Recensie
'Briganti': fraai ogende bandietenserie met veel te veel personages en plotwendingen
De goudschat van Palermo had beter in de bank kunnen blijven.
Regie: Antonio Le Fosse, Steve Saint Leger, Nicola Sorcinelli | Cast: Michela de Rossi (Filomena), Marlon Joubert (Sperwer), Pietro Micci (Fumel), Ivana Lotito (Ciccilla), Orlando Cinque (Pietro), Federico Ielapi (Jurillo), Matilda Anna Ingrid Lutz (Michelina), e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 39-58 minuten | Jaar: 2024
In 1860 roven de roodhemden van Giuseppe Garibaldi de bank van Palermo leeg en begraven de oorlogsbuit op het vasteland van Italië. Een kaart met een kruisje is de enige aanwijzing om de precieze locatie te vinden. Spannend of afgezaagd, in Briganti ('bandieten') is natuurlijk iedereen op zoek naar die schat en daarbij men gaat over lijken.
De welgestelde Filomena is een van die personen, maar wel een beetje tegen wil en dank. Door een escalatie van gebeurtenissen sluit ze zich aan bij de Monaco's, een boevenbende die vanuit de struiken rooft en ontvoeringen pleegt voor losgeld. Ze kruist regelmatig het pad van de premiejager Sperwer die, zoals een goed mensenvanger betaamt, de oorlogsschat ook wel ziet zitten. Hun gezamenlijke tegenstrever is de boosaardige generaal Fumel. Deze heeft voor het gemak een bloeddoorlopen linkeroog, zodat je je geen moment in zijn bedoelingen kunt vergissen.
Naast het bovengenoemde drietal barst Briganti uit zijn voegen van de schatzoekers en andere belanghebbenden. Het zijn er veel te veel. De meeste boeven zijn inwisselbaar en een aantal zijlijntjes met nevenpersonages hadden makkelijk kunnen worden geschrapt. Deze serie had sowieso wel wat korter gemogen, want de meeste gebeurtenissen zijn van hetzelfde laken een pak. Het is maar een beperkt aantal keren spannend om te kijken naar iemand die onder schot wordt gehouden waarbij de trekker toch niet wordt overgehaald. Op een gegeven moment gaat dat vervelen.
In deze bandietenserie worden er natuurlijk voortdurend plannetjes gesmeed door Filomena, Sperwer en iedereen die verder maar in beeld komt: complotten, list en verraad zijn schering en inslag. Vaak slagen die plannetjes door een reeks gebeurtenissen die van toevalligheden aan elkaar hangen en die de beramers onmogelijk hadden kunnen voorspellen. Sperwer is bijvoorbeeld in het begin van de serie op zoek naar Filomena en bedenkt daarvoor een meerstappenplan dat simpelweg dom en omslachtig is, maar – tadaa! – toch precies uitkomt.
Dit zou nog niet zo'n probleem zijn als Sperwer de sukkel van het verhaal was, maar hij wordt krampachtig neergezet als de coole gast. Elk personage in Briganti krijgt een label waar hij of zij eigenlijk niet meer vanaf komt. Ondanks alle plotwisselingen en de struikroverij die uitmondt in een strijd voor de goede zaak, is er niet al te veel karakterontwikkeling, althans niet op natuurlijke wijze. Meningen en voorkeuren veranderen lukraak al naar gelang het plot dat verlangt.
De Monaco's beschouwen Filomena bijvoorbeeld als familie zodra ze de ontgroening om lid te worden van de bende succesvol doorloopt. Maar even later is ze toch weer geen familie en dan weer wel en dan weer niet... Deze afwisseling in de loyaliteitsbanden springt van de hak op de tak en komt erg geforceerd over. Ook ontstaan er op een gegeven moment romantische verbindingen die nogal uit de lucht komen vallen.
De acteurs hebben moeite om al die wendingen bij te benen. Michela de Rossi kijkt als Filomena voornamelijk met grote ogen de zaken aan en laat halverwege de serie enkel een flinke verandering zien in haar uiterlijk. In het Italië van de negentiende eeuw was men blijkbaar zeer bekwaam in het knippen van het eigen haar. Marlon Joubert doet als Sperwer zijn uiterste best om stoer en ongenaakbaar over te komen, maar het ontbreekt hem aan charisma. De rest van de cast valt vooral op door de markante koppen.
Het is jammer dat Briganti qua plot en karakterontwikkeling zo'n rommeltje is, want visueel is de serie dik in orde. Het zonovergoten landschap van Midden-Italië nodigt uit tot een vakantie en de architectuur, kleding en make-up zijn lekker extravagant. Ook de soundtrack mag er wezen, al is het vreemd dat er een paar nummers in het Engels op staan. Er is onder andere een gevoelige, langzame versie te horen van David Bowies Heroes, maar doordat deze niet in het Italiaans wordt gezongen haalt het je uit de sfeer van het getoonde.
