Recensie
'La Maison': drama bij Paris Fashion Week
Een soapachtige serie over een vallend mode-imperium in de Franse hoofdstad.
Regie: Fabrice Gobert, Daniel Grou | Cast: Zita Hanrot (Paloma Castel), Lambert Wilson (Vincent Ledu), Carole Bouquet (Diane Rovel), Antoine Reinartz (Robinson Ledu), Pierre Deladonchamps (Vincent Ledu), e.a. | Afleveringen: 10 | Speelduur: 45-57 minuten | Jaar: 2024
Zelfs een gevestigde naam ontsnapt niet aan de klauwen van het internet. We zien het tegenwoordig vaak genoeg gebeuren dat ceo's en andere hoge piefen bij grote bedrijven door het stof moeten als op social media een oude tweet of een onfortuinlijke video opduikt. In La Maison gaat het om Vincent Ledu, creatief genie bij modehuis Ledu. We volgen we het wankelende modehuis in zijn pogingen de naam te zuiveren en het honderd jaar oude instituut te laten voortbestaan.
De problemen beginnen als Vincent zich razend uitlaat over een belangrijke, maar lastige Aziatische klant. Zijn relaas is niet alleen onbekoorlijk, maar ook racistisch. Daar gaat het internet natuurlijk niet mee akkoord, waarna de carrière van Vincent en zijn 'maison' ineens aan een zijden draadje hangen, zoals hij het zelf zo mooi in vaktermen formuleert. Zijn rechterhand en voormalige muze Perle Foster heeft de oplossing: Paloma Castel. Deze jonge ontwerpster zorgt voor opschudding met haar milieubewuste en activistische collecties, en is toevallig ook nog eens de dochter van Vincents oude vlam.
Een heleboel ontwrichting dus. Dat is dan ook kenmerkend voor de serie, die bijna als een ouderwetse soap aanvoelt. Tegenover ieder triomfantelijk moment voor de hoofdpersonages staat een enorme tegenslag, een echte 'gamechanger'. Dit houdt het spannend en houdt de aandacht vast, maar na de derde keer vraag je je toch ook af of de makers geen andere manieren hebben om het verhaal te laten lopen. Op deze manier hebben plotpunten namelijk amper betekenis of consequenties.
Dan zijn er nog de personages: de gehele familie Ledu, bestaande uit Vincent, zijn broer en zus, zijn neefje en zwager, en als een soort verlengstuk Perle en Paloma. Daartegenover staat de familie Rovel: moeder, dochter en ook hier de broer van Vincent. Victor speelt namelijk een dubbelrol in dit verhaal. Ontslagen door zijn broer, met wie hij toch al niet overweg kon, trouwde hij met de dochter van de Rovel-clan en gaf daarmee haar moeder vrije toegang tot huize Ledu, waarmee ze geobsedeerd is.
Het is niet meteen duidelijk achter wie we ons zouden moeten scharen in de Ledu/Rovel-vete. In eerste instantie wordt Paloma gepresenteerd als de sociaalbewuste heldin tegenover het corrupte zakenleven, maar haar onverstoorbaar idealistische houding laat haar eerder zeurderig en naïef overkomen. Elk personage is op zijn of haar eigen manier onsympathiek, wat het moeilijk maakt om door de eerste afleveringen te komen.
Na een tijdje raak je hier echter aan gewend en leer je meebewegen met de dramatische verhaallijnen. Van echte karakterontwikkeling is geen sprake. Vincent wordt met goede reden uit zijn functie gezet, maar we zien hem nooit écht reflecteren op zijn racistische uitspraken en omdat hij een traumatisch verleden heeft wordt verwacht dat we het hem maar gewoon vergeven. "No questions asked." Uiteindelijk zijn het de acteerprestaties die de personages redden.
Al met al is de in totaal ongeveer tien uur durende serie goed voor minstens vijf uur kijkplezier. Een score van vijftig procent. Ik zou willen zeggen dat je de resterende vijf uur prima op de achtergrond kan laten draaien, maar zonder de ondertiteling zal een groot deel van de kijkers toch geen idee hebben wat er gezegd wordt. Gelukkig voor La Maison staan soapseries niet bekend om goed uitgewerkte verhaallijnen en personages, dus dit is een serie voor de liefhebbers van het genre.
