Recensie
'Rogue Heroes' seizoen 2: een lichtere missie, zwaardere gemoederen
De geschiedenis maakte van Paddy de nieuwe leider, de schrijver van deze serie maakt van hem de nieuwe ster.
Regie: Stephen Woolfenden | Cast: Jack O'Connell (Paddy Mayne), Sofia Boutella (Eve), Theo Barklem-Biggs (Reg), Stuart Campbell (Bill Stirling), Corin Silva (Jim), e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 57-59 minuten | Jaar: 2025
Schrijvers bedenken personages, acteurs brengen ze tot leven. Soms gebeurt dat zo succesvol dat een bijpersonage naar voren wordt geduwd en daarvoor zelfs het oorspronkelijke hoofdpersonage opzij wordt gezet. Het kan er echter wel voor zorgen dat een acteur daardoor zelfbewust wordt en de rol iets aandikt. Jack O'Connell heeft geleerd dat hij in het eerste seizoen van Rogue Heroes de aandacht trok als Paddy en doet er daarom, in samenwerking met de schrijver, nog wat schepjes bovenop. Gelukkig is dit vervolgseizoen sterk genoeg van zichzelf om dat geen afleiding te laten zijn.
Na een sleutelrol te hebben gespeeld in Noord-Afrika bevrijden van de nazi's, wordt de Britse SAS (Special Air Services) ingezet om in Italië een ingang te creëren. De voormalige leider David Stirling zit in een gevangenis bewaakt door Italianen, dus het stokje wordt doorgegeven aan Paddy. Met enkele vertrouwde gezichten aan zijn zijde en heel wat nieuwe vaart de SAS richting Sicilië om daar hun missie te starten. Alleen lijkt Paddy daar mentaal niet helemaal capabel voor.
In het vorige seizoen was David het hoofdpersonage, ook al hadden enkelen anderen ook grote rollen. De echte David Stirling is halverwege 1944 gevangengenomen en kwam pas vrij na de oorlog. Scenarist Steven Knight zet het gegeven van gevangenschap al wat vroeger in om de fictieve David zijn eigen kleine en doorlopende plotje te geven over hoe die (net als de echte) meermaals probeert te ontsnappen.
Aangezien de eerste aflevering opent met Paddy is het duidelijk dat hij de ster is van dit tweede seizoen. En oh, wat is zijn waanzin opgeschroefd. Maar Paddy is er ook een stuk intellectueler op geworden. Het enige wat zo goed als geen aandacht krijgt, is Paddy's seksualiteit en hoe hij daar soms mee worstelt.
Bedoeld of onbedoeld, het helpt wanneer zijn kameraad Jim aansluit om Paddy's waanzin in toom te houden. Wat volgt is enkele afleveringen die leiden tot wat momenten die meer aangrijpend zijn dan in het vorige seizoen. Wat betreft de actie zit de climax in de vierde aflevering. Aflevering vijf rondt dat af en de afsluiter is een aanzet naar de volgende missie (waarvan de uitkomst zo beroemd is dat het geen schade oplevert als er geen derde seizoen komt).
Een grote kracht van Rogue Heroes is dat het de bipolariteit van militair zijn tijdens een oorlog goed overbrengt. Het ene moment kan er gelachen worden, en de serie heeft sowieso de meest Britse soundtrack ooit met (punk)rock uit de jaren zeventig en tachtig. Even ontspannen, even de mannen laten zijn wie ze zijn. En dan ineens grijpt de realiteit je bij de keel, datgene waar een soldaat later die ontspanning voor nodig heeft: tijdelijk de gruwel onderdrukken.
Er zit al een opwarmer in de eerste aflevering waarin de mannen wordt opgedragen om in de stilte van een donkere nacht te blijven doorvaren, ongeacht wat ze om zich heen horen in het water. Het is een schok voor ze en het trauma hiervan blijft terugkeren. Maar de grootste steek komt pas enkele afleveringen later.
Het eerste seizoen had perfecte aankleding die zeer kundig in beeld werd gebracht, en dit tweede doet daar niet voor onder. Er is wederom een overtuigend tijdsbeeld met prachtige plaatjes. Waar Connor Swindells en Dominic West ditmaal praktisch afwezig zijn, krijgt Sofia Boutella meer tijd als Eve, de Frans-Algerijnse spion, verslaggever en vechter. Ze speelt het mooi en niet voor de hand liggend: een vrouw die moet knokken om haar aanwezigheid af te dwingen zonder te vervallen in sneren of woede, maar simpelweg acceptatie.
Paddy is nog steeds de ster van de show, maar wordt ditmaal ook geschreven personage als een personage dat alle aandacht en lof krijgt. Er komt een moment waarop hij even een innerlijke monoloog heeft, waarin hij uiteindelijk wrang concludeert: met al die schreeuwen en smeekbedes die in zijn hoofd blijven spoken is hij tenminste nooit meer alleen.
Het zou zonde zijn als het bij twee seizoenen van Rogue Heroes zou blijven, want schrijver Steven Knight heeft ditmaal een nog betere grip op zijn personages en weet inmiddels hoe hij een brok in de keel kan opwekken. Elke aflevering benadrukt dat de SAS weliswaar echt actief was in de Tweede Wereldoorlog, maar dat verder alles gefictionaliseerd is. Maar de horror van soldaat zijn in deze oorlog komt hoe dan ook keihard aan.