Briganti eindigt met een paar enorme cliffhangers, dus bij voldoende populariteit zijn we nog niet van deze bandieten af. Hopelijk brengt een nieuw seizoen wat meer lijn in de motivaties van de personages en worden we niet weer op een festijn van lukrake plotwendingen getrakteerd.
Briganti is te zien bij Netflix.
In 1860 roven de roodhemden van Giuseppe Garibaldi de bank van Palermo leeg en begraven de oorlogsbuit op het vasteland van Italië. Een kaart met een kruisje is de enige aanwijzing om de precieze locatie te vinden. Spannend of afgezaagd, in Briganti ('bandieten') is natuurlijk iedereen op zoek naar die schat en daarbij men gaat over lijken.
De welgestelde Filomena is een van die personen, maar wel een beetje tegen wil en dank. Door een escalatie van gebeurtenissen sluit ze zich aan bij de Monaco's, een boevenbende die vanuit de struiken rooft en ontvoeringen pleegt voor losgeld. Ze kruist regelmatig het pad van de premiejager Sperwer die, zoals een goed mensenvanger betaamt, de oorlogsschat ook wel ziet zitten. Hun gezamenlijke tegenstrever is de boosaardige generaal Fumel. Deze heeft voor het gemak een bloeddoorlopen linkeroog, zodat je je geen moment in zijn bedoelingen kunt vergissen.
Naast het bovengenoemde drietal barst Briganti uit zijn voegen van de schatzoekers en andere belanghebbenden. Het zijn er veel te veel. De meeste boeven zijn inwisselbaar en een aantal zijlijntjes met nevenpersonages hadden makkelijk kunnen worden geschrapt. Deze serie had sowieso wel wat korter gemogen, want de meeste gebeurtenissen zijn van hetzelfde laken een pak. Het is maar een beperkt aantal keren spannend om te kijken naar iemand die onder schot wordt gehouden waarbij de trekker toch niet wordt overgehaald. Op een gegeven moment gaat dat vervelen.
In deze bandietenserie worden er natuurlijk voortdurend plannetjes gesmeed door Filomena, Sperwer en iedereen die verder maar in beeld komt: complotten, list en verraad zijn schering en inslag. Vaak slagen die plannetjes door een reeks gebeurtenissen die van toevalligheden aan elkaar hangen en die de beramers onmogelijk hadden kunnen voorspellen. Sperwer is bijvoorbeeld in het begin van de serie op zoek naar Filomena en bedenkt daarvoor een meerstappenplan dat simpelweg dom en omslachtig is, maar – tadaa! – toch precies uitkomt.
Dit zou nog niet zo'n probleem zijn als Sperwer de sukkel van het verhaal was, maar hij wordt krampachtig neergezet als de coole gast. Elk personage in Briganti krijgt een label waar hij of zij eigenlijk niet meer vanaf komt. Ondanks alle plotwisselingen en de struikroverij die uitmondt in een strijd voor de goede zaak, is er niet al te veel karakterontwikkeling, althans niet op natuurlijke wijze. Meningen en voorkeuren veranderen lukraak al naar gelang het plot dat verlangt.
De Monaco's beschouwen Filomena bijvoorbeeld als familie zodra ze de ontgroening om lid te worden van de bende succesvol doorloopt. Maar even later is ze toch weer geen familie en dan weer wel en dan weer niet... Deze afwisseling in de loyaliteitsbanden springt van de hak op de tak en komt erg geforceerd over. Ook ontstaan er op een gegeven moment romantische verbindingen die nogal uit de lucht komen vallen.
De acteurs hebben moeite om al die wendingen bij te benen. Michela de Rossi kijkt als Filomena voornamelijk met grote ogen de zaken aan en laat halverwege de serie enkel een flinke verandering zien in haar uiterlijk. In het Italië van de negentiende eeuw was men blijkbaar zeer bekwaam in het knippen van het eigen haar. Marlon Joubert doet als Sperwer zijn uiterste best om stoer en ongenaakbaar over te komen, maar het ontbreekt hem aan charisma. De rest van de cast valt vooral op door de markante koppen.
Het is jammer dat Briganti qua plot en karakterontwikkeling zo'n rommeltje is, want visueel is de serie dik in orde. Het zonovergoten landschap van Midden-Italië nodigt uit tot een vakantie en de architectuur, kleding en make-up zijn lekker extravagant. Ook de soundtrack mag er wezen, al is het vreemd dat er een paar nummers in het Engels op staan. Er is onder andere een gevoelige, langzame versie te horen van David Bowies Heroes, maar doordat deze niet in het Italiaans wordt gezongen haalt het je uit de sfeer van het getoonde.
Briganti eindigt met een paar enorme cliffhangers, dus bij voldoende populariteit zijn we nog niet van deze bandieten af. Hopelijk brengt een nieuw seizoen wat meer lijn in de motivaties van de personages en worden we niet weer op een festijn van lukrake plotwendingen getrakteerd.
Briganti is te zien bij Netflix.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
Vorige dag 