La Maison is te zien bij Apple TV+.
Zelfs een gevestigde naam ontsnapt niet aan de klauwen van het internet. We zien het tegenwoordig vaak genoeg gebeuren dat ceo's en andere hoge piefen bij grote bedrijven door het stof moeten als op social media een oude tweet of een onfortuinlijke video opduikt. In La Maison gaat het om Vincent Ledu, creatief genie bij modehuis Ledu. We volgen we het wankelende modehuis in zijn pogingen de naam te zuiveren en het honderd jaar oude instituut te laten voortbestaan.
De problemen beginnen als Vincent zich razend uitlaat over een belangrijke, maar lastige Aziatische klant. Zijn relaas is niet alleen onbekoorlijk, maar ook racistisch. Daar gaat het internet natuurlijk niet mee akkoord, waarna de carrière van Vincent en zijn 'maison' ineens aan een zijden draadje hangen, zoals hij het zelf zo mooi in vaktermen formuleert. Zijn rechterhand en voormalige muze Perle Foster heeft de oplossing: Paloma Castel. Deze jonge ontwerpster zorgt voor opschudding met haar milieubewuste en activistische collecties, en is toevallig ook nog eens de dochter van Vincents oude vlam.
Een heleboel ontwrichting dus. Dat is dan ook kenmerkend voor de serie, die bijna als een ouderwetse soap aanvoelt. Tegenover ieder triomfantelijk moment voor de hoofdpersonages staat een enorme tegenslag, een echte 'gamechanger'. Dit houdt het spannend en houdt de aandacht vast, maar na de derde keer vraag je je toch ook af of de makers geen andere manieren hebben om het verhaal te laten lopen. Op deze manier hebben plotpunten namelijk amper betekenis of consequenties.
Dan zijn er nog de personages: de gehele familie Ledu, bestaande uit Vincent, zijn broer en zus, zijn neefje en zwager, en als een soort verlengstuk Perle en Paloma. Daartegenover staat de familie Rovel: moeder, dochter en ook hier de broer van Vincent. Victor speelt namelijk een dubbelrol in dit verhaal. Ontslagen door zijn broer, met wie hij toch al niet overweg kon, trouwde hij met de dochter van de Rovel-clan en gaf daarmee haar moeder vrije toegang tot huize Ledu, waarmee ze geobsedeerd is.
Het is niet meteen duidelijk achter wie we ons zouden moeten scharen in de Ledu/Rovel-vete. In eerste instantie wordt Paloma gepresenteerd als de sociaalbewuste heldin tegenover het corrupte zakenleven, maar haar onverstoorbaar idealistische houding laat haar eerder zeurderig en naïef overkomen. Elk personage is op zijn of haar eigen manier onsympathiek, wat het moeilijk maakt om door de eerste afleveringen te komen.
Na een tijdje raak je hier echter aan gewend en leer je meebewegen met de dramatische verhaallijnen. Van echte karakterontwikkeling is geen sprake. Vincent wordt met goede reden uit zijn functie gezet, maar we zien hem nooit écht reflecteren op zijn racistische uitspraken en omdat hij een traumatisch verleden heeft wordt verwacht dat we het hem maar gewoon vergeven. "No questions asked." Uiteindelijk zijn het de acteerprestaties die de personages redden.
Al met al is de in totaal ongeveer tien uur durende serie goed voor minstens vijf uur kijkplezier. Een score van vijftig procent. Ik zou willen zeggen dat je de resterende vijf uur prima op de achtergrond kan laten draaien, maar zonder de ondertiteling zal een groot deel van de kijkers toch geen idee hebben wat er gezegd wordt. Gelukkig voor La Maison staan soapseries niet bekend om goed uitgewerkte verhaallijnen en personages, dus dit is een serie voor de liefhebbers van het genre.
La Maison is te zien bij Apple TV+.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
Vorige dag