Recensie
'Ellis': Sharon D. Clarke maakt indruk als enigmatische Sherlock Holmes
Britse politieserie over een vrouwelijke, zwarte rechercheur scoort door een sterke hoofdrol en een eenduidige aanpak.
Regie: Nick Hurran, Andy Tohill, Ryan Tohill | Cast: Sharon D. Clarke (DCI Ellis), Andrew Gower (DS Chet Harper), Allison Harding (ACC Alison Leighton), Tom McKay (Eric Mercer), Chris Reilly (DCI Jim Belmont), e.a. | Afleveringen: 3 | Speelduur: 91-93 minuten | Jaar: 2024
Waarom zou je nog kijken naar de zoveelste politieserie die geïnspireerd is door Sherlock Holmes? Er zijn er al ontelbare. Maar zo nu en dan komt er een bovendrijven die alle elementen van het genre bevat en toch de moeite waard blijkt. Ellis is er zo een. De serie heeft niets baanbrekends, behalve een zwarte, vrouwelijke rechercheur als hoofdpersoon, en de moord- en verdwijningszaken zijn qua plot niet overdonderend, maar de eenduidige aanpak blijkt sterk genoeg om vierenhalf uur de aandacht vast te houden.
Ellis bestaat uit drie lange afleveringen die elk om een andere moord of verdwijning draaien. Over de rechercheur die deze zaken moet oplossen kom je weinig te weten. Ze is een vrouw en zwart. Het is misschien moeilijk te geloven, maar in Britse politieseries is dat een unicum. Hoewel er in werkelijkheid genoeg zwarte vrouwen een hoge functie bekleden bij de Britse politie, spelen ze op televisie altijd een ondergeschikte rol. Misschien heeft Luther, die andere serie over een zwarte rechercheur, ervoor gezorgd dat castingdirectors eens wat verder zochten dan hun neus lang is?
DCI (Detective Chief Inspector) Ellis is bedreven in het oplossen van vastgelopen zaken. Wanneer de plaatselijke politie faalt, wordt zij eropuit gestuurd. Toch zien weinigen haar graag komen. Ze is zakelijk, autoritair en emotioneel zeer intelligent, wat in heel wat Britse politiebureaus, met name de mannenbastions waar seksisme en racisme nogal eens de lelijke kop opsteken, voor gemor en protest zorgt. Maar Ellis laat niet over zich heen lopen. Ze is er om een opdracht uit te voeren en wie dat niet zint, krijgt een priemende blik als antwoord.
Het enige wat de afleveringen aan elkaar verbindt zijn Ellis' summiere mysterieuze telefoontjes naar huis en het videocontact met haar baas. Dat laatste doet een beetje denken aan hoe Dale Cooper in Twin Peaks sporadisch berichten inspreekt voor Diane, al bevat Ellis uiteraard geen spoor van surrealisme. Al vanaf de eerste aflevering krijgt de rechercheur een sidekick die luistert naar de naam Chet Harper. Deze hedendaagse dokter Watson is loyaal, intelligent en ambitieus, maar bovenal weet hij perfect hoe hij zijn Holmes moet aanvullen en accepteert hij haar afstandelijkheid.
In de allereerste zaak moet Ellis een moord en een verdwijning onderzoeken. Ze voelt echter meteen dat het plaatselijke politiebureau het zich gemakkelijk wil maken door de meest voor de hand liggende persoon als schuldige aan te wijzen. In aflevering twee belandt Ellis in een stadje waar een politieagente is verdwenen. Blijkt dat zij het slachtoffer was van intimidaties door haar mannelijke collega's (die mogelijk corrupt zijn) en haar het onderzoek naar de vrouwelijke matriarch van een drugsbende is ontnomen.
In de laatste aflevering gaat Ellis op zoek naar een verdwenen koppeltje, terwijl op sociale media actieve amateurdetectives haar het leven zuur maken. Maar daar vindt ze dan toch een verwante ziel die begrijpt wat de impact van speurwerk kan zijn op de psyche van een mens en krijgt ze een telefoontje dat iets meer over haar huidige situatie vertelt. Maar na het laatste shot is het nog steeds gissen naar wie Ellis nou eigenlijk is. Je hebt slechts een vaag beeld van een vrouw die heel misschien met een trauma zit. Voer voor het volgende seizoen.
Ellis zou nooit dezelfde impact hebben gehad zonder de titelrol van Sharon D. Clarke. Zij is misschien niet zo bekend, maar heeft haar sporen al lang verdiend, zij het vooral op de planken. Ze won drie keer de Laurence Olivier Award en heeft ook een Tony en een Grammy op haar schouw staan. Het is vreemd dat Hollywood haar nog niet heeft opgepikt, maar mogelijk is ze heel kieskeurig.
