Recensie
'The Messenger': het leven als kaartspel
Deze bewerking van de succesvolle roman van Markus Zusak is thematisch rijk en complex, maar in de uitvoering voortdurend zoekende.
Regie: Daniel Nettheim, Helena Brooks, Jennifer Leacey | Cast: William McKenna (Ed Kennedy), Alexandra Jensen (Audrey Singer), Chris Alosio (Marv Leota), Kartanya Maynard (Ritchie Moran), Maggie Dence (Milla), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 50-56 minuten | Jaar: 2023
Wat is het doel van het leven? Op deze existentiële vraag gaat ook een achtdelig Australische coming-of-agedrama geen antwoord geven. Maar misschien komen we een stukje verder met het besef dat het leven mogelijk gaat om juist het ontdekken van wat we ermee moeten doen. Later als we groot zijn. En dat kunnen we bereiken door anderen en vooral toch ook onszelf te helpen.
Dat we allemaal ons spreekwoordelijke rugzakje hebben, gevuld met ervaringen die elk leven een andere kan op hebben gestuurd, kunnen de negentienjarige Ed en zijn vrienden beamen. Ed weet niet wat hij met zijn leven aan moet, behalve rondrijden in zijn taxi. Hij heeft een halfjaar geleden zijn vader verloren en met zijn moeder onderhoudt hij een moeizame relatie. Zijn oudere broer is overduidelijk het lievelingetje.
Beste vriendin Audrey runt een koffiekar, maar moet van haar moeder naar de grote stad om te studeren. De manisch-depressieve Ritchie beleefde op jonge leeftijd een heftige ervaring waarin zij zelf de hand had. De sportieve Marv lijkt vooral een enorme nietsnut. Weliswaar met een hart van goud, maar als er een rondje in de kroeg moet worden gedaan, dan heeft hij nooit zijn portemonnee bij zich.
Deze vriendengroep komt wekelijks samen voor een kaartavondje. Op een dag vindt Ed een speelkaart met daarop een drietal adressen en tijdstippen. Al snel komt hij erachter dat iets of iemand hem wat duidelijk wil maken. Hij wordt naar de adressen gestuurd zonder te weten wat hij daar moet doen, maar dit stelt hem wel in staat anderen te helpen. Als hij er eenmaal achter is wie hij dan moet helpen en waarmee.
The Messenger is de verfilming van de gelijknamige bestseller van auteur Markus Zusak, wiens schrijfwerk eerder resulteerde in het oorlogsdrama The Book Thief. Net als de jongeren die in deze miniserie centraal staan zijn ook de makers lange tijd op zoek naar niet alleen de juiste toon, maar ook naar het juiste accent en tempo. Zeker de helft van de acht afleveringen van pakweg een uur meandert voort zonder ooit een echte richting te kiezen.
De instructieve speelkaarten, die voortdurend worden aangevuld, blijken een potentieel effectieve rode draad die de nieuwsgierigheid in leven houden. De scenaristen en regisseurs die Zusaks boek onder handen namen lijken lange tijd niet te weten wat ze met de complexe materie aan moeten, want Eds missie wordt net zo makkelijk naar de achtergrond verdreven. Maar liefst vier verschillende schrijvers proberen elk met hun eigen aflevering ergens specifiek de nadruk op te leggen.
Het gevolg is dat de aanpak weliswaar veelzijdig is, maar dat het maar geen echte eenheid wil worden. Er valt echter genoeg te vertellen. Vooral wanneer er op de achtergronden van de personages wordt ingezoomd en duidelijk is wat hen drijft wil het eindelijk beklijven. Ed doet mooie ontmoetingen op. Zo leert hij de bejaarde Milla kennen die ik de taxichauffeur haar overleden echtgenoot ziet. Of een meisje dat elke dag hardloopt, een gezin dat eens goed Kerst wil vieren of een priester die wordt beticht van misbruik.
Niet elke ontmoeting helpt Ed en zijn vrienden verder. Het blijkt bovendien een sterke zet dat al op driekwart duidelijk wordt wie Ed die mysterieuze opdrachten geeft. Dat plaveit de weg voor echte verdieping die – zo wordt dan ook duidelijk – eigenlijk al die tijd al in opbouw was. Hoofdrolspeler William McKenna weet hierbij precies de juiste dosis onzekerheid en bravoure te combineren met een nerdy voorkomen.
Zijn personage is als het cement in de vriendschappen, maar zelf is de jongen ook zoekende. Je zou haast vergeten dat deze onevenwichtige maar innemende Australische reeks aftrapt met een overval op een tankstation waar Ed en zijn vrienden toevallig getuige van zijn en waar Ed als held uitkomt. Als zelfverkozen ‘boodschapper’ meet hij zich hierdoor tegen wil en dank een messiascomplex aan zonder te weten wat exact met deze rol aan te vangen.
