Recensie
'La Maison': drama bij Paris Fashion Week
Een soapachtige serie over een vallend mode-imperium in de Franse hoofdstad.
Regie: Fabrice Gobert, Daniel Grou | Cast: Zita Hanrot (Paloma Castel), Lambert Wilson (Vincent Ledu), Carole Bouquet (Diane Rovel), Antoine Reinartz (Robinson Ledu), Pierre Deladonchamps (Victor Ledu), e.a. | Afleveringen: 10 | Speelduur: 45-57 minuten | Jaar: 2024
Zelfs een gevestigde naam ontsnapt niet aan de klauwen van het internet. We zien tegenwoordig vaak genoeg hoge piefen van grote bedrijven door stof gaan wanneer op sociale media een onfortuinlijke oude tweet of een video van ze opduikt. In La Maison is het Vincent Ledu, creatief genie bij modehuis Ledu, die dit overkomt. Het wankelende modehuis poogt vervolgens zijn naam te zuiveren zodat het honderd jaar oude instituut kan voortbestaan.
De problemen beginnen doordat Vincent zich razend uitlaat over een belangrijke, maar lastige Aziatische klant. Zijn relaas is niet slechts beledigend, maar ronduit racistisch. Daar gaat het internet natuurlijk niet mee akkoord, waardoor de reputatie van Vincent en zijn 'maison' ineens aan een zijden draadje hangen. Zijn rechterhand en voormalige muze Perle Foster heeft de oplossing: Paloma Castel. Deze jonge ontwerpster zorgt die met haar milieubewuste en activistische collecties voor opschudding en is toevallig ook nog eens de dochter van Vincents oude vlam.
Doordat het verhaal zich kenmerkt door een hoop ontwrichting voelt de serie bijna aan als een ouderwetse soap. Tegenover ieder triomfantelijk moment voor de hoofdpersonages staat een enorme tegenslag, een ware 'gamechanger'. Daardoor blijft het verhaal spannend en de aandacht behouden, maar na de derde keer vraag je je toch ook af of de makers geen andere manieren hebben om het verhaal te laten lopen. Op deze manier hebben plotpunten namelijk amper betekenis of consequenties.
De familie Ledu, bestaat naast Vincent uit zijn broer, zus, neefje, zwager en als een soort verlengstuk Perle en Paloma. Daartegenover staat de familie Rovel: moeder, dochter en ook hier de broer van Vincent. Deze Victor speelt namelijk een dubbelrol in dit verhaal. Ontslagen door zijn broer, met wie hij toch al niet overweg kon, trouwde hij met de dochter van de Rovel-clan en gaf daarmee haar moeder vrije toegang tot huize Ledu, waarmee ze geobsedeerd is.
Het is niet meteen duidelijk achter wie we ons moeten scharen in de Ledu/Rovel-vete. In eerste instantie wordt Paloma gepresenteerd als de sociaalbewuste heldin tegenover het corrupte zakenleven, maar met haar onverstoorbaar idealistische houding komt ze eerder zeurderig en naïef over. Elk personage is op zijn of haar eigen manier onsympathiek, wat het moeilijk maakt om door de eerste afleveringen te komen.
Maar na een tijdje raak je hieraan gewend en leer je meebewegen met de dramatische verhaallijnen. Van echte karakterontwikkeling is echter geen sprake. Vincent wordt met goede reden uit zijn functie gezet, maar we zien hem nooit écht reflecteren op zijn racistische uitspraken. Omdat hij een traumatisch verleden heeft wordt verwacht dat we het hem maar gewoon vergeven. Uiteindelijk zijn het de acteerprestaties die de personages redden.
Het in totaal bijna tien uur durende La Maison is goed voor minstens vijf uur kijkplezier. Je zou de resterende vijf uur prima op de achtergrond kunnen laten draaien, maar zonder Nederlandse ondertiteling of bedrevenheid in de Franse taal heeft dat waarschijnlijk weinig zin. Gelukkig voor La Maison staan soapseries niet bekend om goed uitgewerkte verhaallijnen en personages. Een serie voor liefhebbers van het genre dus.
