoordig Pike en Spock vertolken en aan boord ook nog eens een jonge Uhura, die later de communicatie-officier zal zijn onder Kirk. De makers hadden ervoor kunnen kiezen om Strange New Worlds zijn eigen draai te geven, maar er werd gekozen voor een andere optie: een serie volledig in de geest van de originele Star Trek.

Daarmee is Strange New Worlds iets luchtiger dan Discovery, met name doordat er iets meer humor ingestopt is. Het ziet er ook allemaal iets kleurrijker uit en er klinken de bekende piepjes en bliepjes van vroeger. Maar het belangrijkste verschil is dat er niet één doorlopend verhaal is, maar dat de meeste afleveringen bestaan uit een eenmalig plot. Niet volledig, want enkele bemanningsleden lopen rond met geheimen die vroeg of laat het daglicht zien en het seizoen sluit af met een milde cliffhanger.

Logisch dat Strange New Worlds daarom enorm aanslaat bij fans van Star Trek. Het is hoe dan ook een vermakelijke en gestroomlijnd ogende productie. Alleen is dat in 2022 niet helemaal de visie van de originele bedenker Gene Roddenberry. De oude Star Trek is weliswaar qua effecten inmiddels extreem verouderd, maar inhoudelijk een uiterst progressieve sciencefictionserie.

Roddenberry was qua denken een enorme hippie. The Federation is niet slechts de aarde die vredig verenigd is, maar zelfs een groot deel van het universum werkt samen aan eenheid. Al op die oude Enterprise van een halve eeuw geleden liepen mensen van verschillende rassen vrolijk rond tussen wezens van andere planeten. Het waren de meest uiteenlopende collega's en het was allemaal prima. En het was de eerste serie die een zoen liet zien tussen een blank en een zwart personage.

Roddenberry's visie zette zich voort in latere Star Trek-series, met het nog steeds lopende Discovery als meest voorbeeld. Daarin heeft een zwarte vrouw de hoofdrol en wordt er veel gesproken over emoties, acceptaties en verbinding. Voor de fans blijkt dat een tikkeltje té woke - en dat is apart, aangezien Star Trek al vanaf dag één woke is.

Dan maar weer terug naar een man als leider en het niet al te zwaar maken. Het roer gaat niet honderd procent om, want er zijn meer vrouwen op de brug. Half conservatief, half progressief - iedereen blij. Tenminste, dat moet je per aflevering dan maar aanzien. Het blijft episodisch, dus de ene aflevering is het een spannend avontuur in de ruimte en de andere aflevering is het een verkleedfeestje aan boord als alle personages plots sprookjesfiguren zijn.

Kortom: Strange New Worlds is onmiskenbaar een Star Trek-serie. Dat word je al duidelijk gemaakt voordat je iets gezien hebt, omdat er net als bij Star Wars voor is gekozen om vóór elke aflevering een speciaal Star Trek-intro laten zien. En de openingsmuziek van Strange New Worlds is op de melodie van de originele serie, met een epische twist. Het is allemaal een bezoek aan 'the final frontier', maar dan op een manier zoals we die we al eerder bezocht hebben.



Star Trek: Strange New Worlds is te zien bij SkyShowtime.

Regie: Stuart Bernard | Aantal afleveringen: 4 | Speelduur: 31 minuten| Jaar: 2022

Op twintigjarige leeftijd vertrekt Michaella McCollum naar Ibiza, waar ze de tijd van haar leven heeft. Ze maakt vrienden en feest er elke dag tot in de late uurtjes. Om dit vol te houden gebruikt ze regelmatig verschillende soorten drugs. Ze wordt verliefd op Davey, met wie ze het eiland verkent. Hij gebruikt zelf niet, wat een verademing voor haar is. Maar al snel blijkt dat hij iets heel anders van haar wil.

In High: Confessions of an Ibiza Drug Mule komt Michaella uitgebreid het woord om haar verhaal te vertellen. Enige verwarring komt van de de voice-over die met een andere stem haar verhaal af en toe aanvult. Michaella als enige verteller was waarschijnlijk beter geweest, aangezien de documentaire haar een perfecte gelegenheid biedt haar verhaal met de wereld te delen. Haar volledige verhaal wordt verteld met een combinatie van originele beelden en nagespeelde scènes. Op deze manier krijgt de kijker een zeer compleet beeld van wat zich precies heeft afgespeeld en hoe dit voor Michaella moet zijn geweest.