Het is een wat gekunsteld construct van Zusak – hier tevens een van de producenten – dat een heleboel overhoophaalt. The Messenger is wellicht geen gestroomlijnd meesterwerk, maar verdient zeker het voordeel van de twijfel omdat het een keur aan ingewikkelde menselijke emoties en ervaringen verwerkt.
The Messenger is te zien bij Canal+.
Wat is het doel van het leven? Op deze existentiële vraag gaat ook een achtdelig Australische coming-of-agedrama geen antwoord geven. Maar misschien komen we een stukje verder met het besef dat het leven mogelijk gaat om juist het ontdekken van wat we ermee moeten doen. Later als we groot zijn. En dat kunnen we bereiken door anderen en vooral toch ook onszelf te helpen.
Dat we allemaal ons spreekwoordelijke rugzakje hebben, gevuld met ervaringen die elk leven een andere kan op hebben gestuurd, kunnen de negentienjarige Ed en zijn vrienden beamen. Ed weet niet wat hij met zijn leven aan moet, behalve rondrijden in zijn taxi. Hij heeft een halfjaar geleden zijn vader verloren en met zijn moeder onderhoudt hij een moeizame relatie. Zijn oudere broer is overduidelijk het lievelingetje.
Beste vriendin Audrey runt een koffiekar, maar moet van haar moeder naar de grote stad om te studeren. De manisch-depressieve Ritchie beleefde op jonge leeftijd een heftige ervaring waarin zij zelf de hand had. De sportieve Marv lijkt vooral een enorme nietsnut. Weliswaar met een hart van goud, maar als er een rondje in de kroeg moet worden gedaan, dan heeft hij nooit zijn portemonnee bij zich.
Deze vriendengroep komt wekelijks samen voor een kaartavondje. Op een dag vindt Ed een speelkaart met daarop een drietal adressen en tijdstippen. Al snel komt hij erachter dat iets of iemand hem wat duidelijk wil maken. Hij wordt naar de adressen gestuurd zonder te weten wat hij daar moet doen, maar dit stelt hem wel in staat anderen te helpen. Als hij er eenmaal achter is wie hij dan moet helpen en waarmee.
The Messenger is de verfilming van de gelijknamige bestseller van auteur Markus Zusak, wiens schrijfwerk eerder resulteerde in het oorlogsdrama The Book Thief. Net als de jongeren die in deze miniserie centraal staan zijn ook de makers lange tijd op zoek naar niet alleen de juiste toon, maar ook naar het juiste accent en tempo. Zeker de helft van de acht afleveringen van pakweg een uur meandert voort zonder ooit een echte richting te kiezen.
De instructieve speelkaarten, die voortdurend worden aangevuld, blijken een potentieel effectieve rode draad die de nieuwsgierigheid in leven houden. De scenaristen en regisseurs die Zusaks boek onder handen namen lijken lange tijd niet te weten wat ze met de complexe materie aan moeten, want Eds missie wordt net zo makkelijk naar de achtergrond verdreven. Maar liefst vier verschillende schrijvers proberen elk met hun eigen aflevering ergens specifiek de nadruk op te leggen.
Het gevolg is dat de aanpak weliswaar veelzijdig is, maar dat het maar geen echte eenheid wil worden. Er valt echter genoeg te vertellen. Vooral wanneer er op de achtergronden van de personages wordt ingezoomd en duidelijk is wat hen drijft wil het eindelijk beklijven. Ed doet mooie ontmoetingen op. Zo leert hij de bejaarde Milla kennen die ik de taxichauffeur haar overleden echtgenoot ziet. Of een meisje dat elke dag hardloopt, een gezin dat eens goed Kerst wil vieren of een priester die wordt beticht van misbruik.
Niet elke ontmoeting helpt Ed en zijn vrienden verder. Het blijkt bovendien een sterke zet dat al op driekwart duidelijk wordt wie Ed die mysterieuze opdrachten geeft. Dat plaveit de weg voor echte verdieping die – zo wordt dan ook duidelijk – eigenlijk al die tijd al in opbouw was. Hoofdrolspeler William McKenna weet hierbij precies de juiste dosis onzekerheid en bravoure te combineren met een nerdy voorkomen.
Zijn personage is als het cement in de vriendschappen, maar zelf is de jongen ook zoekende. Je zou haast vergeten dat deze onevenwichtige maar innemende Australische reeks aftrapt met een overval op een tankstation waar Ed en zijn vrienden toevallig getuige van zijn en waar Ed als held uitkomt. Als zelfverkozen ‘boodschapper’ meet hij zich hierdoor tegen wil en dank een messiascomplex aan zonder te weten wat exact met deze rol aan te vangen.
Het is een wat gekunsteld construct van Zusak – hier tevens een van de producenten – dat een heleboel overhoophaalt. The Messenger is wellicht geen gestroomlijnd meesterwerk, maar verdient zeker het voordeel van de twijfel omdat het een keur aan ingewikkelde menselijke emoties en ervaringen verwerkt.
The Messenger is te zien bij Canal+.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
Vorige dag