Recensie
'Douglas Is Cancelled': apart dat de ster van de show als tweede op de aftiteling staat
De briljante laatste twee afleveringen maken de vermoeiende eerste twee het doorkomen waard.
Regie: Ben Palmer | Cast: Karen Gillan (Madeline), Hugh Bonneville (Douglas), Alex Kingston (Sheila), Ben Miles (Toby), Madeleine Power (Claudia), e.a. | Afleveringen: 4 | Speelduur: 40-45 minuten | Jaar: 2024
Sommige schrijvers hebben duidelijk een iets te hoge dunk van hun werk. En hoe meer macht zij hebben, des te minder er in hun scripts mag worden geknipt. Sherlock-showrunner Steven Moffat is zo'n schrijver. Zo had Inside Man twee jaar geleden merkbaar een air alsof Moffat het allemaal geniaal vond, ook vertelde de serie een pijnlijk ongeloofwaardig verhaal. De eerste twee afleveringen van Douglas Is Cancelled wekken ook dat gevoel op. Vooral vanwege ellenlange scènes die vanwege de dialogen zogenaamd meeslepend zijn. Want dat zijn ze niet. Maar verrek, die laatste twee afleveringen zijn verdomd krachtig.
Douglas zit als nieuwslezer al dertig jaar in het vak wanneer plots op sociale media een bericht verschijnt waarin hij ervan wordt beticht in een dronken bui op een feestje een ongepaste en vrouwonvriendelijke seksmop te hebben verteld. Zijn medepresentator Madeline maakt het nog erger door het bericht op haar eigen account te delen, vergezeld van een tekst die vaag genoeg is om te kunnen worden geïnterpreteerd als afwijzing van de beschuldiging of van hem. En laat zijn vrouw nou net werken voor een krant die de regel heeft dat niemands privéleven onaantastbaar is.
The Newsroom staat vanwege de waanzinnige openingsscène, om niet lang daarna te stagneren in kwaliteit. Douglas Is Cancelled overtreft dat met een pakkende start van slechte enkele minuten, met zelfs memorabele zinnen ("een beroemdheid is pas echt dood wanneer jij dat hebt verkondigd"), om in de eerstvolgende scène al te vervallen in onnodig lange en saaie gesprekken.
En dat houdt twee afleveringen aan. Al halverwege zo'n scène hoop je dat de conversatie zich afrondt en de volgende zich aandient, maar het gaat nog minutenlang door. Het is duidelijk dat Moffat meent dat hij de kijker iets voorschotelt waar de vonken vanaf vliegen, maar het is slechts de wens op een volgende scène die vurig is.
Niet alle personages zijn even sterk. Het meest storend is Douglas' puberdochter. Zelfs kunstmatige intelligentie zou niet zo'n bordkartonnen tiener bedenken. Dit is geen rebelse meid, dit is gewoon een kind dat zo extreem stereotiep is dat het als gestoord overkomt. En ook buitengewoon irritant: net zolang vragen "Waarom schreeuw je tegen me?", totdat de ander van onmacht de stem verheft en daarop te horen krijgt: "Zie je wel?"
De cliffhangers zijn het schoolvoorbeeld van zwakke pogingen om de kijker terug te laten keren. De eerste aflevering eindigt met Madeline in haar kantoor die Douglas strak aankijkt en hem gebiedt de deur te sluiten. Aflevering twee begint met Madeline die vraagt: "Wat kan ik voor je doen?" Serieus? Was die intense blik en dat commando om de deur te sluiten een neutraal moment?
De cliffhanger van aflevering drie is dezelfde als die van aflevering twee. Letterlijk. Het verhaal gaat terug in de tijd om een ander perspectief te introduceren, om helemaal aan het einde weer op hetzelfde moment te belanden. Maar dit valt te vergeven, want dat andere perspectief onthult wat dit verhaal echt is. Afleveringen drie en vier, oftewel de tweede helft van de miniserie, hakken er diep in. Ditmaal sprankelen de dialogen zodanig dat de lengte van de scènes niet eens opvalt. Dat komt niet alleen door de kwaliteit van de dialogen, maar ook door Karen Gillan als Madeline.
Gillan, met name bekend van de Guardians of the Galaxy-trilogie en de recente Jumanji-films, mag zich in Douglas Is Cancelled eindelijk uitleven in haar eigen Schots accent. Ze is in de tweede aflevering al aanzienlijk meer aanwezig dan in de eerste, maar in de tweede helft van de miniserie draait het echt om haar. En gezien het onderwerp is het dan zeer frappant dat Hugh Bonneville als ster van de show de eerste vermelding krijgt in plaats van zij.
Hij mag er zijn, geen twijfel over mogelijk. De consistentie van zijn personage is ietwat wankel – voor lange tijd komt hij over als een beïnvloedbare sul, terwijl hij uiteindelijk fier en zelfverzekerd kan zijn – maar dat hij zich hier zo moeiteloos doorheen ploetert laat zien wat voor topacteur hij is. Maar er is uiteindelijk maar één persoon die de eerste vermelding verdient en dat is Gillan.