Zij was namelijk gewoon een meisje zoals vele anderen. Verliefd, onder invloed en wat naïef gaat ze in op het verzoek om in ruil voor vijfduizend euro een pakketje op te halen in Barcelona. Niet veel later zit ze, zonder het te weten, in het vliegtuig naar Lima. Het mag als vanzelfsprekend worden beschouwd dat dit tripje faliekant misgaat. High: Confessions of an Ibiza Drug Mule zou eigenlijk door alle tieners bekeken moeten worden om een beeld te krijgen van de mogelijke consequenties van iets wat op het eerste oog onschuldig lijkt.

Aanvankelijk lijkt High: Confessions of an Ibiza Drug Mule een documentaire serie zoals vele met dit thema: informatief en kwaliteit sterk. Maar een belangrijke wending wordt tot de laatste aflevering bewaard. Michaella heeft tijdens haar periode in de gevangenis in Peru namelijk belangrijke ontwikkelingen doorgemaakt en veel geleerd. In korte tijd is ze zeer volwassen geworden en heeft ze zelf voor haar vervroegde vrijlating gezorgd.

Door deze informatie tot de laatste aflevering te bewaren, voorzien de makers het verhaal van een verrassende wending, wat het bekijken van deze docuserie net wat spannender maakt. Bovendien verandert hiermee het beeld dat van Michaella wordt geschetst. In eerste instantie lijk je te maken te hebben met een naïeve meid waarvan je je kan afvragen waarom ze zich in de ellende heeft laten meeslepen. De sterke vrouw die zij geworden is daarentegen, verdient direct het respect van de kijker.



High: Confessions of an Ibiza Drug Mule is te zien bij Netflix.

In The Office US zaten de nodige bijzondere karakters. Dwight Schrute (gespeeld door Rainn Wilson) was er zo eentje. Een vervelende dweil van een collega met een groot gebrek aan sociale vaardigheden. Acteur Rainn Wilson wist al snel dat zijn personage Dwight een slechts kapsel moest krijgen.

Rainn Wilson wist vanaf het begin af aan dat hij Dwight wilde spelen. Het slechte kapsel was natuurlijk gebaseerd op zijn The Office UK-collega Gareth Keenan (gespeeld door Mackenzie Crook).

De schaar erin
Crook had in een interview aangegeven dat hij voor aanvang van de eerste aflevering naar de plaatselijke kapper was geweest en had gevraagd om een zo onflatteus mogelijk kapsel en zo geschiedde. Rainn Wilson wist dat hij precies hetzelfde moest doen om een goed personage te kunnen neerzetten.

Probleempje op de dagen dat hij niet acteerde
Op niet-opname dagen deed Wilson altijd erg zijn best zijn haar niet Dwight-achtig te maken. Wilson heeft aangegeven altijd enorm genoten te hebben van zijn tijd en zijn mooie rol in de serie maar dat hij uiteindelijk wel blij was dat hij zijn kapsel weer kon aanpassen.

Kijk hier nog eens The Office US[i].

Nieuw op Netflix: Alle seizoenen van 'The Office'

Zoeey Deschanel wees rol in 'The Office' af

Regie: Fernando Frias, Sebastián Silva, Ana Fabrega, e.a. | Cast: Ana Fabrega (Tati), Julio Torres (Andres), Bernardo Velasco (Renaldo), Cassandra Ciangherotti (Úrsula), Fred Armisen (Tico), e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 25-28 minuten | Jaar: 2022

Humor is als eten: het valt in de smaak of niet. En hoe verder weg van het gemiddelde, hoe minder liefhebbers er voor zijn. Los Espookys heeft zich in het eerste seizoen al geprofileerd als serie met het type komedie dat je maar net moet liggen. Daar tonen de makers in het tweede seizoen geen spijt van. De wereld is knettergek en de realiteit zeer flexibel. En dat alles in het Spaans.

De Espookys zijn precies waar ze aan het einde van het eerste seizoen stonden: Andres heeft zijn ouderlijke villa verlaten, Tati is getrouwd met de homoseksuele ex van Andres, en Renaldo en Úrsula zijn de enigen die zich serieus focussen op klusjes vergaren. Tenminste, daar beginnen we. Al gauw begint Andres op ieders zenuwen te werken, wordt Renaldo gestalkt door de geest van een vermoorde Miss en ziet Úrsula overal een vrouwonvriendelijk silhouet opduiken, wat haar ertoe drijft iemand te helpen president te worden.