La Maison is te zien bij Apple TV+.
Zelfs een gevestigde naam ontsnapt niet aan de klauwen van het internet. We zien tegenwoordig vaak genoeg hoge piefen van grote bedrijven door stof gaan wanneer op sociale media een onfortuinlijke oude tweet of een video van ze opduikt. In La Maison is het Vincent Ledu, creatief genie bij modehuis Ledu, die dit overkomt. Het wankelende modehuis poogt vervolgens zijn naam te zuiveren zodat het honderd jaar oude instituut kan voortbestaan.
De problemen beginnen doordat Vincent zich razend uitlaat over een belangrijke, maar lastige Aziatische klant. Zijn relaas is niet slechts beledigend, maar ronduit racistisch. Daar gaat het internet natuurlijk niet mee akkoord, waardoor de reputatie van Vincent en zijn 'maison' ineens aan een zijden draadje hangen. Zijn rechterhand en voormalige muze Perle Foster heeft de oplossing: Paloma Castel. Deze jonge ontwerpster zorgt die met haar milieubewuste en activistische collecties voor opschudding en is toevallig ook nog eens de dochter van Vincents oude vlam.
Doordat het verhaal zich kenmerkt door een hoop ontwrichting voelt de serie bijna aan als een ouderwetse soap. Tegenover ieder triomfantelijk moment voor de hoofdpersonages staat een enorme tegenslag, een ware 'gamechanger'. Daardoor blijft het verhaal spannend en de aandacht behouden, maar na de derde keer vraag je je toch ook af of de makers geen andere manieren hebben om het verhaal te laten lopen. Op deze manier hebben plotpunten namelijk amper betekenis of consequenties.
De familie Ledu, bestaat naast Vincent uit zijn broer, zus, neefje, zwager en als een soort verlengstuk Perle en Paloma. Daartegenover staat de familie Rovel: moeder, dochter en ook hier de broer van Vincent. Deze Victor speelt namelijk een dubbelrol in dit verhaal. Ontslagen door zijn broer, met wie hij toch al niet overweg kon, trouwde hij met de dochter van de Rovel-clan en gaf daarmee haar moeder vrije toegang tot huize Ledu, waarmee ze geobsedeerd is.
Het is niet meteen duidelijk achter wie we ons moeten scharen in de Ledu/Rovel-vete. In eerste instantie wordt Paloma gepresenteerd als de sociaalbewuste heldin tegenover het corrupte zakenleven, maar met haar onverstoorbaar idealistische houding komt ze eerder zeurderig en naïef over. Elk personage is op zijn of haar eigen manier onsympathiek, wat het moeilijk maakt om door de eerste afleveringen te komen.
Maar na een tijdje raak je hieraan gewend en leer je meebewegen met de dramatische verhaallijnen. Van echte karakterontwikkeling is echter geen sprake. Vincent wordt met goede reden uit zijn functie gezet, maar we zien hem nooit écht reflecteren op zijn racistische uitspraken. Omdat hij een traumatisch verleden heeft wordt verwacht dat we het hem maar gewoon vergeven. Uiteindelijk zijn het de acteerprestaties die de personages redden.
Het in totaal bijna tien uur durende La Maison is goed voor minstens vijf uur kijkplezier. Je zou de resterende vijf uur prima op de achtergrond kunnen laten draaien, maar zonder Nederlandse ondertiteling of bedrevenheid in de Franse taal heeft dat waarschijnlijk weinig zin. Gelukkig voor La Maison staan soapseries niet bekend om goed uitgewerkte verhaallijnen en personages. Een serie voor liefhebbers van het genre dus.
La Maison is te zien bij Apple TV+.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
Vorige dag 