'Teacup': hoe meer er wordt weggegeven van het mysterie, hoe zwakker het wordt
Begint in alle opzichten sterk, maar daalt al rap af naar middelmatigheid.
Er zijn wat acteurs die niemand bij naam kent, ook al duiken ze al jaren op in allerlei films en series. Zoek ze maar op: Mary Pat Gleason, Jack McGee, Nancy Lenehan. Iemand die nu zo'n gezicht aan het worden is, is Boris McGiver. De man timmert al veertig jaar aan de weg, maar pas sinds deze eeuw valt hij wat meer op. Met name de laatste jaren krijgt hij grotere, opvallende rollen, in series als Evil en Servant. Hij is goed in divers acteren; ook in Teacup maakt hij iets moois van zijn bijrol. Wie gaat hem onthouden?
Maggie heeft een dierenartspraktijk op haar kleine boerderij. Haar gezinsleven loopt even wat minder lekker: haar man heeft een affaire gehad en haar aan MS lijdende schoonmoeder, met wie ze het niet goed kan vinden, wil graag bij hen intrekken. Dan beginnen er plots heel vreemde dingen te gebeuren: haar zoon gedraagt zich anders dan normaal, een gemaskerde man trekt een lijn en waarschuwt er niet overheen te stappen en alle stroom, motors en verbindingen vallen uit.
Teacup is gebaseerd op het boek Stinger uit 1988, zij het extreem losjes. Alleen het basisprincipe van goed versus kwaad is behouden; voor de rest heeft de serie een nieuw verzonnen verhaal. Maar ondanks de modernisatie voelt dit als iets uit de jaren tachtig. In ieder geval zodra duidelijk is waar het verhaal over gaat.
Deze onthulling komt veel te snel. Sterker nog, toelichting was eigenlijk helemaal niet nodig geweest. Het begin introduceert heel wat bizarre situaties, op een manier die doet vermoeden dat er iets logisch achter zit. Voor liefhebbers van het fantastische genre een prima insteek, die eigenlijk geen uitleg behoeft. Maar nee, de grootste antwoorden komen in dit eerste seizoen al op tafel. En ja, Teacup is bedoeld als langer lopende serie, dus reken maar op een onafgerond plot en een cliffhanger vlak voor het einde.
Halverwege het seizoen zit zo'n verplicht nummertje van een hele aflevering die teruggaat in de tijd en alle antwoorden biedt. Daarmee verdwijnt een hoop spanning. De makers weten duidelijk niet zo goed hoe ze het daarna interessant moeten houden. Zo is er een aflevering die voor een groot deel bestaat uit personages die met een zaklamp door ruimtes lopen, waarbij ze schrikken van elk klein geluidje (van die kraakjes die er willekeurig zijn ingestopt zonder dat er daadwerkelijk iemand opduikt). En dan duren die afleveringen, op eentje na, ook slechts een halfuur.
De cast bevat enkele bekende namen, zoals Yvonne Strahovski, Scott Speedman en Kathy Baker, die het prima doen. Er zijn ook wat onbekende namen, waarvan er een paar zijn wiens acteerwerk verklaart waarom ze niet beroemd zijn. Ook achter de schermen zijn er wat grote namen. Een van de producenten is James Wan, regisseur van Aquaman, Fast and Furious 7 en The Conjuring. Die leent zijn naam niet uitsluitend aan producties van de bovenste plank, maar ze hebben altijd wel iets. Dat geldt ook voor Teacup, dat voor een kleinschalige serie een aangenaam hoge productiekwaliteit heeft.
Teacup is absoluut niet slecht, maar ook niet meer dan gewoon goed. De spanning en interesse ebben snel weg nadat alles te vroeg is blootgegeven en het verhaal bouwt niet echt op naar een sterk hoogtepunt. Het persoonlijke drama is erg soapachtig, waardoor betrokkenheid bij de personages afwezig is. De liedjes voor de aftiteling zijn geforceerd 'anders dan verwacht'. De potentie voor paranoia maakt niks waar. Er zijn flauwe cliffhangers met slappe opvolgingen.
Het vermaakt. En dan met name liefhebbers van dit soort verhalen. Die zullen de eerdere opmerking dat dit voelt als iets uit de jaren tachtig begrijpen en ongetwijfeld klassiekers voor de geest halen waar deze serie aan doet denken. Voor anderen biedt Teacup een intrigerend begin (met wat bloederige effecten) dat uiteindelijk zal leiden tot milde teleurstelling.
Teacup is te zien bij SkyShowtime.