En oh ja, Tati is verder gewoon Tati. Soms brandt het licht zeer fel, maar meestal is het uit. Hoe dan ook, het is duidelijk dat de surrealistische sfeer er weer goed in zit. Binnen deze wereld die op zichzelf al knotsgek is, is Tati het meest onvoorspelbare personage. Ze wordt dan ook gespeeld door Ana Fabrega, die aan elke aflevering meeschreef. Dit doet ze net als in het eerste seizoen samen met Fred Armisen en Julio Torres.

Laatstgenoemde vertolkt de rol van Andres, die in dit tweede seizoen zijn grenzen ontdekt. Of beter gezegd: andermans grenzen. Andres was in het eerste seizoen al magisch en mysterieus, maar ook narcistisch. Dat laatste trekje groeit ditmaal zodanig dat zelfs zijn trouwe Espooky-vrienden hem uiteindelijk recht voor zijn raap informeren over zijn eigen gedrag.

Dat zorgt voor een interne ontwikkeling, wat Los Espookys meer maakt dan een serie met alleen bizarre humor. Ook Úrsula krijgt te horen dat ze af en toe iets te zuur is en dat neemt ze mee. Op Renaldo valt niet zoveel aan te merken, want dat blijft gewoon een schatje. Alleen is zijn seksualiteit nog steeds onduidelijk, maar dat kan je hem niet kwalijk nemen aangezien hij er zelf ook niets van begrijpt. Dat resulteert in een typische Los Espookys-scène waarin hij op een pornosite zoekt naar heteroseks, homoseks, bi-seks en 'dove man hoort vrouw voor het eerst'-porno.

De serie levert wederom waar zij goed in is: komedie op extreem creatief niveau. Niet alleen in de losse opdrachten die het groepje moet uitvoeren, maar ook in hun leven tussen het werk door. Tati koopt audioversies van bestaande boeken om er zelf samenvattingen van te schrijven, die vervolgens serieus door het onderwijs worden overgenomen. Andres blijkt er nog een speciale gave bij te hebben, namelijk op bezoek gaan bij de maan. Dat doet hij door een cirkel te maken met zijn vinger, waarna hij ineens in een kamer is met een vrouw in glitterpak.

Ook oom Tico is weer terug, met zijn verbaal mishandelende dochter. De demon die ooit in Andres zat heeft nu een baantje bij het Amerikaans consulaat, bij ambassadeur Melanie uit seizoen een. Zelfs de vunzige Pepito is weer even van de partij. De enige die vergeten lijkt te zijn is de gehersenspoelde presentatrice Gregoria, maar de verhaallijn rondom haar televisieprogramma wordt wel voortgezet.

Natuurlijk raad ik iedereen aan om deze serie te kijken, maar dit zal niet ieders kopje thee zijn. Om Los Espookys leuk te vinden moet je in de eerste plaats accepteren dat de serie zich niet in een echte wereld afspeelt. Iemand in een wit laken duikt achter een grafsteen vandaan en de beheerder van het kerkhof zegt tegen een vrouw dat het haar overleden man is, waarop de vrouw antwoordt: "Ja, herken hem meteen."

Als je dat te serieus neemt en het ongeloofwaardig vindt, zul je je bij elke aflevering afvragen wat hier nou zo grappig aan is. Accepteer je het wel, dan loop je maar tegen één probleem aan: het hele seizoen bevat wederom slechts zes korte afleveringen. Als goedmaker daarvoor krijg je in de laatste aflevering tenminste wel een onverwachte cameo van een ouder Hollywoodicoon.



Los Espookys is te zien bij HBO Max.

Regie: Francesco Bruni | Cast: Federico Cesari (Daniele), Fotini Peluso (Nina), Andrea Pennacchi (Mario), Ricky Memphis (Pino), Vincenzo Nemolato (Madonnina), Niccolo Ferrero (Damiano), Lorenzo Renzi (Giorgio), e.a. | Afleveringen: 7 | Speelduur: 42-50 minuten| Jaar: 2022

Wanneer de twintigjarige Daniele wakker wordt in het ziekenhuis, heeft hij nog geen flauw benul wat hij daar doet. Ook niet als hem wordt verteld dat hij voor een week is opgenomen op de psychiatrische afdeling. Hij deelt zijn kamer namelijk met vijf andere patiënten, die in zijn ogen compleet gestoord zijn. Hier hoort hij echt niet thuis.

