Recensie
'Pachinko' seizoen 2: het Koreaanse verdriet in Japan
Via een meeslepende familiekroniek toont dit epos de gespletenheid van Koreanen in Japan.
Regie: Leanne Welham, Arvin Chen, Sang-Il Lee | Cast: Yuh-jung Youn (bejaarde Sunja Kim), Min-ha Kim (jonge Sunja Kim), Jin Ha (Solomon Baek), Lee Min-ho (Hansu Koh), Steve Sang-Hyun Noh (Isak Baek), Soji Arai (Mozasu Baek), Anna Sawai (Naomi), Jimmi Simpson (Tom Andrews), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 48-60 minuten | Jaar: 2024
Het was uitkijken naar seizoen twee van Pachinko, want het eerste seizoen verfilmde slechts de helft van de gelijknamige bestseller. In het verhaal van een Koreaanse familie in het Japanse Osaka ontbraken vooral de gebeurtenissen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Seizoen twee lost vele verwachtingen in, maar bezondigt zich daarbij wel aan vele sentimentele momenten. Echter, de inhoud is zo boeiend, de personages zo rijk getekend en de historische achtergrond zo interessant dat je toch ademloos toekijkt.
In Europa weten we te weinig over de Koreaanse geschiedenis. Daar kan Pachinko zeker wat aan doen. Het oude Joseon-Korea, geplet tussen China en Japan, was korte tijd een keizerrijk, maar in 1910 volgde annexatie door imperialistisch Japan. Korea werd vijfendertig jaar lang een kolonie en vele Koreanen moesten naar Japan om er als slaven te werken aan het metrostelsel of in de mijnen. Dat heeft een enorme impact gehad op de identiteit van de Zainichi, de naar Japan geïmmigreerde Koreanen en hun nazaten. Lange tijd werden ze als tweederangsburgers beschouwd.
Die identiteitscrisis vormt de basis van het boek Pachinko, geschreven door de Koreaans-Amerikaanse Min Jin Lee, en de gelijknamige serie die dit verhaal verfilmt. Dit gebeurt relatief trouw, maar boek en serie verschillen wel in structuur. Terwijl de roman het leven van stammoeder Sunja en haar familieleden chronologisch behandelt, heeft de serie een vertelstijl à la The Godfather Part II. Er wordt heen en weer gesprongen in de tijd, in seizoen twee vooral tussen 1945 en 1989.
Tijdens de oorlogsjaren draait het plot om de jonge moeder Sunja en in een later stadium haar zoon Noa, terwijl haar zeer ambitieuze kleinzoon Solomon, die het Amerikaanse kapitalisme omarmde, het centrale personage is van het latere tijdsblok. Net zoals in de eerdergenoemde misdaadklassieker van Francis Ford Coppola zorgt dat voor een interessante vergelijking tussen twee generaties, namelijk Koreanen die pas later in Japan arriveerden en zij die er geboren en getogen zijn.
Showrunner Soo Hugh verrast door een paar originele ingrepen. Zo is de passage over de atoombom op Nagasaki in zwart-wit gefilmd en bevat deze aflevering geen begingeneriek. Een wijs besluit, want met zo'n immense tragedie is het niet bepaald gepast om de acteurs een vrolijk openingsdansje te laten opvoeren. Minstens zo interessant is de toevoeging van een platonische romance tussen oudere Sunja en een Japanner, die een onverwacht licht werpt op een door Japanse soldaten aangerichte slachting.
Pachinko is niet mals over de Japanse behandeling van Koreanen tijdens de periode 1910-1945. Begrijpelijk dat men in Japan niet gelukkig is met de serie. Dat zal met het tweede seizoen zeker niet veranderen. Toch had Pachinko met het tonen van de Japanse gruwelijkheden tijdens de Tweede Wereldoorlog nog veel verder kunnen gaan. Zo wordt er met geen woord gerept over de honderdduizenden Koreaanse vrouwen die tot prostitutie werden gedwongen. Vermoedelijk was dat een brug te ver.
Het was echter nooit de bedoeling dat de serie (en het boek) het proces van Japan zou maken. Het gevoel van gespletenheid bij de Zainichi moest de kern van de familiekroniek blijven. Die krijgt in dit tweede seizoen een climax via het verhaal van Noa, die in het eerste seizoen nog niet was opgedoken. Als kind van twee vaders, een prediker (adoptief) en een gangster (biologisch), weerspiegelt de oudste zoon van Sunja de keuze die zijn moeder jaren eerder moest maken en het innerlijke conflict tussen goedheid en verdorvenheid.
Pachinko is zeer rijk aan thema's, maar slaagt ook als puur entertainment. Toegegeven, de scenaristen rekken soms bepaalde scènes met (te) veel uitleggerige dialogen en de regisseurs voelen geen schroom om melodramatische wendingen te ondersteunen met veel te nadrukkelijke sentimentele muzak. Maar er gebeurt zo veel en je leeft zodanig mee met de personages, die allemaal een reden voor hun handelen, dat je die commerciële toegevingen gemakkelijk accepteert.
Mogelijk komt er nog een derde seizoen, al is inmiddels wel vijfentachtig procent van het boek verfilmd. Dat derde seizoen zou dan vooral gaan over de jaren zestig. Maar in feite is het hele verhaal al min of meer verteld. In ieder geval zullen de scenaristen, als ze andere pistes bewandelen en nieuwe personages willen scheppen, veel creativiteit aan de dag moeten leggen om de ideeën van Min Jin Lee te overtreffen. Hopelijk beseffen ze dat en trekken ze er een streep onder. Een kwestie van eindigen in schoonheid.