Het is jammer genoeg niet mogelijk om de eerste twee afleveringen over te slaan en te beginnen bij de derde, want ze zijn onderdeel van het geheel. Maar het is zonde dat deze opzet van de serie voller is van zichzelf is dan hij verdient te zijn.
Douglas Is Cancelled is te zien bij SkyShowtime.
Sommige schrijvers hebben duidelijk een iets te hoge dunk van hun werk. En hoe meer macht zij hebben, des te minder er in hun scripts mag worden geknipt. Sherlock-showrunner Steven Moffat is zo'n schrijver. Zo had Inside Man twee jaar geleden merkbaar een air alsof Moffat het allemaal geniaal vond, ook vertelde de serie een pijnlijk ongeloofwaardig verhaal. De eerste twee afleveringen van Douglas Is Cancelled wekken ook dat gevoel op. Vooral vanwege ellenlange scènes die vanwege de dialogen zogenaamd meeslepend zijn. Want dat zijn ze niet. Maar verrek, die laatste twee afleveringen zijn verdomd krachtig.
Douglas zit als nieuwslezer al dertig jaar in het vak wanneer plots op sociale media een bericht verschijnt waarin hij ervan wordt beticht in een dronken bui op een feestje een ongepaste en vrouwonvriendelijke seksmop te hebben verteld. Zijn medepresentator Madeline maakt het nog erger door het bericht op haar eigen account te delen, vergezeld van een tekst die vaag genoeg is om te kunnen worden geïnterpreteerd als afwijzing van de beschuldiging of van hem. En laat zijn vrouw nou net werken voor een krant die de regel heeft dat niemands privéleven onaantastbaar is.
The Newsroom staat vanwege de waanzinnige openingsscène, om niet lang daarna te stagneren in kwaliteit. Douglas Is Cancelled overtreft dat met een pakkende start van slechte enkele minuten, met zelfs memorabele zinnen ("een beroemdheid is pas echt dood wanneer jij dat hebt verkondigd"), om in de eerstvolgende scène al te vervallen in onnodig lange en saaie gesprekken.
En dat houdt twee afleveringen aan. Al halverwege zo'n scène hoop je dat de conversatie zich afrondt en de volgende zich aandient, maar het gaat nog minutenlang door. Het is duidelijk dat Moffat meent dat hij de kijker iets voorschotelt waar de vonken vanaf vliegen, maar het is slechts de wens op een volgende scène die vurig is.
Niet alle personages zijn even sterk. Het meest storend is Douglas' puberdochter. Zelfs kunstmatige intelligentie zou niet zo'n bordkartonnen tiener bedenken. Dit is geen rebelse meid, dit is gewoon een kind dat zo extreem stereotiep is dat het als gestoord overkomt. En ook buitengewoon irritant: net zolang vragen "Waarom schreeuw je tegen me?", totdat de ander van onmacht de stem verheft en daarop te horen krijgt: "Zie je wel?"
De cliffhangers zijn het schoolvoorbeeld van zwakke pogingen om de kijker terug te laten keren. De eerste aflevering eindigt met Madeline in haar kantoor die Douglas strak aankijkt en hem gebiedt de deur te sluiten. Aflevering twee begint met Madeline die vraagt: "Wat kan ik voor je doen?" Serieus? Was die intense blik en dat commando om de deur te sluiten een neutraal moment?
De cliffhanger van aflevering drie is dezelfde als die van aflevering twee. Letterlijk. Het verhaal gaat terug in de tijd om een ander perspectief te introduceren, om helemaal aan het einde weer op hetzelfde moment te belanden. Maar dit valt te vergeven, want dat andere perspectief onthult wat dit verhaal echt is. Afleveringen drie en vier, oftewel de tweede helft van de miniserie, hakken er diep in. Ditmaal sprankelen de dialogen zodanig dat de lengte van de scènes niet eens opvalt. Dat komt niet alleen door de kwaliteit van de dialogen, maar ook door Karen Gillan als Madeline.
Gillan, met name bekend van de Guardians of the Galaxy-trilogie en de recente Jumanji-films, mag zich in Douglas Is Cancelled eindelijk uitleven in haar eigen Schots accent. Ze is in de tweede aflevering al aanzienlijk meer aanwezig dan in de eerste, maar in de tweede helft van de miniserie draait het echt om haar. En gezien het onderwerp is het dan zeer frappant dat Hugh Bonneville als ster van de show de eerste vermelding krijgt in plaats van zij.
Hij mag er zijn, geen twijfel over mogelijk. De consistentie van zijn personage is ietwat wankel – voor lange tijd komt hij over als een beïnvloedbare sul, terwijl hij uiteindelijk fier en zelfverzekerd kan zijn – maar dat hij zich hier zo moeiteloos doorheen ploetert laat zien wat voor topacteur hij is. Maar er is uiteindelijk maar één persoon die de eerste vermelding verdient en dat is Gillan.
Het is jammer genoeg niet mogelijk om de eerste twee afleveringen over te slaan en te beginnen bij de derde, want ze zijn onderdeel van het geheel. Maar het is zonde dat deze opzet van de serie voller is van zichzelf is dan hij verdient te zijn.
Douglas Is Cancelled is te zien bij SkyShowtime.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
Vorige dag 