Al snel blijkt dat Daniele na een avondje stappen een psychose heeft gehad, waarin hij zijn vader het ziekenhuis in heeft geslagen. Een zware depressie, zo luidt de uiteindelijke diagnose. Daniele ging al langer door een moeilijke periode en voor zijn familie is dit incident de druppel die de emmer heeft doen overgelopen.

Tutto Chiede Salvezza draait om vriendschappen, onvoorwaardelijke liefde, zijn wie je bent en mentale gezondheid. Daniele leert in een week op deze psychiatrische afdeling meer dan hij in heel zijn verdere leven geleerd heeft en zal leren, namelijk dat iedereen zichzelf moet kunnen zijn en dat iedereen de wereld iets te bieden heeft. Elke aflevering behandelt een dag van zijn opname.

Tutto Chiede Salvezza gaat dus over belangrijke thema's waar iedereen in zijn of haar leven mee te maken krijgt. De serie speelt zich nagenoeg volledig af in het ziekenhuis. Een grauwe, saaie setting die wel wat meer afwisseling zou kunnen gebruiken. De diverse flashbacks en hier een daar een onverwacht musicalachtig en ietwat ridicuul optreden van de hoofdpersonen zorgen voor wat verwarring bij de kijker. Heden, verleden en dromen lopen af en toe in elkaar over, resulteren in onduidelijkheid.

Ondanks deze onduidelijkheid heeft de serie een mooie moraal en sterk acteerwerk te bieden. De eerste afleveringen vraag je je als kijker vooral af wat er precies aan de hand is, maar naarmate het seizoen vordert leer je samen met Daniele de levenslessen die zijn bijzondere kamergenoten hem bijbrengen. De makers slagen erin de kijker op een natuurlijke manier deze boodschap duidelijk mee te geven.

De manieren waarop zijn kamergenoten omgaan met pijn, verdriet en tegenslagen zetten hem aan het denken en doen hem inzien dat juist deze mensen onvoorwaardelijke liefde te bieden hebben. Mensen die hij anders straal voorbij was gelopen of zelfs ontweken had, omdat ze worden gezien als gekken. Tutto Chiede Salvezza laat zich bekijken als een wat excentrieke serie die het niet draait om mooie effecten en spannende plotwendingen, maar puur om de moraal.



Tutto Chiede Salvezza is te zien bij Netflix.

Regie: Cheeru Manpaey | Aantal afleveringen: 5 | Speelduur: 47-48 minuten | Jaar: 2022

De kikkerlandse artiestenpopulatie maakt er het laatste jaar wel een potje van. De een slaat voor het oog van een beveiligingscamera zijn vrouw in elkaar, een ander gaat vreemd bij de vleet. Er is het Voice-schandaal, waarvan we nog moeten zien wie er op welke wijze bij betrokken is, en dan hebben we nog een zangeres met een dijk van een stem die haar handen niet thuis kon houden nadat haar zoon rotzooi trapte bij een supermarkt.

In het rijtje van meest besproken BN'ers komt ook zeker André Hazes junior voor. Met zijn familie is er altijd wel wat aan de hand. Of het nu ruzie is met zus Roxanne en moeder Rachel of zijn tumultueuze door affaires onderbroken knipperlichtrelatie met de moeder van zijn zoon, de roddelpers duikt er hongerig op. Hazes is ook nog eens het mikpunt van een relatief recent fenomeen, namelijk dat van de juicekanalen.

Al deze media-aandacht, waarbij je haast zou vergeten dat Hazes toch vooral een succesvol zanger is, doen je nou niet bepaald verlangen naar een vijfdelige documentaire. De Vlaamse maakster Cheeru Manpaey was van plan om de aanloop naar een concertreeks in het Rotterdamse Ahoy vast te leggen, maar corona maar ook vooral Hazes' grillen bepaalden anders. De zanger kreeg een burn-out, was helemaal klaar met het artiestenleven en alle roddels eromheen en bleek ook nog eens uitermate verslavingsgevoelig.

Manpaeys opzet zorgt eveneens voor scepsis. Hazes verklaart met de billen bloot te gaan en de onverbloemde waarheid te zullen verkondigen. Als hij zich aan het eind van de zin tot de camera richt, rijst de vraag hoe de waarheid gedoseerd en gefilterd zal worden. Zoals het het leven van een Hazes blijkbaar betaamt was ook hier de controverse niet van de lucht. Zus Roxanne had geen zin om mee te werken. Vriendin Sarah van Soelen liet zich wel filmen, maar nadat haar relatie met 'Dre' op de klippen was gelopen liet ze zich grotendeels wegmonteren.

