Recensie
'Las Azules': ijvert voor meer vrouw op straat
Heerlijk satirisch melodrama tackelt Mexicaans seksisme, politiecorruptie en politieke spelletjes.
Regie: Fernando Rovzar, Pablo Aramendi, Alfonso Pineda Ulloa | Cast: Bárbara Mori (Maria), Amorita Rasgado (Gabina), Ximena Sariñana (Ángeles), Natalia Téllez (Valentina), Miguel Rodarte (Octavio Romandia), Leonardo Sbaraglia (Alejandro de la Toro), e.a. | Afleveringen: 10 | Speelduur: 38-49 minuten | Jaar: 2024
Zestig jaar geleden was het in Mexico nog ondenkbaar dat een vrouw politieagent kon worden, maar begin jaren zeventig vond in het conservatieve land ineens een kentering plaats. Over het extreme seksisme en de vrouwenhaat van die tijd maakte de Mexicaanse Fernando Rovzar een serie waarin thriller, satire, soap en maatschappijkritisch melodrama nagenoeg perfect in balans zijn. Las Azules heeft weliswaar niet de ambitie om realistisch te zijn, maar als heerlijke brok entertainment blijft de vrouwvriendelijke boodschap wel nazinderen.
Anno 1971 gelooft geen man in Mexico dat een vrouw het tot agent kan schoppen. Maar de president en de politie zitten met een imagoprobleem: er struint een seriemoordenaar door Mexico-Stad die het gemunt heeft op jonge vrouwen met donker haar. Om de aandacht van de pers af te leiden van De Ontkleder, zoals de moordenaar wordt genoemd, geeft de president de opdracht voor iets nieuws: vrouwen opleiden tot politieagenten. Bijna alle mannen zien dit politieke rookgordijn als een grap, die echter op een verrassende manier uitpakt.
Enkele vrouwen zien hun kans schoon om eindelijk iets anders te doen met hun leven. Brave huisvrouw Maria wil haar jeugddroom realiseren nadat ze heeft ontdekt dat haar echtgenoot een minnares heeft. Haar zus Valentina, die als activiste altijd de verrotting en corruptie binnen de politie aankaartte, besluit het systeem van binnenuit te veranderen. Gabina, wier vader de politiechef is en broers allemaal agent werden, wil de familietraditie volgen, ook al beschouwen haar familieleden vrouwen binnen de politie als een schande. En de autistische Ángeles, die meer weet van vingerafdrukanalyse dan de meeste rechercheurs, kan eindelijk haar kunnen tonen.
Rovzar houdt zijn land met Las Azules een spiegel voor. Want in hedendaags Mexico blijft het seksisme een enorm probleem, schrikt de politie nog steeds niet terug voor hondsbrutale praktijken, zijn steekpenningen zo normaal als een fooi geven en is het aantal moorden op vrouwen alleen maar toegenomen. Door het verhaal in 1971 te plaatsen lijkt het allemaal lang geleden, maar wie Mexico een beetje kent weet dat er sindsdien niet veel is veranderd en dat de serie dus ook over de huidige toestand van het land gaat.
Het is bewonderenswaardig hoe Rozvar uiteenlopende genres geloofwaardig mixt. De serie gaat van start als geestige satire, ook al is er een sadistische moordenaar actief, met een fluitje als dienstwapen. De vrouwen mogen zich namelijk niet bemoeien met echt politiewerk, maar enkel flaneren in parken. De toon is lichtvoetig en het gebruik van split screen en de kleuren van een Eastman Color Negative-filmrol zorgen voor een retrogevoel. Daar komt vervolgens via de achtergrondverhalen van de vier protagonisten een heel traditionele televisiesoap bij.
Geleidelijk aan wordt de toon grimmiger. Niet alleen omdat de moordenaar naar de voorgrond treedt, maar ook omdat de mannelijke agenten hun ware gezicht tonen wanneer ze onder druk worden gezet. Ze gaan er immers van uit dat alle middelen gerechtvaardigd zijn, aangezien hun leidinggevenden dat toestaan en zelfs stimuleren. Wanneer de agenten geen succes boeken, nemen ze het recht in eigen hand en martelen ze onschuldige burgers om toch maar een betekenis aan hun baas voor te kunnen leggen. Hierdoor wordt Las Azules in een later stadium een echte nagelbijter.
Rovzar houdt alles bewust simpel: vrouw tegen man, progressief tegen conservatief, goed tegen kwaad en extreem kwaad. De (rustige) vrouwen zijn veel slimmer dan de (agressieve) mannen, kiezen hun eigen pad en behalen resultaten wanneer ze als een team werken. Het is allemaal erg geïdealiseerd, waardoor deze feministische serie zich haast als een moralistisch sprookje laat bekijken. Maar de hoop die Las Azules wil geven, smelt toch snel weg wanneer je de hedendaagse realiteit in ogenschouw neemt. De serie kan echter een aanzet zijn om daar iets aan te veranderen.