Pachinko is te zien bij Apple TV+.
Het was uitkijken naar seizoen twee van Pachinko, want het eerste seizoen verfilmde slechts de helft van de gelijknamige bestseller. In het verhaal van een Koreaanse familie in het Japanse Osaka ontbraken vooral de gebeurtenissen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Seizoen twee lost vele verwachtingen in, maar bezondigt zich daarbij wel aan vele sentimentele momenten. Echter, de inhoud is zo boeiend, de personages zo rijk getekend en de historische achtergrond zo interessant dat je toch ademloos toekijkt.
In Europa weten we te weinig over de Koreaanse geschiedenis. Daar kan Pachinko zeker wat aan doen. Het oude Joseon-Korea, geplet tussen China en Japan, was korte tijd een keizerrijk, maar in 1910 volgde annexatie door imperialistisch Japan. Korea werd vijfendertig jaar lang een kolonie en vele Koreanen moesten naar Japan om er als slaven te werken aan het metrostelsel of in de mijnen. Dat heeft een enorme impact gehad op de identiteit van de Zainichi, de naar Japan geïmmigreerde Koreanen en hun nazaten. Lange tijd werden ze als tweederangsburgers beschouwd.
Die identiteitscrisis vormt de basis van het boek Pachinko, geschreven door de Koreaans-Amerikaanse Min Jin Lee, en de gelijknamige serie die dit verhaal verfilmt. Dit gebeurt relatief trouw, maar boek en serie verschillen wel in structuur. Terwijl de roman het leven van stammoeder Sunja en haar familieleden chronologisch behandelt, heeft de serie een vertelstijl à la The Godfather Part II. Er wordt heen en weer gesprongen in de tijd, in seizoen twee vooral tussen 1945 en 1989.
Tijdens de oorlogsjaren draait het plot om de jonge moeder Sunja en in een later stadium haar zoon Noa, terwijl haar zeer ambitieuze kleinzoon Solomon, die het Amerikaanse kapitalisme omarmde, het centrale personage is van het latere tijdsblok. Net zoals in de eerdergenoemde misdaadklassieker van Francis Ford Coppola zorgt dat voor een interessante vergelijking tussen twee generaties, namelijk Koreanen die pas later in Japan arriveerden en zij die er geboren en getogen zijn.
Showrunner Soo Hugh verrast door een paar originele ingrepen. Zo is de passage over de atoombom op Nagasaki in zwart-wit gefilmd en bevat deze aflevering geen begingeneriek. Een wijs besluit, want met zo'n immense tragedie is het niet bepaald gepast om de acteurs een vrolijk openingsdansje te laten opvoeren. Minstens zo interessant is de toevoeging van een platonische romance tussen oudere Sunja en een Japanner, die een onverwacht licht werpt op een door Japanse soldaten aangerichte slachting.
Pachinko is niet mals over de Japanse behandeling van Koreanen tijdens de periode 1910-1945. Begrijpelijk dat men in Japan niet gelukkig is met de serie. Dat zal met het tweede seizoen zeker niet veranderen. Toch had Pachinko met het tonen van de Japanse gruwelijkheden tijdens de Tweede Wereldoorlog nog veel verder kunnen gaan. Zo wordt er met geen woord gerept over de honderdduizenden Koreaanse vrouwen die tot prostitutie werden gedwongen. Vermoedelijk was dat een brug te ver.
Het was echter nooit de bedoeling dat de serie (en het boek) het proces van Japan zou maken. Het gevoel van gespletenheid bij de Zainichi moest de kern van de familiekroniek blijven. Die krijgt in dit tweede seizoen een climax via het verhaal van Noa, die in het eerste seizoen nog niet was opgedoken. Als kind van twee vaders, een prediker (adoptief) en een gangster (biologisch), weerspiegelt de oudste zoon van Sunja de keuze die zijn moeder jaren eerder moest maken en het innerlijke conflict tussen goedheid en verdorvenheid.
Pachinko is zeer rijk aan thema's, maar slaagt ook als puur entertainment. Toegegeven, de scenaristen rekken soms bepaalde scènes met (te) veel uitleggerige dialogen en de regisseurs voelen geen schroom om melodramatische wendingen te ondersteunen met veel te nadrukkelijke sentimentele muzak. Maar er gebeurt zo veel en je leeft zodanig mee met de personages, die allemaal een reden voor hun handelen, dat je die commerciële toegevingen gemakkelijk accepteert.
Mogelijk komt er nog een derde seizoen, al is inmiddels wel vijfentachtig procent van het boek verfilmd. Dat derde seizoen zou dan vooral gaan over de jaren zestig. Maar in feite is het hele verhaal al min of meer verteld. In ieder geval zullen de scenaristen, als ze andere pistes bewandelen en nieuwe personages willen scheppen, veel creativiteit aan de dag moeten leggen om de ideeën van Min Jin Lee te overtreffen. Hopelijk beseffen ze dat en trekken ze er een streep onder. Een kwestie van eindigen in schoonheid.
Pachinko is te zien bij Apple TV+.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
Vorige dag 