We zien vooral een onzekere jongvolwassene die vooral door het leven gaat als 'de zoon van', wat zowel een last als een zegen is. Om zich beter over zichzelf te voelen verhuist hij vrijwel permanent naar de sportschool en is hij ook niet vies van een spierstimulerend middeltje (al moet je goed opletten om Hazes hier echt duidelijke uitspraken over te horen doen). Net als zijn vader lust Hazes net iets te graag een pilsje en raakt hij volledig afhankelijk van alcohol. Tot slot kan hij ook niet van het witte poeder afblijven.

Het is verhelderend om Hazes op een bank in een studiosetting terug te zien kijken op de beelden die Rampaey schoot en pas echt goed te begrijpen hoe slecht het met hem ging. Maar echte diepe dalen worden eigenlijk alleen verbaal duidelijk. Niet dat iemand behalve de doorwrochte ramptoerist ook maar zit te wachten op beelden waarin hij helemaal naar de klote is. Het optreden valt hem zwaar, niet alleen omdat hij een perfectionist is, maar ook omdat hij het iedereen om hem heen naar de zin wil maken.

De vraag is vooral of Hazes zichzelf niet te veel overschat. Daarnaast staat hij bol van de sociaal wenselijke antwoorden en wordt hij omringd door een team dat ook financieel afhankelijk van hem is. Beste vriend en neef Django kaapt de gedachten van de kijker weg door te stellen dat hij heus niet het hielenlikkertje van Hazes is of enkel zijn zakken vult met diens succes. Vervolgens zien we hem voortdurend vissen naar een antwoord op de vraag wanneer Hazes weer het podium opstapt.

Dit soort gedachten doemen ook op als moeder Rachel voortdurend haar moederhart laat spreken, maar de geluiden in de wat meer betrouwbare media anders doen vermoeden. Hazes zelf zou het liefst anoniem in een restaurant in de Verenigde Staten werken, zo verklaart hij als hij in het land aan het afkicken is. Net daarvoor heeft hij aan zijn fans laten weten dat hij stopt met zingen en optreden. Althans voorlopig.

Deze haastige nuance is kenmerkend voor de artiest. Want we zien hem in Crossroads ook weer nieuw materiaal opnemen en een comeback voorbereiden. Deze wispelturigheid doet het ergste vermoeden voor zijn verslavingen en turbulente privéleven. Een vos verliest nooit zijn streken, een Hazes al helemaal niet. Rampaey raakte gedurende de opnames bevriend met de zanger. Het voedt het wantrouwen van gebrek aan de gepretendeerde objectiviteit alleen maar meer. We zien alleen maar wat Hazes wil dat we zien.



André Hazes: Crossroads is te zien bij Videoland.

De finale van het eerste seizoen van House of the Dragon is inmiddels achter de rug en we hebben eindelijk gezien hoe de oorlog die bekend staat als The Dance of the Dragons is begonnen. Even als recap: wie zijn er allemaal gestorven in deze aflevering?

De kans dat seizoen 1 zou eindigen zonder dat er nog een dood plaatsvond was erg klein, en er was een specifiek personage waar iedereen het in aanloop naar deze aflevering over had. In de preview van de aflevering werd Storm's End genoemd en waren er draken te zien in een zware storm, wat wees op Lucerys Targaryen.

Gaat Luke dood in House of the Dragon?
Wie Fire & Blood, het boek waar de serie op gebaseerd is, had gelezen wist al dat het eraan zat te komen. Hier sterft Luke namelijk aan het begin van de oorlog in een gevecht met Aemond.

Dit is nu ook in de serie gebeurd, wat het begin is van een hoop verwoesting en chaos in de toekomst. Hoewel Aemond Luke niet expres doodde, zal het conflict tussen de twee kampen nu alleen maar groter worden.

De laatste aflevering van het eerste seizoen van House of the Dragon is te zien op HBO Max.

