'KAOS': moderne satire gemixt met Griekse mythologie
Het lot valt niet te ontlopen, zelfs niet als je een god bent.
Jeff Goldblum verdubbelt altijd op schijnbaar laconieke wijze het komische gehalte van de producties waar hij in speelt. Ook de satirische serie KAOS profiteert ten volle van Goldblums unieke mimiek en mompelende manier van praten. Als oppergod Zeus steelt hij de show in een modern verhaal over liefde, lotsbestemming, ballenjongens en de grillen van de macht in de boven- en onderwereld.
Het rommelt in de kosmos. Zeus leeft onder het juk van een profetie die stelt dat de goddelijke familie zal vallen en chaos zal heersen. Een samenspel van drie mensen zal zijn ondergang teweegbrengen, maar de egocentrische oppergod is niet van plan zonder slag of stoot ten onder te gaan. Zeus beweegt hemel en aarde om aan zijn lot te ontkomen, maar elke handeling brengt hem natuurlijk juist dichter bij de voorspelde bestemming. Niemand kan de schikgodinnen foppen, zelfs de meester van de Olympus niet.
Die Olympus is trouwens met zijn tijd meegegaan. Het is een luxe villa met een zwembad, ligstoelen en ballenjongens in onberispelijk wit als bediening. Zoals de Griekse godenwereld in de mythologie van de oudheid de toenmalige mens vertegenwoordigde, zo reflecteren de goden in KAOS de emoties, relaties en onvolkomenheden van de nakomelingen van Eva in de eenentwintigste eeuw. Eigenlijk is er niet zoveel veranderd: hebzucht, narcisme en machtsmisbruik zijn van alle tijden, maar dat geldt ook voor genegenheid, opoffering en mededogen.
De moderne leefwereld en mythologie van KAOS steken prima in elkaar. De belangrijke gebeurtenissen op aarde vinden plaats op Kreta, waar een minidictator (Minos) op moet treden wanneer de Olympiadag – een ode aan de goden – door rebellen wordt verstoord. Allerhande Griekse mythen en sagen spelen in aangepaste vorm een rol. Cassandra is een zwerver die natuurlijk door niemand wordt geloofd en Daedalus de gevangene van Minos die op tragische wijze zijn zoon is verloren. Het aardse relaas wordt echter gedragen door de popster Orpheus en zijn grote liefde Eurydice (Riddy) die beter op moet letten bij het oversteken.
In KAOS treedt slechts een vijftal goden op, wat helpt om het gelaagde verhaal geconcentreerd te houden. Ondanks het soms trage tempo is het plot behoorlijk complex en bevat het een paar flinke verrassingen. De humor is soms absurdistisch – niet zo vreemd gezien het eigenaardige uitgangspunt – maar vooral onderkoeld en ironisch. De droge dialogen vol misverstanden zijn Goldblum en de andere acteurs op het lijf geschreven. Aurora Perrineau als Riddy en Janet McTeer als oppergodin Hera springen eruit, maar ook Stephen Dillane als de vastgeketende verteller Prometheus, die zich rechtstreeks tot de kijker richt, is niet te versmaden.
Alle humor ten spijt is KAOS een donkere serie over gebroken liefdesrelaties, vergankelijkheid en lotsbestemming. De serieuze thema's liggen dicht aan het oppervlak, met een overeenkomstige visuele presentatie. In stemmige zwart-witbeelden wordt de onderwereld getoond, waar het er bij tijd en wijlen behoorlijk bloederig aan toegaat. Riddy en de andere mensen staan voor lastige keuzes, waarbij ze de goden en de kijker tonen wat menszijn betekent. Onder moeilijke omstandigheden proberen ze aan die betekenis vast te houden. De maatschappijkritiek en zoektocht naar het goede geven deze serie een diepere laag, al blijft het natuurlijk satire.
KAOS is zeker niet voor iedereen, maar je hoeft niet per se gymnasiast te zijn om er plezier aan te beleven. Kennis van de Griekse mythologie is leuk om de nuances en verschillen te herkennen, maar showrunner Charlie Covell bouwt een oorspronkelijke wereld die interessant genoeg is om de kijker acht afleveringen lang te vermaken. De komische vertolkingen, leuke plotwendingen en hippe soundtrack doen de rest. De schikgodinnen bepaalden dat er een gunstige wind waait door deze productie met Goldblum en vrienden.
KAOS is te zien bij Netflix.