Recensie
'Cowboy Cartel': documentaire zonder poespas had geen serie hoeven zijn
Een boeiende anekdote over de blootgelegde witwaspraktijken van een drugskartel krijgt een te uitgebreide vertelling.
Regie: Castor Fernandez, Dan Johnstone | Afleveringen: 4 | Speelduur: 40-51 minuten | Jaar: 2024
Een net afgestudeerde FBI-agent wordt naar Texas gestuurd, naar een dorpje tegen de Mexicaanse grens. Want zijn begeleider dacht dat hij goed Spaans sprak en dat is daar wel nodig. Dat blijkt vies tegen te vallen, maar de jonge hond heeft alsnog een goede speurneus. Wanneer hij opmerkt dat een onbekende Mexicaan een paardenrace wint, komt hij de gigantische witwaspraktijk van een drugskartel op het spoor.
Die jonge agent, Scott Lawson, is in de vierdelige documentaire Cowboy Car ter inmiddels wat jaartjes ouder. Hij komt over als een kalme en sympathieke vent. Op den duur valt op dat hij niet als enige aan het woord komt en ook niet loopt te showen, zoals Amerikanen vaak doen in documentaires. Ook wordt geen gebruik gemaakt van animatie, zijn er niet al te veel nagespeelde scènes en is de muziek – hoewel weer die typische dreigende elektronische tonen – niet continu aanwezig.
Wat fijn om weer eens een documentaireserie te hebben, over misdaad zelfs, die niet leunt op gimmicks om de spanning erin te houden. Verwacht van Cowboy Cartel dus niet dat een overleden man via kunstmatige intelligentie zijn zegje komt doen, zoals in een andere recente documentaire. Reken wel op veel pratende hoofden; er is een bijna constante montage van geïnterviewden.
Het zijn misschien niet tientallen mensen, maar wel aardig wat en ze hebben allemaal iets te zeggen. Doordat veel informatie op een droge manier wordt opgelepeld begint op den duur de verveling wat toe te slaan. Dat ligt niet aan de zaak of aan de afwezigheid van trucjes, maar komt doordat er meer met de kijker wordt gedeeld dan nodig is. Dit verhaal had een spannende film van anderhalf uur kunnen opleveren, maar wordt uitgerekt tot vier lange afleveringen.
Zo is er een moment waarop Lawson vertelt dat hij even niet bij de zaak betrokken was om zijn vader in het ziekenhuis op te zoeken. Hij raakt er zelfs geëmotioneerd van. Een mooi en persoonlijk moment, maar volstrekt onnodig; Lawson behoeft geen extra dosis sympathie. Dit overbodige zijpaadje wordt enkel genomen omdat er vier afleveringen moeten worden gevuld. Hetzelfde geldt voor het verhaal dat het alarm afging in het huis van een advocate. Dit kan een inbreker zijn geweest, maar ook een wasbeer die aan het raam zat te frummelen. Het voorval leidt namelijk nergens naartoe.
Moest dit verhaal per se een serie zijn? Dramatiseer het dan. Stel een schrijversteam samen dat er minimaal acht afleveringen uit kan persen, boordevol persoonlijke zijpaadjes die interessant zijn dankzij professionele acteurs aan wie we ons emotioneel hechten. Want dit verhaal is best groot en verdient het om aandacht te krijgen.
In Europa hebben weinigen ervan gehoord, maar in de VS is men prima bekend met Los Zetas, het beruchte Mexicaanse drugskartel dat heel wat cocaïne levert aan Amerikanen. Sommigen zijn van mening dat de strijd hiertegen nutteloos is, maar Cowboy Cartel bewijst het tegendeel. Daarnaast is het gewoon boeiend om te zien met wat voor slinkse methoden kartels hun geld witwassen en hoe overheidsinstanties hierachter te komen en ertegen optreden. Voordat een inval wordt gedaan mag er geen twijfel zijn en er moet iets gelden als ultiem bewijsmateriaal.
Cowboy Cartel maakt pas in de derde aflevering duidelijk wat het grote plaatje is. En die vierde aflevering? Zoals ze zelf al zeggen: een beetje een anticlimax omdat het makkelijker verliep dan gedacht. Wanneer was dit wel spannend geweest en had het voldoening gegeven? Als het een film van anderhalf uur was geweest. Na een uur is dit een hoogtepunt, na bijna drie uur afwachten nogal een domper.
De documentaire is interessant voor liefhebbers van series als The Wire. Dit is het echte werk, dit zijn de echte mensen. Al is een daarvan toch weer zo'n Amerikaan die loopt te showen. Eentje die voor de belastingdienst werkt, maar wel lang haar en een coole auto heeft. Het is ook geen humorloze kost. Juist relevante situaties kunnen erg grappig zijn, zoals de binnenkant van paardenlippen moeten checken.
Verwacht geen spektakel, gewoon een fascinerende anekdote over een gigantische drugsvangst. Er wordt onnodig uitgeweid en er zijn te veel irrelevante zijwegen, maar beter dit dan het verhaal niet delen met de wereld. Goed versus kwaad, en geloof me: Los Zetas is een behoorlijk kwaad. Er bestaat geen snuifje coke waar geen bloed aan zit.