Toch mag je je verwachtingen niet te hoog stellen. De zaak vult vijfennegentig procent van de aflevering en de overige vijf procent gaat naar sporadische privémomenten. En in beide is geen ruimte voor humor. Dit is een rechttoe-rechtane detectiveserie zoals die al jaren bestaan, maar de fascinerende hoofdrol en het teruggrijpen op het elementaire van het genre tillen Ellis probleemloos boven de middelmaat uit.
Waarom zou je nog kijken naar de zoveelste politieserie die geïnspireerd is door Sherlock Holmes? Er zijn er al ontelbare. Maar zo nu en dan komt er een bovendrijven die alle elementen van het genre bevat en toch de moeite waard blijkt. Ellis is er zo een. De serie heeft niets baanbrekends, behalve een zwarte, vrouwelijke rechercheur als hoofdpersoon, en de moord- en verdwijningszaken zijn qua plot niet overdonderend, maar de eenduidige aanpak blijkt sterk genoeg om vierenhalf uur de aandacht vast te houden.
Ellis bestaat uit drie lange afleveringen die elk om een andere moord of verdwijning draaien. Over de rechercheur die deze zaken moet oplossen kom je weinig te weten. Ze is een vrouw en zwart. Het is misschien moeilijk te geloven, maar in Britse politieseries is dat een unicum. Hoewel er in werkelijkheid genoeg zwarte vrouwen een hoge functie bekleden bij de Britse politie, spelen ze op televisie altijd een ondergeschikte rol. Misschien heeft Luther, die andere serie over een zwarte rechercheur, ervoor gezorgd dat castingdirectors eens wat verder zochten dan hun neus lang is?
DCI (Detective Chief Inspector) Ellis is bedreven in het oplossen van vastgelopen zaken. Wanneer de plaatselijke politie faalt, wordt zij eropuit gestuurd. Toch zien weinigen haar graag komen. Ze is zakelijk, autoritair en emotioneel zeer intelligent, wat in heel wat Britse politiebureaus, met name de mannenbastions waar seksisme en racisme nogal eens de lelijke kop opsteken, voor gemor en protest zorgt. Maar Ellis laat niet over zich heen lopen. Ze is er om een opdracht uit te voeren en wie dat niet zint, krijgt een priemende blik als antwoord.
Het enige wat de afleveringen aan elkaar verbindt zijn Ellis' summiere mysterieuze telefoontjes naar huis en het videocontact met haar baas. Dat laatste doet een beetje denken aan hoe Dale Cooper in Twin Peaks sporadisch berichten inspreekt voor Diane, al bevat Ellis uiteraard geen spoor van surrealisme. Al vanaf de eerste aflevering krijgt de rechercheur een sidekick die luistert naar de naam Chet Harper. Deze hedendaagse dokter Watson is loyaal, intelligent en ambitieus, maar bovenal weet hij perfect hoe hij zijn Holmes moet aanvullen en accepteert hij haar afstandelijkheid.
In de allereerste zaak moet Ellis een moord en een verdwijning onderzoeken. Ze voelt echter meteen dat het plaatselijke politiebureau het zich gemakkelijk wil maken door de meest voor de hand liggende persoon als schuldige aan te wijzen. In aflevering twee belandt Ellis in een stadje waar een politieagente is verdwenen. Blijkt dat zij het slachtoffer was van intimidaties door haar mannelijke collega's (die mogelijk corrupt zijn) en haar het onderzoek naar de vrouwelijke matriarch van een drugsbende is ontnomen.
In de laatste aflevering gaat Ellis op zoek naar een verdwenen koppeltje, terwijl op sociale media actieve amateurdetectives haar het leven zuur maken. Maar daar vindt ze dan toch een verwante ziel die begrijpt wat de impact van speurwerk kan zijn op de psyche van een mens en krijgt ze een telefoontje dat iets meer over haar huidige situatie vertelt. Maar na het laatste shot is het nog steeds gissen naar wie Ellis nou eigenlijk is. Je hebt slechts een vaag beeld van een vrouw die heel misschien met een trauma zit. Voer voor het volgende seizoen.
Ellis zou nooit dezelfde impact hebben gehad zonder de titelrol van Sharon D. Clarke. Zij is misschien niet zo bekend, maar heeft haar sporen al lang verdiend, zij het vooral op de planken. Ze won drie keer de Laurence Olivier Award en heeft ook een Tony en een Grammy op haar schouw staan. Het is vreemd dat Hollywood haar nog niet heeft opgepikt, maar mogelijk is ze heel kieskeurig.
Toch mag je je verwachtingen niet te hoog stellen. De zaak vult vijfennegentig procent van de aflevering en de overige vijf procent gaat naar sporadische privémomenten. En in beide is geen ruimte voor humor. Dit is een rechttoe-rechtane detectiveserie zoals die al jaren bestaan, maar de fascinerende hoofdrol en het teruggrijpen op het elementaire van het genre tillen Ellis probleemloos boven de middelmaat uit.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
Vorige dag 