Recensie
Recensie Netflix-serie 'All the Light We Cannot See'
Krachteloos oorlogsdrama, ternauwernood gered door twee gevestigde acteurs en een nieuwkomer.
Regie: Shawn Levy | Cast: Aria Mia Loberti (Marie-Laure), Louis Hofmann (Werner), Lars Eidinger (Reinhold von Rumpel), Hugh Laurie (Etienne), Mark Ruffalo (Daniel), Marion Bailey (Madame Manec), Nell Sutton (jonge Marie-Laure), e.a. | Afleveringen: 4 | Speelduur: 51-62 minuten | Jaar: 2023
De Tweede Wereldoorlog loopt op zijn eind en de Amerikanen blazen het laatste restje Duitsers uit de Franse havenstad Saint-Malo. Uitzenden is ten strengste verboden, maar op de radio van haar oom Etienne draagt het blinde meisje Marie-Laure dagelijks stiekem een passage voor uit een boek van Jules Verne. Dat het niet zomaar om voorlezen gaat blijkt wanneer Etienne de echte reden uit de doeken doet en het gevaarlijke spel om principes en vaderlandsliefde begint.
De promotie van All the Light We Cannot See suggereert een ontroerend verhaal dat zich afspeelt in de Tweede Wereldoorlog, wat iets van het kaliber The Book Thief doet verwachten. Helaas is de setting vrijwel de enige overeenkomst tussen beide oorlogsschetsen, want All the Light We Cannot See voelt als een romannetje dat in elke willekeurige tijdsperiode had kunnen plaatsvinden. Onverklaarbaar, maar het raakt niet.
De verwende kijker zal waarschijnlijk worden afgeleid door het onevenwichtige acteerwerk. Er zijn prima optredens van Hugh Laurie, Mark Ruffalo en Aria Maria Loberti (die buiten de camera's ook blind door het leven gaat), maar de prestatie van Lars Eidinger is om te huilen. Als beschamend aftreksel van Herr Flick laat hij elke scène vervallen in een echo van 'Allo 'Allo!, zonder staande te houden als geloofwaardige vijand. Zeer slecht gecast, te weinig verdieping.
Visueel valt er gelukkig weinig op de productie aan te merken. Saint-Malo ligt er pittoresk bij en de sfeerbeelden zijn scheutig in hun pracht. Door de vele grootse actiemomenten vol doordachte details voelt het alsof je voor de elfde aflevering van Band of Brothers bent gaan zitten. Zodra een bom inslaat leef je vanzelf mee met de inwoners van de bezette stad. In dat licht is het wel vreemd dat de acteurs voor de sjeu niet een Franse draai aan hun accent hebben gegeven maar zelfs spreken met een zwaar Britse tongval. Verwarrend, maar niet storend voor het geheel.
De noodzaak om Anthony Doerrs gelijknmaige boek te verfilmen als vierdelige serie wordt nooit duidelijk, want mooi in elkaar gedrukt zou dit verhaal als film waarschijnlijk veel beter uit de verf komen. Desondanks is All the Light We Cannot See absoluut geen slechte serie, maar wel een waarvoor eenieder met interesse in dit genre mag zijn verwachtingen wat mag temperen. Wie echter de eerdergenoemde defecten kan vergeven, ziet een ontroerend liefdesverhaal vol toewijding en hoop met hartverscheurende wendingen die het hart tot het uiterste dwingen te gaan. Maar ook het feit dat zelfs oorlog niet alles kan breken.
All the Light We Cannot See is te zien bij Netflix.
De Tweede Wereldoorlog loopt op zijn eind en de Amerikanen blazen het laatste restje Duitsers uit de Franse havenstad Saint-Malo. Uitzenden is ten strengste verboden, maar op de radio van haar oom Etienne draagt het blinde meisje Marie-Laure dagelijks stiekem een passage voor uit een boek van Jules Verne. Dat het niet zomaar om voorlezen gaat blijkt wanneer Etienne de echte reden uit de doeken doet en het gevaarlijke spel om principes en vaderlandsliefde begint.
De promotie van All the Light We Cannot See suggereert een ontroerend verhaal dat zich afspeelt in de Tweede Wereldoorlog, wat iets van het kaliber The Book Thief doet verwachten. Helaas is de setting vrijwel de enige overeenkomst tussen beide oorlogsschetsen, want All the Light We Cannot See voelt als een romannetje dat in elke willekeurige tijdsperiode had kunnen plaatsvinden. Onverklaarbaar, maar het raakt niet.
De verwende kijker zal waarschijnlijk worden afgeleid door het onevenwichtige acteerwerk. Er zijn prima optredens van Hugh Laurie, Mark Ruffalo en Aria Maria Loberti (die buiten de camera's ook blind door het leven gaat), maar de prestatie van Lars Eidinger is om te huilen. Als beschamend aftreksel van Herr Flick laat hij elke scène vervallen in een echo van 'Allo 'Allo!, zonder staande te houden als geloofwaardige vijand. Zeer slecht gecast, te weinig verdieping.
Visueel valt er gelukkig weinig op de productie aan te merken. Saint-Malo ligt er pittoresk bij en de sfeerbeelden zijn scheutig in hun pracht. Door de vele grootse actiemomenten vol doordachte details voelt het alsof je voor de elfde aflevering van Band of Brothers bent gaan zitten. Zodra een bom inslaat leef je vanzelf mee met de inwoners van de bezette stad. In dat licht is het wel vreemd dat de acteurs voor de sjeu niet een Franse draai aan hun accent hebben gegeven maar zelfs spreken met een zwaar Britse tongval. Verwarrend, maar niet storend voor het geheel.
De noodzaak om Anthony Doerrs gelijknmaige boek te verfilmen als vierdelige serie wordt nooit duidelijk, want mooi in elkaar gedrukt zou dit verhaal als film waarschijnlijk veel beter uit de verf komen. Desondanks is All the Light We Cannot See absoluut geen slechte serie, maar wel een waarvoor eenieder met interesse in dit genre mag zijn verwachtingen wat mag temperen. Wie echter de eerdergenoemde defecten kan vergeven, ziet een ontroerend liefdesverhaal vol toewijding en hoop met hartverscheurende wendingen die het hart tot het uiterste dwingen te gaan. Maar ook het feit dat zelfs oorlog niet alles kan breken.
All the Light We Cannot See is te zien bij Netflix.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
Vorige dag 