Cowboy Cartel is te zien bij Apple TV+.
[ul][/ul]
Een net afgestudeerde FBI-agent wordt naar Texas gestuurd, naar een dorpje tegen de Mexicaanse grens. Want zijn begeleider dacht dat hij goed Spaans sprak en dat is daar wel nodig. Dat blijkt vies tegen te vallen, maar de jonge hond heeft alsnog een goede speurneus. Wanneer hij opmerkt dat een onbekende Mexicaan een paardenrace wint, komt hij de gigantische witwaspraktijk van een drugskartel op het spoor.
Die jonge agent, Scott Lawson, is in de vierdelige documentaire Cowboy Car ter inmiddels wat jaartjes ouder. Hij komt over als een kalme en sympathieke vent. Op den duur valt op dat hij niet als enige aan het woord komt en ook niet loopt te showen, zoals Amerikanen vaak doen in documentaires. Ook wordt geen gebruik gemaakt van animatie, zijn er niet al te veel nagespeelde scènes en is de muziek – hoewel weer die typische dreigende elektronische tonen – niet continu aanwezig.
Wat fijn om weer eens een documentaireserie te hebben, over misdaad zelfs, die niet leunt op gimmicks om de spanning erin te houden. Verwacht van Cowboy Cartel dus niet dat een overleden man via kunstmatige intelligentie zijn zegje komt doen, zoals in een andere recente documentaire. Reken wel op veel pratende hoofden; er is een bijna constante montage van geïnterviewden.
Het zijn misschien niet tientallen mensen, maar wel aardig wat en ze hebben allemaal iets te zeggen. Doordat veel informatie op een droge manier wordt opgelepeld begint op den duur de verveling wat toe te slaan. Dat ligt niet aan de zaak of aan de afwezigheid van trucjes, maar komt doordat er meer met de kijker wordt gedeeld dan nodig is. Dit verhaal had een spannende film van anderhalf uur kunnen opleveren, maar wordt uitgerekt tot vier lange afleveringen.
Zo is er een moment waarop Lawson vertelt dat hij even niet bij de zaak betrokken was om zijn vader in het ziekenhuis op te zoeken. Hij raakt er zelfs geëmotioneerd van. Een mooi en persoonlijk moment, maar volstrekt onnodig; Lawson behoeft geen extra dosis sympathie. Dit overbodige zijpaadje wordt enkel genomen omdat er vier afleveringen moeten worden gevuld. Hetzelfde geldt voor het verhaal dat het alarm afging in het huis van een advocate. Dit kan een inbreker zijn geweest, maar ook een wasbeer die aan het raam zat te frummelen. Het voorval leidt namelijk nergens naartoe.
Moest dit verhaal per se een serie zijn? Dramatiseer het dan. Stel een schrijversteam samen dat er minimaal acht afleveringen uit kan persen, boordevol persoonlijke zijpaadjes die interessant zijn dankzij professionele acteurs aan wie we ons emotioneel hechten. Want dit verhaal is best groot en verdient het om aandacht te krijgen.
In Europa hebben weinigen ervan gehoord, maar in de VS is men prima bekend met Los Zetas, het beruchte Mexicaanse drugskartel dat heel wat cocaïne levert aan Amerikanen. Sommigen zijn van mening dat de strijd hiertegen nutteloos is, maar Cowboy Cartel bewijst het tegendeel. Daarnaast is het gewoon boeiend om te zien met wat voor slinkse methoden kartels hun geld witwassen en hoe overheidsinstanties hierachter te komen en ertegen optreden. Voordat een inval wordt gedaan mag er geen twijfel zijn en er moet iets gelden als ultiem bewijsmateriaal.
Cowboy Cartel maakt pas in de derde aflevering duidelijk wat het grote plaatje is. En die vierde aflevering? Zoals ze zelf al zeggen: een beetje een anticlimax omdat het makkelijker verliep dan gedacht. Wanneer was dit wel spannend geweest en had het voldoening gegeven? Als het een film van anderhalf uur was geweest. Na een uur is dit een hoogtepunt, na bijna drie uur afwachten nogal een domper.
De documentaire is interessant voor liefhebbers van series als The Wire. Dit is het echte werk, dit zijn de echte mensen. Al is een daarvan toch weer zo'n Amerikaan die loopt te showen. Eentje die voor de belastingdienst werkt, maar wel lang haar en een coole auto heeft. Het is ook geen humorloze kost. Juist relevante situaties kunnen erg grappig zijn, zoals de binnenkant van paardenlippen moeten checken.
Verwacht geen spektakel, gewoon een fascinerende anekdote over een gigantische drugsvangst. Er wordt onnodig uitgeweid en er zijn te veel irrelevante zijwegen, maar beter dit dan het verhaal niet delen met de wereld. Goed versus kwaad, en geloof me: Los Zetas is een behoorlijk kwaad. Er bestaat geen snuifje coke waar geen bloed aan zit.
Cowboy Cartel is te zien bij Apple TV+.
[ul][/ul]
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
Vorige dag 