Regie: Clare Kilner, Miguel Sapochnik, Greg Yaitanes, e.a. | Cast: Milly Alcock/Emma D'Arcy (Princess Rhaenyra Targaryen), Emily Carey/Olivia Cooke (Queen Alicent Hightower), Paddy Considine (King Viserys I Targaryen), Matt Smith (Prince Daemon Targaryen), Rhys Ifans (Ser Otto Hightower), Eve Best (Princess Rhaenys Targaryen), Steve Toussaint (Lord Corlys 'The Sea Snake' Velaryon), Fabien Frankel (Ser Criston Cole), e.a. | Afleveringen: 10 | Speelduur: 54-68 minuten | Jaar: 2022

Game of Thrones was het laatste grote succes van HBO. Misschien zelfs de laatste serie waar bijna iedereen naar leek te kijken. De spin-off House of the Dragon moet de opvolger daarvan worden. Maar ondanks dat de serie in dezelfde fantasiewereld als Game of Thrones speelt is het een ander soort serie geworden, met wel sommige van dezelfde plus- en minplunten.

Het betaalkanaal HBO veranderde in de jaren nul het televisielandschap met series als The Sopranos, Sex and the City, Curb Your Enthousiasm, Deadwood en The Wire. Maar in het decennium daarna was Game of Thrones de laatste hit en toen deze serie na acht jaar op zijn einde liep, had HBO geen andere serie die ook maar in de buurt kwam van dit succes.

Wanhopig op zoek naar een nieuwe hit om nog mee te kunnen in een markt die inmiddels alweer was opgeschud door het succes van Netflix, wilde HBO een nieuwe hit van hetzelfde statuur. De makkelijkste manier om dat te doen: een spin-off van het laatste succes. Dat werd de prequel House of the Dragon, die zelfs begint met Ramin Djawadi's iconische themamuziek van Game of Thrones en is gebaseerd op een deel van het boek Fire & Blood van George R.R. Martin.

De schrijver van de boekenreeks waar Game of Thrones op is gebaseerd schreef namelijk een soort fictief geschiedenisboek over de voorgeschiedenis van het koninklijk huis Targaryen. Deze veroverde met draken het eilandcontinent Westeros, regeerde daar driehonderd jaar over en kwam vlak voor het beginpunt van Game of Thrones ten val. De poging van laatste telg Daenerys Targaryen om de troon terug te winnen was een van de belangrijkste verhaallijnen in de boekenreeks en serie. Met haar voor de familie kenmerkende asblonde haar werd ze een van de herkenbaarste iconen van Game of Thrones.

House of the Dragon speelt bijna tweehonderd jaar voor Game of Thrones en bevat dus geen bekende personages. Maar wel veel personages met verwarrend op elkaar lijkende namen. Net alsof het echt de geschiedenis van een koninklijk huis betreft, waarin mensen vaak naar hun ouders vernoemd worden of slechts minieme verschillen met broers of neven hebben. Koning Viserys onderscheidt zich nog, maar zijn nicht Rhaenys en zijn dochter Rhaenyra alweer minder, en dan zijn er ook nog een Daemon, een Aegon en een Aemond.

Echt verwarrend wordt het echter nooit, want House of the Dragon draait om een stuk minder personages dan Game of Thrones en speelt zich ook op minder verschillende locaties af. Een aantal afleveringen is zelfs volledig gesitueerd in King's Landing of zelfs de Red Keep, het koninklijke kasteel. Het drama draait volledig om de Targaryens en de aanverwante families Velaryon en Hightower.

Het spel om de troon begint met de dood van de koningin, waarna koning Viserys maar één kind overhoudt: prinses Rhaenyra. Hij benoemt haar tot zijn erfgenaam en laat iedereen trouw aan haar zweren, ondanks dat hij zelf alleen aan de macht kwam omdat de meeste heren in Westeros zijn nicht Rhaenys niet op de troon wilden: liever een verre neef op de troon die niet geschikt lijkt, dan een vrouw.

Maar vervolgens trouwt hij met Alicent Hightower, de jonge vriendin van zijn dochter, en krijgt daar mannelijke erfgenamen mee. Complicatie volgt op complicatie, over een periode van minstens twintig jaar. Rhaenyra en Alicent worden steeds meer vijanden, ondanks pogingen tot toenadering. De mannen om hen heen willen macht en schuwen daarvoor geen geweld, moord of oorlog.

Structureel zit House of the Dragon apart in elkaar, om die vele jaren te beslaan. Soms verstrijken er enkele jaren tussen afleveringen, wat meestal in dialoog wordt uitgelegd. Tussen aflevering vijf en zes zit zelfs tien jaar, waarna alle kinderen en jongvolwassenen door andere acteurs worden gespeeld – inclusief de twee hoofdpersonages, die opeens volwassen moeders met meerdere kinderen zijn geworden.