Rogue Heroes is te zien bij HBO Max.
Schrijvers bedenken personages, acteurs brengen ze tot leven. Soms gebeurt dat zo succesvol dat een bijpersonage naar voren wordt geduwd en daarvoor zelfs het oorspronkelijke hoofdpersonage opzij wordt gezet. Het kan er echter wel voor zorgen dat een acteur daardoor zelfbewust wordt en de rol iets aandikt. Jack O'Connell heeft geleerd dat hij in het eerste seizoen van Rogue Heroes de aandacht trok als Paddy en doet er daarom, in samenwerking met de schrijver, nog wat schepjes bovenop. Gelukkig is dit vervolgseizoen sterk genoeg van zichzelf om dat geen afleiding te laten zijn.
Na een sleutelrol te hebben gespeeld in Noord-Afrika bevrijden van de nazi's, wordt de Britse SAS (Special Air Services) ingezet om in Italië een ingang te creëren. De voormalige leider David Stirling zit in een gevangenis bewaakt door Italianen, dus het stokje wordt doorgegeven aan Paddy. Met enkele vertrouwde gezichten aan zijn zijde en heel wat nieuwe vaart de SAS richting Sicilië om daar hun missie te starten. Alleen lijkt Paddy daar mentaal niet helemaal capabel voor.
In het vorige seizoen was David het hoofdpersonage, ook al hadden enkelen anderen ook grote rollen. De echte David Stirling is halverwege 1944 gevangengenomen en kwam pas vrij na de oorlog. Scenarist Steven Knight zet het gegeven van gevangenschap al wat vroeger in om de fictieve David zijn eigen kleine en doorlopende plotje te geven over hoe die (net als de echte) meermaals probeert te ontsnappen.
Aangezien de eerste aflevering opent met Paddy is het duidelijk dat hij de ster is van dit tweede seizoen. En oh, wat is zijn waanzin opgeschroefd. Maar Paddy is er ook een stuk intellectueler op geworden. Het enige wat zo goed als geen aandacht krijgt, is Paddy's seksualiteit en hoe hij daar soms mee worstelt.
Bedoeld of onbedoeld, het helpt wanneer zijn kameraad Jim aansluit om Paddy's waanzin in toom te houden. Wat volgt is enkele afleveringen die leiden tot wat momenten die meer aangrijpend zijn dan in het vorige seizoen. Wat betreft de actie zit de climax in de vierde aflevering. Aflevering vijf rondt dat af en de afsluiter is een aanzet naar de volgende missie (waarvan de uitkomst zo beroemd is dat het geen schade oplevert als er geen derde seizoen komt).
Een grote kracht van Rogue Heroes is dat het de bipolariteit van militair zijn tijdens een oorlog goed overbrengt. Het ene moment kan er gelachen worden, en de serie heeft sowieso de meest Britse soundtrack ooit met (punk)rock uit de jaren zeventig en tachtig. Even ontspannen, even de mannen laten zijn wie ze zijn. En dan ineens grijpt de realiteit je bij de keel, datgene waar een soldaat later die ontspanning voor nodig heeft: tijdelijk de gruwel onderdrukken.
Er zit al een opwarmer in de eerste aflevering waarin de mannen wordt opgedragen om in de stilte van een donkere nacht te blijven doorvaren, ongeacht wat ze om zich heen horen in het water. Het is een schok voor ze en het trauma hiervan blijft terugkeren. Maar de grootste steek komt pas enkele afleveringen later.
Het eerste seizoen had perfecte aankleding die zeer kundig in beeld werd gebracht, en dit tweede doet daar niet voor onder. Er is wederom een overtuigend tijdsbeeld met prachtige plaatjes. Waar Connor Swindells en Dominic West ditmaal praktisch afwezig zijn, krijgt Sofia Boutella meer tijd als Eve, de Frans-Algerijnse spion, verslaggever en vechter. Ze speelt het mooi en niet voor de hand liggend: een vrouw die moet knokken om haar aanwezigheid af te dwingen zonder te vervallen in sneren of woede, maar simpelweg acceptatie.
Paddy is nog steeds de ster van de show, maar wordt ditmaal ook geschreven personage als een personage dat alle aandacht en lof krijgt. Er komt een moment waarop hij even een innerlijke monoloog heeft, waarin hij uiteindelijk wrang concludeert: met al die schreeuwen en smeekbedes die in zijn hoofd blijven spoken is hij tenminste nooit meer alleen.
Het zou zonde zijn als het bij twee seizoenen van Rogue Heroes zou blijven, want schrijver Steven Knight heeft ditmaal een nog betere grip op zijn personages en weet inmiddels hoe hij een brok in de keel kan opwekken. Elke aflevering benadrukt dat de SAS weliswaar echt actief was in de Tweede Wereldoorlog, maar dat verder alles gefictionaliseerd is. Maar de horror van soldaat zijn in deze oorlog komt hoe dan ook keihard aan.
Rogue Heroes is te zien bij HBO Max.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
Vorige dag