Las Azules is te zien bij Apple TV+.
Zestig jaar geleden was het in Mexico nog ondenkbaar dat een vrouw politieagent kon worden, maar begin jaren zeventig vond in het conservatieve land ineens een kentering plaats. Over het extreme seksisme en de vrouwenhaat van die tijd maakte de Mexicaanse Fernando Rovzar een serie waarin thriller, satire, soap en maatschappijkritisch melodrama nagenoeg perfect in balans zijn. Las Azules heeft weliswaar niet de ambitie om realistisch te zijn, maar als heerlijke brok entertainment blijft de vrouwvriendelijke boodschap wel nazinderen.
Anno 1971 gelooft geen man in Mexico dat een vrouw het tot agent kan schoppen. Maar de president en de politie zitten met een imagoprobleem: er struint een seriemoordenaar door Mexico-Stad die het gemunt heeft op jonge vrouwen met donker haar. Om de aandacht van de pers af te leiden van De Ontkleder, zoals de moordenaar wordt genoemd, geeft de president de opdracht voor iets nieuws: vrouwen opleiden tot politieagenten. Bijna alle mannen zien dit politieke rookgordijn als een grap, die echter op een verrassende manier uitpakt.
Enkele vrouwen zien hun kans schoon om eindelijk iets anders te doen met hun leven. Brave huisvrouw Maria wil haar jeugddroom realiseren nadat ze heeft ontdekt dat haar echtgenoot een minnares heeft. Haar zus Valentina, die als activiste altijd de verrotting en corruptie binnen de politie aankaartte, besluit het systeem van binnenuit te veranderen. Gabina, wier vader de politiechef is en broers allemaal agent werden, wil de familietraditie volgen, ook al beschouwen haar familieleden vrouwen binnen de politie als een schande. En de autistische Ángeles, die meer weet van vingerafdrukanalyse dan de meeste rechercheurs, kan eindelijk haar kunnen tonen.
Rovzar houdt zijn land met Las Azules een spiegel voor. Want in hedendaags Mexico blijft het seksisme een enorm probleem, schrikt de politie nog steeds niet terug voor hondsbrutale praktijken, zijn steekpenningen zo normaal als een fooi geven en is het aantal moorden op vrouwen alleen maar toegenomen. Door het verhaal in 1971 te plaatsen lijkt het allemaal lang geleden, maar wie Mexico een beetje kent weet dat er sindsdien niet veel is veranderd en dat de serie dus ook over de huidige toestand van het land gaat.
Het is bewonderenswaardig hoe Rozvar uiteenlopende genres geloofwaardig mixt. De serie gaat van start als geestige satire, ook al is er een sadistische moordenaar actief, met een fluitje als dienstwapen. De vrouwen mogen zich namelijk niet bemoeien met echt politiewerk, maar enkel flaneren in parken. De toon is lichtvoetig en het gebruik van split screen en de kleuren van een Eastman Color Negative-filmrol zorgen voor een retrogevoel. Daar komt vervolgens via de achtergrondverhalen van de vier protagonisten een heel traditionele televisiesoap bij.
Geleidelijk aan wordt de toon grimmiger. Niet alleen omdat de moordenaar naar de voorgrond treedt, maar ook omdat de mannelijke agenten hun ware gezicht tonen wanneer ze onder druk worden gezet. Ze gaan er immers van uit dat alle middelen gerechtvaardigd zijn, aangezien hun leidinggevenden dat toestaan en zelfs stimuleren. Wanneer de agenten geen succes boeken, nemen ze het recht in eigen hand en martelen ze onschuldige burgers om toch maar een betekenis aan hun baas voor te kunnen leggen. Hierdoor wordt Las Azules in een later stadium een echte nagelbijter.
Rovzar houdt alles bewust simpel: vrouw tegen man, progressief tegen conservatief, goed tegen kwaad en extreem kwaad. De (rustige) vrouwen zijn veel slimmer dan de (agressieve) mannen, kiezen hun eigen pad en behalen resultaten wanneer ze als een team werken. Het is allemaal erg geïdealiseerd, waardoor deze feministische serie zich haast als een moralistisch sprookje laat bekijken. Maar de hoop die Las Azules wil geven, smelt toch snel weg wanneer je de hedendaagse realiteit in ogenschouw neemt. De serie kan echter een aanzet zijn om daar iets aan te veranderen.
Las Azules is te zien bij Apple TV+.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
Vorige dag 