Gewaagd, want we waren net gewend geraakt aan de jonge actrices Milly Alcock en Emily Carey, maar Emma D'Arcy en Olivia Cooke nemen het stokje waardig over. Zo wordt het verhaal met horten, stoten en gaten verteld, alsof het een geschiedenis betreft waarvan we alleen nog maar de belangrijke gebeurtenissen kennen. Om de personages te leren kennen is het begin vrij traag, maar daarna springt het verhaal soms opeens van het ene dramatische hoogtepunt naar het andere.

Door deze structuur wordt regelmatig gebroken met de ongeschreven regels van hoe je een verhaal vertelt, zowel die van het fantasy-epos als die van het toch doorgaans niet heel avontuurlijke medium (televisie)serie. Er zijn eigenlijk geen helden zoals Arya Stark in Game of Thrones, maar vooral schurken zoals Cersei Lannister, die voornamelijk met hun eigen belangen, ambities en machtsspelletjes bezig zijn, zonder oog te hebben voor wat goed voor het volk of rijk zou zijn.

Want ook voor schurken kan je partij kiezen, ook al zijn ze niet eens echt sympathiek. Hun drama wordt niet gedreven door slimme of verstandige beslissingen, maar door kortzichtigheid, individuele inschattingsfouten en persoonlijke zwaktes. Het is niet moeilijk om te zien hoe huis Targaryen uiteindelijk aan deze onderlinge strijd ten onder zal gaan. Daarmee is het net een echte historische koninklijke familie, inclusief incest om "de bloedlijn puur te houden". Maar dan met draken.

Soms werkt deze aanpak totaal niet; die ongeschreven regels zijn er niet voor niks. En als het wel werkt, is dat vooral te danken aan de acteurs en de wederom sterke muziek van Djawadi, die meer dan eens een dragende functie voor het drama heeft. Toch werpt de aanpak uiteindelijk vruchten af en worden de laatste paar afleveringen nog behoorlijk spannend. Zo is bijvoorbeeld een lang uitgesponnen, moeizame wandeltocht van een oude man naar een stoel een verrassend sterk dramatisch hoogtepunt, het vrolijke diner erna een tragische stilte voor de storm en doet het einde naar meer snakken.



House of the Dragon is te zien bij HBO Max.

Netflix heeft via een video met een speciale aankondiging laten weten dat er een serie aan zit te komen die gebaseerd is op een wel heel bekende literaire klassieker. De serie heet One Hundred Years of Solitude en is gebaseerd op de gelijknamige roman van Gabriel Garcí­a Márquez, die nog nooit eerder verfilmd werd.

De aankondiging komt precies 40 jaar nadat Márquez de Nobelprijs voor Literatuur won. In de beelden zien we hoe de voorbereidingen worden gedaan om de fictieve stad Macondo na te bouwen en worden er een aantal namen genoemd van mensen die achter de productie zitten.

Nooit eerder verfilmd
Het boek One Hundred Years of Solitude vertelt het verhaal van meerdere generaties binnen de familie Buendí­a. Het boek is een van de meest bekende werken binnen de wereldliteratuur en een voorbeeld van magisch realisme, waarbij magische elementen en de realistische wereld worden gemixt.

De Netflix-serie zal de eerste verfilming van de roman zijn. De serie werd in 2019 al aangekondigd, maar daarna was het drie jaar lang stil. Nu is de productie weer volop bezig.

Wanneer One Hundred Years of Solitude uit zal komen heeft Netflix nog niet bekend gemaakt. Hieronder kun je de video met de speciale aankondiging zelf bekijken.

Het afgelopen seizoen van Doctor Who met Jodie Whittaker als Doctor zit er op en het Britse televisienetwerk BBC laat niet op zich wachten om de aankomende reeks alvast aan te kondigen. Dat doen ze door niemand minder dan David Tennant te presenteren als nieuwe Doctor.

David Tennant is voor de serie en de fans geen vreemde. Hij speelde namelijk van 2005 tot 2010 al de rol van de tiende Doctor. BBC weet hier een goede slag mee te slaan, daar velen de incarnatie van David Tennant als favoriet onder de verschillende doctors zien. In de reeks Doctor Who van aankomend jaar zal Tennant de rol van de 14e doctor spelen.

Echte fans hadden er al lucht van
De Schotse acteur is door fans in de afgelopen paar weken al op de set van de nieuwe Doctor Who gesignaleerd. Ze hadden echter nog geen idee van de grootte van zijn aandeel in de nieuwe reeks. Er was eerder sprake van dat de Rwandese-Schotse acteur Ncuti Gatwa de nieuw Doctor zou worden na de reeks van Jodie Whittaker. Dit is nog steeds het geval alleen wordt de aanloop hiertoe blijkbaar dus wat uitgebreid.

Het is nog niet bekend hoe en wanneer Ncuti Gatwa te zien zal zijn als de Doctor maar ze zijn er dus mee bezig. Komend jaar zullen we dus de zowel 10e als de 14 Doctor gaan zien in minstens drie afleveringen. Deze zullen in première gaan ten tijde van het 60-jarig jubileum van Doctor Who.

Het is nog even wachten. Volgend jaar november komt David Tennant weer terug als The Doctor. Kijk in de tussentijd naar Doctor Who op Prime Video.

Elke week zetten we op maandag drie toffe series op een rij die je sowieso niet wil missen. Deze week van Netflix, Prime VIdeo en HBO Max.

We beginnen met Guillermo del Toro's Cabinet of Curiosities op Netflix. Daarna The Devil's Hour op Prime Video en dan de topserie The White Lotus, seizoen 2 van HBO Max.

VANAF 24 OKTOBER OP NETFLIX
Guillermo Del Toro's Cabinet of Curiosities: Bizarre nachtmerries ontvouwen zich in acht angstaanjagende verhalen in deze visueel verbluffende, huiveringwekkende horrorcollectie, samengesteld door Guillermo del Toro.

VANAF 28 OKTOBER OP PRIME VIDEO
THE DEVIL'S HOUR: De serie volgt het verhaal van Lucy, gespeeld door Jessica Raine, die elke nacht wordt gewekt door angstaanjagende visioenen om precies 3.33 uur: het uur van de duivel. Haar achtjarige zoon is teruggetrokken en emotieloos. Haar moeder spreekt tegen lege stoelen. Haar huis wordt achtervolgd door de echo's van een leven dat niet het hare is. Wanneer Lucy's naam op onverklaarbare wijze in verband wordt gebracht met een reeks brute moorden in de omgeving, komen de antwoorden die haar al die jaren zijn ontgaan eindelijk in beeld. Peter Capaldi speelt een teruggetrokken zwerver, gedreven door een moorddadige obsessie. Hij wordt het voornaamste doelwit van een klopjacht van de politie onder leiding van de meelevende detective Ravi Dhillon, gespeeld door Nikesh Patel.

VANAF 31 OKTOBER OP HBO MAX
THE WHITE LOTUS (seizoen 2): De zeven afleveringen spelen zich af in Siciliue, La dolce vita!

Elke maandag kijken we naar het nieuwe komende aanbod op Netflix. Deze maandag lichten we een paar titels voor je uit.

VANAF 24 OKTOBER
Guillermo Del Toro's Cabinet of Curiosities: Bizarre nachtmerries ontvouwen zich in acht angstaanjagende verhalen in deze visueel verbluffende, huiveringwekkende horrorcollectie, samengesteld door Guillermo del Toro.

VANAF 27 OKTOBER
Dubai Bling: Stap uit de privéjet en stap binnen in een zinderende sociale kring in Dubai. Overdadige feesten, verbluffende skylines en verbazingwekkende mode zijn hier de norm.

VANAF 28 OKTOBER
The Bastard Son & The Devil Himself: Gevangen tussen twee strijdende clans, moet de zoon van een beruchte heks die verantwoordelijk is voor een dodelijke massamoord, zijn plek in de wereld vinden.

Big Mouth (seizoen 6): In deze gedurfde comedy van ware vrienden Nick Kroll en Andrew Goldberg zetten de verrassingen en verschrikkingen van de puberteit het leven van tieners op zijn kop.

If Only

Drink Masters: Wereldberoemde mixologen proberen hun beste cocktail te maken en zo 100.000 dollar te winnen.

VANAF 29 OKTOBER
Deadwind (seizoen 3): Slechts enkele maanden na een tragisch verlies onderzoekt rechercheur Sofia Karppi de moord op een vrouw die banden heeft met een bouwbedrijf in Helsinki.